Του Πάσχου Λαζαρίδη
Η
Ευρώπη είναι σε βαθιά υπαρξιακή κρίση, το μεταπολεμικό σύστημα
πολιτικής αντιπροσώπευσης έχει διαρραγεί, και οι γαλλικές εκλογές το
επιβεβαίωσαν για μια ακόμα φορά. Η Γαλλία, όπως και κάθε ευρωπαϊκή χώρα,
αλλά ίσως με πιο εκφραστικό τρόπο, δείχνει το θυμό, την απογοήτευση και
την οργή της. Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο.
Ούτε ο Διαφωτισμός κινδυνεύει, ούτε η Δημοκρατία. Έχουν άλλωστε ήδη εκτελεστεί εν ψυχρώ, από όσους σήμερα παριστάνουν τους ανήσυχους και καλούν σε συσπείρωση γύρω από τον Μακρόν. Η σημερινή Δύση δεν έχει αφήσει τίποτα σώο από την προοδευτική κληρονομιά των περασμένων αιώνων. Δεν έμεινε τίποτα όρθιο για να το γκρεμίσει η Λεπέν. Η δουλειά έχει γίνει.
Ανησυχούν
μήπως η ακροδεξιά Λεπέν αναιρέσει τις δημοκρατικές κατακτήσεις, αυτοί,
που στην Ουκρανία πριμοδότησαν, εξέθρεψαν και νομιμοποίησαν τα ναζιστικά
τάγματα της εθνικιστικής καθαρότητας. Μα τι εκλεκτικισμός είναι αυτός;
Πρώτα,
εξίσωσαν τον κομμουνισμό με τον ναζισμό. Μετά, αναθεώρησαν την ιστορία.
Ενοχοποίησαν ή και απαγόρευσαν κάθε αναφορά στο σοσιαλιστικό παρελθόν.
Εξέθρεψαν το νεοναζιστικό φαινόμενο στο όνομα της
αποκομμουνιστικοποίησης. Και σήμερα υιοθετούν, χειροκροτούν,
χρηματοδοτούν και εξοπλίζουν τα ναζιστικά τάγματα. Για αυτούς, μπροστά
στον Πούτιν, ο Χίτλερ είναι πταίσμα.
Να μας συγχωρείτε λοιπόν, αλλά δεν μοιραζόμαστε τον τρόμο τους. Συγκρινόμενη με τον ουκρανικό ναζισμό, η Λεπέν είναι αρσακειάδα.
Φυσικά,
για τα ευρωπαϊκά δεδομένα, η Λεπέν μοιάζει ξένη. Μοιάζει αλλά δεν
είναι. Γιατί δίπλα στις ξενοφοβικές και ομοφοβικές πλευρές της
ακροδεξιάς, υπάρχουν οι δηλώσεις πίστης στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, στην
ελεύθερη αγορά και στην ευρωατλαντική στρατηγική. Ο αντισυστημισμός της
Λεπέν, δεν υπάρχει, παρά μόνο ως ρητορεία.
Ακριβώς
είκοσι χρόνια πριν, ο πατέρας Λεπέν ερχόταν δεύτερος πίσω από τον
Σιράκ. Το σοκ διαδέχθηκε ένας “δημοκρατικός συναγερμός” από την Αριστερά
μέχρι τη Δεξιά, που στοιχιζόταν πίσω από τον Σιράκ “χωρίς επιφυλάξεις”.
Η εγχείρηση τότε πέτυχε, αλλά ο ασθενής στην πορεία πέθανε.
Τα
δημοκρατικά αντανακλαστικά του λαού ήρθαν πολύ γρήγορα αντιμέτωπα με
μια αντιδημοκρατική και αντιλαϊκή πολιτική, είτε με κεντροδεξιό, είτε με
κεντροαριστερό πρόσημο. Η συγκεκριμένη εξέλιξη, κανονικοποίησε την
Ακροδεξιά, και άφησε τους πάντες με την απορία τι χειρότερο θα γινόταν
αν έλειπε αυτός ο “δημοκρατικός συναγερμός”.
Είκοσι
χρόνια μετά, το σοκ είναι πολύ μικρότερο. Μάλλον ανύπαρκτο. Εν μέρει
γιατί η Ακροδεξιά λειαίνει όλο και περισσότερο τις αιχμές της. Κυρίως
όμως, γιατί η συστημική, πλειοψηφική έκφραση του πολιτικού συστήματος
γεννά τόση και τέτοια απογοήτευση, που ακόμα και οι βάρβαροι φαντάζουν
“μιά κάποια λύση”.
Όσο
για τους ιεροκήρυκες των ευρωπαϊκών αξιών, του Διαφωτισμού και της
Δημοκρατίας, που φρίττουν μπροστά στο ενδεχόμενο της Λεπέν και
ηδονίζονται με τον φιλελεύθερο Μακρόν, αρκεί μία και μόνο ερώτηση:
Τι θα ψηφίζατε, αν στο δεύτερο γύρο περνούσε η Λεπέν με τον Μελανσόν;
Η απάντηση είναι δεδομένη.
