Μετά τον θάνατο της Φώφης Γεννηματά και την «διαρκή αναθέρμανση» της εκλογικής διαδικασίας για την θέση του προέδρου του ΚΙΝΑΛ, παράλληλα με την διαρκή προβολή από τα Μέσα Ενημέρωσης της προεκλογικής εκστρατείας στο εσωτερικό του κόμματος, φαίνεται πως το ενδιαφέρον για τις εξελίξεις στο εσωτερικό του θα κορυφωθεί το πρώτο δεκαπενθήμερο του Δεκέμβρη με το τέλος της εσωτερικής διαδικασίας. Ενδιαφέρον που δεν αφορά πρωτίστως το ΚΙΝΑΛ αλλά κυρίως τα δυο μεγάλα κόμματα, τη ΝΔ που παραμένει πρώτο κόμμα με διψήφια διαφορά σχεδόν δυόμιση χρόνια από τις εκλογές αλλά και τον δεύτερο και καταϊδρωμένο ΣΥΡΙΖΑ που δεν καρπώνεται δημοκοπικά οφέλη, παρουσιάζοντας μάλιστα και μια σημαδιακή υποχώρηση (!) των ποσοστών του, αν και αντιπολίτευση. Γεγονός πρωτοφανές εάν σκεφτείς πως υπολείπεται 11–12% από την ΝΔ, δυόμιση περίπου χρόνια μετά τις εκλογές και όντας αντιπολίτευση ! (Τελευταία δημοσκόπηση της GPO ).
Φαίνεται μάλιστα πως για τον ΣΥΡΙΖΑ η αγωνία για το αποτέλεσμα είναι πολύ μεγαλύτερη από αυτή της ΝΔ, εάν σκεφτεί μάλιστα κάποιος πως έχει χάσει πάνω από το 25% του εκλογικού του ποσοστού του 2019 ενώ παρατηρεί δίπλα του μια ανησυχητική άνοδο του ΚΙΝΑΛ που εισπράττει ψήφους από τον ΣΥΡΙΖΑ (στην ίδια σφυγμομέτρηση).
Ας κάνουμε όμως μια ιστορική αναδρομή και περιοδολόγηση του ΠΑΣΟΚ έως σήμερα.
Το ΠΑΣΟΚ ξεκίνησε σαν επαναστατικό – και όχι απλώς ριζοσπαστικό– σοσιαλιστικό κίνημα, αντικαπιταλιστικής/ αντι–ιμπεριαλιστικής κοσμοθεωρίας που στηριζόταν στη μαρξιστική θεωρία και ειδικότερα στην διαδεδομένη τότε εκδοχή της, την θεωρία «Σύγκρουσης Μητρόπολης–Περιφέρειας» των Samir Amin, Cardoso, dos Santos, Baran & Sweezy. Ήταν το επικρατέστερο θεωρητικό μοντέλο, μαρξιστικής προέλευσης, της δεκαετίας του 1970–αρχές δεκαετίας 1980 σε χώρες της Περιφέρειας και ημι–Περιφέρειας του καπιταλισμού. Απετέλεσε την ιστορική συνέχεια του ΠΑΚ που ιδρύθηκε το 1968 στη Σουηδία αποτελώντας ένα από τα πλέον επαναστατικά αντι–δικτατορικά κινήματα, όντας οπαδός του ένοπλου αγώνα.
