Πηγή: ResPublica.gr
Μετάφραση: Γιώργος Κουτσαντώνης και Μιχάλης Θεοδοσιάδης
Το άρθρο αρχικά δημοσιεύτηκε στο American Affairs Volume, Τόμος 2, Αριθμός 4 (2018): 17-30. (Βλ.The Left Case against Open Borders).
Το ανθρώπινο κόστος της παγκοσμιοποίησης
Οι υποστηρικτές των ανοιχτών συνόρων συχνά παραβλέπουν το κόστος της μαζικής μετανάστευσης για τις αναπτυσσόμενες χώρες.
Πράγματι, η παγκοσμιοποίηση συχνά δημιουργεί ένα φαύλο κύκλο:
Oι απελευθερωμένες πολιτικές στο εμπόριο καταστρέφουν την οικονομία μιας περιφέρειας, η οποία με την σειρά της οδηγεί σε μαζική μετανάστευση από αυτήν την περιοχή, εξαλείφοντας περαιτέρω τις δυνατότητες της χώρας προέλευσης, συμπιέζοντας προς τα κάτω τους μισθούς των πιο αδύνατων μισθωτών στην χώρα προορισμού.
Μία από τις κυριότερες αιτίες της μετανάστευσης εργατικού δυναμικού από το Μεξικό προς τις ΗΠΑ ήταν η οικονομική και κοινωνική καταστροφή που προκλήθηκε από την Συμφωνία Ελεύθερου Εμπορίου Βόρειας Αμερικής(NAFTA). Η NAFTA ανάγκασε τους μεξικανούς αγρότες να ανταγωνιστούν την γεωργία των ΗΠΑ, με καταστροφικές συνέπειες για το Μεξικό. Οι εισαγωγές από το Μεξικό διπλασιάστηκαν και το Μεξικό έχασε χιλιάδες χοιροτροφικές μονάδες και καλλιεργητές καλαμποκιού στον ανταγωνισμό με τις ΗΠΑ.
Όταν οι τιμές του καφέ έπεσαν κάτω από το κόστος παραγωγής, η NAFTA εμπόδισε την κρατική παρέμβαση ώστε να διασωθούν οι καλλιεργητές. Επιπλέον, οι εταιρίες των ΗΠΑ είχαν την δυνατότητα να αγοράσουν υποδομές στο Μεξικό, συμπεριλαμβανομένης, για παράδειγμα, της κύριας σιδηροδρομικής γραμμής Βορρά-Νότου της χώρας. Στη συνέχεια, ο σιδηρόδρομος διέκοψε την εξυπηρέτηση των επιβατών, με αποτέλεσμα να υποβαθμιστεί το εργατικό δυναμικό των σιδηροδρόμων μετά την συντριβή της ανεπίσημης απεργίας. Μέχρι το 2002, οι μισθοί του Μεξικού είχαν μειωθεί κατά 22%, παρόλο που η παραγωγικότητα των εργαζομένων αυξήθηκε κατά 45%[7].
Σε περιοχές όπως η Oaxaca, η μετανάστευση κατέστρεψε τις τοπικές οικονομίες και τις κοινότητες, καθώς οι άνδρες μετανάστευαν για να εργαστούν στις φάρμες και στα σφαγεία της Αμερικής, αφήνοντας πίσω τα παιδιά τους και τους ηλικιωμένους.
