Ηλίας Παπαναστασίου
Σε
δυο περίπου μήνες οι Αμερικανοί θα εκλέξουν τον νέο τους πρόεδρο. Τα
προγνωστικά ευνοούν τον «ευνοούμενο των ΜΜΕ, Τζο Μπάιντεν» δείχνοντας
ένα προβάδισμα από το «μαύρο πρόβατο» των ΜΜΕ που είναι ο Τραμπ.
Είναι γεγονός πως ο Τραμπ τα πήγε εξαιρετικά
άσχημα με την επιδημία του Κορονοϊού μετρώντας ήδη πάνω από 180.000
νεκρούς και περίπου 6.000.000 κρούσματα.
Έχοντας κληρονομήσει ένα ιδιωτικοποιημένο σε μεγάλο βαθμό Σύστημα Υγείας, όχι μόνο δεν το βελτίωσε αλλά πόνταρε στις χειρότερες παραδόσεις του Αμερικανικού Μακαρθικού Αντικομουνισμού χαρακτηρίζοντας τον Κορονοϊό «Κινεζικό Ιό» και κατηγορώντας νυχθημερόν την Κίνα.
Η Τελευταία, με συγκεντρωτικό αλλά άκρως αποτελεσματικό τρόπο κατόρθωσε να συγκρατήσει την πανδημία, χτίζοντας ολόκληρα νοσοκομεία σε πέντε μέρες και αριθμώντας περίπου 4.000 νεκρούς παρόλο τον τεράστιο πληθυσμό, σχεδόν πέντε φορές μεγαλύτερο των ΗΠΑ.
Ας σημειωθεί πως η Κίνα συγκέντρωσε τα συγχαρητήρια του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας και πολλών επιστημόνων για την αποτελεσματικότητά της. Στις αρχές μάλιστα της πανδημίας είχε κερδίσει και τα θετικά σχόλια του ίδιου του Τραμπ.
Ο τελευταίος, για να αποσείσει τις ευθύνες από πάνω του, βρήκε ένα «εξιλαστήριο θύμα» που λέγεται Κίνα και του έριξε όλα τα πυρά της σφοδρής και αστήριχτης προπαγάνδας του.
Η ιστορία όμως στην Αμερική «μπερδεύεται» με τον υποψήφιο των Δημοκρατικών Τζο Μπάιντεν που είναι το «χαϊδεμένο παιδί» των συστημικών μήντια.
Ο ίδιος ο Μπάιντεν είναι ένας κλασσικός εκπρόσωπος της Παγκοσμιοποιημένης και συστημικής Κεντροαριστεράς, αποτελώντας – συγκριτικά με τα ελληνικά δεδομένα– έναν «Αμερικανικό ΣΥΡΙΖΑ». Άφθονος Νεοφιλελεύθερος Φεμινισμός, Πολιτική εναντίον των «φυλετικών διακρίσεων» σε καθαρά φυλετική βάση και όχι σε κοινωνική/ταξική όπως είναι η πραγματική του διάσταση και φυσικά συνδυασμός και των δυο συνιστωσών με υποψήφια Αφροαμερικανή Φεμινίστρια και με κύρια στόχευση τις ψήφους των γυναικών ψηφοφόρων.
Είναι με άλλα λόγια μια υποψηφιότητα του αμερικανικού φιλελευθέρου καπιταλισμού και όλης της αστικής Κεντροαριστεράς της Ελίτ εκφράζοντας κατά πρώτο λόγο της φιλελεύθερη μεσαία τάξη – liberal middle class– και την ελίτ της Παγκοσμιοποίησης που εδρεύει στην Ουάσιγκτον και Νέα Υόρκη (Χρηματιστήριο, Πολυεθνικές Εταιρείες κλπ.)
Το κύριο πρόβλημα που υπάρχει με την υποψηφιότητα των Δημοκρατικών είναι πως αφήνει ουσιαστικά «εκτός νυμφώνας» μεγάλα στρώματα λαϊκών στρωμάτων και στρωμάτων εργατικής τάξης. Το τεχνητό δίλημμα «υγεία ή οικονομία» οι Ρεπουμπλικάνοι το αφήνουν να λειτουργήσει υπέρ της Οικονομίας – συνειδητά– «ποντάροντας» έτσι στην ανάγκη των φτωχότερων στρωμάτων να εργαστούν για να βιοποριστούν.