Το οργανωτικό του μοντέλο στην αρχή στηρίχτηκε στην λεγομένη «αυτοοργάνωση» μετέπειτα όμως και μετά την πρώτη αποχώρηση στελεχών τον Ιούνη του 1975 – ιδρύθηκε η «Σοσιαλιστική Πορεία»– αποκτά πιο συνεκτικά και συγκεντρωτικά χαρακτηριστικά, δημιουργώντας μια αξιοθαύμαστη οργάνωση με μεγάλη αποτελεσματικότητα και πυκνότητα μελών. Στο Α’ Συνέδριο του ΠΑΣΟΚ – Μάιος 1984 – το ΠΑΣΟΚ αριθμεί 220.000 οργανωμένα μέλη. Από το 1985 λειτουργεί ο Τομέας Διαφώτισης Της Κεντρικής Επιτροπής του ΠΑΣΟΚ και ο οποίος είναι συνέχεια του ΚΕΜΕΔΙΑ (Κέντρο Μελετών –Διαφώτισης). Ο Τομέας εκδίδει δικό του περιοδικό –«Σοσιαλιστική Θεωρία και Πράξη»– έχει τακτικές συνελεύσεις και οργανώνει ολομέλειες Διαφώτισης στις Τοπικές Οργανώσεις και στις ανά την επικράτεια Νομαρχιακές Συνελεύσεις. Ουσιαστικά δημιουργεί τον πυρήνα μιας «Σοσιαλιστικής Ιντελιγκέντσιας» στο εσωτερικό του κομματικού ΠΑΣΟΚ, έχοντας μια μεγάλη απήχηση στην βάση του οργανωμένου ΠΑΣΟΚ. Από τις αρχές της δεκαετίας του 1990, δημιουργείται στον Τομέα μια Σοσιαλδημοκρατική Τάση όπως και σε όλα τα ηγετικά κλιμάκια του ΠΑΣΟΚ, προμηνύοντας την έλευση και τελική επικράτηση του Σοσιαλδημοκράτη Κ. Σημίτη στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ (4ο Συνέδριο 1996). Θα πρέπει επίσης να αναφέρουμε και την τάση των «Ιταλών» – πήραν το όνομά τους από την θητεία τους στα Ιταλικά Πανεπιστήμια – με κύριο εκπρόσωπο τον αξιοπρεπέστατο Μιχάλη Χαραλαμπίδη, σχηματοποιώντας μια ιδεολογική/πολιτική τάση Πατριωτικής Αριστεράς εντός του ΠΑΣΟΚ, με σοσιαλιστική/ριζοσπαστική κατεύθυνση. Υπήρξαν κατά καιρούς αποχωρήσεις στελεχών με σχηματισμό πολιτικών κομμάτων. Εκτός από την «Σοσιαλιστική Πορεία» θα πρέπει να αναφέρουμε και το ΑΣΚΕ (Αγωνιστικό Σοσιαλιστικό Κόμμα), το ΣΚΕ (Σοσιαλιστικό Κόμμα με επικεφαλής τον Γ. Αρσένη), το ΕΡΚ (Ελληνικό Ριζοσπαστικό Κίνημα, με επικεφαλής τον Αντώνη Τρίτση) αλλά και τους εισοδιστές Τροτσκιστές του «Ξεκινήματος» που διαγράφηκαν το 1976 και επανήλθαν το 1989 για να αποχωρήσουν οριστικά το 1993.
Το ΠΑΣΟΚ έδειξε μια αξιοθαύμαστη αντοχή λόγω και του οργανωτικού του μοντέλου αλλά και της τεράστιας επιρροής του στις μεγάλες μάζες του ελληνικού λαού. Οι τάσεις που αποχώρησαν ουδέποτε απέκτησαν μαζική απήχηση και ουσιαστικά επανασυσπειρώθηκαν γύρω από το ΠΑΣΟΚ στην περίοδο του καλοκαιριού του 1989. Ήταν τότε που η ηγεσία του ΚΚΕ και η ηγεσία του ΚΚΕ εσωτερικού –που αποτελούσαν την ηγεσία του «Συνασπισμού της Αριστεράς» – συνεργάστηκαν «α λα μπρατσέτα» με την ΝΔ του πατέρα Μητσοτάκη για να