Και τι γίνεται με το μετακινούμενο εργατικό δυναμικό υψηλού επιπέδου ειδίκευσης και τα λεγόμενα λευκά κολάρα; Παρά την ρητορική σχετικά με τις ''χώρες βόθρους'' ή τα έθνη ''που δεν στέλνουν τους καλύτερους τους'', το κόστος της απώλειας ανθρωπίνου κεφαλαίου(μυαλών) από την μετανάστευση στις αναπτυσσόμενες οικονομίες ήταν τεράστιο. Σύμφωνα με τα στοιχεία του Γραφείου Απογραφής για το 2017, περίπου το 45% των μεταναστών που είχε φτάσει στις Ηνωμένες Πολιτείες από το 2010 είναι εκπαιδευμένοι σε κολέγια [8]. Οι αναπτυσσόμενες χώρες αγωνίζονται να διατηρήσουν τους ειδικευμένους και τους επαγγελματίες τους, που έχουν εκπαιδευτεί συχνά με μεγάλο δημόσιο κόστος, ενώ οι πλουσιότερες οικονομίες που κυριαρχούν στην παγκόσμια αγορά βρίσκουν αυτόν τον πλούτο έτοιμο να τον αρπάξουν. Σήμερα επίσης, το Μεξικό κατατάσσεται ως ένας από τους μεγαλύτερους εξαγωγείς εκπαιδευμένων επαγγελματιών παγκοσμίως και η οικονομία του, συνεπώς, πάσχει από ένα επίμονο ''έλλειμμα ειδικευμένης απασχόλησης''. Αυτή η αναπτυξιακή αδικία σίγουρα δεν περιορίζεται στο Μεξικό. Σύμφωνα με το περιοδικό Foreign Policy, ''Υπάρχουν περισσότεροι Αιθίοπες γιατροί που ασκούν την ιατρική σήμερα στο Σικάγο από ότι σε όλη την Αιθιοπία, μία χώρα 80 εκατομμυρίων''.[9]
Δεν είναι δύσκολο να καταλάβουμε γιατί οι πολιτικές και οικονομικές ελίτ των πλουσιότερων χωρών του κόσμου θα ήθελαν να τους ''στείλουν τους καλύτερους'', ανεξάρτητα από τις συνέπειες για τον υπόλοιπο κόσμο. Αλλά γιατί η ηθική υπέρ των ανοικτών συνόρων της Αριστεράς παρέχει ένα ανθρωπιστικό προσωπείο σ' αυτό το γυμνό συμφέρον;
Σύμφωνα με την ανάλυση των ροών κεφαλαίων και του παγκόσμιου πλούτου σήμερα, η παγκοσμιοποίηση πλουτίζει τους πλουσιότερους ανθρώπους στις πλουσιότερες χώρες εις βάρος των φτωχότερων και όχι το αντίστροφο. Ορισμένοι το αποκαλούν ''αντίστροφη βοήθεια''. Τα δισεκατομμύρια των χρεωστικών τόκων μεταφέρονται από την Αφρική στις μεγάλες τράπεζες του Λονδίνου και της Νέας Υόρκης. Ο μεγάλος ιδιωτικός πλούτος παράγεται από την βιομηχανία βασικών προϊόντων και μέσω του εργασιακού αρμπιτράζ κάθε χρόνο, επαναπατρίζεται πίσω στις πλούσιες χώρες όπου εδρεύουν οι πολυεθνικές εταιρείες. Τρισεκατομμύρια δολάρια είναι η φυγή κεφαλαίων καθώς οι πολυεθνικές εταιρείες επωφελούνται από φορολογικούς παραδείσους και ειδικές συμφωνίες, πλαίσιο που κατέστη δυνατό από την πλήρη απελευθέρωση του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου (''αναποτελεσματικό εμπόριο'') με ειδικούς κανονισμούς τιμολόγησης και άλλες πολιτικές [10].
Η παγκόσμια ανισότητα πλούτου είναι ο πρωταρχικός παράγοντας προώθησης της μαζικής μετανάστευσης και η παγκοσμιοποίηση του κεφαλαίου δεν μπορεί να διαχωριστεί από αυτό το ζήτημα. Υπάρχει επίσης ο παράγοντας εκμετάλλευση από εργοδότες στις ΗΠΑ οι οποίοι επιδιώκουν να επωφεληθούν από περιστασιακούς εργαζόμενους χαμηλού μισθού σε τομείς όπως η γεωργία καθώς και μέσω της εισαγωγής ενός μεγάλου εργατικού δυναμικού που έχει ήδη εκπαιδευτεί σε άλλες χώρες. Το καθαρό αποτέλεσμα είναι ένα καθαρός αριθμός έντεκα εκατομμυρίων ανθρώπων που εκτιμάται ότι ζει παράνομα στις ΗΠΑ.
Επιχειρηματικά συμφέροντα και ηθικός εκβιασμός
Η πολιτική των ανοικτών συνόρων στερείται λαϊκής εντολής, αλλά οι μεταναστευτικές πολιτικές που θα επιβαρύνουν τους εργοδότες αντί των μεταναστών χαίρουν συντριπτικής υποστήριξης.
Σύμφωνα με την Washington Post και το ABC News, η υποστήριξη για την χρηματοδότηση του ομοσπονδιακού συστήματος επαλήθευσης της απασχόλησης (E-Verity) - με στόχο να εμποδιστεί η εκμετάλλευση της παράνομης εργασίας από εργοδότες - βρίσκεται κοντά στο 80%, πολύ μεγαλύτερο (σχεδόν πάνω από το διπλάσιο) από αυτό που στηρίζει τη χρηματοδότηση για την οικοδόμηση τείχους στα σύνορα με το Μεξικό [11].
