Από grexit
Σε άρθρο του στο tvxs o ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Κούλογλου αγιογραφεί τον Μπάιντεν και φτάνει στο σημείο να μας λέει ότι εφαρμόζει πολιτικές ανάλογες του Ρούζβελτ την δεκαετία του 30'. Το άρθρο κινείται στην λογική ότι ο Μπάιντεν ήδη εφαρμόζει προοδευτικές πολιτικές και πως αν είχε όρεξη και ήταν καλός φίλος (έτσι το γράφει επί λέξει) θα εξηγούσε στον Μητσοτάκη ότι οι καιροί έχουν αλλάξει και χρειάζονται γενναία μέτρα με αλλαγή ολόκληρης φιλοσοφίας της κυβέρνησης. Σύμφωνα με τον Κούλογλου η φιλοσοφία του Μπάιντεν επικεντρώνεται σε δύο φράσεις του: "Θέλω να αλλάξω το μοντέλο" και "Να αρχίσουμε να αμείβουμε την εργασία, όχι μόνο τον πλούτο".
Πάμε
πρώτα να δούμε τι πραγματικά κάνει ο Μπάιντεν. Ας ξεκινήσουμε από την
εξωτερική πολιτική στην οποία ο ευρωβουλευτής βλέπει πολλά πράγματα να
έχουν αλλάξει. Τον βομβαρδισμό στην Συρία λίγο
μετά την ανάληψη της προεδρίας γιατί δεν τον αναφέρει (δεν έγινε με
drones); Πιστεύει ότι μία τέτοια κίνηση σηματοδοτεί αλλαγή προς το
καλύτερο: Επίσης πώς βλέπει την δήλωση Μπάιντεν που αποκαλεί τον Πούτιν δολοφόνο καθώς και την σκληρή στάση απέναντι
στην Κίνα; Η υποτιθέμενη εμπλοκή της Ρωσίας στις εκλογές η οποία
αποτέλεσε βασική αφήγηση των Δημοκρατικών για να αποδώσουν την ήττα του
2016 ουδέποτε αποδείχτηκε. Παρότι είναι γεγονός ότι κανείς ηγέτης
τέτοιου βεληνεκούς δεν είναι αγγελούδι ο Μπάιντεν είναι ο τελευταίος που
μπορεί να σηκώνει ηθικά το δάκτυλο προς τους άλλους. Έχει στηρίξει
όλους τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους των ΗΠΑ τα τελευταία 30 χρόνια και
έχει περισσότερο αίμα στα χέρια του από όλους. Πάμε όμως και στην
Λατινική Αμερική όπου με πρόσφατη παρέμβασή του ο νέος υπουργός
εξωτερικών Antony Blinken τάχθηκε υπέρ των αποτυχημένων ακροδεξιών
πραξικοπηματιών και ζήτησε την απελευθέρωση της Ζανίν Άνιες και άλλων
πραξικοπηματιών της Βολιβίας που έχουν συλληφθεί για απόπειρα
πραξικοπήματος.
Όλα
τα παραπάνω μόνο αλλαγή στην εξωτερική πολιτική δεν συνιστούν. Μπορούμε
να φέρουμε και πολλά ακόμα παραδείγματα αλλά τα παραπάνω είναι τα πλέον
χαρακτηριστικά. Δύο πράγματα μπορούν να συμβαίνουν ή όλα αυτά ξέφυγαν
της προσοχής του Κούλογλου ή απλά προσπαθεί να βαπτίσει το κρέας ψάρι.
Ο
Κούλογλου επίσης μας λέει ότι ο Μπάιντεν υιοθέτησε μια πιο ανθρωπιστική
πολιτική απέναντι στην μετανάστευση. Εδώ θα αφήσουμε κατά μέρους τις
δικές μας απόψεις όσον αφορά την διακίνηση φθηνού εργατικού δυναμικού
και θα περιοριστούμε στο να διαψεύσουμε τον παραπάνω ισχυρισμό. Αν
κάποιος δει τα στοιχεία φαίνεται ξεκάθαρα ότι ο Ομπάμα απέλασε
πολύ περισσότερους από τον Τραμπ και σε απόλυτους αριθμούς και ανά
έτος. Να υπενθυμίσουμε ότι επί Ομπάμα ο Μπάιντεν ήταν αντιπρόεδρος. Τα
πλάνα που έρχονται από τα σύνορα ΗΠΑ-Μεξικού είναι
οι ακριβώς ίδιες εικόνες που βλέπαμε επί Τραμπ για τις οποίες οι
Δημοκρατικοί διερύγνυαν τα ιμάτιά τους ενώ τώρα σφυρίζουν αδιάφορα.
Ακόμα και το σταμάτημα της κατασκευής του τείχους δεν είναι καθόλου σίγουρο.
Εδώ
αποδεικνύεται για άλλη μια φορά ότι οι διαφορές
Ρεπουμπλικάνων-Δημοκρατικών βρίσκονται κυρίως στην ρητορική και στο
επίπεδο του πολιτικού μάρκετινγκ. Ακολουθούν πάνω κάτω παρόμοια πολιτική
στο μεταναστευτικό (οι αριθμοί το αποδεικνύουν περίτρανα) την οποία οι
μεν βαπτίζουν υπεράσπιση των συνόρων οι δε ανθρωπιστική.
Πάμε
όμως και στο πεδίο της οικονομίας και να ξεκινήσουμε από την επιταγή
των 1.400 δολαρίων. Ανάλογη επιταγή είχε δοθεί και από τον Τραμπ ο
οποίος ήθελε να δώσει δεύτερη επιταγή πριν τις εκλογές με την πλειοψηφία
των Ρεπουμπλικάνων να τον εμποδίζει. Ο Μπάιντεν είχε υποσχεθεί
προεκλογικά 2.000 δολάρια και μάλιστα αμέσως μετά τις εκλογές. Τελικά
για άγνωστο λόγο τα 2.000 έγιναν 1.400 και άργησαν μερικούς μήνες.
Μία άλλη προεκλογική υπόσχεση Δημοκρατικών και του Μπάιντεν ήταν η αύξηση του κατώτατου μισθού στα 15 δολάρια την ώρα. Οι ίδιοι αθέτησαν την υπόσχεσή τους όταν
8 Δημοκρατικοί το καταψήφισαν. Δεν το λες και αλλαγή ιστορικής
διάστασης της φιλοσοφίας της οικονομικής πολιτικής όπως μας το
περιγράφει ο Κούλογλου. Είναι χαρακτηριστικό ότι η τελευταία αύξηση του
κατώτατου μισθού ήταν το 2009 από 6.55$ στα 7.25$ όπου παραμένει ακόμα
και σήμερα 12 χρόνια μετά.
Πρέπει να
αναφέρουμε ορισμένα πράγματα για τις ΗΠΑ για να δοθεί η πλήρης εικόνα. Η
κοινωνική ασφάλεια είναι πλήρως συνδεδεμένη με την εργασία δηλαδή
όποιος μένει άνεργος και δεν έχει ξεχωριστή ιδιωτική ασφάλεια δεν έχει
πρόσβαση σε περίθαλψη χωρίς να πληρώσει. Μία άλλη διαφορά είναι ότι κατά
την διάρκεια των lockdown δεν υπήρχε καμία πρόβλεψη για όσους έμειναν
άνεργοι ή τις μικρές επιχειρήσεις που έκλεισαν εξαιτίας του. Δηλαδή σε
σχέση με τις υπόλοιπες χώρες της Δύσης οι ΗΠΑ είχαν μακράν τα λιγότερα
μέτρα στήριξης. Το μόνο μέτρο ήταν δωρεάν περίθαλψη μόνο για τα
κρούσματα του κορονοϊού.
Αυτά τα οποία ο
Κούλογλου βλέπει ως μεγάλες αλλαγές είναι ψίχουλα πολύ λιγότερα μάλιστα
από αυτά που δίνονται στην Ευρώπη. Για να δώσουμε ένα συγκεκριμένο
παράδειγμα δεν υπάρχει ενίσχυση του δημόσιου συστήματος υγείας αντίθετα ένα πολύ μεγάλο ποσό δίνεται ως επιδότηση των ιδιωτικών ασφαλιστικών εταιρειών και
μάλιστα για προσωρινό χρονικό διάστημα μέχρι το τέλος Σεπτεμβρίου.
Δηλαδή για όσους απολύονται ή μειώνεται το ωράριο τους το κράτος θα
επιδοτεί την συνέχιση της ιδιωτικής ασφάλειας που είχαν.