διαλύσουν το ΠΑΣΟΚ και να μοιράσουν τα «απομεινάρια» του ΠΑΣΟΚ μεταξύ τους. Και επειδή η σημερινή ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ «παριστάνει τον Κινέζο» και θεωρεί συλλήβδην τον ελληνικό λαό σαν λωτοφάγο ή διανοητικά ανάπηρο να του θυμίσουμε πως το ΠΑΣΟΚ στις αμέσως επόμενες εκλογές, επανασυσπειρωμένο πλέον, ανεβαίνει εκλογικά από το 39,15% στο 40,7% (Νοέμβριος 1989) και γίνεται εκ νέου κυβέρνηση τον Οκτώβριο του 1993 με ποσοστό 47%. Ο «έρημος και μόνος» Συνασπισμός της Αριστεράς με 2,9% δεν μπαίνει στη Βουλή, το δε ΚΚΕ συγκεντρώνει μόλις 4,5% αγκομαχώντας μέχρι σήμερα να κρατήσει το 5% στο οποίο έχει «κατεβεί» δηλαδή κάτω από το ήμισυ του ποσοστού του το 1981 όταν είχε συγκεντρώσει 10.92%. Η Ιστορία τιμωρεί και μάλιστα πολύ άσχημα. Όμως, γιατί άντεξε το ΠΑΣΟΚ ;
Το ΠΑΣΟΚ είχε την «ιστορική τύχη» να έχει επικεφαλής έναν αληθινά μεγάλο ηγέτη, τον ιδρυτή του, Ανδρέα Παπανδρέου. Ένας ηγέτης που πέρα από τα όποια λάθη του, ανέβασε κατακόρυφα το βιοτικό επίπεδο του ελληνικού λαού μέσα στα 3,5 χρόνια της πρώτης, αριστερότερης και προοδευτικότερης κυβερνητικής τετραετίας των τελευταίων 100 ετών – Οκτώβρης 1981 έως τον Μάιο του 1985 – αλλά και μετέπειτα έως τον Ιούνη του 1989. Ουσιαστικά η «Πρώτη φορά Αριστερά», η πρώτη και τελευταία αριστερή κυβέρνηση, ήταν η Κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, 1981–85. Ήταν η Κυβέρνηση που έβαζε «αστερίσκους» στα ανακοινωθέντα του ΝΑΤΟ λόγω της αντίθεσής της στον Αμερικανό–Νατοϊκό παράγοντα και ήταν η Κυβέρνηση που δημιουργούσε «αφρούς λύσσας» στην Μάργκαρετ Θάτσερ λόγω των Κοινοτικών Επιδοτήσεων – Μεσογειακά Ολοκληρωμένα Προγράμματα (ΜΟΠ), τα μετέπειτα Πακέτα Ντελόρ και ΕΣΠΑ – που πρώτο το ΠΑΣΟΚ και μετά από σκληρές διαπραγματεύσεις, έφερε στην Ελλάδα.
Ήδη από τους πρώτους μήνες της Κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, οι χαμηλές συντάξεις αυξάνονται κατά 80–100%, οι μισθοί του ιδιωτικού τομέα 40–50%, σε 1,5 –2 χρόνια ιδρύεται το Εθνικό Σύστημα Υγείας (ΕΣΥ) και θεμελιώνεται από τους Γεννηματά και Π. Αυγερινό. Ιδρύονται περίπου 10 Περιφερειακά Νοσοκομεία, εκατοντάδες ΚΑΠΗ και πολυάριθμα Κέντρα Υγείας. Καθιερώνονται οι διακοπές μετ’ αποδοχών και η προστασία των δικαιωμάτων των εργαζομένων με αμέτρητες παροχές. Όσα κέρδισε σε οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο ο ελληνικός λαός έμειναν στο υποσυνείδητό του, ή για να μιλήσουμε με όρους του Καρλ Γιούνγκ, έγιναν αρχέτυπα στο «Συλλογικό ασυνείδητο» του Έλληνα και δεν λησμονούνται.
