του Γιάννη Αθανασιάδη
Κάποιοι
συμπαθείς φίλοι αναρωτιούνται τι είναι αυτό που έχει κάνει δύο
κομμουνιστές όπως ο Άρης Βελουχιώτης και ο Τσε Γκεβάρα, να είναι
αγαπητοί στα μη κομμουνιστικά λαϊκά στρώματα.
Κάποιοι απαντούν:
«Ο αυτοθυσιαστικός αγώνας τους.»
Μα δεν ήταν οι μόνοι που είχαν τέτοιο τέλος.
Άλλωστε αυτό δεν αλλάζει την ιδεολογία την οποία είχαν. Και αυτό δεν είναι κρυφό.
Κάποιοι άλλοι (απίθανοι τύποι) οικειοποιούμενοι (εντελώς αντιδιαλεκτικά ), σαν να ήταν ιδιόκτητο οικόπεδο του κόμματος τους αυτοί οι μεγάλοι αγωνιστές, ειρωνεύονται όσους δεν ανήκουν σε αυτό, ευτελίζοντας το πανανθρώπινο της ιδεολογίας τους, σε οπαδική σέχτα.
Μετά χάνονται σε κοινοτοπίες της μαρξιστικής βιβλιογραφίας ή σε αυθαίρετα "μονοδιάστατα" συμπεράσματα αποδεχόμενοι χωρίς να το αντιλαμβάνονται το κυρίαρχο αφήγημα του συστήματος,
όπως ότι "έγιναν μόδα" ή ότι "ως νεκροί δεν ενοχλούν" κλπ, απομακρυνόμενοι από την ουσία του γεγονότος.
Η μεγάλη διαφορά αυτών των αγωνιστών που έκανε το λαό να τους αγκαλιάσει, πέρα από την όποια χαρισματική προσωπικότητα και ήθος τους, περιγράφεται με μία λέξη: Πατριώτης!
Ο διεθνισμός τους δεν εκφραζόταν με την στείρα και άκαιρη αναγωγή των πάντων στην πανανθρώπινη αλληλέγγυα κομμουνιστική ολοκλήρωση χωρίς κράτος και εξουσία.
Πατούσε γερά στην διαδικασία της χειραφέτησης των λαών και την διεκδίκηση αυτού που του στερούσαν οι πατριδοκάπηλοι κεφαλαιοκράτες.
Την πατρίδα!
Την ανάδειξη των καταπιεσμένων σε κυρίαρχη εθνική τάξη!
Ο Άρης Βελουχιώτης στην συγκλονιστική ομιλία του στην Λαμία, αναφέρει:
«...Το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα και τρέχει να βρει κέρδη σ' όποια χώρα υπάρχουνε τέτοια. Γι' αυτό δε νοιάζεται κι ούτε συγκινείται με την ύπαρξη των συνόρων και του κράτους.
Ενώ εμείς, το μόνο πού διαθέτουμε, είναι οι καλύβες μας και τα πεζούλια μας. Αυτά αντίθετα από το κεφάλαιο που τρέχει, οπού βρει κέρδη, δε μπορούν να κινηθούν και παραμένουν μέσα στη χώρα που κατοικούμε.
Ποιος, λοιπόν, μπορεί να ενδιαφερθεί καλύτερα για την πατρίδα του;»
Ο Τσε Γκεβάρα τελείωνε τις ομιλίες του πάντα με την φράση Patria o muerte (Πατρίδα η θάνατος)
Ένας πατριώτης διεθνιστής που μετά την Κούβα, αγωνίστηκε και έδωσε την ζωή του για την απελευθέρωση των πατρίδων "όπου γης".
Για την Κύπρο (Αγγλική αποικία τότε), την Αγκόλα, τις χώρες της λατινικής Αμερικής.
Αυτά είναι τα στοιχεία που πέρασαν στις πλατιές μάζες την εικόνα του πραγματικού πατριώτη κομμουνιστή που δεν αναλώνεται μόνο στα αμφιθέατρα και τις εγχειριδιακές πολιτικές ορθότητες, αλλά αγαπά και σέβεται τους λαούς και κατανοεί τις ρίζες και τις ιδιαιτερότητες τους.
Δεν σνομπάρει τον λαό. Διότι είναι κομμάτι τους και όχι "ξένο σώμα"!
Μπαίνει πρώτος στην φωτιά για την υπεράσπιση του. Κι όχι να το παίζει κριτικός εκ του ασφαλούς στα λάθη του.
Υπερασπιζόμενος την πατρίδα, ενώνει τους καταπιεσμένους δεν τους χωρίζει.
Αυτή είναι η χειροπιαστή και ανιδιοτελής ιδιότητα του αγνού αγωνιστή.
Αυτή είναι η ειδοποιός διαφορά που ένας λαός αγκαλιάζει αυτούς τους σπουδαίους αγωνιστές.
Και αυτό το δίδαγμα λυπάμαι που το λέω δεν το έχει μετουσιώσει σε πολιτικό ήθος και συμπεριφορά, κανένα κομμουνιστικό κόμμα ή φορέας απ'όσο ξέρω. (Και πιστέψτε με ξέρω αρκετά).
Κάποια στιγμή πρέπει να το συνειδητοποιήσουμε πως αυτήν την ιστορική περίοδο που ζούμε, τα πατριωτικά προτάγματα αποτελούν την ικανή και αναγκαία συνθήκη για την αναζωπύρωση του αγώνα, πριν είναι πολύ αργά.
"Θέλουμε ελεύθερη εμείς πατρίδα και πανανθρώπινη τη λευτεριά."