Ο Μπέρνι Σάντερς που παραμένει πάρα τις αριστερές κορώνες πάντα πιστός στο Δημοκρατικό κόμμα δήλωσε: θα
είναι ακριβό και αναποτελεσματικό, όχι μόνο οι εταιρίες ιδιωτικής
ασφάλισης υγείας θα έχουν τεράστια κέρδη αλλά αυτά τα κέρδη θα
προέρχονται από χρήματα των φορολογούμενων αλλά παρόλα αυτά θα αφήσει
δεκάδες εκατομμύρια ανασφάλιστους και μερικώς ανασφάλιστους.
Ακόμη
και η πιστή στο κόμμα αριστερή πτέρυγα ασκεί κριτική σε αυτά που ο
Κούλογλου αποθεώνει. Χρησιμοποιεί στο άρθρο αόριστα νούμερα για
εντυπωσιασμό τα οποία δεν αναλύει ποιοτικά για το περί τίνος πραγματικά
πρόκειται. Μιλάει για γιγαντιαίο πρόγραμμα διάσωσης 1,9 δις
θέλοντας να δείξει ότι πρόκειται για στροφή στον κεϋνσιανισμό. Φυσικά
ξεχνάει ότι το CARES Act που είχε περάσει ο Τραμπ ήταν επίσης 2 τρις τα
οποία κατέληξαν στην συντριπτική τους πλειοψηφία στις μεγάλες εταιρίες.
Το οποίο ψήφισαν σύσσωμοι και οι Δημοκρατικοί μάλιστα
δια βοής μόνο ένας ιδιόρρυθμος Ρεπουμπλικάνος δεν το ψήφισε και ζήτησε
ονομαστική ψηφοφορία. Αποτέλεσμα αυτού του γιγαντιαίου προγράμματος
διάσωσης είναι 55 τεράστιες εταιρίες μεταξύ αυτών οι FedEX και Nike που
είχαν δηλώσει κέρδη το 2020 όχι μόνο να μην πληρώσουν εφορία αλλά να λάβουν και επιστροφή φόρου.
Να
υπενθυμίσουμε άλλο ένα γιγαντιαίο πρόγραμμα διάσωσης που δεν είχε καμία
σχέση με το ξεπέρασμα του νεοφιλελευθερισμού. Το πακέτο διάσωσης των
τραπεζών του Ομπάμα ύψους 831 δις το 2009.
Όταν
δεν έχεις διάθεση να συγκρουστείς για να εφαρμόσεις πραγματικά
φιλολαϊκές πολιτικές το μόνο που σου απομένει είναι να βαφτίσεις
αντιδραστικές πολιτικές ως προοδευτικές. Η αποθέωση και η πλήρης ταύτιση
με τους Δημοκρατικούς είναι η λογική συνέχεια για τον ΣΥΡΙΖΑ των
μνημονίων και των ιδιωτικοποιήσεων.
Ως ένα βαθμό αυτά είναι λίγο πολύ αναμενόμενα από τον Κούλογλου και τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά αυτός που έκανε την ''έκπληξη'' ήταν ο Πέτρος Παπακωνσταντίνου ο
πρώην θεωρητικός του ΝΑΡ που βλέπει και αυτός τον Ριγκανισμό να
πεθαίνει στις ΗΠΑ και το νεοφιλελεύθερο δόγμα να πνέει τα λοίσθια. Τι να
πρωτοπούμε εδώ για τον πολιτικό αναλφαβητισμό του υποτιθέμενου
μαρξιστή. Μπερδεύει την κοινωνικοποίηση των ζημιών του μεγάλου κεφαλαίου
με τον κεϋσιανισμό. Ο Παπακωνσταντίνου όπως και ο Κούλογλου μένουν στο
μεγάλο ύψος της κρατικής παρέμβασης δεν μπαίνουν στην διαδικασία να την
αναλύσουν ποιοτικά. Για παράδειγμα ακόμα και στην Ελλάδα έχουμε μεγάλου
ύψους κρατικές παρεμβάσεις όπως τα 150 εκατομμύρια της κρατικής ενίσχυσης της Aegean. Έχει καμία σχέση αυτό με το ξεπέρασμα του νεοφιλελευθερισμού;
Αν
ο Κούλογλου και ο Παπακωνσταντίνου ενδιαφέρονταν στοιχειωδώς για την
πραγματικότητα και έμπαιναν στην διαδικασία να αναλύσουν ποιοτικά τα
νούμερα θα έβλεπαν ότι το μεγαλύτερο μέρος των πακέτων διάσωσης αφορούν
τέτοιες περιπτώσεις.
