Του Tάκη Φωτόπουλου
Ανάλυση στα Γεγονότα
1. Η Νέα Διεθνής Τάξη (ΝΔΤ) της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, όπως ήδη ανέφερα από τη στήλη αυτή, δεν χαρακτηρίζεται μόνο από την πρωτόγνωρη συγκέντρωση οικονομικής εξουσίας/δύναμης στα χέρια μικρού αριθμού πολυεθνικών επιχειρήσεων που ουσιαστικά διαφεντεύουν τις ζωές των περισσοτέρων κατοίκων του πλανήτη αυτού. Η πρωτόγνωρη αυτή συγκέντρωση οικονομικής δύναμης αναπόφευκτα συνοδεύεται και από αντίστοιχη συγκέντρωση πολιτικής και πολιτιστικής δύναμης. Αυτό δηλαδή που κάποτε συνέβαινε σε δακτυλοδεικτούμενα ολοκληρωτικά καθεστώτα, τώρα συμβαίνει σε πλανητικό επίπεδο, έστω και εάν κάποιες χώρες (π.χ. η Ρωσία) προσπαθούν ακόμη και με πόλεμο να διατηρήσουν την πολιτική τους ανεξαρτησία, που σε τελική ανάλυση είναι βέβαια ανέφικτη όσο διατηρούνται οι οικονομικοί δεσμοί τους με τις χώρες που ανήκουν θεσμικά, οικονομικά η πολιτικά, στη ΝΔΤ.
2. Εντούτοις, η σημερινή ρωσική απόπειρα αποκοπής της πολιτικής εξάρτησης της Ρωσίας από τη ΝΔΤ, εν δυνάμει, θα μπορούσε να οδηγήσει (και ήδη έχει αρχίσει να το κάνει) και σε αντίστοιχη μείωση της οικονομικής και πολιτιστικής εξάρτησής της, σε μια αντιστροφή της κλασικής μαρξιστικής θέσης ότι είναι η οικονομική δομή που σε τελική ανάλυση καθορίζει την πολιτική και πολιτιστική δομή. Είναι δηλαδή πιθανό, σε κάποιο στάδιο, ακόμη και ο Πούτιν, που δεν είχε διανοηθεί μέχρι τώρα να αποκοπεί από την ΝΔΤ, να εξαναγκασθεί εκ των πραγμάτων, σε μια ανεξάρτητη πορεία του Ρωσικού κράτους -έθνους, το οποίο θα μπορούσε να αποτελέσει τη βάση μιας πραγματικής Ευρασιατικής Ένωσης κρατών-εθνών –σε αντίθεση με τη σημερινή Ευρασιατική Ένωση που απλώς στοχεύει σε μια (ανατολική) ΕΕ!
4. Παρόμοια πολιτική και οικονομική οργάνωση βέβαια θα προσέδιδε πραγματικό νόημα και στην ίδια την Πολιτική, η οποία σήμερα είναι άνευ οποιουδήποτε νοήματος –πέρα από την «κονόμα». Δεν πάει βέβαια κάποιος να γίνει Ευρωβουλευτής για να σώσει τον κόσμο, ούτε καν την πατρίδα του! Πάει βασικά για το βόλεμα, το φανερό και το μη φανερό. Και αυτό γιατί αν κάποιος, πριν την Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ), κατέβαινε βουλευτής γιατί νόμιζε ότι έτσι θα σώσει την τόπο του, δεν υπάρχει βέβαια κανένας τόσο πτωχός τω πνεύματι σήμερα που να πιστεύει το ίδιο, βγαίνοντας Ευρωβουλευτής. Άλλωστε και η ιδεολογία της ΕΕ δεν είναι παρά η ιδεολογία της παγκοσμιοποίησης σε πανευρωπαϊκό επίπεδο! Με άλλα λόγια, το Ευρωβουλευτιλίκι είναι απλώς η έκφραση της πολιτικής στη ΝΔΤ της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, που μόνο σαν τρόπος προσκόμισης προσωπικού οφέλους μπορεί να ιδωθεί (είτε άμεσα η έμμεσα οικονομικό, είτε πολιτικό κ.λπ.).