Αυτό το σημείο – εκ των πράγματων – αποτελεί το «δυνατότερο» και «πονηρότερο» χαρτί του Τραμπ και των Ρεπουμπλικάνων, με αποτέλεσμα ακόμη και τώρα που τα γκάλοπ είναι αναφανδόν υπέρ του Μπάιντεν, κανείς ταυτόχρονα να μην είναι σίγουρος για τον νικητή των εκλογών. Είναι ίσως οι πιο αμφίρροπες εκλογές των τελευταίων δεκαετιών και δεν αποκλείεται ακόμη και στην περίπτωση που «τυπικός» νικητής θα είναι ο Μπάιντεν, στην πραγματικότητα ο «ουσιαστικός» νικητής να είναι ο Τραμπ συσπειρώνοντας – ο τελευταίος– τεράστια στρώματα της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων.
Αυτή η εξέλιξη, να συσπειρώνουν δηλαδή οι Συντηρητικοί Ρεπουμπλικάνοι τα λαϊκότερα και φτωχότερα στρώματα και ειδικότερα αυτά της Αμερικανικής Εργατικής Τάξης δεν είναι μόνο «αμερικανικό Φαινόμενο» αλλά παγκόσμιο. Έχοντας – οι Ελίτ δηλαδή οι Αστικές Τάξεις– ταυτιστεί με την μεσοαστική και αστική Κεντροαριστερά της Παγκοσμιοποίησης αφέθηκαν τα λαϊκότερα και φτωχότερα στρώματα και ειδικότερα αυτά της εργατικής τάξης «έρμαια» των δεξιών και συντηρητικών «αντισυστημικών» με αποτέλεσμα «καθαρόαιμα» αστικά κόμματα προνομιούχων όπως οι Βρετανοί Συντηρητικοί και οι Αμερικανοί Ρεπουμπλικάνοι να προσελκύσουν τα τελευταία χρόνια τεράστια στρώματα της Εργατικής Τάξης ποντάροντας:
(α). Στον περιορισμό της μετανάστευσης και λαθρομετανάστευσης που χτυπά κατά πρώτο λόγο την εργατική τάξη και γενικότερα τους μισθούς των φτωχότερων στρωμάτων.
(β). Στον περιορισμό των αποτελεσμάτων της παγκοσμιοποίησης μέσω της «επανεθνικοποίησης» του εγχώριου καπιταλισμού.
(γ). Στην καταπολέμηση της ατζέντας της μεσοαστικής «Αριστεράς» (Πολιτική Ορθότητα) – ΛΟΑΤ, αφροαμερικάνοι, δικαιώματα μειονοτήτων «πάσης χρήσεως και για πάσαν νόσο»– και την οποία κακώς και τελείως λανθασμένα οι ρεπουμπλικάνοι την ταυτίζουν με τον λεγόμενο «πολιτιστικό μαρξισμό», ενώ είναι γνωστό –στους έχοντες μια σχετικά καλή γνώση του Μαρξ – πως το κατασκεύασμα του λεγόμενου «πολιτιστικού μαρξισμού» δεν έχει καμιά σχέση με την θεωρία του Μαρξ.
Αυτά για όσους γνωρίζουν τον Μαρξ. Οι υπόλοιποι, ας έχουν υπόψη τους τον Ντεκάρτ (Καρτέσιο) που έλεγε επανειλημμένα πως «Η άγνοια δεν είναι επιχείρημα».
Στην Αμερική – και όχι μόνο– δεν υφίσταται αληθινός δημοκρατικός, πατριωτικός και σοσιαλιστικός φορέας όπως άλλωστε και σχεδόν σε όλες τις ανεπτυγμένες ευρωπαϊκές χώρες. Ούτε το Βρετανικό Εργατικό Κόμμα αλλά ούτε και ο άθλιος πολιτικά ΣΥΡΙΖΑ αποτελούν εναλλακτική λύση αλλά μόνο «αντιπολίτευση» του Facebook και της κακιάς ώρας, «αντιπολίτευση» με όλα τα χαρακτηριστικά του εκχυδαισμένου Λούμπεν της Πολιτικής όπως ακριβώς γνωρίσαμε τον ΣΥΡΙΖΑ τα τελευταία δέκα περίπου χρόνια.
