Προσοχή όσοι, με καλές προθέσεις, ζητάτε επιτάξεις και επιστρατεύσεις «ιδιωτών», γενικώς και αορίστως!
Είστε βέβαιοι ότι ξέρετε τι παίζεται;
Διότι νομίζω ότι είστε ευάλωτοι σε προπαγάνδα και παραπληροφόρηση. Και δεν το ‘χει σε τίποτε η στοργική αυτή κυβέρνηση και η ελεήμων αυτή αντιπολίτευση να σας προσφέρουν αυτό που (νομίζετε ότι) θέλετε.
Σας λέω ότι με τα «γενικά» και «αναγκαστικά» αυτά μέτρα, εκτός από τους ειδικευόμενους και τους άλλους χαμηλόβαθμους του ΕΣΥ (επιμελητές), θα την πληρώσουνε και οι συνοικιακοί γιατροί και οι δούλοι των ιδιωτικών νοσοκομείων.
Αυτό είναι το ζητούμενο;
Πρέπει να σας κάνω σαφές, για να ξέρετε ποιανού ακριβώς την επίταξη να ζητάτε…
… ότι υπάρχουν ιδιώτες και «ιδιώτες». Ιδιώτες γιατροί αφεντικά και «ιδιώτες» γιατροί δούλοι.
… ότι αυτός ο ειδικευόμενος γιατρός, το «παιδί για τα θελήματα», που διαλύεται καθημερινώς απλήρωτος, νηστικός και άυπνος, που προσπαθεί να «εκπαιδευτεί» και να φτιάξει και οικογένεια ταυτόχρονα, όταν επιτέλους τελειώσει την «εκπαίδευση», γίνεται «ιδιώτης» γιατρός (όταν, σπανιότατα, διαβεί τις πύλες του ΕΣΥ γίνεται επιμελητής Β’, δηλαδή αξιωματούχος για τα θελήματα).
Ως ιδιώτης γιατρός έχει τρεις (3) βασικά επιλογές: α) φεύγει μετανάστης β) ανοίγει ιατρείο γ) γίνεται δούλος σε ιδιωτικό «ίδρυμα».
Στην πρώτη περίπτωση γλυτώνει (ίσως), αλλά στη δεύτερη και τρίτη περίπτωση δεν αλλάζουν πολλά. Παραμένει «ειδικευόμενος». Στην ανασφάλεια, στην αναξιοπρέπεια και στην αυθαιρεσία. Από ανειδίκευτος δούλος, γίνεται ειδικευμένος δούλος. Και τώρα έχει και οικογένεια και χρέη βουνό.
Στο ιδιωτικό ιατρείο προσπαθεί να επιβιώσει με γραφειοκρατία και στο ιδιωτικό νοσοκομείο με το «μάλιστα κύριε διευθυντά». Στο ιδιωτικό ιατρείο αναγκάζεται να κοιτάει τον κόσμο στα χέρια και στο ιδιωτικό νοσοκομείο να κάνει τζίρο.
Την ίδια στιγμή, όλοι οι ατσαλάκωτοι του ΕΣΥ, οι μεγαλογιατροί των μεγαλοκλινικών και φυσικά (ΦΥΣΙΚΑ) οι πανεπιστημιακοί, μένουν στο απυρόβλητο. Κονόμα και γκλαμουριά, πρεστίζ και υφάκι. (Τι; Υπάρχουν και αξιοπρεπείς; Ασφαλώς υπάρχουν, ασφαλώς θα με συγχωρέσουν).
Στις «επιτάξεις», «επιστρατεύσεις» κτλ θα ισχύσει το ίδιο. Οι είλωτες θα βγάλουν τον κορωνοϊό από την τρύπα. Τα συνήθη υποζύγια.
Οι μουράτοι θα συνεχίσουν ακάθεκτοι: Ο διευθυνταράς ο χειρουργός του ΕΣΥ θα ξύνει τα απ’ αυτά του («εις παθολόγους»), ο προφέσορας θα περιδιαβαίνει τα κανάλια και ο διευθυνταράς-μέτοχος της επιχείρησης ιδιωτικής υγείας θα παραγγέλνει πακέτα δαπανηρών εξετάσεων σε υγιείς για να αυξήσει τα ποσοστά του.
Να κάνω λοιπόν μια πρόταση. Να αφήσουμε τις «επιτάξεις» και «επιστρατεύσεις» στην άκρη.
Όλο το «απαύγασμα» των υγειονομικών υπηρεσιών να μπει εθελοντικά στον «πόλεμο».
Να δω τους «ταρίφες» του ΕΣΥ να αφήσουνε τα «τυχερά», τους καθηγητάδες να πιάσουνε ακουστικά (για πρώτη φορά, οι περισσότεροι, στη ζωή τους), τους αστέρες των ιδιωτικών θεραπευτηρίων να γίνουν δούλοι σαν κι αυτούς που διατάζουνε. Να τους δω όλους στη «μάχη».
Μασκούλα, γυαλάκια, φεσάκι, φορμούλα. Θα τους πηγαίνουν τρέλα. Εκεί στα επείγοντα των δημόσιων νοσοκομείων. Στα κολαστήρια. Πάνω από τον συνάνθρωπο που υποφέρει, που πεθαίνει. Δίπλα στον συνάδελφο που καταρρέει. Έτσι για ποικιλία βρε αδερφέ, για αποτοξίνωση από τα πάρτι και τα συμπόσια με πολιτικούς, δικαστές και δημοσιογράφους.
Κι επειδή η πρώτη ερώτηση κάθε πρωτοκλασάτου δόκτορα (είναι εξαρτημένο αντανακλαστικό, έχει καταστεί δεύτερη φύση του) είναι για την αμοιβή του, να τους πω σαφώς:
«Μη νοιάζεστε ρε λεβέντες! Θα έχετε πολλές απολαβές. Θα καλέσουμε τις κάμερες να σας τραβάνε επί το έργον. Φαντάζεστε διαφήμιση; Η πανδημία θα τελειώσει κάποτε, θα ‘χετε να λαμβάνετε. Και όχι μόνο αυτό. Θα μαζευτούμε η πλέμπα των γιατρών και κάθε βράδυ θα σας βαράμε παλαμάκια…»
Υ.Γ 1 Το κείμενο αποτελεί φόρο τιμής στους συναδέλφους νοσοκομειακούς της πρώτης γραμμής. Νοσηλευτές και παραϊατρικό προσωπικό φυσικά λογαριάζονται ως αδελφοί υπό τα όπλα.
Υ.Γ 2 Το «εις παθολόγους» που γράφω παραπάνω, είναι το μόνο που αξιώθηκε να γράψει σε ένα κωλόχαρτο, ένας «διευθυντής ΕΣΥ» για να ξεφορτωθεί τον ασθενή με κρανιοεγκεφαλική κάκωση που του είχε παραπέμψει σε μέρα γενικής εφημερίας ένα νοσοκομείο της επαρχίας (δεν είχε, ο άρρωστος, «ενδιαφέρον» και τον έστειλε για παρκάρισμα στο παρκινγκ που λέγεται «παθολογική κλινική»).