Διαβάζω από ανάρτηση του Γιάννη Αγγελάκα: “ούτε αυτοί ντρέπονται, ούτε εμείς ντρεπόμαστε και το προτεκτοράτο συνεχίζει το προεκλογικό του καρναβάλι πάνω στο πτώμα της νιότης που δεν μπόρεσε ή δεν πρόλαβε να ξενιτευτεί”.
Με δύο αράδες ο ερμηνευτής και στιχουργός, ο καλλιτέχνης, περιγράφει την πραγματικότητα.
Ίσως θα έπρεπε να ξεκινήσει κάποιος πολύ βαθιά στο ιστορικό παρελθόν, για την πορεία της απαξίωσης του σιδηρόδρομου.
Μια φορά και έναν καιρό λοιπόν, υπήρχε ο ΟΣΕ (όπως υπήρχε και ο ΟΤΕ, η ΔΕΗ, τα λιμάνια, τα αεροδρόμια… κλπ κλπ) και αποτελούσε έναν δημόσιο οργανισμό που εκτελούσε το μεταφορικό έργο επιβατών και εμπορευμάτων. Αυτός ο οργανισμός είχε τη δυνατότητα επίσης της επέκτασης, της συντήρησης, της ανάπτυξης και του εκσυγχρονισμού του σιδηροδρομικού δικτύου και του τροχαίου υλικού (μηχανές , βαγόνια μεταφοράς, ειδικά σιδηροδρομικά οχήματα). Είχε, βάσει κεντρικού σχεδιασμού, αναπτύξει τις διάφορες υποδομές του όπως εργοστάσια παραγωγής και συντήρησης σιδηροδρομικών οχημάτων και υλικών, στελεχωμένες επιθεωρήσεις και υπηρεσίες, συνεργεία και εργοδηγούς γραμμής, επανδρωμένους σταθμούς και εγκαταστάσεις. Επίσης, πέρα από την ευθύνη της εκτέλεσης των δρομολογίων, είχε την ευθύνη του σχεδιασμού και της υλοποίησης των νέων απαιτούμενων έργων και μελετών για το σιδηροδρομικό δίκτυο.
Όλα αυτά πριν 30 με 35 χρόνια.
Μέχρι τότε περίπου, που στα πλαίσια της ευθυγράμμισης της εθνικής πολιτικής με τις (νεοφιλελεύθερες) οδηγίες της ενωμένης Ευρώπης, της ΕΟΚ και κατόπιν ΕΕ, όλο αυτό το πακέτο θα έπρεπε να «εκσυγχρονιστεί και να αναβαθμιστεί»… Θα έπρεπε να σπάσει σε κομμάτια διαχειρίσιμα από τον νεοφιλελευθερισμό, αλλού η εκμετάλλευση-κυκλοφορία, αλλού η υποδομή και το τροχαίο υλικό, αλλού τα έργα και οι μελέτες, αλλού η συντήρηση, αλλού η ακίνητη περιουσία. Μόνο νούμερα, στατιστικές και κέρδη ή ζημίες, μόνο βάσει των ιδιωτικο-οικονομικών κριτηρίων… (βλέπε πολιτική Θάτσερ στην Μ. Βρετανία). Θα έπρεπε να πάψει να υφίσταται το «δημόσιο μονοπώλιο» στη σιδηροδρομική μεταφορά, να ενισχυθεί η «υγιής ανταγωνιστικότης» των ιδιωτικών επιχειρήσεων… να ρυθμιστούν όλα αυτά σύμφωνα με τους «νόμους της αγοράς», βρε αδερφέ. Να πάψει να υπάρχει ως μέσο συλλογικής κατανάλωσης, να ξεκοπεί από τον ρόλο που έχει ως κοινωνικό αγαθό.
Από τότε λοιπόν, ξεκίνησε μια πορεία που καθόρισε τη μοίρα του οργανισμού, με ορατό αποτέλεσμα τη σημερινή κατάσταση και πραγματικότητα.
Αρχές μνημονιακών χρόνων (2010 – 2011):
Ο ΟΣΕ είναι ο πρώτος οργανισμός που βάλλεται πανταχόθεν (είναι πολλοί, είναι άχρηστοι, τεμπέληδες δημόσιοι υπάλληλοι, παίρνουν πολλά, φταίνε οι εργαζόμενοι, τα τραίνα κοστίζουν…κλπ κλπ).
Διαλύεται σε κομμάτια, εταιρείες για την υποδομή, την κυκλοφορία, την ακίνητη περιουσία (2η μεγαλύτερη μετά απ’ αυτήν της εκκλησίας, που περιλαμβάνει αρκετά ακίνητα «φιλέτα»), τα έργα!
Όλα τα παραπάνω σύμφωνα με τις ευλογίες των ευρωπαίων εταίρων …αυτών που τώρα συμπάσχουν και μας συμπαραστέκονται .