ΠΗΓΗ:
https://athanasiadisg.blogspot.com/2020/06/blog-post_16.html
Κάποιοι
συμπαθείς φίλοι αναρωτιούνται τι είναι αυτό που έχει κάνει δύο
κομμουνιστές όπως ο Άρης Βελουχιώτης και ο Τσε Γκεβάρα, να είναι
αγαπητοί στα μη κομμουνιστικά λαϊκά στρώματα.
Κάποιοι απαντούν:
«Ο αυτοθυσιαστικός αγώνας τους.»
Μα δεν ήταν οι μόνοι που είχαν τέτοιο τέλος.
Άλλωστε αυτό δεν αλλάζει την ιδεολογία την οποία είχαν. Και αυτό δεν είναι κρυφό.
Κάποιοι άλλοι (απίθανοι τύποι) οικειοποιούμενοι (εντελώς αντιδιαλεκτικά ), σαν να ήταν ιδιόκτητο οικόπεδο του κόμματος τους αυτοί οι μεγάλοι αγωνιστές, ειρωνεύονται όσους δεν ανήκουν σε αυτό, ευτελίζοντας το πανανθρώπινο της ιδεολογίας τους, σε οπαδική σέχτα.
Μετά χάνονται σε κοινοτοπίες της μαρξιστικής βιβλιογραφίας ή σε αυθαίρετα "μονοδιάστατα" συμπεράσματα αποδεχόμενοι χωρίς να το αντιλαμβάνονται το κυρίαρχο αφήγημα του συστήματος,
όπως ότι "έγιναν μόδα" ή ότι "ως νεκροί δεν ενοχλούν" κλπ, απομακρυνόμενοι από την ουσία του γεγονότος.
Η μεγάλη διαφορά αυτών των αγωνιστών που έκανε το λαό να τους αγκαλιάσει, πέρα από την όποια χαρισματική προσωπικότητα και ήθος τους, περιγράφεται με μία λέξη: Πατριώτης!
Ο διεθνισμός τους δεν εκφραζόταν με την στείρα και άκαιρη αναγωγή των πάντων στην πανανθρώπινη αλληλέγγυα κομμουνιστική ολοκλήρωση χωρίς κράτος και εξουσία.
Πατούσε γερά στην διαδικασία της χειραφέτησης των λαών και την διεκδίκηση αυτού που του στερούσαν οι πατριδοκάπηλοι κεφαλαιοκράτες.
Την πατρίδα!
Την ανάδειξη των καταπιεσμένων σε κυρίαρχη εθνική τάξη!
Ο Άρης Βελουχιώτης στην συγκλονιστική ομιλία του στην Λαμία, αναφέρει:
«...Το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα και τρέχει να βρει κέρδη σ' όποια χώρα υπάρχουνε τέτοια. Γι' αυτό δε νοιάζεται κι ούτε συγκινείται με την ύπαρξη των συνόρων και του κράτους.
Ενώ εμείς, το μόνο πού διαθέτουμε, είναι οι καλύβες μας και τα πεζούλια μας. Αυτά αντίθετα από το κεφάλαιο που τρέχει, οπού βρει κέρδη, δε μπορούν να κινηθούν και παραμένουν μέσα στη χώρα που κατοικούμε.
Ποιος, λοιπόν, μπορεί να ενδιαφερθεί καλύτερα για την πατρίδα του;»
Ο Τσε Γκεβάρα τελείωνε τις ομιλίες του πάντα με την φράση Patria o muerte (Πατρίδα η θάνατος)
Ένας πατριώτης διεθνιστής που μετά την Κούβα, αγωνίστηκε και έδωσε την ζωή του για την απελευθέρωση των πατρίδων "όπου γης".
Για την Κύπρο (Αγγλική αποικία τότε), την Αγκόλα, τις χώρες της λατινικής Αμερικής.
Αυτά είναι τα στοιχεία που πέρασαν στις πλατιές μάζες την εικόνα του πραγματικού πατριώτη κομμουνιστή που δεν αναλώνεται μόνο στα αμφιθέατρα και τις εγχειριδιακές πολιτικές ορθότητες, αλλά αγαπά και σέβεται τους λαούς και κατανοεί τις ρίζες και τις ιδιαιτερότητες τους.
Δεν σνομπάρει τον λαό. Διότι είναι κομμάτι τους και όχι "ξένο σώμα"!
Μπαίνει πρώτος στην φωτιά για την υπεράσπιση του. Κι όχι να το παίζει κριτικός εκ του ασφαλούς στα λάθη του.
Υπερασπιζόμενος την πατρίδα, ενώνει τους καταπιεσμένους δεν τους χωρίζει.
Αυτή είναι η χειροπιαστή και ανιδιοτελής ιδιότητα του αγνού αγωνιστή.
Αυτή είναι η ειδοποιός διαφορά που ένας λαός αγκαλιάζει αυτούς τους σπουδαίους αγωνιστές.
Και αυτό το δίδαγμα λυπάμαι που το λέω δεν το έχει μετουσιώσει σε πολιτικό ήθος και συμπεριφορά, κανένα κομμουνιστικό κόμμα ή φορέας απ'όσο ξέρω. (Και πιστέψτε με ξέρω αρκετά).
Κάποια στιγμή πρέπει να το συνειδητοποιήσουμε πως αυτήν την ιστορική περίοδο που ζούμε, τα πατριωτικά προτάγματα αποτελούν την ικανή και αναγκαία συνθήκη για την αναζωπύρωση του αγώνα, πριν είναι πολύ αργά.
"Θέλουμε ελεύθερη εμείς πατρίδα και πανανθρώπινη τη λευτεριά."
ΠΗΓΗ:
https://athanasiadisg.blogspot.com/2020/06/blog-post_16.html