Ηλία Παπαναστασίου
Οι ραγδαίες εξελίξεις
στο μέτωπο του πολέμου στην Ουκρανία αλλάζουν άρδην το σκηνικό των προοπτικών για
όλους τους συμμετέχοντες. Η Ρωσία προχωρά
ταχύτατα στην «εκκαθάριση του τοπίου» από τον αντίπαλο ουκρανικό στρατό που
ηττάται κατά κράτος και κατά προσέγγιση μπορούμε να υπολογίσουμε τις κατειλημμένες
από τον ρωσικό στρατό εκτάσεις να πλησιάζουν
– αν δεν το έχουν φτάσει– σε ποσοστό 30%
του συνολικού εδάφους της Ουκρανίας. Είναι πολύ πιθανό μετά την ολοκληρωτική
κατάληψη και απελευθέρωση του Λουγκάντσκ και του Ντονμπάς οι ρωσικές δυνάμεις
να κατευθυνθούν προς την Οδησσό, αποκόπτοντας ουσιαστικά την Ουκρανία απο την θάλασσα
του Ευξείνου Πόντου. Έτσι, η στρατιωτική τανάλια της Ρωσίας θα πετύχει έναν θεμελιακό
της στόχο, την «αποθαλασσοποίηση» της Ουκρανίας
και την μετατροπή της σε μη ναυτικό κράτος.
Η
στρατιωτική συντριβή της Ουκρανίας – και όχι απλώς «ήττα»– πλησιάζει στην κορύφωσή
της,
εάν θέλουμε να μιλήσουμε με στρατιωτικούς όρους. Με οικονομικούς ορούς η Ουκρανία
χάνει την βάση της βιομηχανικής της υποδομής που είναι η περιοχή του Ντονμπάς, την παραθαλάσσια ζώνη του Ευξείνου Πόντου που
ήδη έχει σμικρυνθεί για τους Ουκρανούς και πλησιάζει – εάν και εφόσον καταληφθεί
η Οδησός– το «σημείο μηδέν». Παράλληλα έχουν χαθεί για τους Ουκρανούς τεράστιες
εκτάσεις καλλιεργήσιμης γης με σιτηρά, ηλιόσπορο κλπ. η δε οικονομική αφαίμαξη
για την Ουκρανική κυβέρνηση είναι τεράστια. Ο ίδιος ο Ζελένσκυ ζητά 5 δις το μήνα
για τα «βασικά έξοδα» της κυβέρνησής του ενώ ο συνολικός υπολογισμός ανοικοδόμησης
της Ουκρανίας έχει ήδη ανεβεί από τα 500 δις ευρώ στα 750 δις, με νεότερους υπολογισμούς.
Οι στρατιωτικοί και πολιτικοί
υπολογισμοί όχι μόνο των Ουκρανών – που λειτουργούν σαν ορντινάντσες των Αμερικάνων–
αλλά κυρίως των ιδίων των Αμερικανο/Ευρωπαίων δεν αποδείχθηκαν απλώς λανθασμένοι αλλά αφελείς έως αφόρητα γελοίοι.
Έχοντας προπαγανδίσει στην «παγκόσμια μάζα»
ήδη από τις πρώτες μέρες του πολέμου την αντίληψη πως «βάλτωσαν» οι Ρώσοι λόγω
της ουκρανικής «αντίστασης», «απέτυχαν» οι Ρώσοι στρατιωτικοί και το συνολικό σχέδιο
της Ρωσίας δείχνοντας «δυσκινησία» και άλλα παρόμοια, όμορφα και προπαγανδιστικά,
δεν κατάλαβαν ειδικότερα οι Αμερικανοί – μονίμως μυωπικοί στις αναλύσεις τους– πως
(α) Ποτέ δεν έβαλαν χρονικά όρια οι Ρώσοι λέγοντας
π.χ. πως η επιχείρησή τους θα τελειώσει σε 5,7 η 20 μέρες.
(β) Οι Ρώσοι ποτέ δεν ανέφεραν ούτε φυσικά σκόπευαν
κάτι παρόμοιο, να καταλάβουν όλη την Ουκρανία. Γνωρίζουν πολύ πως από την διάλυση
της Σοβιετικής Ένωσης (1991) και την έναρξη της ανεξαρτησίας της Ουκρανίας, εδώ
και πάνω από 30 χρόνια, οι περισσότερες Ουκρανικές κυβερνήσεις προχωρήσαν μανιωδώς στην απο–ρωσοποίηση της
Ουκρανίας και στην άγρια καταστολή των ρωσικών πληθυσμών της χώρας. Το δυτικότερο
τμήμα της Ουκρανίας και λόγω της επιρροής
της Ουνίας στην Ορθόδοξη εκκλησία αλλά και της ιστορικής συνεργασίας μεγάλων
τμημάτων του ουκρανικού λαού με τα Ναζιστικά στρατεύματα αποτελούσε και αποτελεί,
εχθρική χώρα για την Ρωσική Ομοσπονδία. Έτσι, ο κύριος στόχος των Ρώσων στρατιωτικών
ήταν η Νότια και Ανατολική Ουκρανία όπου
εθνολογικά, πολιτιστικά, γλωσσολογικά αλλά και θρησκευτικά ο ρωσικός και ρωσόφωνος
πληθυσμός αποτελεί αδελφικό λαό με τους Ρώσους.
