Έχει παραγίνει το κακό με τους «επώνυμους» που
μας έχουν ζαλίσει από τα ενδιαιτήματα της προσωπικής τους ευμάρειας.
Βγαίνουν, που λές, διάφοροι
«επώνυμοι»-με φόντο το «υπέροχο σπίτι» τους- και μας λένε πόσο
καλά περνάνε τις μέρες του εγκλεισμού. Ως υπεύθυνοι πολίτες δεν παραλείπουν,
βέβαια, να μας πούν να κάνουμε το ίδιο ώσπου να περάσει η μπόρα.
Να τα χαίρονται τα σπίτια τους οι άνθρωποι.
Αλλά αν είχαν λίγο
μυαλό ή την στοιχειώδη ευαισθησία, θα απέφευγαν τέτοιου
είδους αυτοπροβολή. Και επειδή όλοι διαθέτουμε κοινό νού, στην
περίπτωσή τους τίθεται μάλλον θέμα ευαισθησίας.
Ευαισθησία να σκεφτείς και να νιώσεις πως περνούν «οι
άλλοι». Εκείνοι που ζούν στριμωγμένοι σε γκρίζα δυάρια,
στο τσιμεντένιο δάσος των Αθηνών, πολλοί εξ αυτών χωρίς δουλειά, με τον
φόβο της ανεργίας και με τον τρόμο
για το αύριο.
Να καταλάβεις τι σημαίνει και πως λειτουργεί μέσα τους
η προβολή κι όχι απλώς η ύπαρξη της ευμάρειας, όταν αυτοί και τα παιδιά τους
στερούνται τα στοιχειώδη. Επειδή, για διάφορους λόγους, η ζωή «αλλιώς τους
μίλησε», χωρίς να ευθύνονται οι ίδιοι.
Αυτά κατάλαβε ο Γιώργος Πρίντεζης,
ο μπασκετμπολίστας του Ολυμπιακού,
εκδηλώνοντας την ευαισθησία του σεμνά και χαμηλότονα: «Δεν στέλνω μήνυμα “μένω σπίτι”, θα είναι κάπως
ειρωνικό, γιατί εγώ έχω μεγάλο σπίτι. Ήρωες είναι αυτοί που με δύο και τρία
παιδιά μένουν σε σπίτια 40 – 50 και 70 τετραγωνικών, αυτοί που δουλεύουν σε
σούπερ μάρκετ και στα νοσοκομεία».
Δεν είναι τυχαίο, βέβαια, το ότι ο Πρίντεζης
συμμετέχει στην πρωτοβουλία εναντίον της ενδοοικογενειακής βίας, ενώ δεν πέρασε
απαρατήρητη η δωρεά δύο φορητών συσκευών αναπνοής στο νοσοκομείο της Σύρου.
Η έγνοια «για τον άλλον» δεν είναι υποχρέωση.
Αναδύεται από τα ενδότερα του καθενός,
συνυφασμένη απόλυτα με την οπτική και τις αρχές του για την κοινωνία και το ζήν.
Φυσικά, ουδείς υποχρεούται να απολογείται για το ευκατάστατον του βίου του, για
την αδιαφορία του έναντι των πασχόντων ή για τον κυνισμό του.
Όλα αυτά περί έγνοιας και ευαισθησίας
θα μπορούσαν να θεωρηθούν αποτύπωμα βαρετής ηθικολογίας, αν δεν υπήρχε αντίλογος και αντίβαρο στον θηριώδη
ατομικισμό. Αντίλογος εμπράκτως. Όπως του Πρίντεζη. Έμπρακτη
απόδειξη ανιδιοτελούς προσφοράς από ανθρώπους που υπολαμβάνουν τον εαυτό τους
μέρος του συνόλου, ψηφίδα πολύχρωμου μωσαϊκού, αναπόσπαστο μέλος του συλλογικού
είναι.
Υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι. Και είναι πολλοί, όπως
φαίνεται (και) τώρα, στις δύσκολες στιγμές. Άνθρωποι δοτικοί που έσπευσαν
αμέσως να προσφέρουν, χωρίς να περιμένουν ανταπόδοση και επαίνους. Φερ’ ειπείν:
αυτές οι υπέροχες κυρίες στην Βόρειο Ελλάδα
που φτιάχνουν νυχθημερόν μάσκες για τα νοσοκομεία της περιοχής τους.
Εκείνη η ομάδα των ξενιτεμένων επιστημόνων, που
άνοιξαν λογαριασμό για να δοθούν τα χρήματα στο Νοσοκομείο
της ιδιαίτερης πατρίδας τους, της Μυτιλήνης. Αλλά και ο Ισπανός ταξιτζής που
μεταφέρει δωρεάν ασθενείς στα νοσοκομεία, ο συνταξιούχος Βρετανός γιατρός
που επέστρεψε στο ΕΣΥ για να βοηθήσει και πέθανε από τον ιό κλπ κλπ.
Κι αν στο σημείωμα ετούτο ο υμνητικός λόγος- μέσω του
τίτλου- αναφέρεται ονομαστικά τον Πρίντεζη, είναι γιατί έχει παραγίνει το
κακό με τους «επώνυμους» που μας έχουν ζαλίσει με στιγμές οικογενειακής
ευτυχίας από τα ενδιαιτήματα της προσωπικής τους ευμάρειας.
ΠΗΓΗ: