Αντιπερισπασμός: Σε λεηλατούν,
Σου κλέβουν το πορτοφόλι και
σου δείχνουν …σκάνδαλα
Οι θεατρικές παραστάσεις που παίζονται επί δεκαετίες, μονότονα και ακούραστα, στην ελληνική πολιτική σκηνή είναι αυτές με κεντρικό θέμα τη «διαπλοκή» και την «κάθαρση».
Ο θεατρικός λόγος: Η σκανδαλολογία…
Οι παλιότεροι θα θυμούνται το βρώμικο 1989:
Τότε έφτασε στην κορύφωσή της η μυθολογία της «Κάθαρσης»: μια υστερία δίχως ιστορικό προηγούμενο...
Από εκείνη την εποχή, η ελληνική πολιτική σκηνή καταδυναστεύεται, επί δεκαετίες, από τις θορυβώδεις και κακόγουστες θεατρικές παραστάσεις περί «σκανδάλων», «κάθαρσης», «διαπλοκής» κ.λπ…
Σήμερα ανακυκλώνονται τα ίδια. Οι ίδιες δονκιχωτικές μάχες και άγριες κοκορομαχίες γύρω από την υπόθεση Novartis κ.λπ…
Η Προανακριτική Επιτροπή έχει αναδειχτεί σε θεατρική αρένα «σεισμικών» δονήσεων και ομηρικών συγκρούσεων ανάμεσα στα κόμματα…
Όλος ο πολιτικός κόσμος του ελληνικού προτεκτοράτου συμμετέχει σ’ αυτήν την «άγρια σύγκρουση», ανακυκλώνοντας τα ίδια «επιχειρήματα» της σκανδαλολογικής ΑΠΑΤΗΣ που μας καταδυναστεύουν επί δεκαετίες.
Φυσικά ΟΥΔΕΙΣ αναρωτιέται το ΓΙΑΤΙ, ενώ ο «αγώνας» εναντίον των σκανδάλων και της διαπλοκής, ο αγώνας ΥΠΕΡ της «κάθαρσης», αποτελούσε το κεντρικό σύνθημα όλων των κομμάτων και μάλιστα διεξήχθη και «αιματηρά» («Ειδικά Δικαστήρια» στηθήκανε), ΟΧΙ μόνο (αυτός ο αγώνας) δεν προχώρησε τα πράγματα προς τα εμπρός, αλλά αντίθετα τα φαινόμενα της σήψης και παρακμής, τα σκάνδαλα και η διαφθορά «εκτινάχτηκαν» σε διαστάσεις σχιζοφρένειας;;;
ΟΥΔΕΙΣ αναρωτιέται γιατί οι «μονομάχοι» των σκανδάλων συνεχίζουν να παίζουν πάνω στο ίδιο μοτίβο της πολύχρονης ΑΠΑΤΗΣ και μας δουλεύουν ασύστολα;
ΟΥΔΕΙΣ διατυπώνει το αυτονόητο: Όσο περισσότερο ΤΑΥΤΙΖΟΝΤΑΙ, ιδεολογικά και πολιτικά, τα κόμματα, τόσο και πιο συχνές και θορυβώδεις είναι σκανδαλολογίες…
Θόρυβος και «αιματηρές μονομαχίες», για την επικάλυψη και απόκρυψη των πολιτικών ΤΑΥΤΙΣΕΩΝ, για το «κουκούλωμα» της εφιαλτικής ιδεολογικής και πολιτικής ομοιομορφίας: Αυτή του υπαλλήλου του 4ου Ράιχ.
Όταν ταυτίζεσαι στα ΟΥΣΙΩΔΗ στρατηγικά, αλλά και τρέχοντα πολιτικά ζητήματα, όταν «εκτελείς» τις εντολές των μεγάλων αφεντικών, ΤΟΤΕ καταφεύγεις σε τεχνητές διαφορές και συγκρούσεις για να ρίξεις στάχτη στα μάτια των αφελών…
Τότε καυγαδίζεις σαν τους αγοραίους δικηγόρους…
Πάνω σε αυτό μοτίβο του αγοραίου δικηγόρου μας δουλεύουν και σήμερα ασύστολα…
Η σκανδαλολογία είναι η ΑΠΑΤΗ των αγοραίων δικηγόρων: Σκοτώνονται στις αίθουσες των δικαστηρίων και αγκαλιάζονται έξω από αυτές, πίνοντας στην υγεία των κορόιδων…
Για το τέχνασμα αυτό της σκανδαλολογίας αναδημοσιεύουμε ένα παλιό μας κείμενο.
Βρίσκεται εδώ:
https://resaltomag.blogspot.com/2013/12/blog-post_6832.html
Γράφτηκε τον Οκτώβριο του 1999.
Η σκανδαλολογία
Η ΑΣΤΙΚΗ ιδεολογία προσπαθεί αδιάκοπα και με κάθε τρόπο να ναρκώσει την κοινωνία με ανοσοποιητικές ουσίες. Η σκανδαλολογία είναι ένα τέτοιο ανοσοποιητικό θεραπευτικό μέσο. Λειτουργεί σαν εμβόλιο. Ομολογεί κάποια σκάνδαλα για να συγκαλύψει την πραγματικότητα των σκανδάλων και να εγχύσει στην πραγματικότητα εξαγνιστικές και καθαρτήριες ουσίες.
Η σκανδαλολογία προστατεύει τη μήτρα των σκανδάλων και συγκαλύπτει τα σκάνδαλα: Φετιχοποιεί τα άτομα και εμφανίζει τη σήψη και τη διαφθορά ως έργο ατομικό.
Ταυτόχρονα παράγει παραπλανητικούς μύθους: Της «εξυγίανσης», της «κάθαρσης», των «εντίμων και ανέντιμων» κλπ.
Έτσι η σκανδαλολογία ταριχεύει την καπιταλιστική σήψη και αναπαλαιώνει τα υλικά της. Καταγράφει και καταγγέλλει εξωτερικά συμπτώματα της σήψης για να αποκρύψει την ολική σήψη της καπιταλιστικής κοινωνίας.
ΒΕΒΑΙΩΣ η σκανδαλολογία δεν είναι η αποκάλυψη των σκανδάλων και της διαφθοράς, αλλά η φιλολογία περί σκανδάλων και διαφθοράς. Μια φιλολογία που μιλάει για σκάνδαλα και διαφθορά, αλλά δέχεται ως πάγια και ακίνητη Φύση την ιεραρχία της αγοράς, του κέρδους και των ιδιοκτησιών.
Μια φιλολογία ύπουλη και άκαμπτη που επιτρέπει στον άνθρωπο να αηδιάζει πολιτικές και πρόσωπα, αλλά δεν του επιτρέπει να κινεί τον κόσμο. Μια φιλολογία που απαγορεύει στον άνθρωπο τη μεταμόρφωση του κόσμου και εγκλωβίζει τη λαϊκή ενέργεια σε μια άλλη χρήση ή διαχείριση της ιεραρχίας της αγοράς και του χρήματος.
Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ και η Ν.Δ. σκανδαλολογούν ασυστόλως. Επιδίδονται σε μια στείρα και κινδυνολόγα πολιτική αντιπαράθεση πάνω στα σκάνδαλα. Μια αντιπαράθεση που μένει στην επιφάνεια, στο επίπεδο της καταναλωτικής καταγγελίας και της εκλογικής δημαγωγίας, που αποκόβει τα σκάνδαλα και τη διαφθορά από τον οργανισμό που τα γεννάει και τα θρέφει, από την πολιτική τους φιλοσοφία που τα εκφράζει και τα αποτυπώνει.
ΤΑ ΔΥΟ αυτά κόμματα σκανδαλολογούν γιατί είναι και τα δύο χρήστες και διαχειριστές του καθεστώτος των σκανδάλων. Οι θορυβώδεις αναθεματισμοί κατά των σκανδάλων και οι οξύτατες εκατέρωθεν καταγγελίες δεν αγγίζουν τον κόσμο της διαφθοράς και των σκανδάλων. Περιστρέφονται γύρω από τη χρήση και διαχείριση αυτού του κόσμου. Χρήση κάνουν και τις σκανδαλολογίας.
Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ χρησιμοποιεί τη σκανδαλολογία για να αποτρέψει την αποκάλυψη σκανδάλων και να συγκαλύψει τη δική της διαπλοκή στα σκάνδαλα.
Η ΝΔ χρησιμοποιεί τη σκανδαλολογία για να κερδοσκοπήσει εκλογικά, να βγει από τα αδιέξοδά της και να απαιτήσει και δική της συμμετοχή στη διαχείριση της «οικονομίας» των σκανδάλων.
ΠΑΣΟΚ και ΝΔ μαλώνουν για τη χρήση του καθεστώτος των σκανδάλων και όχι για την αποκάλυψη της σήψης και της διαφθοράς του κόσμου που υπηρετούν.
Οκτώβριος 1999 (Περιέχεται στη συλλογή κειμένων: «Μυθολογίες και Μεταλλάξεις», Εκδόσεις Κάκτος)