(γ) Η στρατιωτική τακτική και στρατηγική των Ρώσων
φάνηκε – στο πλήρες «άπλωμά» της– μετά τον 2ο μήνα των επιχειρήσεων.
Με αποφασιστικές κινήσεις περικύκλωσης και καταστροφής του Ουκρανικού εξοπλισμού
στην πηγή του – τουλάχιστον το 40% του εξοπλισμού
των Ουκρανών που στέλνουν οι Αμερικανο/Ευρωπαίοι έχει ήδη καταστραφεί πριν φτάσει στον προορισμό του ! – απωθήσαν
τους Ουκρανούς και φτάνοντας στην κρίσιμη καμπή της αντεπίθεσης κυριολεκτικά «πήραν
φαλάγγι» τους Ουκρανούς εξοντώνοντας περίπου 1.000 στρατιώτες την ημέρα δηλαδή 20–30.000 τον μήνα, αιχμαλωτίζοντας
τουλάχιστον άλλους 20.000 και καταστρέφοντας σχεδόν το μεγαλύτερο μέρος της Ουκρανικής
στρατιωτικής υποδομής. Οι Αμερικανοί, εξοικειωμένοι με τους «Πολέμους της τηλεόρασης
του CNN»
δεν μπορέσαν ποτέ να καταλάβουν την «Τακτική
επιμονής και υπομονής» των Ρώσων και η οποία τακτική τους δίνει τον κατάλληλο
χρόνο να προετοιμαστούν για την αντεπίθεση που συνήθως διεξάγεται με όρους συντριπτικούς
και αστραπιαίους. Η Wehrmacht των
Ναζί αλλά και η Grande
Armée
του Ναπολέοντα έχουν να διηγηθούν πολλά – με δάκρυα στα ματιά, ομολογουμένως– για
τον Ρωσικό Blitzkrieg.
(δ) Ανάλογα ερωτηματικά υπάρχουν εκ μέρους των Αμερικανών
για το πως κατάφεραν οι Ρώσοι, με τόσες κυρώσεις και στάθηκαν οικονομικά στα
πόδια τους. Και όχι μόνο «άντεξαν» αλλά οικονομικά πάνε πολύ καλύτερα από τους
Αμερικανο/Ευρωπαίους κερδίζοντας ήδη επιπλέον 100 δις τους τρεις πρώτους μήνες του πολέμου από τις εξαγωγές πετρελαίου
και αερίου αλλά και «στερεώνοντας» το ρούβλι στην παγκόσμια αγορά. Ήδη το ρωσικό
νόμισμα θεωρείται το πλέον επιτυχημένο όπως αναγνωρίζουν οι αντίπαλοί του και
από την δυσμενή αναλογία 1 δολάριο προς
152 ρούβλια στην αρχή του πολέμου ήδη βελτιώθηκε στο 1 προς 52 ρούβλια το τελευταίο
διάστημα. Μάλιστα οι Ρώσοι φοβούνται πως λόγω της ραγδαίας βελτίωσης της θέσης
του ρουβλίου, ίσως αυτό να έχει αρνητικό αντίκτυπο στην εξαγωγική επίδοση των ρωσικών
προϊόντων (!).
Η απάντηση βέβαια στα ερωτήματα
των Αμερικανών είναι πολύ απλή. Οι Ρώσοι
«αποσυνδέθηκαν» από την «Οικονομία του Χρηματιστηρίου» δηλαδή της μεγάλης φούσκας
που βαφτίστηκε «New
economics»
από τους φωστήρες της Αγγλοσαξονικής Οικονομικής Σχολής. Γνώριζαν – και γνωρίζουν–
οι Ρώσοι πως η «Οικονομία του πλασματικού κεφαλαίου» (Fictional Capital) δηλαδή του Χρηματιστηρίου
είναι μια φούσκα που «σκάει εκκωφαντικά» ενώ η σύνδεση με τις πρώτες ύλες, τρόφιμα, μεταποιητικά προϊόντα δηλαδή τις
καθαυτό υπεράξιες με τις οποίες συνδέθηκαν, αποτελούν την βάση της οικονομίας και αυτό διαπιστώνεται
πολύ εύκολα σε περίοδο κρίσης, πολέμου, φυσικών καταστροφών κλπ. όπως η σημερινή.