Έχουμε γράψει επανειλημμένα πως (α) ο Λούμπεν ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να εξαλειφθεί (SYRIZA delendus est) εάν ο Προοδευτικός χώρος στην Ελλάδα θέλει να δει άσπρη μέρα (β) Ο Διεθνής Σοσιαλισμός πρέπει να αναγεννηθεί ex nihilo (εκ του μηδενός) και να επανασυσταθεί από τις στάχτες του (γ) Η εργαζομένη τάξη να ανασυνταχθεί και να αναλάβει τις ευθύνες της (δ) Η επιστημονική θεωρία να προχωρήσει, (ε) να ιδρυθούν μαζικά και λαϊκά Σοσιαλιστικά Κόμματα (στ) Να καταπολεμηθεί με όλες μας τις δυνάμεις η «Θεωρία της κατάρρευσης» («Καταρρέει ο Καπιταλισμός»).
Εμείς δεν βλέπουμε κάτι παρόμοιο εκτός κι αν είμαστε θεόστραβοι. Ναι μεν ο καπιταλισμός περνάει κρίση όμως μεγαλύτερη κρίση περνάει το μπλοκ των εργαζόμενων τάξεων, οικονομικά, πολιτικά και συνειδησιακά. Θυμόμαστε πάντα τα λόγια του Μαρξ – «Κανένα κοινωνικό σύστημα δεν αντικαθίσταται εάν δεν εξαντλήσει όλες τις δυνατότητες ανάπτυξης του» Πρόλογος στην «Κριτική της Πολιτικής Οικονομιας»,1859 – και πολύ φοβόμαστε πως ο καπιταλισμός κάθε άλλο παρά εξάντλησε όλα τα περιθώρια ανάπτυξής του, παρόλη την ανείπωτη κρίση που περνά και παρόλη την «υπεραισιοδοξία» αυτών που μιλάνε για «κατάρρευση του καπιταλισμού» και για «Κοινωνικά Κινήματα ανατροπής» όπως το Occupy Wall Street και το πρόσφατο Black Lives Matter.
Εμείς, απέναντι σε αυτά τα κινήματα «κρατάμε μικρό καλάθι». Κανένας καπιταλισμός δεν ανατράπηκε από τέτοιου είδους κινήματα. Αντίθετα, τα αφομοίωσε και τα εκμεταλλεύτηκε κατάλληλα και ευφυέστατα ο καπιταλισμός και οι ιδεολογικοί του μηχανισμοί πλασάροντάς τα μάλιστα σαν την «τελευταία λέξη» της ανατρεπτικότητας. Έτσι, από την Βασιλική οικογένεια της Μεγάλης Βρετανίας μέχρι τους Celebrities του Hollywood και από τους πολιτικούς Καραγκιόζηδες της Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ μέχρι τα κολεγιόπαιδα των ΗΠΑ και τους πολυεκατομμυριούχους μαύρους παίκτες του ΝΒΑ, Black Lives Matter.
Λυπούμαστε πολύ αλλά διαφωνούμε. Για μας δεν υπάρχουν μόνο Μαύροι φτωχοί αλλά και Λευκοί Φτωχοί, δεν υπάρχουν μόνο γυναίκες καταπιεσμένες αλλά και άνδρες, ούτε φυσικά οι Ομοφυλόφιλοι ή οι Λεσβίες αντιπροσωπεύουν την «κορύφωση» της καταπίεσης. Για να μην μιλήσουμε για τους Μετανάστες/Λαθρομετανάστες που διογκώνουν τα γκέτο των ευρωπαϊκών μεγαλουπόλεων και δυστυχώς γι’ αυτούς αλλά και για μας, αποτελούν μια βασική αιτία ανόδου της Ακροδεξιάς και κρίσης του Κοινωνικού Κράτους λόγω τεράστιας αφαίμαξ’ης του στις Δυτικές ανεπτυγμένες χώρες.
Όλοι οι παραπάνω παίζουν το παιχνίδι του ευφυέστατου Καπιταλισμού.
Έχουμε γράψει πολλές φορές πως η Αστική Κοινωνία όταν νιώθει τεράστιους κλυδωνισμούς «στα υπόγειά της» χρησιμοποιεί την «Τακτική της Διάσπασης και Τμηματοποίησης».