Αυτή
η κινούμενη ντροπή του ακραίου κέντρου, θα ψήφιζε με νύχια και με
δόντια Λεπέν μην τυχόν και θιγεί η κερδοφορία των αγορών και η Ευρώπη
του κεφαλαίου.
Η Λεπέν δεν θα ήταν πλέον η ακροδεξιά πράκτορας του Πούτιν, αλλά η Πασιονάρια του νεοφιλελευθερισμού.
Διότι
άμα ο εχθρός εμφανιστεί στις πύλες, οι ναζιστικές ύαινες του Αζόφ
γίνονται πατριωτικά λιοντάρια και τα ακροδεξιά όρνεα της Γαλλίας
γίνονται φιλελεύθερα αρνάκια.
Ο
Διαφωτισμός και η Δημοκρατία έγιναν κουρέλια από μια ευρωπαϊκή ελίτ που
επί δεκαετίες σκόρπισε απλόχερα τη φτώχεια, την ανασφάλεια, την
ανεργία. Οι ακροδεξιές δυνάμεις έχουν αιχμή το μεταναστευτικό αλλά
βαθύτερη και υποβόσκουσα αιτία της ανόδου τους είναι ο κοινωνικός
αποκλεισμός που έφερε η παγκοσμιοποίηση και ο νεοφιλελευθερισμός.
Λένε
οι φιλελεύθεροι υποτακτικοί των ΗΠΑ ότι ο Ορμπάν ή η Λεπέν, είναι φίλοι
του Πούτιν. Οι πιο ευφάνταστοι από αυτούς θεωρούν, ότι μετά τις
αμερικανικές εκλογές που έφεραν τον Τραμπ, ο Πούτιν θα “κλέψει” και τις
εκλογές στη Γαλλία. Εδώ ισχύει το ρητό “το γαρ πολύ της θλίψεως γεννά
παραφροσύνη”. Αυτός που (κατά τη γνώμη τους) σχεδόν κατατροπώθηκε στον
πόλεμο με την Ουκρανία, είναι ικανός να διαμορφώνει τη λαϊκή ετυμηγορία
στην Αμερική και στη Γαλλία; Θα ήταν ηλίθιοι αν δεν ήταν χυδαίοι.
Η
Ευρώπη βρίσκεται σε παρακμή. Ο πόλεμος στην Ουκρανία την έφερε πολύ
πίσω. Την καθιστά ολοκληρωτικά εξαρτώμενη από τον υπερατλαντικό σύμμαχο.
Οι ηγέτες της και οι πολιτικές της δυνάμεις προτιμούν να προσχωρήσουν,
ίσως και να πρωτοστατήσουν στη Νατοϊκή σταυροφορία, θυσιάζοντας την
πολυδιαφημισμένη ευημερία των κοινωνιών τους.
Όσοι
αλλόφρονες φανατικοί καλούσαν τους Ευρωπαίους να πεινάσουν αλλά να μην
ενδώσουν στον Πούτιν, τι ακριβώς εκλογικό αποτέλεσμα περίμεναν στη
Γαλλία; Και ποιες πολιτικές εξελίξεις εγκυμονεί μια τρομακτική αύξηση
στο κόστος ενέργειας, δηλαδή στο κόστος παραγωγής και μεταφοράς, δηλαδή
στην ανταγωνιστικότητα των ευρωπαϊκων οικονομιών;
Ακόμα
και αν η Λεπέν χάσει από τον Μακρόν τη μεθεπόμενη Κυριακή, η επόμενη
Λεπέν θα κερδίσει τον επόμενο Μακρόν. Γιατί πέρα από τα φληναφήματα του
φιλελευθερισμού, υπάρχει και η πραγματική ζωή με τις πραγματικές της
συνθήκες.
Ίσως
όμως ολόκληρη η Δυση είναι σε παρακμή. Η φθίνουσα πορεία της
αντανακλάται στην πρωτόγνωρη αμφισβήτηση της ηγεμονίας της, που πριν
είκοσι χρόνια ήταν απολύτως δεδομένη. Δεν αμφισβητείται απλώς από τη
Ρωσία. Αμφισβητείται – κυρίως – από την Κίνα, αλλά και από την Ινδία,
από το Πακιστάν, από το Ιράν, από τη Βραζιλία.
Και
όπως κάθε παρακμάζουσα αυτοκρατορία, η Δύση έχει τους Ούννους και τους
Βησιγότθους που της αντιστοιχούν. Τον Τραμπ, τη Λεπέν, τον Ορμπάν και
άλλους που θα ξεφυτρώνουν σε μια μακρά πορεία στο μέλλον. Όμως το θέμα
είναι η παρακμή. Δεν είναι οι ανεμοδείκτες της.
Ανάρτηση από: https://www.antapocrisis.gr/
Mέσω
http://blogvirona.blogspot.com/2022/04/blog-post_78.html#more