Ρωσο/ουκρανικός πόλεμος – Ο θρασύτατος Ζελένσκυ, ο πολιτικός κρετινισμός των κυβερνώντων, οι κίνδυνοι για την χώρα

 

Του

 

 

 

Ηλία Παπαναστασίου

 

Είναι πολύ γνωστό το ρητό «Ουδείς αχαριστότερος του ευεργητηθέντος!» και την σημασία του οποίου γνωρίσαμε στην εντέλεια με την συμπεριφορά του αχαρακτήριστου και γνωστού εκατομμυριούχου των off–shore εταιρειών κ. Ζελένσκυ.

 

 

 

Τι κι αν χάλασε τις χιλιόχρονες σχέσεις της με τη Ρωσία η Ελλάδα (βλακωδώς και ηλιθίως λέμε εμείς)  για να «συμπαρασταθεί» στο πιο διεφθαρμένο κράτος της Ευρώπης και παραδοσιακά ιστορικό οπαδό του Ναζισμού, την Ουκρανία.

 

 

 

Τι κι αν αδυνάτισε την άμυνά της η χώρα μας και μάλιστα στα πλέον κρίσιμα σημεία της αμυντικής της γραμμής, τα νησιά του Β.Α Αιγαίου, στέλνοντας (!) μάλιστα τμήμα του εξοπλισμού των νησιών αυτών στην Ουκρανία, «βοηθώντας» έτσι έμπρακτα την Τουρκία με το αδυνάτισμα της ελληνικής άμυνας!

 

 

 

Τι κι αν λυσσάξαν οι ουκρανίζοντες και ουκρανολάγνοι για μήνες ολόκληρους με την λυσσώδη προπαγάνδα τους υπέρ της Ουκρανίας και του παρανοϊκού εκατομμυριούχου θεατρίνου Ζελένσκυ, περιμένοντας μήπως έχουν κάποιο όφελος, έστω κάποιο κοκαλάκι βοηθείας από τους Αμερικανο/Ευρωπαίους των οποίων τις μπότες γυαλίζουν νυχθημερόν, επισταμένως και αγογγύστως.

 

 

 

 Τι κι αν στερήθηκαν οι λαϊκές τάξεις της Ελλάδας και τα πλέον «εύθραυστα» από κοινωνική και οικονομική άποψη, ευπαθή και φτωχά στρώματα, 260 εκατομμύρια ευρώ και τα οποία στάλθηκαν με γαλαντομία και «χαρούμενη διάθεση» από την κυβέρνηση Μητσοτάκη στους Ουκρανούς «ως ενίσχυση για τον δίκαιο αγώνα τους».

 

 

 

Τι κι αν «έτριξαν τα κόκκαλα» των θεμελιωτών της Ελληνικής Δημοκρατίας όταν στην Βουλή – τον υποτιθέμενο «Ναό της Δημοκρατίας» – οι Ναζί των Ταγμάτων Αζόφ παρέλασαν ως «Αγωνιστές της Ελευθερίας» (!) αλλά παρόλα αυτά, οι υμνητές των Ουκρανών Ναζί στη χώρα μας «εποίησαν την νήσσαν» – κοινώς «έκαναν την πάπια» – και κατάπιαν το περιεχόμενο του Ναζιστικού βόθρου με μεγάλη ευχαρίστηση.

 

 

 

Τι κι αν αδιαφόρησε επιδεικτικά η Ελληνική Κυβέρνηση για τους δυο νεκρούς Έλληνες της Ουκρανίας που δολοφονήθηκαν από τους Ουκρανούς Ναζί Πολιτοφύλακες.

 

 

 

Τι κι αν ζημιώθηκαν στο μέγιστο βαθμό οι ελληνικές εξαγωγές – ειδικότερα του αγροτικού τομέα– από τα εμπάργκο και τις κυρώσεις εναντίον της Ρωσίας.

 

 

 

Τι κι αν ζημιώθηκε με απώλειες δις ο ελληνικός τουρισμός από την μη έλευση Ρώσων τουριστών στην χώρα μας, τουρίστες οι οποίοι κατευθυνθήκαν στην Τουρκία.