Οι διάφορες δηλαδή Καϊλήδες κ.λπ. στην ΕΕ απλώς έκαναν –χοντροκομμένα βέβαια–, αυτό που κάνουν όλοι εκεί με τα λόμπι τους κ.λπ. (όπως αντίστοιχα βέβαια συμβαίνει και στο Αμερικανικό Κογκρέσο που κάποιοι, παρ’ ημίν, θαυμάζουν, σε αντιδιαστολή με τη «διεφθαρμένη» Ευρωβουλή!).
5. Με αλλά λόγια, η Ευρωβουλή είναι ένας τρόπος ουσιαστικά υπέρβασης των εθνικών Κοινοβουλίων και άσκησης της εξουσίας απευθείας από την Υπερεθνική Ελίτ, μέσω των τοποτηρητών της, φανερών η μη, στην Ευρωπαϊκή Ένωση και τα όργανα της. Οι εθνικές Βουλές, σε χώρες ιδιαίτερα μικρού οικονομικού και πολιτικού βάρους, όπως η Ελλάδα, παίζουν σήμερα έναν εντελώς διακοσμητικό ρολό όσον αφορά κρίσιμες οικονομικές κυρίως αποφάσεις–αλλά και πολιτικές η πολιτιστικές. Γι’ αυτό και εθνικά προσανατολισμένες κυβερνήσεις, όπως π.χ. του Όρμπαν στην Ουγγαρία, βρίσκονται σε έναν συνεχή αγώνα με τα καθαρά πολιτικά όργανα της Υπερεθνικής Ελίτ στην ΕΕ που συνιστούν οι διάφοροι Μητσοτάκηδες και Τσίπρες . Για τον ίδιο λόγο, η Υπερεθνική Ελίτ έχει εξαπολύσει ένα αδυσώπητο αγώνα ενάντια σε κάθε λαό που πειραματίζεται με κόμματα και ηγεσίες που δεν ελέγχονται από την Υπερεθνική Ελίτ, όπως ο Ουγγρικός, το παράδειγμα του οποίου φαίνεται αυξανόμενα υιοθετούν και άλλοι Ευρωπαϊκοί λαοί, π.χ. στη Γαλλία με τη Λε Πεν και στην Ιταλία με την Μελόνι.
6. Φυσικά, παρόμοιο αγώνα άρχισε πρώτος ο Βρετανικός λαός με το ιστορικό Brexit που τελικά επέβαλε και στην ηγεσία των Τόρηδων (όχι το αντίστροφο, όπως το παρουσιάζουν μερικοί), σαν πρώτο βήμα για την εθνική και οικονομική ανεξαρτησία μέσα στη ΝΔΤ της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης. Ο αγώνας όμως αυτός σήμερα γίνεται συστηματική προσπάθεια από την Υ/Ε να προδοθεί, διορίζοντας στην ηγεσία του Συντηρητικού Κόμματος έναν πολύ-εκατομμυριούχο πολιτικό (από Ινδούς μετανάστες πρώτης γενιάς!) που το Μπρέξιτ το έβλεπε βέβαια μόνο σαν μέσο πολιτικού αριβισμού και όχι σαν αίτημα του Βρετανικού λαού, και κυρίως της εργατικής τάξης, για την εθνική αυτονομία τους από την Υπερεθνική Ελίτ!
7. Από την έκβαση του αγώνα αυτού των Ευρωπαϊκών λαών και παράλληλα από την έκβαση του αγώνα του Ρωσικού λαού να μην αποδεχθεί την έμμεση δορυφοροποίηση του –που είχε ξεκινήσει το ανεκδιήγητο όργανο της Υπερεθνικής Ελίτ, ο Γιέλτσιν, και συνεχίζεται σήμερα με κύριο όργανο τη φασιστική χούντα του Κίεβου–, θα κριθεί η τύχη της Ευρώπης και κατ’ επέκταση του κόσμου ολόκληρου. Φυσικά, ούτε η σημερινή Ρωσική ηγεσία είναι άμοιρη ευθυνών, εφόσον ευθύνεται άμεσα για την άνοδο της Ουκρανικής χούντας, όπως τόνισα αλλού, όταν το 2014 ουσιαστικά επέτρεψε την άνοδο της στην εξουσία, με το να μην επέμβει για ν΄ ανατρέψει το δυτικό πραξικόπημα κατά της νόμιμης Ουκρανικής ηγεσίας…
Τάκης Φωτόπουλος, 19/12/2022