Ηλία
Παπαναστασίου
Ψηφίστηκε στις 20/5/2021 από το Ελληνικό Κοινοβούλιο το Σχέδιο Νόμου της Ελληνικής Κυβέρνησης για την Συνεπιμέλεια μετά τον χωρισμό του ζευγαριού. Τελικά ψηφίστηκε με 156 ψήφους της ΝΔ και καταψηφίστηκε από τα υπόλοιπα κόμματα, τα λεγόμενα «προοδευτικά» και «αριστερά».
Όποιος παρακολούθησε έστω και λίγο την Κοινοβουλευτική συζήτηση και πολύ περισσότερο, όποιος είναι γνώστης των θεμάτων που αφορούν την Γονική Μέριμνα μετά το διαζύγιο σε σχέση –κυρίως– με την θέση των πατέρων, επιεικώς έφριξε από όσα άκουσε.
Η κ. Φώφη Γεννηματά που έκανε καριέρα τόσα χρόνια με το όνομα του πατέρα της, μίλησε για «παιδί–βαλίτσα» εξαιτίας – υποτίθεται– των διατάξεων του Νομοσχεδίου, η λαλίστατη επαναστάτρια της Εκάλης και εκπρόσωπος των Σοβιέτ Βορείων Προαστίων κ. Κανέλλη μίλησε για «μπαλάκι του πιγκ–πογκ» που θα γίνει το παιδί, πάντα σύμφωνα με την σοφή και μεγαλοφυή γνώμη της. Οι βουλευτίνες του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΙΝΑΛ μίλησαν για «πόλεμο κατά των μητέρων» (!), ο δε Αλέξης Τσίπρας, διαβόητος πολιτικός απατεώνας ΝΑ Ευρώπης και περιχώρων, μίλησε για «μισογυνισμό» (!!) εκ μέρους του Υπουργού κ. Τσιάρα. Αλλά και άλλες μεγάλες επιστημονικές ιδιοφυίες, όπως ο κ. Λάππας, βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ, ταύτισε την ενδοοικογενειακή βία και την κακοποίηση αποκλειστικά με την πλευρά των ανδρών και πατέρων. Σύμφωνα με τον κ. Λάππα και το έξαλλο φεμινιστικό μπλοκ που κυριαρχεί στα Media, ο βιαστής και κακοποιητής, βίαιος και «πρωταθλητής» στην σεξουαλική βιαιοπραγία είναι μόνο ο άνδρας και ποτέ η μητέρα, η σύζυγος, η γυναίκα. Η τελευταία, έχοντας μόλις αποφοιτήσει από το μοναστήρι της Αγίας Βαρβάρας, είναι μονίμως ο καλός Σαμαρείτης που υπομένει την βαρβαρότητα του βίαιου καθάρματος, υποψήφιου βιαστή και περιφερόμενου κτήνους που λέγεται άνδρας, σύζυγος και πατέρας. Οι κυρίες και κύριοι αυτής της αντίληψης δεν άκουσαν ποτέ – οι καημένοι!– για κακοποίηση ανδρών από γυναίκες, κακοποίηση σωματική και ψυχολογική παιδιών από μητέρες ούτε βέβαια τους πέρασε από το μυαλό μήπως υπάρχει μια τεραστία και άγνωστη Ήπειρος, μια terra incognita (άγνωστη γη) που ονομάζεται «Γυναικεία βία και κακοποιητική συμπεριφορά»! Απέναντι στον σύζυγο, το παιδί ή την οικογένεια του πατέρα και η όποια κακοποιητική συμπεριφορά δεν περνά παρά σπάνια από την λογοκρισία των Μέσων Ενημέρωσης και ειδικότερα της Τηλεόρασης. Τα επιστημονικά στοιχεία υπάρχουν εδώ και χρόνια αλλά πόσοι τα αναφέρουν; Αναφέρθηκε ποτέ η έρευνα που δημοσιεύτηκε στην υπεράνω κάθε υποψίας φεμινιστική βρετανική Guardian – και η οποία δημοσιεύτηκε στο ΕΘΝΟΣ– και που μιλά για στατιστικές της βίας των γυναικών κατά των ανδρών στο ίδιο τους το σπίτι; Πόσοι ξέρουν πως οι κακοποιημένοι από τις γυναίκες τους άνδρες ανέρχονται στην Ελλάδα στο 32,5% του συνόλου το 2015, ένα από τα υψηλοτέρα της Ευρώπης; Για να μην αναφέρουμε δεκάδες άλλες μελέτες για το θέμα από πολλές άλλες χώρες. Βλέπετε, φτάσαμε σε μια εποχή οπού όποιος αμφισβητεί τις κατεστημένες και στερεωμένες από τα Μέσα Ενημέρωσης προκαταλήψεις και παρουσιάζει στοιχεία για την «άλλη πλευρά» θεωρείται αυτόματα «μισογύνης» και ό,τι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς!