 

 

 

Τι κι αν κατατάχθηκε η χώρα μας στο κατάλογο των εχθρικών χωρών από την Ρωσία, καταστρέφοντας πολιτικές, διπλωματικές, οικονομικές, τουριστικές σχέσεις ηλικίας 1000 και παραπάνω ετών;

 

 

 

Τι κι αν στοχοποιήθηκε στρατιωτικά η χώρα μας από την Ρωσία και η Ελλάδα πλέον αποτελεί «στόχο πρώτης γραμμής», γεγονός για το οποίο η Πολιτική και Στρατιωτική ηγεσία της χώρας μας σφυρίζει αδιάφορα και κυριολεκτικά «δεν δίνει δεκάρα» για τις τραγικές επιπτώσεις;

 

 

 

Όλα τα παραπάνω αποτελούν «τριτεύοντα» σημεία για τον θρασύτατο και γελοίο Ζελένσκυ ο οποίος έφθασε να απειλεί τη χώρα μας με κυρώσεις γιατί η ελληνική εμπορική ναυτιλία κάνει ναυτιλιακές μεταφορές ρωσικού πετρελαίου και αυτό αποτελεί για τον κύριο αυτόν, casus belli μεταξύ Ελλάδας και Ουκρανίας!

 

 

 

Σαν να μην έφθανε αυτό, ανώτερο στέλεχος των Ουκρανικών Μυστικών Υπηρεσιών αποκάλυψε πως οι Ελληνικές Προξενικές Αρχές στη Μαριούπολη, πιθανότατα και στο Κίεβο, παρακολουθούνταν τηλεφωνικά και «κατ’ εξακολούθησιν». Οι τηλεφωνικές υποκλοπές ήταν πλέον καθεστώς και θα είναι πολύ ενδιαφέρον ο «τρόπος» που θα αντιδράσει η Ελληνική Κυβέρνηση.

 

 

 

Είναι φυσικά υπερβολικό να περιμένεις διαφορετική συμπεριφορά από την ελληνική κυβέρνηση που αποτελεί περίπτωση «υποδειγματικού υπηρέτη» και πιστού μέχρι δουλοπρέπειας και πλήρους υποτέλειας «σύμμαχο» των Αμερικάνων. Μια παρόμοια κυβέρνηση αποτελεί ιδανική «σύμμαχο για όλες τις εξυπηρετήσεις» λειτουργώντας σαν προχωρημένο φυλάκιο των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, όμως το πρόβλημα δεν αφορά την Κυβέρνηση ή κυρίως αυτή. Το πρόβλημα αφορά τον ίδιο τον ελληνικό λαό και τις προοπτικές του. Μετά την λαίλαπα των Μνημονίων, την οικονομική καταβαράθρωση και την ραγδαία φτωχοποίηση τεράστιων στρωμάτων του ελληνικού λαού, ο ελληνικός λαός θα έπρεπε – ή «θα πρέπει»– να έχει αποκτήσει την ανάλογη εμπειρία, αποφασιστικότητα και ωριμότητα, να κρίνει καταστάσεις και να αποφασίζει για το μέλλον του.

 

 

 

Όταν

με τα στοιχεία της τελευταίας απογραφής ο ελληνικός πληθυσμός έχει μειωθεί κατά 800.000 κατοίκους μέσα σε μια δεκαετία,

 

 

 

όταν ολόκληρες περιφέρειες της χώρας ερημοποιούνται,

 

 

 

όταν το κύμα ακρίβειας και ενεργειακού κόστους έχει ξεπεράσει κάθε υπολογισμό διαγράφοντας μια τραγική προοπτική για τους χειμωνιάτικους μήνες,

 

 

 

όταν τέλος, το Δημόσιο και το Ιδιωτικό χρέος –έχει υπερβεί τα 700 δις ευρώ– έχουν αυξηθεί σε υπέρμετρο βαθμό με «προοπτική» πιθανού 4^ου Μνημονίου,

 

 

 

όταν η κρίση στις Ελληνοτουρκικές σχέσεις έχει φτάσει σε σημείο εκρηκτικό με κίνδυνο όχι απλώς «θερμού επεισοδίου» αλλά θερμού πολέμου,

 

 

 

τότε με τον πολλαπλασιασμό των προβλημάτων υπάρχει και «πολλαπλασιασμός ευθυνών» εκ μέρους του ελληνικού λαού. Με άλλα λόγια, τα προβλήματα φθάνουν στο «σημείο μηδέν» δηλαδή στα όρια της ηφαιστειακής έκρηξης και τα περιθώρια δεν στενεύουν απλώς αλλά –κυριολεκτικά– εξαϋλώνονται. Λογικά λοιπόν «πολλαπλασιάζονται» και οι ευθύνες του ελληνικού λαού.

 

 

 

Άλλα λάθη δεν συγχωρούνται, άλλοι ωχαδερφισμοί εκ μέρους του λαού δεν γίνονται ανεκτοί, άλλες τραγικές επιλογές δεν συγχωρούνται. Ακούει ο ελληνικός λαός; Αν όχι, θα πληρώσει το κόστος. Απλά.