Για ποιόν λόγο, λοιπόν, οι προεδρικές εκστρατείες περιστρέφονται γύρω από την κατασκευή ενός τεράστιου τείχους στα σύνορα; Γιατί πιστεύετε ότι οι τρέχουσες συζητήσεις για την μετανάστευση περιστρέφονται γύρω από τις τακτικές των τελωνειακών αρχών (ICE) να στοχοποιούν μετανάστες, ειδικά όταν η πιο ανθρώπινη και δημοφιλής μέθοδος επιβολής της επιβάρυνσης στους εργοδότες είναι η πιο αποτελεσματική [12]; Η απάντηση, εν ολίγοις, έχει ως εξής: τα λόμπι των επιχειρήσεων έχουν μπλοκάρει και σαμποτάρει προσπάθειες όπως το E-Verify για δεκαετίες, ενώ η Αριστερά των ανοικτών συνόρων αποφεύγει οποιαδήποτε σοβαρή συζήτηση πάνω σε αυτά τα θέματα.
Πρόσφατα, η Western Growers Assocation και η California Farm Bureau Federation μεταξύ άλλων, άσκησαν βέτο σε νομοσχέδιο που θα καθιστούσε υποχρεωτικό το E-Verify παρά τις πολλές παραχωρήσεις υπέρ των επιχειρήσεων[13]. Οι Δημοκρατικοί φάνηκαν πως απείχαν παντελώς από τούτη τη συζήτηση. Ως αποτέλεσμα, οι εργαζόμενοι από τις οικονομίες που έχουν καταστραφεί από τον αγροτικό τομέα των ΗΠΑ θα συνεχίσουν να προσκαλούνται υποσχόμενοι εργασία, με στόχο να πέσουν θύματα εκμετάλλευσης και παρανομίας. Χωρίς πλήρη νομικά δικαιώματα, αυτοί οι μη-πολίτες θα είναι αδύνατο να συνενωθούν και θα συνεχίσουν να φοβούνται ότι θα συλληφθούν και θα ποινικοποιηθούν.
Έχει γίνει κοινό σύνθημα ανάμεσα στους υποστηρικτές των ανοικτών συνόρων - όπως άλλωστε υποστηρίζουν και πολλοί διακεκριμένοι σχολιαστές - ότι ''δεν υπάρχει μεταναστευτική κρίση''. Αλλά, είτε τους αρέσει είτε όχι, τα ριζικά μετασχηματιστικά επίπεδα της μαζικής μετανάστευσης είναι μη δημοφιλή σε κάθε τμήμα της κοινωνίας και σε όλο τον κόσμο. Και οι άνθρωποι που τα απορρίπτουν είναι οι πολίτες, οι οποίοι έχουν δικαίωμα ψήφου.
Επομένως η μετανάστευση συνιστά θεμελιώδη κρίση για την δημοκρατία. Κάθε πολιτικό κόμμα που επιθυμεί να κυβερνήσει, είτε θα πρέπει να αποδεχθεί τη βούληση του λαού ή θα πρέπει να απαγορεύσει τις διαμαρτυρίες ώστε να επιβάλλει την ατζέντα των ανοικτών συνόρων.
Πολλοί από τους ελευθεριακούς Αριστερούς είναι από τους πιο επιθετικούς υποστηρικτές των τελευταίων. Και για ποιο λόγο; Παρέχουν ηθική κάλυψη με στόχο την εκμετάλλευση; Για να διασφαλίσουν ότι τα αριστερά κόμματα που θα μπορούσαν να μιλήσουν για αυτά τα θέματα βαθύτερα και σε διεθνή επίπεδο, θα μένουν εκτός εξουσίας;
Αυτοί που επιθυμούν να επεκτείνουν τη μετανάστευση έχουν δύο βασικά όπλα: το ένα είναι τα μεγάλα επιχειρηματικά και οικονομικά συμφέροντα που δουλεύουν για τους δικούς τους σκοπούς. Ένα εξίσου ισχυρό όπλο, το οποίο χρησιμοποιείται πιο εξειδικευμένα από αυτούς που επιδιώκουν περισσότερη μετανάστευση και τείνουν προς την Αριστερά, είναι ο ηθικός εκβιασμός και η δημόσια ντροπή. Έχουν, βέβαια, δίκιο όσοι θεωρούν την κακομεταχείριση των μεταναστών ένα ηθικό σφάλμα. Πολλοί άνθρωποι ανησυχούν για την αύξηση των ρατσιστικών φαινομένων, αλλά και για τη σκληρότητα προς τις μειονότητες που συχνά συνοδεύεται από ένα αντιμεταναστευτικό τόνο. Αλλά οι τοποθετήσεις υπέρ των συνόρων δεν ανταποκρίνονται ούτε καν στον ηθικό κώδικα που οι ίδιοι εστερνίζονται.