Όταν κατέβαινε ο ελληνικός λαός στις συγκεντρώσεις του ΠΑΣΟΚ κατά εκατομμύρια και «εκστασιαζόμενος σε διονυσιακό επίπεδο», αυτό δεν σήμαινε πως πάθαινε «παράκρουση». Απλά, ήθελε να κατοχυρώσει όσα κέρδισε από το ΠΑΣΟΚ και – «Δόξα τω θεώ», ήταν αμέτρητα και πολλά διατηρούνται ακόμη και σήμερα. Εκτιμούσε όσα του έδωσε η Κυβέρνησή του, παράλληλα με όλες τις αλλαγές στο θεσμικό επίπεδο π.χ. αναγνώριση της Εθνικής Αντίστασης και πολλά άλλα. Ας μην ξεχνάμε πως το ΠΑΣΟΚ, κοινωνικά και ταξικά αντιπροσώπευε την μεγάλη πλειοψηφία των λαϊκών και εργατικών στρωμάτων και όχι μόνο των «μικρομεσαίων». Αν δε, πέρα από τις παροχές των Κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ και την τεράστια γκάμα ικανοτήτων του Ανδρέα Παπανδρέου, προσθέσουμε και την στάση του σε εθνικά θέματα όπως την ανυποχώρητη στάση του απέναντι στην Τουρκία – ας θυμηθούμε μόνο την επιστράτευση Μαρτίου 1987– την εχθρότητά του απέναντι στην Αμερικανική και Ευρωγραφειοκρατική πολιτική ή την σταθερή άρνησή του να συμβιβαστεί στο θέμα του ονόματος της Μακεδονίας, τότε μόνο μπορούμε να εξηγήσουμε τον λόγο που ταυτίστηκε σχεδόν το ήμισυ του ελληνικού λαού με το ΠΑΣΟΚ για περίπου 22 χρόνια.
Ας έχουν λοιπόν υπόψη τους οι «μετά τον Ανδρέα» εξελθόντες και ειδικότερα οι σημερινοί υποψήφιοι πως το ΠΑΣΟΚ μόνο σαν πρωτοποριακό, ρηξικέλευθο και ανατρεπτικό κόμμα μπορεί να υπάρξει. Σε όλα τα επίπεδα και όχι βέβαια στο επίπεδο της «Μεταμοντέρνας Κεντροαριστεράς/Αριστεράς» που κυριαρχεί σήμερα. Και φυσικά προϋποθέτει, ο όποιος αυριανός ηγέτης του ΠΑΣΟΚ επιλεχθεί, να αφουγκραστεί την βάση του ΠΑΣΟΚ και τους πιστούς ψηφοφόρους του που του έδωσαν το 8,2% στις τελευταίες εκλογές. Και η συντριπτική πλειοψηφία των σημερινών ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ θέλει αυτόνομη και ανεξάρτητη πορεία. Αυτονομία απέναντι στον αντίπαλο Μητσοτάκη αλλά πλήρη ανεξαρτησία από τον εχθρό Τσίπρα. Δεν ξεχνούν την στάση του ΣΥΡΙΖΑ στις τελευταίες Κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ με πλήθος προπηλακισμών και τραμπουκισμών ΣΥΡΙΖΑΙΩΝ απέναντι στα στελέχη του ΠΑΣΟΚ, ακόμη και στον τότε Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κ. Παπούλια (2011) που υπήρξε ιστορικό στέλεχος του ΠΑΣΟΚ. Όπως έχουν και μεγάλα ερωτηματικά και ενστάσεις για την «εθνική» πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ (Συμφωνία των Πρεσπών του Τσίπρα που ήδη καταρρέει, αρνητική ψήφος του ΣΥΡΙΖΑ στην Ελληνο–Γαλλική Συμφωνία, άμεσα αναγκαία εν όψει πολύ πιθανού θερμού επεισοδίου με την Τουρκία). Αλλά και από οικονομική άποψη, δεν ξεχνούν πως το ΕΚΑΣ το έκοψε ο ΣΥΡΙΖΑ και το έργο αποτελείωσε ο Νόμος Κατρούγκαλου, όπως δεν ξεχνά η μεγάλη μάζα των μεσαίων και μικροαστικών στρωμάτων τους 29 νέους φόρους του ΣΥΡΙΖΑ και την προκαταβολή φόρου σε ποσοστό 100%, επίσης του ΣΥΡΙΖΑ, αποτελειώνοντας ειδικότερα τους ελεύθερους επαγγελματίες. Για να μην ξεχνιόμαστε. Συνοπτικά, εάν ο ψηφοφόρος του σημερινού ΠΑΣΟΚ αρνείται τον Μητσοτάκη, ακόμη περισσότερο απεχθάνεται και εναντιώνεται στον Τσίπρα.