Μετατάξεις, πρόωρες συνταξιοδοτήσεις, απαξίωση για τις εγκαταστάσεις και για το προσωπικό που παρέμενε, εγκατάλειψη, …διαλυμένο «βασίλειο»!
ΑΥΤΟΙ:
Δεν τους ενδιαφέρει η ανάπτυξη αυτού του μέσου (αποτελεί ίσως το λαϊκότερο μέσο μαζικής μεταφοράς), μετακινούνται – ταξιδεύουν με αυτό μόνο η πλέμπα, οι νεολαίοι, άντε τα φαντάρια και ίσως κάποιοι συνταξιούχοι. Γιατί να τους νοιάξει; αυτοί μετακινούνται – ταξιδεύουν με το αεροπλάνο, με το αμάξι, με τον σωφέρ τους.
Το μισούν, για όλους τους παραπάνω λόγους και για το ότι δεν τους αποφέρει τα αναμενόμενα κέρδη για τις επιχειρήσεις τους. Είναι ανταγωνιστικό στους δρόμους (βλέπε εθνικοί εργολάβοι και διόδια), μπορεί να γίνει ανταγωνιστικό με την αεροπορική μεταφορά (βλέπε Ολυμπιακή που έγινε aegean), είναι ακόμη το φτηνότερο και λαϊκότερο μέσο μαζικής μεταφοράς κλπ κλπ.
Έχουν προχωρήσει στην υποβάθμισή του από πολύ παλιά, διότι τα συμφέροντα του δικτύου των πετρελαιάδων (καύσιμα, βενζίνες – πετρέλαια), των εισαγωγέων – εμπόρων αυτοκινήτων και ανταλλακτικών, των εργολάβων κατασκευαστών – ασφαλτάδων, είναι αυτά που δίνουν τον τόνο, που κυριαρχούν!!!
Ασχολούνται με αυτό παρεμπιπτόντως και περιστασιακά, μόνο όταν πρόκειται να μοιραστεί η πίτα των χρηματοδοτήσεων στους εθνικούς εργολάβους για προμήθειες, έργα και μελέτες.
Το θεωρούν βάρος που ξεφορτώθηκε, μπορούν τώρα να «αξιοποιήσουν» την ακίνητη περιουσία του.
Εξαρτημένοι – δεμένοι – διαπλεκόμενοι, από ξένες πολυεθνικές και ντόπιες εταιρείες, συμφέροντα εργολάβων – κατασκευαστών – προμηθευτών, παλιές και νέες τεχνολογίες – χρήσιμες ή άχρηστες (…χρήσιμες γι’ αυτούς).
Στα πλαίσια της διατήρησης… του προτεκτοράτου.
Αντ’ αυτού σήμερα, μετά την καταστροφή, τον όλεθρο, τον θάνατο …προεκλογικό καρναβάλι, όχι μόνο τώρα, αλλά κάθε φορά!!! Διαχρονικά !!! Παντού!!!
Από τα διάφορα «μέσα» επικοινωνίας:
«Ανθρώπινο λάθος» ή ο ανταγωνισμός Siemens – Alstom στην ανάταξη της τηλεδιοίκησης του ΟΣΕ;
Σταθμάρχης της Hellenic Train ή σύγχρονα συστήματα ελέγχου της κυκλοφορίας, φωτοσήμανσης και τηλεδιοίκησης;
Θα φτάσει το μαχαίρι στο κόκκαλο ή δεν υπάρχει πια τσίπα;
Είναι ο Κούγιας ο καταλληλότερος ή το θέατρο σκιών;
Οι προηγούμενοι φταίνε, που τα κάναν χειρότερα ή η σημερινή μαφιόζικη συμμορία;
Εικόνες από εγκαίνια ή χρήσιμα έργα για τον κόσμο, για την κοινωνία αυτής της χώρας;
Φωτογραφία στα συντρίμια των τρένων ή στην αιμοδοσία;
Ανεξάρτητη επιτροπή τεχνοκρατών – ειδικών διερεύνησης ή ο λύκος που φυλάει τα πρόβατα;
Στην κοινωνία της εικόνας, πόσο μετράει η ανθρώπινη απώλεια;
ΕΜΕΙΣ
Σήμερα όλοι εμείς …οι άλλοι, βρισκόμαστε αντιμέτωποι με την φριχτή πραγματικότητα …του πτώματος της νιότης που δεν πρόλαβε…να ΣΩΘΕΙ!
Δεν το χωράει το μυαλό!
Δεν αρκούν τα ερωτήματα!
Δεν φτάνουν οι διαπιστώσεις!
Δεν πνίγεται το κλάμα!
Δεν αντέχεται ο πόνος!
Δεν μπορώ την «κακιά την ώρα»!
(Δεν;) Υπάρχει εναλλακτική για τις ζωές μας!
Τα αυτονόητα! Φτάνει!
Ντρέπομαι ! Γιατί ανεχόμαστε τους εχθρούς της κοινωνίας, της νεολαίας, του λαού!
———————————————————
Ένας εργαζόμενος στον σιδηρόδρομο