Υπάρχουν αρκετά οικονομικά πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα στην ανοιχτή μετανάστευση, αλλά είναι πιο πιθανό να επηρεάσουν αρνητικά τους χαμηλά ειδικευμένους και χαμηλά αμειβόμενους ντόπιους εργάτες, ενώ την ίδια στιγμή θα επωφεληθούν οι πλουσιότεροι γηγενείς εργαζόμενοι και επιχειρηματικός τομέας. Όπως υποστήριξε ο George J. Borjas, η ανοιχτή μετανάστευση αναδιανέμει τον πλούτο προς τα πάνω [14]. Μια μελέτη της Εθνικής Ακαδημίας Επιστημών του 2017 που ονομάζεται ''Οι Οικονομικές και Δημοσιονομικές Επιπτώσεις της Μετανάστευσης'' επιβεβαίωσε ότι οι τρέχουσες μεταναστευτικές πολιτικές είχαν αρνητικές επιπτώσεις στους φτωχούς και στους μειονοτικούς πληθυσμούς της Αμερικής. Κάτι τέτοιο δεν θα εξέπληττε μήτε προσωπικότητες όπως ο Μάρκους Γκάρβι ή ο Φρέντερικ Ντάγκλας. Δίχως αμφιβολία και αυτοί σήμερα θα μπορούσαν να θεωρηθούν ''αντι-μεταναστευτικοί''.
Σε δημόσια εμφάνισής της η Χίλαρι Κλίντον δήλωσε τα εξής: ''Πιστεύω ότι όταν έχουμε εκατομμύρια εργαζόμενους μετανάστες που συμβάλλουν στην οικονομία μας, θα είναι αυτοκαταστροφικό και απάνθρωπο να προσπαθήσουμε να τους διώξουμε''. [15]. Σε ιδιωτική της συνομιλία με λατινοαμερικάνους τραπεζίτες πήγε ένα βήμα παραπέρα: ''Το όνειρό μου είναι μία ημισφαιρική κοινή αγορά, με ανοικτό εμπόριο και ανοικτά σύνορα, κάποια στιγμή στο μέλλον, με την πιο πράσινη και βιώσιμη ενέργεια που θα μπορούσαμε να έχουμε'' [16] (ωστόσο αργότερα ξεκαθάρισε πως επιθυμεί ανοικτά σύνορα μόνο για την ενέργεια). Αυτές οι δηλώσεις, φυσικά, εξαγρίωσαν τους υποστηρικτές του Τραμπ, με τις γνωστές αντι-μεταναστευτικές τους θέσεις.
Ως εκ τούτου, η στάση της Κλίντον κάνει ακόμα πιο ξεκάθαρη τη σύγκλιση μεταξύ της Αριστεράς των ανοιχτών συνόρων και της ''ευσεβούς'' θέσης της δεξιάς των επιχειρήσεων. Σε πρόσφατο άρθρο του National Review, απαντώντας στον εθνικισμό του Τραμπ, ο Jay Cost έγραψε τα εξής: ''Για να το θέσουμε ωμά το θέμα, δεν είμαστε υποχρεωμένοι να αγαπάμε ο ένας τον άλλον εφόσον καταφέρνουμε να κερδίζουμε χρήματα ο ένας από τον άλλον. Αυτό μας κρατά δεμένους μαζί''.Σε αυτόν τον τερατώδη Θατσερισμό, οι Buckleyites ακούγονται ακριβώς όπως οι φιλελεύθεροι ''κοσμοπολίτες'' - αλλά χωρίς την αίγλη ή την αίσθηση της ηθικής αυταπάτης.