Δεν χρειάζεται να κάνει κάποιος διδακτορική διατριβή για να αντιληφθεί την «δικτατορία γνώμης» που υπάρχει στα Media σχετικά με το προαναφερθέν θέμα. Απλώς, ας κάνει μια «περιήγηση» στα έντυπα γραπτού και ηλεκτρονικού τύπου δηλαδή εφημερίδες και περιοδικά. Τότε θα πάρει μια γεύση της «φεμινιστικής δικτατορίας» που λέει το έξης απλό «Η Γυναίκα έχει πάντα δίκιο και είναι αμυνόμενη αλλά ο άνδρας και πατέρας έχουν πάντα άδικο και είναι επιτιθέμενοι». Πιασάρικη ιστορία που «πουλάει», φτιάχνει «κλίμα» και λειτουργεί όχι απλώς οπισθοδρομικά και συντηρητικά αλλά κυριολεκτικά μεσαιωνικά! Αποτελεί στην κυριολεξία μια «Ιερά Εξέταση φεμινιστικής προέλευσης» και προτεσταντικής ιδεολογίας έχοντας σαν πυρήνα και «πηγή» τις αγγλοσαξονικές χώρες. Οι αντίθετες έρευνες που ανατρέπουν αυτές τις κατεστημένες φεμινιστικές απόψεις αποσιωπούνται ή εξαφανίζονται, οι γυναίκες παρουσιάζονται μονίμως σαν θύματα και δικαιολογούνται για τα πάντα ενώ οι άνδρες και πατέρες πρέπει να αποδείξουν με το παραμικρό πως «δεν είναι ελέφαντες» ενώ η επιστροφή στον Μεσαίωνα έχει ήδη αρχίσει! Εννοείται πως το Τεκμήριο αθωότητας εξαφανίζεται και στην θέση του «Είμαστε όλοι αθώοι μέχρι αποδείξεως της ενοχής» φιγουράρει πλέον παντοδύναμο το «Είμαστε όλοι ένοχοι και πρέπει να αποδείξουμε πως είμαστε αθώοι». Εννοείται πως το τελευταίο ισχύει αποκλειστικά και μόνο για τους άνδρες των οποίων η καριέρα, οικογενειακή υπόσταση ακόμη και η φυσική ύπαρξη απειλείται και καταστρέφεται με μια «κατηγορία της οποίας η απόδειξη μπορεί να μην έλθει ποτέ». Το κυνήγι μαγισσών που ξεκίνησε με το #Me too έχει δρόμο μπροστά του, άλλωστε ο Μεσαίωνας διήρκεσε σχεδόν μια χιλιετία!
Το σημείο που εντυπωσιάζει κυριολεκτικά με εκθαμβωτικό τρόπο είναι η στάση των λεγόμενων «προοδευτικών» και «αριστερών» κομμάτων. H ταύτισή τους με το γυναικείο/φεμινιστικό λόμπυ –δυστυχώς λίγες γυναίκες αποστασιοποιούνται από τον φεμινισμό – και η σκανδαλώδης υποστήριξή τους σε όλα τα αιτήματα των μητέρων και η παράλληλη αδιαφορία τους για τα αιτήματα των πατέρων έχει πλέον φτάσει «τα όρια του συναγερμού». Πώς όμως μπορεί να ερμηνευτεί η στάση τους, η πλήρης αποστασιοποίησή τους από τα αιτήματα ισότητας των δυο φύλων;
Πρώτα απ΄ όλα, η λαλίστατη «Αριστερά/Κεντροαριστερά» έχει αποστασιοποιηθεί από την έννοια της ισότητας, την οποία υποτίθεται ανέκαθεν υποστήριζε. Π.χ. το άρθρο 3 του Συντάγματος μιλά για την Ισότητα, όμως η Αριστερά/Κεντροαριστερά «σφυρίζει κλέφτικα» δηλαδή παριστάνει τον Κινέζο όταν πρόκειται για την Ισότητα Πατέρα-Μητέρας μετά το Διαζύγιο. Ενώ ζητά ισότητα κάθε μειονότητας – σεξουαλικής, εθνολογικής κλπ.