Η μεγάλη αγωνία και φόβος οικονομικού Αρμαγεδδώνα και Κοινωνικών εξεγέρσεων είναι
η εποχή που λείπουν τα προϊόντα διατροφής
και ενέργειας και δημιουργείται πείνα, ανείπωτη φτώχεια και ενεργειακή φτώχεια.
Το τελευταίο έγινε κατανοητό ακόμη και από τους Αμερικάνους των οποίων η σκέψη
δεν έχει καμμιά στρατηγική και προβλεπτική ικανότητα για το αύριο. Συνήθως πρώτα
πυροβολούνε και μετά ρωτάνε. Απόλυτος κρετινισμός
στη σκέψη που δημιουργεί νομοτελειακά καταστροφές στη πράξη!
Όλες οι ανωτέρω διαπιστώσεις
ενισχύουν την προσέγγιση Ρωσίας – Κίνας
και την ομάδα των BRICS
(Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία,
Κίνα, Νότια Αφρική). Κλείνοντας περίπου 10 χρόνια ζωής η ομάδα
αυτή, ήδη δέχεται προτάσεις και κάνει επαφές για νέα προσχώρηση μελών όπως η Ινδονησία,
το Ιράν, οι Φιλιππίνες, η Αργεντινή και πιθανόν η Τουρκία. Αποτελούν πλέον τον «άλλο
πόλο» της Παγκόσμιας Οικονομίας, έναν διαφορετικό στη δομή του κόσμο, μια «άλλη
παγκοσμιοποίηση». Οι χώρες αυτές,
αποτελώντας σχεδόν το 50% του πληθυσμού
του πλανήτη, διακρίνονται επίσης γιατί,
(α)
Δεν υπήρξαν ποτέ αποικιοκρατίες όπως η
Μ. Βρετανία, Γαλλία, Ολλανδία, ΗΠΑ, Γερμανία. Μάλιστα, οι περισσότερες από αυτές
– ιδιαίτερα η Κίνα και η Ινδία– ποδοπατήθηκαν, εξευτελίστηκαν και καταστράφηκαν σχεδόν συνολικά από την στυγνή
εκμετάλλευση της Ευρωπαϊκής Αποικιοκρατίας. Δεν λησμονούν, θυμούνται πολύ καλά
τα «όσα τράβηξαν» και δεν έχουν καμμιά διάθεση
να υποταχτούν στα θρασύτατα κελεύσματα των Αμερικανο/Ευρωπαίων. Είναι χαρακτηριστική
η απάντηση του εκπροσώπου του Κινεζικού Υπουργείου Εξωτερικών, όταν προκληθείς
από τα λεγόμενα της Αμερικάνικης διπλωματικής αλητείας, έδωσε μια αξιοπρεπέστατη,
υπερήφανη και θαρραλέα απάντηση στους Αμερικανο/Ευρωπαίους. Το ίδιο και οι Ινδοί
που καταστράφηκαν ολοσχερώς από τους Βρετανούς Αποικιοκράτες. Μην λησμονούμε
πως Κίνα και Ινδία ειδικότερα, αποτελούν χώρες με εξαιρετικό πολιτισμό 5.000 ετών, διαθέτουν μια απίστευτη κουλτούρα και έναν
αριστουργηματικό πνευματικό πολιτισμό.
(β)
Οι χώρες αυτές διακρίνονται επίσης γιατί απέναντι
στον Αγγλοσαξονικό ξέφρενο ατομισμό του Προτεσταντικού Καπιταλισμού, αυτές διαθέτουν
ένα τεράστιο απόθεμα «Κοινοτικής Κουλτούρας»,
σοσιαλιστικού τύπου για τους Κινέζους, ανάλογου τύπου και για τους Ρώσους
που έχουν μια παράδοση κοινοτισμού ακόμη και πριν την Σοβιετική Περίοδο. Ανάλογα
χαρακτηριστικά κοινοτισμού παρατηρούμε και στην Ινδία σε διαφορετικό επίπεδο.
(γ)
Ακριβώς γιατί έχουν όλα τα προαναφερθέντα χαρακτηριστικά, ανέπτυξαν εξαιρετικά φιλικές και συνεργατικές σχέσεις με τις χώρες
της Αφρικής, άλλες χώρες της Ασίας αλλά και χώρες της Λατινικής Αμερικής. Η Κίνα
έχει τεράστιες επενδύσεις αναπτυξιακού χαρακτήρα
στις χώρες της Αφρικής με εκπληκτικών διαστάσεων έργα υποδομής στις χώρες αυτές. Άλλωστε, μόνο σε τέτοια βάση αμοιβαία επωφελούς συνεργασίας μη αποικιοκρατικού τύπου
μπορούν οι χώρες αυτές των BRICS
που
προαναφέραμε, να πολλαπλασιαστούν όπως παρατηρούμε να γίνεται
με ταχείς ρυθμούς.