Ως παιδί μεταναστών και κάποια που πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής της στην Ιρλανδία, μια χώρα που οι περισσότεροι άνθρωποι αναγκάζονταν να μεταναστεύσουν, πάντα έβλεπα το μεταναστευτικό ζήτημα με ριζικά διαφορετικό τρόπο από ότι οι φίλοι μου στην Αριστερά που ζουν σε ανεπτυγμένες οικονομικά χώρες, παρά τις καλές προθέσεις τους. Όταν η λιτότητα και η ανεργία έπληξαν την Ιρλανδία - έπειτα από δισεκατομμύρια δημόσιου χρήματος που χρησιμοποιήθηκαν για την διάσωση του χρηματοπιστωτικού τομέα το 2008- παρακολούθησα όλους τους γνωστούς μου να φεύγουν και να μην επιστρέφουν ξανά. Αυτό δεν είναι μόνο ένα τεχνικό θέμα. Αγγίζει την καρδιά και την ψυχή ενός έθνους, είναι σαν να βρίσκεται σε πόλεμο.
Σηματοδοτεί τη συνεχή αιμορραγία των φιλόδοξων και των γεμάτων ενέργεια νέων ανθρώπων, οι οποίοι συνήθως αναζωογονούν και επαναδημιουργούν μια κοινωνία. Στην Ιρλανδία, όπως και σε κάθε χώρα με μεγάλη μετανάστευση, υπήρξαν πάντα εκστρατείες και κινήματα κατά της αποδημίας, υπό την ηγεσία της Αριστεράς, που απαιτούσαν πλήρη απασχόληση σε περιόδους ύφεσης. Αλλά σπανίως τέτοιες καμπάνιες καταφέρνουν να αντισταθούν στις δυνάμεις της αγοράς. Εν τω μεταξύ, οι πραγματικοί ένοχοι και οι ελίτ που χάνουν τον ύπνο τους ενώ βρίσκονται σε υψηλά αξιώματα ικανοποιούνται κατά την διάρκεια μιας περιοδού λαϊκής οργής εφόσον βλέπουν μια ριζοσπαστική γενιά να διασκορπίζεται σε ολόκληρο τον κόσμο.
Πάντα με γοήτευε η αλαζονεία και η παράξενη αυτοκρατορική νοοτροπία των προοδευτικών Βρετανών και Αμερικανών υπέρ των ανοιχτών συνόρων που πιστεύουν ότι εκτελούν ένα έργο ανθρωπιστικού διαφωτισμού όταν ''καλωσορίζουν'' διδακτορικούς (PhDs) από την Ανατολική Ευρώπη ή την Κεντρική Αμερική, τους ταξιδεύουν και τους προσφέρουν φαγητό. Στις πλουσιότερες χώρες, η υπεράσπιση των ανοικτών συνόρων φαίνεται πως λειτουργεί σαν μια αίρεση μεταξύ φανατικών ''πιστών''. Είναι ένα προϊόν των μεγάλων επιχειρήσεων και των λόμπι που στηρίζουν την ελεύθερη αγορά. Αυτό το λόμπι αποτελείται από μεγάλες ομάδες δημιουργικών αστών, της τεχνολογίας, των μέσων μαζικής ενημέρωσης και της οικονομίας της γνώσης, οι οποίοι εξυπηρετούν τους δικούς τους αντικειμενικούς ταξικούς σκοπούς, προσπαθώντας να συντηρήσουν δίχως ιδιαίτερα έξοδα το νομαδικό τρόπο ζωής τους και την καριέρα τους καθώς παπαγαλίζουν τη θεσμική ιδεολογία των επιχειρήσεών τους.
Η αλήθεια είναι ότι η μαζική μετανάστευση είναι μία τραγωδία, και η ανώτερη μεσαία τάξη που τη νομιμοποιεί είναι μια φάρσα. Ίσως οι υπερ-πλούσιοι μπορούν να αντέξουν οικονομικά να ζουν σε ένα κόσμο χωρίς σύνορα. Όμως οι περισσότεροι άνθρωποι, επιθυμούν και έχουν ανάγκη από συνεκτικό και κυρίαρχο πολιτικό σώμα με στόχο την υπεράσπιση των δικαιωμάτων τους.
