Ηλία Παπαναστασίου
Το μήνυμα των ημερών,
πέρα από τις
κινηματογραφικές αναπαραστάσεις του, είναι η θυσία του Χριστού, η προθυμία και θέλησή του να θυσιαστεί για την σωτηρία των ανθρώπων, η συγκλονιστική για τα ανθρώπινα δεδομένα αντοχή του και το γαλήνιο πρόσωπό του, έμπλεο ηθικής, ανθρωπισμού και θεϊκού μεγαλείου.
Ο Ιησούς μας, ο δικός μας Χριστός δεν θυσιάστηκε για τον άνθρωπο ή μόνο
για το θέλημα του Πατέρα Θεού. Πίστευε πως έπρεπε να το κάνει γιατί ο
δρόμος της Σταύρωσης ήταν το επιθυμητό τέλος του δρόμου της Ηθικής. Η
αφήγηση της Ηθικής του δεν ήταν «εκ του κόσμου τούτου» όμως ήταν κορύφωση της αέναης τελειοποίησης «του κόσμου τούτου».
Η Ηθική του τελειότητα οδηγούσε στη σταύρωση, στη θυσία, στο μαρτύριο.
Όμως ακολουθεί η Ανάσταση, η αναγέννηση, η επαναδημιουργία όπως γίνεται
με τον ατελή άνθρωπο που πασχίζει για την τελειότητα αλλά δεν τη φτάνει
ποτέ νοιώθοντάς την σαν αέναη προσπάθεια με μετακινούμενο τέλος. Ο Ιησούς
ανασταίνεται ολοκληρώνοντας τον κύκλο του σε ανώτερο επίπεδο όπως οι
διαλεκτικές τριάδες του Χέγκελ, θέση/αντίθεση/σύνθεση.
Φτάνοντας στο τέλος της επαναστατικής πορείας της διδασκαλίας Του
(Θέση), περνά τον Γολγοθά της Σταύρωσης (Αντίθεση) και ανασταίνεται,
συναντώντας και πάλι τον Πατέρα-Θεό (Σύνθεση). Η πορεία του Χριστού μας
είναι η διαλεκτική πορεία του ανθρώπινου γένους αλλά σε ανώτερο,
υπερ-ηθικό και ασύλληπτο για τον ατελή άνθρωπο επίπεδο. Κατά την
διάρκεια της πορείας του ανάμεσα στους ανθρώπους έφτασε στις εσχατιές
της ανθρώπινης Ηθικής όμως κατά την Σταύρωση και Ανάσταση έφτασε στην
κορύφωση της υπερ-ανθρώπινης, θεϊκής Ηθικής.
Αυτής της Ηθικής που είναι ασύλληπτη για τα ανθρώπινα δεδομένα αλλά
ταυτόχρονα διαρκής στόχος για τους ανθρώπους δηλαδή για τα «ανθρώπινα
δεδομένα». Ένας διαρκής, αέναος, άνισος αγώνας του Ανθρώπου για ηθική
τελειοποίηση που δεν φτάνει τον στόχο του όμως παρόλη την Σισύφεια
αποτυχία του, η επιμονή του επανέρχεται και πάλι στον αγώνα για
τελειοποίησή του, χωρίς διακοπή με ανεξήγητο πείσμα και μαχητικότητα για
να εκπληρώσει το ρηθέν υπό του Ιησού «Και ως Θεοί έσεσθε».
Δηλαδή την διαρκή τελειοποίηση του ανθρώπου που προσπαθεί να
υπερπηδήσει το στάδιο της ατέλειας κάνοντας το ακατόρθωτο άλμα στο πεδίο
της τελειότητας, της Θεϊκής Ηθικής. Εκεί συναντάται η Ηθική της Θεϊκής τελειότητας του Ιησού με την ατελή αλλά διαρκή και μανιακή προσπάθεια για Ηθική τελείωση του Ανθρώπου.
Η διαλεκτική σύμπλευση η αλληλεπίδραση μεταξύ της Ηθικής τελειότητας του Ιησού και ανθρώπινης ατέλειας
που διαρκώς μάχεται για να τελειοποιηθεί, εκφράζουν την ταυτόχρονη
εποποιΐα του ανθρώπινου γένους για τελείωση και της θυσίας του Υιού του
Θεού σαν αιώνιο, ασύλληπτο και «άπιαστο όνειρο» για την ανθρώπινη φυλή,
όμως διαρκώς επιθυμητό και επαναληπτέο στις Σισύφειες απολήξεις του.