Τέλος, ο ΣΥΡΙΖΑ ας έχει υπόψη του πως τον περιμένουν «εκπλήξεις» και μεγάλες στεναχώριες, κοινώς «σεκλέτια», όποιος και να βγει Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ. Εάν βγει ο Γ. Παπανδρέου, είναι περίπου δεδομένο πως θα κρατήσει αυτόνομη πορεία. Όσο πολιτικά ανεπαρκής και αν αποδείχθηκε σε κρίσιμες για τον τόπο περιόδους, δεν ξεχνά την χυδαία πολεμική και δεξιά πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ. Την κατήγγειλε ο ίδιος στην τελευταία του συνέντευξη στον ΑΝΤ1 χαρακτηρίζοντας τον ΣΥΡΙΖΑ «Δεξιό, συντηρητικό και πελατειακό κόμμα» που κυβέρνησε με πολύ δεξιότερους της ΝΔ πολιτικούς (ΑΝΕΛ, Π. Καμμένος, κάνοντας τα «γλυκά ματιά» στην Χρυσή Αυγή και σιγοντάροντας υπέρ της καθυστέρησης 4,5 ετών για την διεξαγωγή της Δίκης για τη δολοφονία Φύσσα, αλλαγή Ποινικής Νομοθεσίας για να πέσουν στα «μαλακά» οι ποινές για τους Χρυσαυγίτες όπως κατήγγειλε ο ίδιος ο πρώην Υπουργός Δικαιοσύνης του ΣΥΡΙΖΑ Κοντονής) όπως πραγματικά συνέβη. Η δε αμηχανία του ΣΥΡΙΖΑ ήταν καταφανής. Άλλωστε ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως ταιριάζει στο DNA του και προσπαθώντας να κρύψει τον πανικό του, εξαπόλυσε μέσω των ΣΥΡΙΖΟ–τρολ που ελέγχει, έναν οχετό λάσπης εναντίον του Λοβέρδου κάνοντας παράλληλα μια προσπάθεια προσέγγισης του Παπανδρέου, με γλοιώδεις ικεσίες και χωριάτικες κουτοπονηριές τύπου «Προοδευτική Διακυβέρνηση» ! Λες και λησμόνησε ο Γ. Παπανδρέου πως ο Τσίπρας τον αποκαλούσε «Ολαντρέου», «Γερμανο–τσολιά», «Μερκελιστή» και «Προδότη», δηλαδή καθαρόαιμο λεξιλόγιο «Made in Tsipras» και προϊόν βγαλμένο κατευθείαν από τις αποθήκες της εταιρείας ΣΥΡΙΖΑ ΑΕ. Ο κακόμοιρος Τσίπρας έστρεψε όλα του τα πυρά κατά του Λοβέρδου γιατί – έτσι νομίζει– θεωρεί πως από την πλευρά του Λοβέρδου έρχεται ο κίνδυνος για τον ΣΥΡΙΖΑ, λησμονώντας ο κλασσικά κουτοπόνηρος και δόλιος Τσίπρας πως στην πραγματικότητα η μεγάλη σφαλιάρα θα του έλθει στο κεφάλι από την πλευρά του Γ. Παπανδρέου. Έφτασε στο σημείο να κάνει εικόνισμα τον Παπανδρέου σχεδόν γονυπετής και να τον παρακαλάει για την «Προοδευτική Διακυβέρνηση», ξεχνώντας ο Τσίπρας τους οχετούς λάσπης που ξερνούσε εναντίον του ! Αλέξη, μην αγχώνεσαι, από αλλού την περιμένεις την κατραπακιά όμως θα σου έλθει κατακέφαλα από εκεί που δεν το υπολογίζεις. Υπομονή, ετοιμάζεται και έρχεται !
