Και ας μας το είχε τόσο έξοχα εκφράσει ο Κάλβος, "Καλύτερα διασκορπισμένοι οι Έλληνες, παρά προστάτας να 'χωμεν"
"Το ελληνικόν έθνος, δυνάμει της παρούσης πράξεως, θέτει εκουσίως την ιεράν παρακαταθήκη της εαυτού ελευθερίας, εθνικής ανεξαρτησίας και πολιτικής υπάρξεως υπό την μοναδικήν υπεράσπισιν της Μεγάλης Βρετανίας" (1825)
ΒΑΒΑΡΙΚΗ ΚΑΤΟΧΗ
Προϊόν της απελπισίας τους τις περισσότερες φορές η ανάγκη ξένης προστασίας."Έπειτα από όλα τούτα τα δεινά που τους έβρισκαν οι Έλληνες καρτέραγαν ελευθερωτές του Βαβαρέζους και μεσσία τον Όθωνα", έγραφε ο Δ. Φωτιάδης.
"Οπλαρχηγοί και στρατιώται", λέει ο Κασομούλης "από
τον Θεόν, κράζοντες καθημερινώς ένα σκύλον μόνον να πέμψη ο Βασιλεύς να
τον αντιπροσωπεύση, ήθελαν τον δεχθή μετά πάσης χαράς δια να παύσουν τα
βάσανά των "
Πώς να μη θυμηθούμε τους στίχους του Σολωμού:
"Δυστυχισμένε μου λαέ, καλέ κι αγαπημένε,πάντοτ' ευκολοπίστευτε και πάντα προδομένε".
Πάντα
όμως, η ξένη προστασία έχει και τους κατάλληλους ανθρώπους της. Όταν
μαθεύτηκε πως ο Όθωνας ξεκίνησε και όπου να 'ναι θα 'φτανε στην Ελλάδα, ο
Κωλέτης γύρεψε να σιγουρευτεί πως όχι μονάχα στ' Ανάπλι δε θα
βρεθεί ρουθούνι αντιπολιτευόμενο την εκλαμπρότητά του, μα ούτε και στο
Άργος και στους Μύλους. Ζήτησε τότε από τους Γάλλους φίλους του να
πιάσουνε και τούτα τα μέρη. Κι αυτοί με προθυμία του 'κάναν το χατίρι.
Σαν το μάθανε οι Αργίτες "βαρέως φέροντες την ξενικήν κατοχήν, ως μείωσιν της ανεξαρτησίας των, δι ήν πολλά εθυσίασαν και ηγωνισαντο" διαμαρτυρήθηκαν με αναφορά τους στους αντιπρεσβευτές. Μα στου κουφού την πόρτα όσο θέλεις βρόντα.
Δέχτηκε ο λαός μας την πρώτην στρατιωτική κατοχή από Βαβαρούς τυχοδιώκτες που αποτέλεσαν την φρουρά της "πατρίδας" και του Όθωνα. Χαρακτηριστικά, γράφει ένας αξιωματικός του βαβαρέζικου στρατού, ο Νέζερ:
"Εσπευδον -στη Βαβαρία- να στρατολογηθούν άνθρωποι κατά το πλείστον ανίκανοι, μη δυνηθέντες να προκόψουν εις την πατρίδα των. Ολοι τούτοι εστράφησαν προς το νεοσύστατο των ελληνικόν βασίλειον όπου ευκόλως και ανεξελέγκτως γενομένοι δεκτοί εις διάφορα αξιώματα".
Και ο τελευταίος Γερμανός ανθυπολοχαγός είχε κάτω από τις προσταγές του έναν κοτζάμ δικό μας συνταγματάρχη, ήρωα του 21! Και ο υπολοχαγός Νέζερ, αηδιασμένος από τα καμώματα των συμπατριωτών του, κάνει τούτη δω τη ομολογία:
"Και όντως πόσες δαπάνας, πόσας δυσαρεσκείας και πόσα δεινά δεν θα απέφευγεν η χώρα, εάν η αντιβασιλεία εσχημάτιζε ελληνικόν τακτικόν στρατόν εκ του σώματος των παλληκαριών, αντί να στρατολογή εις Βαυαρίαν εθελοντάς δια μεγάλων εξόδων και να φέρη ούτω εις την Ελλάδα τον συρφετόν του Γερμανικού λαού. Εκ του συρφετού εκείνου, που κατά το μεγαλύτερον μέρος του απετελέσθη εξ αλητών, κατηρτισθη στρατός, ο οποίος έπειτα από τόσας δαπάνας, απέτυχε και δεν είχε τα αποτελέσματα το προσδοκόμενον υπό της αντιβασιλείας"
Και για τούτο το στρατό, που συνάχτηκε από το "συρφετό του γερμανικού λαού" και για τη συντήρηση έξι κανονιοφόρων, αναγκαστήκαμε εμείς οι Έλληνες, στα πρώτα και τόσο δύσκολα χρόνια της ελευθερίας μας, να ξοδεύουμε όπως βεβαιώνει ο πρεσβευτής της Αυστρίας Πρόκες-Όστεν σ' έκθεσή του στην κυβέρνηση του, όλα τα έσοδα που είχε τότες στο κράτος και... 30% πάνω από αυτά! Για να διώξει ο λαός μας τους πραιτωριανούς που χρυσούς τους πλήρωσε, θα κάνει κινήματα και επαναστάσεις, θα χύσει δάκρυα κι αίμα...