Έχουμε «Δικαιώματα» μόνο ομάδων, μειονοτικών και αρκετά περιθωριακών αλλά όχι κινήματα μεγάλων Κοινωνικών Τάξεων που κινούνται απειλητικά απέναντι στην Κυρίαρχη Τάξη όπως το Εργατικό Κίνημα με την Εργαζόμενη Τάξη που αποτελεί, σαν μισθωτή τάξη, πάνω από το 80% ή και 90% του συνολικού πληθυσμού. Τι κάνουμε λοιπόν;;;
Διασπούμε την Εργαζόμενη Τάξη σε «Καταπιεστές Φαλλοκράτες και Σεξιστικά Γουρούνια» – καταλάβατε πως μιλάμε για τους Άνδρες– και «Καταπιεσμένες, κακοποιημένες, θυματοποιημένες Γυναίκες», κάτι ανάλογο με την Μάρθα Βούρτση της δεκαετίας του 1960. Δεν έχει σημασία εάν είσαι άνδρας εργαζόμενος, άνεργος, άστεγος ή εξαθλιωμένος ανθρακωρύχος. Δυστυχώς για σένα, παραμένεις ένα «σεξιστικό γουρούνι» άξιο να καείς στο πυρ το εξώτερον της Κολάσεως. Με άλλα λόγια, εάν είσαι Άνδρας «Εδώ που μπήκες ξέχασε κάθε ελπίδα» (Δάντης, «Θεία Κωμωδία»).
Γιατί αγαπητέ Άνδρα, δεν έγινες Ομοφυλόφιλος και «δικαιωματιστής» με άπειρα δικαιώματα και καμιά υποχρέωση – κατά το κοινώς λεγόμενο, «Δικαιώματα να φαν κι οι κοτες»– αλλά και γιατί δεν γεννήθηκες «Γυναίκα Φεμινίστρια» να απολαύσεις τον μισανδρισμό και το «Κυνήγι μαγισσών» του Me too; Θα μπορούσες μετά 40,50,60 χρόνια να καταγγείλεις τον εργοδότη σου για «σεξουαλική παρενόχληση» ζητώντας μια μυθική αποζημίωση και βολεύοντας και τα εγγόνια σου. Οι Αποδείξεις είναι περιττές γιατί μετράνε μόνο οι «καταγγελίες» – αστήρικτες, ως επί το πλείστον– επίσης Μάρτυρες δεν χρειάζονται, οι δε Φεμινίστριες θα σε βοηθήσουν με νύχια και με δόντια και εσύ τον πρώην εργοδότη σου θα τον εξαλείψεις από προσώπου γης. Το ίδιο ισχύει για τους Ομοφυλοφίλους που «προσβάλλονται», τους Lesbians και Queer που «θίγονται» από ένα χυδαία σεξιστικό περιβάλλον κλπ. κλπ.
Εάν λοιπόν η λεγόμενη «Κεντροαριστερά/Αριστερά» συνεχίζει να ασχολείται επισταμένως και «μετά μανίας» με όλες τις παραπάνω κατηγορίες προνομιούχων δικαιωματιστών και όχι με την μεγάλη αλλά δυστυχώς «διασπασμένη και τμηματοποιημένη» Εργαζόμενη Τάξη τότε για μεγάλο, πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα το παιχνίδι είναι χαμένο υπέρ του Καπιταλιστικού Συστήματος.
Και εάν η Εργαζόμενη Τάξη δεν «ενοποιηθεί» και ομογενοποιηθεί σε έναν μαζικό, δημοκρατικό και μεγάλο Σοσιαλιστικό Φορέα, τότε ο Καπιταλισμός έχει πολλά χρόνια μπροστά του. Και φυσικά δεν θα φταίει ο Καπιταλισμός, την δουλειά του κάνει και την κάνει πολύ καλά.
Αντίθετα, αυτοί που θα φταίνε θα είναι οι γελοίοι «θεωρητικολογούντες» της «Αριστεράς/Κεντροαριστεράς» και οι οποίοι σαν γνήσιοι αγράμματοι τενεκέδες καλύπτουν την άγνοιά τους με μεγαλόσχημες φράσεις.
Το ίδιο ισχύει και για τους «σούπερ επαναστάτες» της «ρήξης» και της «ανατροπής» των οποίων η κενότητα συναγωνίζεται την γελοιότητα των απόψεών τους. Πολιτικοί Καραγκιόζηδες οι πρώτοι, «ψυχοπαθολογικοί της ανυπομονησίας» οι δεύτεροι αποτελούν την «Αριστερά του Καραγκιόζη» αλλά με μια διαφορά, ο Καραγκιόζης ήταν πολύ πιο σοβαρός από αυτούς.