Η Κοινωνική διάσταση του Χριστιανισμού είναι γνωστή και έχει συζητηθεί
κατά κόρο από την ιστορική έρευνα, η Ηθική του όμως διάσταση; Κάποτε, η
πάλαι ποτέ ιστορική αριστερά εκτιμούσε και συμβάδιζε με τον
Χριστιανισμό. Παρουσίαζε – τουλάχιστον ένα σημαντικό τμήμα της– μεγάλο
πνεύμα αυτοθυσίας και ηθικού μεγαλείου, ταπεινότητας και ηθικής
μεγαλοσύνης. Με τον ταχύτατο κοινωνικό και ηθικό «εκτσογλανισμό» της Αριστεράς
δηλαδή την Λουμπενοποίησή της, η Ηθική αποσυνδέθηκε τελείως από την
πρακτική της και ο συβαριτικός ατομισμός έγινε η σημαία της. Παρόλο που
και στην εποχή της ακμής της η αριστερά παραμέλησε το θέμα της Ηθικής
και δεν ασχολήθηκε συστηματικά μαζί της, είχε τουλάχιστον το ελαφρυντικό
πως την παραμέλησε αλλά δεν αδιαφόρησε. Αντίθετα,
η Λούμπεν Αριστερά με επιτομή την κοινωνική και πολιτική αλητεία του
ΣΥΡΙΖΑ, εξαφανίζει τελείως την ηθική σαν είδος πολυτέλειας και εμπόδιο.
Ουσιαστικά ο Λούμπεν μισεί τον Χριστιανισμό και όχι μόνο την εκκλησιά
του, αποστρέφεται την Ηθική και τις απαιτήσεις της, μισεί την αυτοθυσία
όμως προτιμά την θυσία των άλλων. Όντας ικανός «για τα πάντα» είναι
ανίκανος για οτιδήποτε δημιουργικό και ηθικό. Αποστρεφόμενος την Ηθική, μισεί τον άνθρωπο,
ειρωνεύεται τον Χριστιανισμό αλλά είναι έμπλεος «σεβασμού» για τον
Ισλαμισμό και για οτιδήποτε είναι προβληματικό για την πατρίδα του. Θα
ήθελε να την δει οικονομικά κατεστραμμένη, υγειονομικά γονατισμένη με
χιλιάδες νεκρούς και – εννοείται – να εξαφανίσει ή «εκκαθαρίσει» όποιο
εμπόδιο βρει μπροστά του. Δεν έχει πρόβλημα να συνεργαστεί με τον
διάβολο ή την ίδια την Τουρκία, να καταστρέψει την οικονομία ή να
διασπείρει τον Κορονοϊό γιατί έτσι υποτίθεται πολεμά «το σύστημα». Δεν
θέλει έναν Ηθικότερο άνθρωπο αλλά ανθρώπους των σπηλαίων, δεν
συμπαρίσταται στον πλησίον αλλά μόνο στους κομματικά δικούς του και
φυσικά δεν είναι κουτός να θυσιαστεί για οτιδήποτε αλλά μόνο να
απολαμβάνει την θυσία των άλλων. Μόνο ένας Τσίπρας μπορεί να είναι
«ηγέτης» του και μόνο ένας Κουτσούμπας ο θυρωρός της πολυκατοικίας.
Κυρίες και Κύριοι, καλώς ήλθατε στον κόσμο των Λούμπεν που
αυτοαποκαλούνται αριστεροί και δεν «ορρωδούν προ ουδενός», ακόμη και να
αποτρέψουν τον κόσμο από το να εμβολιάζεται. Ίσως, για να απολαύσουν με
την ησυχία τους περισσότερα φέρετρα και να πετύχουν double score, και να
κάνουν ζημιά στους κυβερνώντες αλλά και να εξαφανίσουν τους
ηλικιωμένους που μισούν βαθύτατα.
Όσοι είμαστε απέναντι σε αυτό τον τύπο του Homo horriblis, τον σύγχρονο Hannibal Lector
που λέγεται Λούμπεν, αποστρεφόμενοι τον απίστευτο αμοραλισμό και
εξαχρείωσή του αλλά πολεμώντας ταυτόχρονα και για τον οριστικό του
αφανισμό, θα δημιουργήσουμε ένα αδιαπέραστο τείχος απέναντί του. Με πυρσό την Ηθική, την πιστή στο μεγαλείο του Χριστού και την κληρονομιά της προοδευτικής ανθρωπότητας,
προσκυνούμε την θυσία του Ιησού, αγαλλιάζουμε με την ανάστασή του αλλά
δεν εφησυχάζουμε. Παραμονή της Μεγάλης Παρασκευής και της θυσίας του
Χριστού μας υποσχόμαστε διαρκή αγώνα εναντίον των «εκκαθαριστών» που
«ξεστοκάρουν» την Ηθική και τον Άνθρωπο. Γιατί Ηθική δεν σημαίνει μόνο
τελειοποίηση αλλά και τιμωρία, εξιλέωση, οριστική λύτρωση. Αφαιρώντας τα καρκινώματα που προαναφέραμε περνάμε από την τιμωρία στην λύτρωση.
Στην Ανάσταση του Χριστού.