ΤΑ "ΑΠΟΒΑΤΗΡΙΑ" ΤΟΥ ΟΘΩΝΑ
Στις 13 φάνηκαν να περνάνε ανοιχτά από το Ναυαρίνο.
Την ίδια κιόλας μέρα, έφτασε στο Ανάπλι η είδηση πως έρχεται ο βασιλιάς, με τον παλιόν εκείνο τρόπο που μάθανε οι Έλληνες καθώς λέει ο Αισχύλος στην 'Ορέστεια' του, πως έπεσε η Τροία: ανάβοντας φωτιές από βουνό σε βουνό, από τη μία στην άλλη άκρη του Μοριά.
Στις 16 στο βάθος του Αργολικού κόλπου φάνηκαν τα πρώτα οχτώ πλεούμενα Και έσπευσαν οι αντιπρεσβευτές της Αγγλίας, Γαλλίας και Ρωσίας να συναντήσουν τον Όθωνα και τους αντιβασιλιάδες.
Την άλλη μέρα στις 17 του Γενάρη, φάνηκαν αλλά δεκαεφτά καράβια και μόλις σις 18 η "Μαδαγασκάρη" με τον βασιλέα Όθωνα έριξε άγκυρα σήμα στο Μπούρτζι.
Ανάμεσα σε εκείνους που τρέξανε να τον καλωσορίσουν ήτανε και ο Κολοκοτρώνης. Πριν ξεκινήσει από την Τριπολιτσά όπου έμενε, γίνηκε στην εκκλησία του Άη-Σωτήρα δοξολογία για τον ερχομό του Όθωνα.
Όταν λοιπόν ο Γέρος κατέβηκε στους Μύλους - μήτε από το Άργος κόταγε να περάσει μήτε στο Ανάπλι να μπει, μια και είχανε επικηρύξει το κεφάλι του οι Φραντζέζοι - πήρε καΐκι κι ανέβηκε στη ρωσική ναυαρχίδα και ζήτησε να παρουσιασθεί στον Βασιλέα. Του το αρνήθηκαν, ζήτησαν όμως να δουν κάποιον ολότελα ασήμαντο και άγνωστο ως τότε πρόσωπο τον Κωνσταντίνο Σχινά. Είχε σπουδάσει νομικά στο Βερολίνο. Σε λίγο θα καμαρώσουμε τον Σχινά υπουργό της Δικαιοσύνης, να λυσσομανάει να πάρει το δοξασμένο κεφάλι του Γέρου, για να ευχαριστήσει τους ξένους αφεντάδες του.
Ο Δραγούμης περιγράφει το φόβο των Βαυαρών για το Γέρο. "Ο Κολοκοτρώνης ήν ο εφιάλτης των Βαυαρών", ρωτούσαν τους πάντες για αυτόν, "πάντες δε εν γένει, πιστεύοντες, ότι ο Κολοκοτρώνης έμελλε ν' αντιστή εις την καθίδρυσιν της βασιλικής εξουσίας και άλλον κύκλωπα μόνοφθαλμον υπολαμβάνοντες ρώμην έχοντα ακαταμάχητητον, ή σατανάν κερκοφόρον, δυνάμενον να πατάξη διά της ουράς σύμπασαν την βαυαρικήν στρατιάν και να καταβυθίση εις τα βάθη του πόντου".
Αφού όλα πια κανονίστηκαν. Η υποδοχή, η τελετή, οι φιέστες, τα φέσια, οι χαιρετούρες, οι λόγοι και τα διαγγέλματα, αποφασίστηκε να ξεμπαρκάρει ο βασιλιάς στις 25 του Γενάρη.
Στις 11:00 παρατάχθηκε από τις δύο μεριές του δρόμου, από το μόλο ως την πόρτα τ' Αναπλιού - μισής ώρας δρόμος με τα πόδια - ο βαρβαρέζικος στρατός. Δεν βρέθηκε όμως μήτε τοσοσδά τόπος να παραταχθούν λίγοι καν αγωνιστές. Σαν να μην ήτανε άξιοι ήρωες του Εικοσιένα να τιμήσουνε τον βασιλιά που μας φέρανε!