Να υπερασπιστούμε τους μετανάστες, όχι το σύστημα που τους εκμεταλλεύεται
Αν τα ανοικτά σύνορα είναι ''μία πρόταση των αδελφών Koch'', τότε μια πραγματικά αριστερή τοποθέτηση πάνω στην μετανάστευση τι θα απαιτούσε στην πράξη; Σε αυτή την περίπτωση, αντί να παίρνει ως αφετηρία τον Μίλτον Φρίντμαν, η Αριστερά θα έπρεπε να αναζητήσει έμπνευση από τις δικές της μακρές παραδόσεις. Οι προοδευτικοί θα έπρεπε να επικεντρωθούν στην αντιμετώπιση της συστημικής εκμετάλλευσης στην ρίζα της μαζικής μετανάστευσης αντί να υποχωρήσουν σε μια ρηχή ηθικολογία που νομιμοποιεί αυτές τις δυνάμεις της εκμετάλλευσης. Αυτό δεν σημαίνει ότι οι αριστεροί πρέπει να αγνοούν τις αδικίες εναντίον των μεταναστών. Πρέπει να υπερασπίζονται σθεναρά τους μετανάστες εναντίον κάθε απάνθρωπης μεταχείρισης.
Ταυτόχρονα, κάθε ειλικρινής Αριστερή δύναμη θα πρέπει να υιοθετήσει μια σκληρή γραμμή ενάντια στους εταιρικούς, οικονομικούς και άλλους παράγοντες που δημιουργούν συνθήκες απελπισίας, οι οποίες βρίσκονται στη βάση της μαζικής μετανάστευσης (που με τη σειρά της, εξωθεί σε λαϊκιστικές αντιδράσεις εναντίον των μεταναστών). Μόνο μέσω μιας ισχυρής εθνικής Αριστεράς στα μικρά και αναπτυσσόμενα έθνη-που θα ενεργεί σε συνεννόηση με μια Αριστερά που θα δεσμεύεται να σταματήσει την χρηματοδότηση και την παγκόσμια εκμετάλλευση της εργασίας στις μεγαλύτερες οικονομίες- θα μπορούσαν να αντιμετωπιστούν αυτά τα προβλήματα.
Αρχικά, η Αριστερά πρέπει να σταματήσει να επικαλείται την
προπαγάνδα του Ινστιτούτου Cato, πιστεύοντας έτσι ότι θα αγνοήσει τις
επιπτώσεις της μετανάστευσης στην εγχώρια εργασία, ειδικά στους φτωχούς εργάτες
που είναι πιθανόν να υποφέρουν δυσανάλογα από τη διόγκωση του εργατικού
δυναμικού. Οι πολιτικές μετανάστευσης θα πρέπει να σχεδιάζονται έτσι ώστε να
διασφαλίζεται ότι η διαπραγματευτική ισχύς των εργαζομένων δεν βρίσκεται σε
κίνδυνο. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα σε περιόδους μισθολογικής στασιμότητας, αδύναμων
συνδικάτων και μαζικής ανισότητας.
Σε ό,τι έχει να κάνει με την παράνομη μετανάστευση, η
Αριστερά πρέπει να υποστηρίξει τις προσπάθειες για να γίνει υποχρεωτική η
ηλεκτρονική επαλήθευση και να πιέσει για αυστηρές κυρώσεις σε εργοδότες που δεν
συμμορφώνονται. Οι εργοδότες, όχι οι μετανάστες, πρέπει να είναι το κύριο
μέλημα των προσπαθειών επιβολής του νόμου. Αυτοί οι εργοδότες επωφελούνται από
τους μετανάστες που δεν διαθέτουν συνηθισμένες νομικές προστασίες, και ως εκ
τούτου, συρρικνώνουν τον κατώτατο μισθό, παρακάμπτοντας επίσης τη φορολογία της
μισθοδοσίας και την παροχή άλλων παροχών. Αυτά τα κίνητρα πρέπει να
εξαλειφθούν, προκειμένου να αντιμετωπιστούν δίκαια όλοι οι εργαζόμενοι.
Ο Τραμπ διαμαρτυρήθηκε κατηγορηματικά για ανθρώπους που
έρχονταν από τρίτες χώρες «βόθρους» και έδειξε τη Νορβηγία ως ιδανικό
παράδειγμα μεταναστών. Αλλά βέβαια μεγάλος αριθμός Νορβηγών μετανάστευε στην
Αμερική σε παλιότερες εποχές – όταν ήταν απελπισμένοι και φτωχοί. Τώρα που
έχουν μια ευημερούσα και σχετικά ισότιμη σοσιαλδημοκρατία, που στηρίζεται στην
κρατική ιδιοκτησία των φυσικών πόρων, δεν επιθυμούν πλέον να μεταναστεύουν
[17]. Ως εκ τούτου, τα κίνητρα για μαζική μετανάστευση θα παραμένουν όσο
παραμένουν τα διαρθρωτικά προβλήματα που την διαιωνίζουν.