Ο ΣΥΡΙΖΑ σαν καθεστωτικό
κόμμα εδώ και καιρό έχει εγκαταλείψει κάθε υποψία αναφοράς σε κινήματα
και έχει στραφεί πλήρως στην τακτική του ώριμου φρούτου. Την λογική του
ώριμου φρούτου ενώ την υιοθετούν σχεδόν όλοι ουδείς το παραδέχεται
ανοικτά. Εδώ πρέπει να πούμε ότι πλήρης καθεστωτική ενσωμάτωση του
ΣΥΡΙΖΑ που ολοκληρώνεται με την ταύτιση του με τους Δημοκρατικούς των
ΗΠΑ περνάει δυστυχώς λίγο πολύ απαρατήρητη. Οι λόγοι για αυτό είναι δύο.
Ο
πρώτος είναι τα ''κατορθώματα'' της κυβέρνησης της ΝΔ που έχουν
ξεπεράσει κάθε προσδοκία. Ο νεοφιλελευθερισμός της ΝΔ φυσικά ήταν
δεδομένος όμως σε αυτόν έχουν προστεθεί η χωρίς προσχήματα διαπλοκή με
τα ΜΜΕ τα οποία λιβανίζουν την κυβέρνηση από το πρωί μέχρι το βράδυ. Ο
αυταρχισμός και η αστυνομοκρατία σύμφωνα με το δόγμα Μητσοτάκη ''το κράτος είστε εσείς'' που
έχουν αγγίξει νέα δυσθεώρητα ύψη. Τα αλλεπάλληλα σχεδόν καθημερινά
σκάνδαλα αλλά και ο αλαζονικός τρόπος με τον οποίο το σύστημα
κυβέρνηση-ΜΜΕ παριστάνει ότι δεν συμβαίνει τίποτα και προσπαθεί να κάνει
το μαύρο άσπρο. Η κυβέρνηση της ΝΔ προσπαθεί περισσότερο από κάθε άλλη
να επιβάλλει την συνήθεια του αίσχους.
Ο δεύτερος είναι η ανυπαρξία πίεσης από τα αριστερά. Έχουμε αναλύσει την κατάσταση εδώ και εδώ.
Άρα έχουμε μία διαρκή φθορά της ΝΔ την οποία λόγω της απουσίας μαζικού
κινήματος από τα αριστερά με συγκεκριμένα αιτήματα εκμεταλλεύεται ο
ΣΥΡΙΖΑ. Εδώ πρέπει να επισημάνουμε μία διαφορά σε σχέση με την προ 2015
περίοδο. Τουλάχιστον τότε ο ΣΥΡΙΖΑ είχε δεσμευτεί σε κάποιες βασικές
συγκεκριμένες υποσχέσεις παρότι ήταν απραγματοποίητες όπως αποδείχθηκε
εντός ΕΕ και ευρώ. Τώρα απλά περιμένει την φθορά της ΝΔ χωρίς να
δεσμεύεται για τίποτα αντίθετα ταυτίζεται με το Δημοκρατικό κόμμα.
Ο
μόνος τρόπος για να ανατραπεί αυτός ο αρνητικός συσχετισμός είναι η
παρέμβαση του μαζικού κινήματος. Για να υπάρξει όμως μαζικό κίνημα
πρέπει να δοθεί μία ρεαλιστική διέξοδος η οποία είναι δυνατή μόνο μέσω
ενός μετώπου με κεντρικά αιτήματα την μονομερή διαγραφή του χρέους και
την έξοδο από ευρώ και ΕΕ. Επίσης η κυβέρνηση της ΝΔ πρέπει να πέσει
μέσω της λαϊκής κινητοποίησης και όχι μέσω της εκλογικής λογικής του
ώριμου φρούτου. Χωρίς την παρέμβαση του μαζικού κινήματος ο Μητσοτάκης
θα εξαντλήσει την τετραετία και θα τον διαδεχθεί ένας πολύ πιο
καθεστωτικός ΣΥΡΙΖΑ σε σχέση με αυτόν του 2015 που θα απογοητεύσει ξανά.
Πρέπει να σπάσουμε αυτόν τον φαύλο κύκλο εκλογικής λογικής που οδηγεί
στην απογοήτευση και στην αποστράτευση.