(Αφιερωμένο στη μνήμη του τρισμέγιστου δημοσιογράφου πολεμιστή Θύμιου Παπανικολάου).
Του Ηλία Σιαμέλα
«Ακόμη τούτη η
άνοιξη, τούτο το καλοκαίρι
ραγιάδες – ραγιάδες…»
Κλέφτικο Τραγούδι
Δε σκοπεύω να κάνω
κάποια ανάλατη ανάλυση ή μελέτη, γύρω από το νόημα του 21, για να γίνω
σκαλιστής ή έστω θηρευτής μιας κάποιας δημοσιότητας,
Ούτε θα προσπαθήσω να εισχωρήσω στη «σκέψη» εκείνων που έχουν βαλθεί να
αποδομήσουν ότι ιερό γέννησε η ελληνική ψυχή. Επιθυμία μου είναι να
μείνω ένας «αγροίκος» και «άξεστος» χωριάτης, όπου τα πρωτόγονα λόγια
μου θα βγαίνουν σαν οξύληκτες σπάθες από μέσα μου. Θέλω οι λέξεις μου
να χτίσουν αφρόστεφα ποτάμια, που θα παρασέρνουν άκριτα τα σκουπίδια
όλων εκείνων, που είτε «ιστοριογραφούν» ξεδιάντροπα, είτε χλιμιντρίζουν
αδιάλειπτα στα κανάλια της τηλεόρασης, προβάλλοντας κάποια
«επιχειρήματα» που λάμπουν απατηλά, όπως λάμπουν τα φωσφορούχα εσώρουχα
μιας φτηνής χορεύτριας της ανατολής, όταν εστιάζονται πάνω τους οι
εκτυφλωτικοί προβολείς του καμπαρέ.
Είναι πάγκοινα γνωστό, ότι όλες αυτές οι επιλεγμένες σειρήνες, με τις γραικύλικες χαλκοτρομπέτες τους και με τον ετερόφωτο πυρσό της «γνώσης» τους , θέλουν να λερώσουν και να απανθρακώσουν και το τελευταίο τριαντάφυλλο ανδρείας που εμφανίστηκε ποτέ σ’ αυτό τον τόπο. Είναι όλοι τους όψιμα παιδιά του Συστήματος, που πασχίζει να μετατρέψει τον άνθρωπο σε μια «πολύχρωμη» πεταλούδα των πόλεων, που θα διαγράφει ανόητους κύκλους πάνω από τα σύγχρονα άοσμα άνθη της παγκοσμιοποίησης. Είναι αυτοί που επιδιώκουν να πλάσουν έναν ξενέρωτο άνθρωπο που θα μιμείται τους ξένους, που θα υποτιμά ή και θα ντρέπεται για την καταγωγή του, για την ιστορία του, για τη μουσική του, για τα δημοτικά τραγούδια του. Ένα ανθρωπάριο που θα σέρνεται μπουσουλώντας στα γκέτο των μεγάλων πόλεων, σε μια χωροχαβούζα πολυπολιτισμική, όπου θα την κυβερνάνε προκατασκευασμένοι ηγετίσκοι, βγαλμένοι απ’ τα «κρυφά σχολειά» της Νέας Τάξης, του Τζώρτζ Σόρος και του Μπιλ .Γκέιτς.
Ζω στον κατακαημένο Μοριά, κοντά σε μια άγρια φύση, χέρση, παντέρημη και υπέργηρη, που όπως έγραφε ο γάλλος διανοητής Εντγκάρ Κινέ, «δεν υπάρχει καθόλου στις ζωντανές περιγραφές του αττικισμού των ιστορικών ή των ποιητών, αλλά και που δεν τη βρίσκουμε καθόλου στον ελληνικό πολιτισμό. Πρέπει να ψάξουμε για τα ίχνη της μόνο στο άγριο πνεύμα των πρωτόγονων μυθολογιών, και σε μιαν άλλη εποχή, στα σύγχρονα δημοτικά τραγούδια, που της μοιάζουν τουλάχιστον στη δριμύτητα».
Εκεί λοιπόν ανήκω! Σ’ αυτή την πρωτόγονη φύση προσεύχομαι. Σ’ αυτό το «απολίτιστο» αλλά περήφανο περιβάλλον έχω ενταχτεί! Σ’ αυτές τις βουνοράχες των αγριοκάτσικων ακροπατώ. Κάλλιο άγριος, απολίτιστος κι άξεστος, παρά «πολιτισμένος» δημοπίθηκος, φτωχοϋπάλληλος στο πριονιστήρι του ερεβώδους ΕΛΙΑΜΕΠ ή στο σκουπιδοτόπι της κομματοκρατίας...