Ο Παπανδρέου λοιπόν, ξέρει πολύ καλά πως εάν θέλει να μπει στην πολιτική κονίστρα με αξιώσεις δηλαδή να «παίξει παιχνίδι» θα πρέπει να ενισχυθεί το ΠΑΣΟΚ (ΚΙΝΑΛ) και αυτό ουσιαστικά σημαίνει –κατά πρώτο λόγο – να σταματήσει η αφαίμαξη του ΠΑΣΟΚ από τον ΣΥΡΙΖΑ. Δηλαδή να επανακάμψουν όσο το δυνατόν περισσότεροι. Και «επανάκαμψη» ψηφοφόρων σημαίνει ουσιαστικά επιστροφή όσο το δυνατόν περισσοτέρων ψήφων από τον ΣΥΡΙΖΑ. Όμως επανάκαμψη ψηφοφόρων σημαίνει αδυνάτισμα δηλαδή συρρίκνωση εκλογική του ΣΥΡΙΖΑ. Την ίδια στρατηγική, ενίσχυσης του ΠΑΣΟΚ και επανάκαμψης των ψηφοφόρων από τον ΣΥΡΙΖΑ έχουν και οι άλλοι δυο υποψήφιοι, Α. Λοβέρδος και Ν. Ανδρουλάκης. Όλοι τους ξέρουν πως εάν ταυτιστούν με τον ΣΥΡΙΖΑ είναι πολύ πιθανόν ένα 30–40% του σημερινού 8,2% του ΚΙΝΑΛ να «μετακομίσει» στην ΝΔ. Ο ίδιος κίνδυνος – ίσως σε μικρότερο βαθμό – υπάρχει και από την πλευρά της «πλήρους» ταύτισης με την ΝΔ. Και λέμε «ίσως σε μικρότερο βαθμό» γιατί σε όλες τις σφυγμομετρήσεις οι ψηφοφόροι του ΚΙΝΑΛ, σε κρίσιμα ζητήματα «υπερθεματίζουν» υπέρ της ΝΔ και, μερικές φορές, σε μεγαλύτερο βαθμό από τους ψηφοφόρους της ΝΔ. Η απέχθεια απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ εξηγεί πολλά !
Εάν βγει ο Α. Λοβέρδος – ή ο Ν. Ανδρουλάκης – είναι δεδομένο πως κανείς τους δεν είναι τόσο αφελής, ειδικότερα ο Λοβέρδος, να «ταυτιστούν» με την ΝΔ σε όλα τα ουσιώδη ζητήματα. Ο Λοβέρδος – όπως και ο Ανδρουλάκης– θα κρατήσει μια «ισορροπιστική θέση» ανάμεσα στον λυσσώδη σχεδόν Αντι–ΣΥΡΙΖΑΙΣΜΟ των σημερινών ψηφοφόρων του ΚΙΝΑΛ και το παραδοσιακό αλλά φθαρμένο, «Αντι–Δεξιό» σύνδρομο. Γνωρίζουν και οι δυο τελευταίοι όπως και ο Γ. Παπανδρέου, πως μόνο η αυτόνομη πορεία του ΚΙΝΑΛ απέναντι σε ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ θα δυναμώσει το ΚΙΝΑΛ. Και ενδυνάμωση του ΚΙΝΑΛ σημαίνει επανάκαμψη ψηφοφόρων – κυρίως από τον ΣΥΡΙΖΑ, όπου κατέληξαν πάρα πολλοί την περίοδο 2012 έως 2019 – με συνεπακόλουθη εκλογική αύξηση του ΚΙΝΑΛ.