Όλα τα παραπάνω, συντείνουν
και συγκλίνουν στην άποψη πως μόνο στη βάση μιας νέας, κοινοτιστικού και αμοιβαία
επωφελούς χαρακτήρα, παγκοσμιοποίησης θα βελτιωθεί το μέλλον των λαών του πλανήτη.
Όπως φαίνεται χαράζει μια νέα εποχή, αργά και σταθερά στην αρχή, με ταχύ και επιταχυνόμενο
ρυθμό σήμερα λόγω του πολέμου στην Ουκρανία.
Στους
λαούς του Κόσμου και ειδικότερα της Ευρώπης και Αμερικής,
εναπόκειται να αποφασίσουν εάν θα υποτάσσονται στα κελεύσματα μιας παρηκμασμένης
και εκφυλισμένης Ιθύνουσας Τάξης, μιας Αστικής
Τάξης που ήδη έχει ξοφλήσει εδώ και χρόνια και αυτό που παρατηρούμε να κινείται
είναι το ζωντανό πτώμα της ! Θα συνεχίσουν να υποτάσσονται λοιπόν ή θα εξεγερθούν
όπως προβλέπουν πολλοί αναλυτές λόγω της επισιτιστικής φτώχειας που έρχεται με καλπασμό
;
Το
ίδιο ερώτημα απευθύνουμε και στην τεράστια εργατική τάξη της Ευρώπης και της Αμερικής.
Θα συνεχίσεις να αποτελείς τον παρία – άλλωστε για την Ελίτ, οι ΛΟΑΤ είναι πιο σημαντικοί
από σένα – υποτασσόμενος στον κυρίαρχό σου δεκαετίες τώρα ; Σχεδόν 2 αιώνες τώρα
– από την δεκαετία του 1840 – δεν μας έδωσες
και τίποτε σημαντικά δείγματα «επαναστατικότητας» ή «εξ εγερσιμότητας», εκτός από
απεργίες διαρκείας που συνήθως κατέληγαν σε ήττα και σε μοιραίους συμβιβασμούς
(Και με μια τοπικού επιπέδου εξέγερση
70 ημερών που ήταν η Κομούνα του Παρισιού). Όσον δε για τον «πολιτισμό της εργατικής
τάξης» που μανιωδώς έψαχναν αρκετοί – στα νιάτα τους– στους Λούμπεν ρεμπέτες,
στους Gastarbeiter
της Γερμανίας ή στις διάφορες «Συνοικίες το Όνειρο» της φτωχολογιάς των ελληνικών
μεγαλουπόλεων, απλούστατα δεν υπήρξε ποτέ ιδιαίτερα μετά
τον οδοστρωτήρα της «Αντιπαροχής του Καραμανλή», της Αμερικανοποίησης των τελευταίων
60 ετών και τον μαζικό καταναλωτισμό της massa confusa, δηλαδή του «ατέλειωτου
Ωκεανού» των Μικρό/Μεσαίων (Μικροαστοί, Μεσοαστοί, Νεόπλουτοι με «επίπεδο» κλπ.)
Ας
αποφασίσουν λοιπόν οι «πολυδιαφημισμένοι» Λαοί της Αμερικανο/Ευρώπης αλλά και η
«πολυπαινεμένη» Εργατική Τάξη που θέλουν να ανήκουν,
σε ποιον κόσμο θέλουν να ζήσουν, αυτοί και τα παιδιά τους ! Σε έναν κόσμο φτωχοποίησης, με προβλήματα εξαθλίωσης
και πείνας (όπως προβλέπουν οι αναλυτές), καθημερινής πλύσης εγκέφαλου από τις Τηλεοράσεις
της Ιθύνουσας Τάξης και ανείπωτης ψυχικής μιζέριας ή σε έναν κόσμο καλύτερο, πιο
δίκαιο και ελεύθερο ; Εάν προτιμήσουν να παραμείνουν
υπάκουοι στην σημερινή κατάσταση ενός «Αμερικανικού κόσμου» που καταρρέει, αργά
όμως σταθερά, τότε ας ετοιμαστούν για το Καθαρτήριο και την Κόλαση του Δάντη που έγραφε πριν πολλά χρόνια «Εδώ που μπήκες ξέχασε κάθε ελπίδα» !
Σε αυτή την περίπτωση,
της «υπακοής», ας μην κατηγορούν κανένα άλλο πάρα μόνο τον εαυτό τους διότι όπως έλεγαν κάποιοι παλαιότεροι μπαρμπέρηδες, «Ουδέν λάθος
αναγνωρίζεται κατόπιν απομακρύνσεως εκ του ταμείου».... Τελεία και παύλα. Απλά.