Εδώ λοιπόν στέκω και λέω, ότι είμαι περήφανος για την ιστορία του τόπου μου! Ξέρω καλά ότι αν δεν υπήρχαν τα άτακτα σώματα του Μοριά, θα είμαστε ακόμη υπόδουλοι στους τούρκους. Ξέρω και μένω στα λόγια του Φωτάκου, ότι στις αρχές του 21 «οι περισσότεροι κλέφτες, ήσαν χωρίς άρματα και άλλοι είχαν μαχαίρας, άλλοι σουγγλιά, και αι σημαίαι των περισσότερων ήσαν τσεμπέραις των γυναικών των».! Αυτό είναι το «Ηρωικό Σύμπαν» της επανάστασης και κανένας φτωχοδιάβολος μεταμοντέρνος αστός «ιστορικός» δε μπορεί να το διαγράψει!
Αυτοί ήταν οι «άτακτοι» ήρωες, που με τα «σουγγλιά», τις μαχαίρες και τις γκλίτσες τους κατανίκησαν και εξευτέλισαν μια ολόκληρη αυτοκρατορία.
Όμως αν και αυτοί οι ξυπόλητοι αετοί των βουνών άνοιξαν με την ψυχή τους και το αίμα τους διάπλατα την Πύλη της Ελευθερίας, δυστυχώς τα εξουσιαστικά θεριά, που ήρθαν μετά , την έκλεισαν για πάντα!
Σήμερα δεν έχουμε την άμεση σκλαβιά των τούρκων, έχουμε κάτι χειρότερο!
Έχουμε περάσει σ’ ένα «ανώτερο» στάδιο δουλείας. Έχουμε μια εικονική «ελευθερία», περιφραγμένη με νόμους και διατάγματα κομμένα στα μέτρα μιας αδίσταχτης ολιγαρχίας. Οι όποιες αποφάσεις, παίρνονται πάνω και πέρα από τα κεφάλια μας. Έχουμε μια ύπουλη ξενόφερτη διείσδυση, που με τη βοήθεια της ντόπιας άρχουσας τάξης, πολτοποιεί ότι ευγενικό υπάρχει μέσα στον άνθρωπο. Έχουμε μια κατευθυνόμενη συνειδησιακή λεηλασία, που μας περιθωριοποιεί και μας κατεβάζει στο επίπεδο του οικόσιτου ζώου.
Έχουμε μια ιθύνουσα τάξη πολιτικών με τα ίδια χαρακτηριστικά του Πασά, με μια άκρατη ροπή και θαυμασμό προς το Σουλτανάτο της Άγκυρας, τους ευρωπαίους «εταίρους», και τους πέρα από τον Ατλαντικό δυνάστες των λαών. Είναι όλοι αυτοί οι χτεσινοί μανιακοί νενέκοι του σχεδίου Ανάν, οι μίσθαρνοι «αριστεροί» ιδεολόγοι, οι ξεπουλητάδες του ονόματος της Μακεδονίας, όλοι οι ντενεκέδες του συστήματος, που θέλουν να εξατμίσουν οτιδήποτε ελληνικό, να μαγαρίσουν την ιστορία, να γκρεμίσουν θρύλους, να μικρύνουν αγωνιστές...
Δυστυχώς η Ελλάδα δεν απελευθερώθηκε ποτέ! Από την κυριαρχία των αγάδων, πέσαμε στην κυριαρχία των βαυαρών και των βασιλιάδων, περάσαμε στις δικτατορίες, στην κατοχή, στους Γερμανούς, στους Άγγλους, στους κουκουλοφόρους, στους ταγματασφαλίτες. Κι εκεί που πήγε ν’ ανθίσει το ΕΑΜ και πήγε να περπατήσει η Εθνική Απελευθέρωση, ήρθε η προδοσία, η ταπείνωση κι ο εμφύλιος. Μετά πέσαμε στα συρματοπλέγματα των αμερικανών και της δεξιάς, πιαστήκαμε στη μέγγενη της δικτατορίας και ύστερα της μεταπολίτευσης.
Έτσι περάσαμε στα «ήρεμα νερά» των μονοπωλίων, στην Ευρωπαϊκή ένωση, στις πολυεθνικές, στους παγκοσμιοποιητές, στους μεταλλαγμένους «αριστερούς», στους νταβατζήδες των ΜΜΕ, στις κλεψιές, στις μίζες, στη μεγάλη λεηλασία των ολυμπιακών αγώνων, στη φτώχια, στα μνημόνια, στα πεινασμένα φαντάσματα των δρόμων, στην κακομοιριά, στις Πρέσπειες προδοσίες, για να περάσουμε μετά, με πρόσχημα την επιδημία του Κορωνοϊού, στα παρανοϊκά και θηριώδη μέτρα του εγκλεισμού και του κλειδαμπαρώματος, όπου τσακίζεται, μαραίνεται και συνθλίβεται το όποιο φως αχνοπατάει ακόμη μέσα στο βάθος της ελληνικής ψυχής.