Η μείωση της μαζικής μετανάστευσης συνεπώς απαιτεί τη
βελτίωση των προοπτικών των φτωχών στον κόσμο. Η ίδια η μαζική μετανάστευση δεν
δύναται να πετύχει κάτι τέτοιο: συμπιέζει προς τα κάτω τους εργαζόμενους στις
πλούσιες χώρες και προκαλεί φυγή εγκεφάλων στις φτωχές. Η μόνη πραγματική λύση
είναι η διόρθωση των ανισορροπιών στην παγκόσμια οικονομία και η ριζική
αναδιάρθρωση ενός συστήματος παγκοσμιοποίησης που σχεδιάστηκε για να ωφελήσει
τους πλούσιους εις βάρος των φτωχών. Αυτό συνεπάγεται, αρχικά, διαρθρωτικές
αλλαγές στις πολιτικές εμπορίου, οι οποίες εμποδίζουν την αναγκαία – αλλά
κρατικά καθοδηγούμενη – ανάπτυξη στις αναδυόμενες οικονομίες. Οφείλουμε,
επίσης, να απορρίψουμε αντεργατικές εμπορικές συμφωνίες, όπως η NAFTA.
Εξίσου
απαραίτητο είναι να εναντιωθούμε στην ίδρυση χρηματοπιστωτικού συστήματος που
θα διοχετεύει κεφάλαια μακριά από τον αναπτυσσόμενο κόσμο και τα διανέμει σε
φούσκες αυξανόμενης ανισότητας σε πλούσιες χώρες. Τέλος, παρότι η αφελής
εξωτερική πολιτική της κυβέρνησης του Τζορτζ Μπους έχει στιγματιστεί, η ιδέα
της συμμετοχής σε στρατιωτικές σταυροφορίες φαίνεται πως εξακολουθεί να είναι ελκυστική.
Σε αυτό οφείλουμε να αντιταχθούμε. Οι ξένες εισβολές, υπό την ηγεσία των ΗΠΑ,
έσπειραν το θάνατο σε εκατομμύρια ανθρώπους στη Μέση Ανατολή· δημιούργησαν
κύματα προσφύγων και μεταναστών και έχουν καταστρέψει βασικές υποδομές.
Το επιχείρημα του Μαρξ ότι η Αγγλική εργατική τάξη πρέπει
δει το Ιρλανδικό έθνος φιλικά προσκείμενη στον αγώνα της, αντί να την
αντιμετωπίζει ως απειλή για την ταυτότητά της, θα πρέπει να ακουστεί και σήμερα
που παρατηρούμε συνεχώς την άνοδο των διαφόρων κινημάτων πολιτικής των
ταυτοτήτων σε όλο τον κόσμο. Η παρηγορητική ψευδαίσθηση ότι οι μετανάστες
έρχονται εδώ επειδή αγαπούν την Αμερική είναι απίστευτα αφελής, όσο αφελής θα
φαίνονταν να λέγαμε ότι οι Ιρλανδοί μετανάστες του 19ου αιώνα (που ο Μαρξ
περιγράφει) αγαπούσαν την Αγγλία. Οι περισσότεροι μετανάστες μεταναστεύουν λόγω
οικονομικής ανάγκης και η συντριπτική πλειοψηφία αυτών θα προτιμούσε να έχει
καλύτερες ευκαιρίες στη χώρα καταγωγής, ανάμεσα στην οικογένεια και στους
φίλους. Αλλά τέτοιες ευκαιρίες είναι αδύνατες με τη σημερινή μορφή της
παγκοσμιοποίησης.
Ακριβώς όπως η κατάσταση που περιγράφεται στη Αγγλία την
εποχή του Μαρξ, πολιτικοί όπως ο Τραμπ συσπειρώνουν τη βάση τους πάνω σε
αντι-μεταναστευτικά συναισθήματα, αλλά δεν επιδιώκουν να αντιμετωπίσουν τη
δομική εκμετάλλευση – είτε στο εσωτερικό είτε στο εξωτερικό – που αποτελεί τη
βασική αιτία μετακίνησης πληθυσμών. Πολλές φορές, μάλιστα, οξύνουν αυτά τα
προβλήματα, επεκτείνοντας τη δύναμη των εργοδοτών και του κεφαλαίου εναντίον
του εργατικού δυναμικού, μετατοπίζοντας την οργή των υποστηρικτών τους – συχνά
θύματα αυτών των πολιτικών – σε άλλα θύματα, τους μετανάστες.