Ανάμεσα σε εκείνους που στην πρώτη σειρά καρτέραγαν τον Όθωνα ήτανε και ο Κολοκοτρώνης. Φόραγε την αρχαιοπρεπή περικεφαλαία του, όσο που κάτω από αυτή χύνονταν στην πλάτη και στους ώμους του τα μακριά κάτασπρα μαλλιά του. Τα τιμημένα του όμως άρματα δεν στόλιζαν το σελάχι του, παρά τα κράταγε στο χέρι.
Βγήκε μπροστά στον Όθωνα ο Γέρος του Μοριά, τονε χαιρέτησε και βρόντηξε στα πόδια του τ' άρματα που κράταγε στο χέρι, σημάδι υποταγής.
-Πείτε του, είπε κρύα Όθωνας, πως τώρα αρχίζει μία καινούργια περίοδος και όλα τα περασμένα πρέπει να ξεχαστούν.
Στην πόρτα της ξηράς, από όπου θα έμπαινε η πομπή είχανε φτιάξει μία αψίδα στολισμένη με μύρτα, με δάφνες και με τα δοξασμένα καριοφίλια και τις μπιστόλες του 21. Και τότες, σιμά σε τούτη την αψίδα, που χαιρέταγε τον ερχομό των ξένων αφεντάδων στη γλώσσα του καιρού των Μυκηνών, παραλίγο να χάσει τη ζωή του ο Θόδωρος Κολοκοτρώνης.
Να πώς το ανιστορεί ο Βαβαρός υπολοχαγός Νέζερ, που βρέθηκε σε εκείνο ακριβώς το μέρος και τα είδε με τα μάτια του:
"Καθώς πλησίαζεν η συνοδεία, ο αρχηγός των παλληκαριών Κολοκοτρώνης, προπορευόμενος όλων και οδηγών τον ίππον αγερώχως, έφτασε πρώτος πλησίον των Γάλλων φρουρών. Και ιδού, είς εξ αυτών ανεγνώρισε τον επικεκηρυγμένον και προτείνας την μπαγιονέταν του, επήδησε προς τον ίππον, σκοπεύων το στήθος του αρχηγού, που διήρχετο ανυπόπτως και χωρίς να προβλέπη κανένα κίνδύνον, και παρ' ολίγον θα διεπέρα τον Κολοκοτρώνην, εάν ο φιλέλλην κόμης Bréde που είδε το συμβάν,δεν απώθει, την μπαγιονέταν από του σκοπού της, ισχυρώς δια της σπάθης του κτυπήσας αυτήν.Τότε έγινε μεγάλη ταραχή εις τους προπορευομένους της όλης πομπής. Ο Κολοκοτρώνης έγινεν ωχρός ως νεκρός και ήρπασε τα πιστόλια του• άλλ' ο κόμης Bréde ώρμησεν έφιππος και εστάθη μεταξύ αυτού και του καταρωμένου Γάλλου φρουρού, ευθύς δε ο συνταγματάρχης Φαβρίκιος έτρεξε προς τα οπίσω δια ν' αναγγείλη το γεγονός. Τότε κα;τ' επιθυμίαν του Βασιλέως ο στρατηγός Gunée έδωσε άδεια να εισέλθη στο Ναύπλιον ο αρχηγός των παλληκαριών, αλλά συνοδευόμενος υπο αξιωματικών και χωρίς να φέρη όπλα".
Και όπως παρατηρεί ο ιστορικός Δημήτρης Φωτιάδης, κι ο Κολοκοτρώνης που αν δεν βρισκόταν πριν από έντεκα χρόνια στα Δερβενάκια, ίσως να μην αποχτούσε ποτές ο Όθωνας θρόνο στην Ελλάδα, υποχρεώθηκε να κατέβει από τ' άλογο, να παραδώσει τ' άρματά του και να μπει πεζός στ' Ανάπλι, έχοντας σιμά του για φύλακα το λοχαγό Μπρεντ, όσο που "ο Γάλλος φρουρός δικαίως ηγανάκτει", καθώς λέει ο Νέζερ, "διότι εάν εφόνευετον Κολοκοτρώνη, θα επληρώνετο εις αυτόν η εκ πέντε χιλιάδων φράγκων αμοιβή δια την κεφαλήν του καπετάνιου των παλληκαριών".
Γλίτωσες πάλι, Γέρο! Ίσαμε τότες πόσες και πόσες φορές δεν ξέφυγες από τ' αγκάλιασμα του Χάρου, σταλμένος να σε βρει από εχθρούς και φίλους. Καινούργιο Οδυσσέα σ' ονόμασε κάποτες ο Καποδίστριας κι ήσουνα φτυστός.
Κύρια πηγή: ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ, Δημήτρη Φωτιάδη, εκδ. Ζαχαρόπουλος (1987)
ΠΗΓΗ:ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΑΣΙΟΠΟΥΛΟΣ
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com