– και ενώ πρωτοστατεί στην υιοθεσία παιδιών από ομοφυλόφιλους γονείς, όταν πρόκειται για τα δικαιώματα του συζύγου άνδρα και πάτερα, ποιεί την νήσσαν, κοινώς «κάνει την πάπια». Βγάζει από το οπλοστάσιό της – η λεγόμενη Αριστερά– όλα τα ξεπερασμένα και υπερσυντηρητικά όπλα του φεμινισμού όλων των αποχρώσεων, αποφεύγοντας να «μιλήσει για την ταμπακιέρα» δηλαδή για την Συνεπιμέλεια, την ισότιμη Γονική Μέριμνα μετά το διαζύγιο και τον ίσο χρόνο επικοινωνίας μαζί με την εναλλάξ διαμονή. Εκεί, οι «προοδευτικοί» και «αριστεροί» παθαίνουν γλωσσοδέτη και ταυτιζόμενοι με τις αντιδραστικές φεμινίστριες καταλήγουν να υποστηρίζουν την άποψη «πως το παιδί ανήκει στην μάνα» ενώ ο πατέρας είναι ένας απλώς επισκέπτης, κάτι σαν τον θείο από την Αμερική που βλέπει το παιδί του σαν τουρίστας μία ή δύο φορές το μήνα. Το είδαμε και το ακούσαμε, τις δυο τελευταίες μέρες στη Βουλή. Όμως αυτή η «μητροκεντρικότητά» τους από πού ξεκινάει; Γιατί αρνούνται την πρακτική των ανεπτυγμένων χωρών στο θέμα της Συνεπιμέλειας; Αλλά και με ποιους συγγενεύει ιδεολογικά, σε τελευταία ανάλυση, η Κεντροαριστερά/Αριστερά;
Η μητροκεντρικότητα σχετίζεται – με λανθασμένο τρόπο – από την Αριστερά με την «γυναικοκεντρική» αντίληψη του ιστορικού αριστερού κινήματος. Από τις αντιλήψεις του Engels που στηρίχτηκαν μονομερώς στις αντιλήψεις του Ελβετού Bachofen και του Αμερικανού Morgan, αναπτύχτηκε μια ολόκληρη φιλολογία στο παραδοσιακό εργατικό κίνημα περί «Μητριαρχίας» και οι οποίες σήμερα δεν θεωρούνται απλώς ανεδαφικές και αστήρικτες αλλά καθαρά αντιεπιστημονικές. Η Στέλλα Γεωργούδη, ομότιμη καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο του Παρισιού, τινάζοντας στον αέρα τον μύθο περί μητριαρχίας στο εξαίρετο κείμενό της «Ο μύθος της Μητριαρχίας» πολύ σωστά γράφει πως «κανείς σοβαρός επιστήμονας σήμερα δεν δέχεται τον μύθο της Μητριαρχίας» ενώ η Β. Ζιαμπάκα μιλά επίσης για «Απατηλή οικειοποίηση του παρελθόντος από τον μύθο της μητριαρχίας». Μύθο που ανέπτυξαν και οικειοποιήθηκαν δεόντως και με απατηλό τρόπο οι φεμινίστριες της δεκαετίας του ’70. Όμως και ο Engels έχει μεγάλο μερίδιο ευθύνης, οικειοποιούμενος ενθουσιασμένα, ανεδαφικά και ουσιαστικά ατεκμηρίωτα συμπεράσματα. Αυτές οι αντιλήψεις «αναβαθμίστηκαν» επί το φεμινιστικότερον μετά την δεκαετία του ’60 μετατρέποντας την Αριστερά και Κεντροαριστερά ουσιαστικά σε ένα «γυναικείο κόμμα» που δεν απείχε πολύ από τις θέσεις ενός αλλοπρόσαλλου και έξαλλου φεμινισμού.
Το αστείο της ιστορίας είναι πως η «Αριστερά», υποτίθεται σαν κίνημα Ισότητας κατάργησε στην ρητορική και πρακτική της την Ισότητα στις σχέσεις των δυο φύλων, αρνούμενη να εμπνευστεί από το παράδειγμα των Βορείων Ευρωπαϊκών χωρών όπου οι χωρισμένοι γονείς, πατέρας και μητέρα, έχουν ακριβώς τα ιδία δικαιώματα. Η Σκανδιναβία αλλά και άλλες ανεπτυγμένες χώρες, που κατά τα άλλα αποτελούσαν «πρότυπο», δεν λαμβάνονται υπόψη από τα ελληνικά «προοδευτικά» κόμματα τα οποία είναι ταυτισμένα με το ξεπερασμένο πρότυπο πως τα «παιδιά μεγαλώνουν αποκλειστικά με την μάνα»! Πρότυπο των προγιαγιάδων αλλά όχι του 21ου αιώνα. Σ’ αυτόν τον ιδιότυπο υπερ–συντηρητισμό της Αριστεράς έρχεται να προστεθεί και η παράδοση των Γερμανών Εθνικοσοσιαλιστών του Χίτλερ που ταύτιζαν την γυναίκα με τα περίφημα 3 Κάπα Kinder, Kuche, Kirche. Δηλαδή παιδιά, κουζίνα, εκκλησία. Αν αφαιρέσουμε την εκκλησία σε θέματα της οποίας η «Αριστερά» παριστάνει με γελοίο τρόπο την «μοντέρνα», ουσιαστικά το πρότυπο που υποστηρίζει η «Αριστερά» είναι υπερσυντηρητικό, μεσαιωνικού τύπου και δυστυχώς γι αυτήν, παρουσιάζει πολλά κοινά σημεία με το Εθνικοσοσιαλιστικό «ιδεώδες» για την γυναίκα. Αντιλήψεις όπως «το παιδί μεγαλώνει με την μάνα που είναι και τροφός του» δεν είναι πρότυπα του 21ου αιώνα αλλά των Εθνικοσοσιαλιστών του Μεσοπόλεμου και του Μεσαίωνα. Το έχει υπόψη της αυτό η «Αριστερά»; Μπορεί, έστω και ελάχιστα, να καταλάβει τι καταστροφή για την ανάπτυξη του παιδιού είναι να μεγαλώνει χωρίς πατέρα, καταργώντας κάθε έννοια Ισότητας μεταξύ πατέρα και μητέρας; Αλλά και οι φεμινίστριες που κόπτονται στα λόγια για την Ισότητα γιατί την καταργούν σε θέματα Γονικής Μέριμνας υποστηρίζοντας την αρχή «Τα δικά μου δικά μου αλλά και τα δικά σου δικά μου»; Πως είναι δυνατόν να ζητούν Ισότητα σε διάφορα θέματα αλλά στο θέμα της Γονικής Μέριμνας και της ανατροφής του παιδιού να θεωρούν αποκλειστική τους ιδιοκτησία το παιδί, παριστάνοντας τον «Κινέζο», θεωρώντας το ζήτημα ταμπού λες και είναι το «Άβατο του Αγίου Όρους» των καλόγερων του Μεσαίωνα;
Αντίθετα, ευχάριστη έκπληξη αποτέλεσε η πρωτοβουλία της σημερινής Κυβέρνησης, ενός αστικού δημοκρατικού κόμματος, να προτείνει την πλήρη ισότητα σε θέματα Γονικής Μέριμνας μετά τον γάμο! Αντί να πρωτοστατεί η «Αριστερά» σε θέματα Ισότητας των δυο φύλων – Πατέρας και Μητέρα μετά το διαζύγιο – πρωτοστατεί ένα κόμμα το οποίο υποτίθεται είναι «συντηρητικό». Δεν είναι από τα παράξενα της Ιστορίας; Η σημερινή Κυβέρνηση καθιέρωσε με το άρθρο 7 του Νομοσχεδίου την «Ίση και από κοινού Γονική Μέριμνα μετά το διαζύγιο» και με το άρθρο 13 την «Επικοινωνία του τέκνου για όσους έχουν χωρίσει» ήδη, τουλάχιστον στο 1/3 του χρόνου. Ενώ μέχρι σήμερα ο πατέρας έβλεπε το παιδί μετά το διαζύγιο για 2 Σαββατοκύριακα δηλαδή περίπου 3 μέρες που ισούνται με το 10% του χρόνου μηνιαίως τώρα αυτό το ποσοστό έγινε 33% και κοντά είναι το 50% σαν δεύτερο βήμα. Παράλληλα και το σημαντικότερο, ενώ η αποκλειστική γονική μέριμνα δινόταν στην μητέρα μέχρι σήμερα και σε ποσοστό πάνω από 90%, σήμερα πλέον καθιερώνεται η Ίση και από Κοινού Γονική Μέριμνα μετά το διαζύγιο.
Καταψήφισαν όλα τα λεγόμενα «προοδευτικά» κόμματα – ΚΙΝΑΛ, ΣΥΡΙΖΑ, και από κοντά το «Συριζοποιημένο» ΚΚΕ – ταυτιζόμενα με υπερσυντηρητικές αντιλήψεις άλλων αιώνων και με ιδεολογήματα που προσιδιάζουν σε εθνικοσοσιαλιστικές απόψεις. Ενάντια στην Ισότητα των δυο φύλων και για την οποία – υποτίθεται – κόπτονται! Αντίθετα, το Υπουργείο Δικαιοσύνης της Κυβέρνησης, αντιστεκόμενο στην λυσσώδη και υστερική αντίδραση του υπεραντιδραστικού φεμινιστικού λόμπυ, ψήφισε υπέρ της Ισότητας των δυο φύλων στην Γονική Μέριμνα. Και ρωτάμε τους αναγνώστες, να σκεφτούν καλά και να μας απαντήσουν.
Στο θεμελιακό για την σωστή ανάπτυξη των μελλοντικών γενεών ζήτημα της Συνεπιμέλειας, ποιος είναι ο «συντηρητικός» και ποιος είναι ο «προοδευτικός»; Τελικά ποιος πραγματικά είναι; Για σκεφτείτε το λίγο.