Όμως, παρ’όλη την
αντι-μεταναστευτική ρητορική του Τραμπ, η κυβέρνησή του δεν έκανε τίποτα για να
διευρύνει την εφαρμογή του E-Verify, ενώ αντίθετα ο ίδιος καυχιέται για το
τείχος στα σύνορα, υπόσχεση που βέβαια δεν φαίνεται ότι θα υλοποιηθεί [18]. Ενώ
οι οικογένειες χωρίζονται στα σύνορα, η κυβέρνηση έβαλε τους εργοδότες που
χρησιμοποιούν τους μετανάστες να γίνουν πιόνια σε ένα παιχνίδι διαιτησίας της
εργασίας.
Εν τω μεταξύ, οι αριστεροί υποστηρικτές των ανοιχτών
συνόρων, ναι μεν προσπαθήσαν να πείσουν τον εαυτό τους ότι υιοθετούν μια
ριζοσπαστική θέση, στην πράξη όμως απλά παρεκκλίνουν από την αρχική τους
επιδίωξη, για μια πολιτική οικονομικής ισότητας, και ενστερνίζονται την
πολιτική των μεγάλων επιχειρήσεων, η οποία μεταμφιέζεται σε πολιτική των
ταυτοτήτων. Οι ΗΠΑ εξακολουθούν να είναι μια από τις πλουσιότερες χώρες του
κόσμου· θα πρέπει, ως εκ τούτου, να είναι σε θέση να προσφέρουν όχι μόνο πλήρη
απασχόληση, αλλά και αξιοπρεπή διαβίωση για όλους τους ανθρώπους τους, ακόμη
και σε αυτές τις νέες θέσεις εργασίες που οι υποστηρικτές των ανοιχτών συνόρων
πιστεύουν ότι «οι Αμερικανοί δεν τις θέλουν».
Οι εργοδότες που απασχολούν
παράνομα μετανάστες με φθηνό εργατικό δυναμικό – σε θέσεις εργασίας που είναι
επικίνδυνες για τους ίδιους τους μετανάστες – πρέπει να βρεθούν στο στόχαστρο·
όχι οι μετανάστες που κάνουν απλά αυτό που οι άνθρωποι κάνουν ανέκαθεν όταν
αντιμετωπίζουν οικονομικές αντιξοότητες. Παρέχοντας ακούσια κάλυψη των
επιχειρηματικών συμφερόντων της κυβερνώσας ελίτ, η Αριστερά απειλείται από μια
ιδιαίτερα σημαντική υπαρξιακή κρίση, καθώς όλο και περισσότεροι απλοί άνθρωποι
καταφεύγουν στα ακροδεξιά κόμματα. Σε αυτή τη στιγμή της κρίσης, το διακύβευμα
είναι πολύ υψηλό για να διατηρηθεί αυτή η λανθασμένη στάση.
Σημειώσεις:
[7] David Bacon, “Globalization
and nafta Caused Migration from Mexico,” People’s World,
Oct. 15, 2014.
[8] Gustavo López, Kristen Bialik, and Jynnah Radford,
“Key
Findings about U.S. Immigrants,” Pew Research Center, Sept. 14, 2018.
[9] Kate Tulenko, “Countries
without Doctors?,” Foreign Policy, June 11, 2010.
[10] Jason Hickel, “Aid
in Reverse: How Poor Countries Develop Rich Countries,” Guardian, Jan.
14, 2017.
[11] “Immigration,
DACA, Congress, and Compromise,” Washington Post, Oct. 20, 2017.
[12] Pia M. Orrenius and Madeline Zavodny, “Do State
Work Eligibility Verification Laws Reduce Unauthorized Immigration?,” IZA
Journal of Migration 5, no. 5 (December 2016).
[13] Dan Wheat, “Ag
Groups Split over Latest House Labor Bill,” Capital Press, July 17,
2018.
[14] George Borjas, “Yes,
Immigration Hurts American Workers,” Politico, September/October 2016.
[15] Borjas.
[16] Chris Matthews, “What’s Important about
the Clinton Campaign’s Leaked Emails on Free Trade,” Fortune, Oct. 11,
2016.
[17] Krishnadev Calamur, “Why
Norwegians Aren’t Moving to the U.S.,” Atlantic, Jan. 12, 2018.