Έτσι λοιπόν εξηγείται η μεγάλη ανησυχία του ΣΥΡΙΖΑ που προφανώς έχει χάσει τον ύπνο του. Ο μεν Παπανδρέου βγαίνει από «τα αριστερά» στον ΣΥΡΙΖΑ κατηγορώντας τον ΣΥΡΙΖΑ σαν Δεξιό, συντηρητικό, πελατειακό και μη–προοδευτικό κόμμα και φυσικά δεν κατηγορείς κάποιον σαν δεξιό κόμμα από «δεξιά του» αλλά μόνο από τα αριστερά του. Απλούστατα, γιατί κανείς Δεξιός δεν θεωρεί «κατηγορία» για ένα κόμμα να είναι δεξιό αλλά το αντίθετο. (Και βέβαια, μην μιλάει για «αριστερή πολιτική» ο ΣΥΡΙΖΑ που μείωσε όλα τα εισοδήματα πλην της Ελίτ με την οποία άλλωστε είχε «εσωτερικές σχέσεις Τρίτου τύπου». Την σύζυγο του εφοπλιστή Παναγόπουλου ο Τσίπρας διόρισε Σύμβουλο, ίσως για να την ευχαριστήσει για τις διακοπές που πέρασε στο κότερο του Παναγόπουλου, καπνίζοντας «επαναστατικά» πούρα Αβάνας, τον δε Λάτση τίμησε δεόντως αλλάζοντας το όνομα του λιμανιού του Κατάκολου σε «Λιμένα Λάτση» και διορίζοντας στο ΔΣ του Ιδρύματος Λάτση τον Υπουργό του κ. Γαβρόγλου, γνωστό Πανεπιστημιακό, «Φαναριώτη της Πολιτικής» και μεγάλο «Οργανικό Διανοούμενο» του Εργατικού και Επαναστατικού Κινήματος).
Ο δε Α. Λοβέρδος βγαίνει με προφίλ παλαιού, κλασικού και ορθοδόξου ΠΑΣΟΚ με πλήρη αυτονομία του κόμματος, γνωρίζοντας ο ίδιος πως οι ψηφοφόροι του σημερινού ΠΑΣΟΚ – ΚΙΝΑΛ– στο όνομα «ΠΑΣΟΚ» πίνουν νερό στην υγειά του με όλα τα επακόλουθα της ιστορικής μνήμης. Επίσης, ο Ν. Ανδρουλάκης, όντας παλαιότερα δεξί χέρι του Ευάγγελου Βενιζέλου, μόνο για «έρωτα» με τον ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να κατηγορηθεί. Έχοντας μάλιστα ένα έντονα κεντρώο και εκσυγχρονιστικό προφίλ.
Όλα λοιπόν τα δεδομένα είναι σε βάρος του ΣΥΡΙΖΑ και φαίνεται πως είναι χαμένος με όλους τους υποψήφιους. Λες και συνεννοήθηκαν όλοι οι υποψήφιοι μεταξύ τους, για να αποκλείσουν κάθε συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ ή τη ΝΔ και να ενδυναμώσουν την αυτόνομη πορεία του ΚΙΝΑΛ αυξάνοντας τα ποσοστά του. Άλλωστε, όλοι τους ξέρουν πως η μεγάλη δεξαμενή των ψηφοφόρων που έχασαν την τελευταία δεκαετία βρίσκεται στον ΣΥΡΙΖΑ και εκεί κατά βάθος στρέφουν όλοι και όλα τους τα πυρά σφραγίζοντας τις «πόρτες εξόδου» και καλώντας ταυτόχρονα τους παλαιούς ΠΑΣΟΚΟΥΣ στην μεγάλη επιστροφή. Το ξέρει ο ΣΥΡΙΖΑ, και όπως φαίνεται είναι πανικοβλημένος και πολύ στεναχωρημένος. Θα πληρώσει με τόκο τα επίχειρα της πολιτικά άθλιας διαδρομής του γιατί όπως είπε κάποιος κάποτε: «Μπορεί να κοροϊδεύεις τους πολλούς για μεγάλο διάστημα αλλά δεν μπορεί να κοροϊδεύεις τους πάντες για πάντα». Προϋπόθεση ενός αληθινά προοδευτικού, αριστερού και σοσιαλιστικού κινήματος είναι η απομείωση, εκλογική συντριβή και ει δυνατόν, η εξαφάνιση του ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί η Ιστορία τιμωρεί, αυστηρά, αυστηρότατα και κανείς δεν μπορεί να παίζει μαζί της. Όπως φαίνεται, έρχεται η μεγάλη τιμωρία του ΣΥΡΙΖΑ.