Το μεγάλο ερώτημα που μπαίνει στις μέρες μας είναι, πόσοι από μας μπορούμε να κρατήσουμε την ατομική μας αξιοπρέπεια, να πάρουμε μια θέση απέναντι στην ύβρη και τον πολιτικό σοδομισμό, να διατηρήσουμε τουλάχιστον κάποια ψήγματα απ’ το ανυπόταχτο πνεύμα των κλεφτών, να γίνουμε όπως λέει κι ο ποιητής, «Άναρχοι Άνεμοι, για να μην εγκλωβιστούμε στην εκμηδενίζουσα ησυχία συνόλων, στη λογική της υποταγής…».**
Εδώ στην ομορφιά της άγριας φύσης, στη Δημητσάνα, σ’ αυτό το ένδοξο ακροκέραμο της ιστορίας μας, όπου φαίνεται να αναδεύεται ακόμη ο μπαρουτόζωστος άνεμος της επανάστασης, υπάρχει μια βιβλιοθήκη. Ας πάμε να «σπάσουμε» τις κλειδαριές της! Τον καιρό του 21, από την ίδια βιβλιοθήκη πήραν οι ατίθασοι κλέφτες του Μοριά τα βιβλία της και τα έκαναν φυσεκλίκια. Ας κάνουμε νοερά κι εμείς κάτι παρόμοιο. Ας «κλέψουμε» τα βιβλία της κι ας κάτσουμε κάτω απ’ του «Τσαλδή»*** τον έλατο, να τα διαβάσουμε και να μορφωθούμε. Να δούμε πως πολέμησαν οι άτακτοι αγρότες και τσοπαναραίοι του Μοριά, μήπως και παραδειγματιστούμε. Μήπως και τινάξουμε από πάνω μας την ύβρη των ημερών και όλους αυτούς τους τύραννους που μας κυβερνούν και μας συνθλίβουν. Γιατί αν τους αφήσουμε όλους αυτούς ήσυχους, τότε είναι σίγουρο ότι μετά από λίγα χρόνια, εκεί στην ανακαινισμένη «Εθνική Πινακοθήκη» τους, δίπλα στους αγωνιστές του 21, θα κρεμάσουν και τη δική μας ύστερη φιγούρα, με την αγκαθερή μάσκα από συρματόπλεγμα, και τη χούφτα του ζητιάνου νεοραγιά προτεταμένη.
Εν κατακλείδι, τι έχεις να πεις εσύ ποιητή για τις εορταστικές εκδηλώσεις, τις παρελάσεις και τις φιέστες του προτεκτοράτου, και για το φρόνημα του λαού;
Άκουσε λοιπόν και συ:
«Ολότελα η αίγλη της φήμης (του 21) δεν χάθηκε,
παραμένει απόσωσμα στη σκλαβωμένη φυλή…
Τι κι αν υπάρχει στην κοινωνία σιωπή, σαν επιτύμβια
στήλη μαρμάρου.
Άκου! Πιο πέρα οι φωνές των ηρώων νεκρών αντηχούν,
σαν βραχνό βουητό κάποιου χειμάρρου και λένε:
«Ας ξαναζήσει ένας από μας, να δηλώσει παρών!...». ****
25 Μαρτίου 2021
Υψάριον Αρκαδίας
* Κείμενο διαχρονικής σημασίας, επικαιροποιημένο.
** Δημήτρης Παρασκευόπουλος : «Άναρχος Άνεμος». (Ο Δ. Π. Ζει και συγγράφει στην Αρκαδία).
*** Από το κλέφτικο τραγούδι: «Μωρ’ περδικούλα του Μοριά κοσμοπερπατημένη/ μην είδες κλέφτες στα βουνά, τους Κολοκοτρωναίους/ Εψές, προψές, τους είδαμε, ψηλά στα Κανελλάκια/ Μες του Τσαλδή τον Έλατο και τη Γραμμένη Πλάκα.».
(Δυστυχώς του «Τσαλδή» ο έλατος ξυλεύτηκε και η «Γραμμένη Πλάκα» έγινε χίλια κομμάτια από ένα φουρνέλο, για να περάσει ο δρόμος! Στην Πλάκα αυτή είχαν χαράξει οι Κλέφτες του 21 τα ονόματά τους).
**** Λορδος Byron (Με βάση τη μετ.. Η. Χρόνη, με λεκτικές και άλλες παρεμβάσεις).