 |
Του Ηλία Παπαναστασίου
Μετά τις πρώτες αποτιμήσεις του εκλογικού αποτελέσματος, καλό θα
ήταν να δούμε ποια είναι η στρατηγική της κυρίαρχης ελίτ και του
κατεξοχήν κόμματός της, δηλαδή του κατεξοχήν κόμματος της ελληνικής
αστικής τάξης και το οποίο είναι η ΝΔ.
Η πρώτη κυβερνητική τετραετία της ΝΔ, αποκλειστικά λόγω πανδημίας,
ακολούθησε μια πολιτική Παροχών, κυρίως επιδομάτων, όχι όμως στα πλαίσια
μιας συνολικής αντίληψης «επαναθεμελίωσης του Κοινωνικού Κράτους» που
είχε ήδη αποσαθρωθεί στην Ελλάδα λόγω Μνημονίων. Το αντίθετο, η πολιτική
ήταν μια «Πολιτική στοχευμένων παροχών» συγκυριακού χαρακτήρα και ad
hoc για συγκεκριμένα κοινωνικά στρώματα. Παροχές που ήταν σίγουρο πως
(α) είχαν σαν κύριο στόχο την διάσωση του συστήματος, του καπιταλιστικού
συστήματος δηλαδή, λόγω της πρωτοφανούς κρίσης που ενέσκηψε εξαιτίας
της πανδημίας. Προπαγανδισμένη με υστερικό και έξαλλο τρόπο από τα Μέσα
Ενημέρωσης, τροφοδοτημένη από την αδηφάγο και ασυγκράτητη όρεξη των
μεγάλων Φαρμακευτικών Εταιρειών αλλά και ενός επικοινωνιακού Λόμπυ υψηλά
ιστάμενων εκπροσώπων του Ιατρικού Σώματος, η Ευρωπαϊκή Ένωση έδωσε «το
ελεύθερο» στις Κυβερνήσεις των 27 χωρών να «ξελασκάρουν» τα κριτήριά
τους του Σύμφωνου Δημοσιονομικής Σταθερότητας και να ανοίξουν την
κάνουλα των παροχών. Η Κυβέρνηση της ΝΔ, ενισχύοντας πλατειά στρώματα με
παροχές συγκυριακού χαρακτήρα τις οποίες όλοι οι σοβαροί αναλυτές
θεωρούσαν προσωρινές μόνο για την περίοδο της κρίσης της πανδημίας,
ταυτόχρονα (β) άρχιζε να εφαρμόζει ήδη από την περίοδο της πανδημίας τη
στρατηγική της απομείωσης του Κοινωνικού Κράτους ειδικότερα στον χώρο
της υγείας μέσω της δήθεν «επιβοηθητικής εισόδου» του Ιδιωτικού Τομέα
της Υγείας στην διαχείριση της πανδημίας. Κατοχυρώνοντας ταυτόχρονα και
διευρύνοντας την επιρροή της στα μικρομεσαία και χαμηλότερα στρώματα
μέσω μιας φιλάνθρωπης, «εκκλησιαστικού χαρακτήρα» κοινωνικής πολιτικής
και όχι μέσω μιας ριζικής και αποφασιστικής ενίσχυσης του Κοινωνικού
Κράτους όπως την πίεζε η Αριστερή/Κεντροαριστερή αντιπολίτευση.
Παρόλα αυτά, η διαχείριση της πανδημίας ήταν κάκιστη, όπως και οι
διαχειρίσεις των φυσικών καταστροφών ακόμη χειρότερες (Πυρκαγιές
καλοκαιριού 2021, χιονιάς, σεισμοί κλπ.).
Στο δεύτερο μισό της πρώτης θητείας της, η κυβέρνηση άρχισε να
αποκαλύπτει όλο και περισσότερο το φιλελεύθερο/νεοφιλελεύθερο πρόσωπό
της και τις τάσεις ακραιφνούς και πλήρους Θατσερικού Νεοφιλελευθερισμού
και οι οποίες – όπως είναι μαθηματικά δεδομένο – θα ξετυλιχτούν και θα
«αποκαλυφθούν» σε όλο τους το μεγαλείο κατά την διάρκεια της δεύτερης
τετραετίας. Οι συνέπειες προβλέπονται τρομερές λόγω των 700.000
πλειστηριασμών που προγραμματίζονται, της αύξησης εισφορών και πιθανής
επανεισαγωγής των τεκμηρίων (!) για τους Ελεύθερους Επαγγελματίες, της
συνέχισης της απομείωσης της ανεργίας μέσω της μερικής απασχόλησης για
την αύξηση της οποίας μάλιστα θριαμβολογεί (!) η Κυβέρνηση, της
περαιτέρω αύξησης της αφόρητης ακρίβειας των τροφίμων και του ηλεκτρικού
ρεύματος αλλά και της σχεδόν βέβαιης αύξησης της φορολογίας για τους
φτωχούς μικρομεσαίους και ελεύθερους επαγγελματίες αλλά και για την
περιλάλητη και πολυδαφνοστεφανωμένη «Μεσαία Τάξη» των νεόπλουτων και των
«Μητσοτακομανών του έξαλλου Κέντρου». Ουσιαστικά, μιλάμε για μια ριζική
ανακατανομή της ελληνικής ιδιόκτητης περιουσίας των Μικρομεσαίων και
για ένα συνολικότερο κοινωνικό τσουνάμι που θα συνθλίψει την τεράστια
Κοινωνική Πλειοψηφία του ελληνικού λαού!
H τελευταία έκθεση της Commission, εκτός του ότι δεν περιλαμβάνει
ούτε αποδέχεται το παραμικρό από τα προεκλογικά μέτρα του Μητσοτάκη και
τα οποία αποδεικνύονται μια «τρύπα στο νερό» κυριολεκτικά και όχι
μεταφορικά, συστήνει ταυτόχρονα παύση και οριστική κατάργηση των όποιων
μέτρων επιδοματικού και επιβοηθητικού χαρακτήρα είχε επιτρέψει και μετ’
επιτάσεως «συστήσει» στην αρχή του 2020 λόγω του ταξικού πανικού της και
της παραληρηματικής τρομάρας που υπέστη, αντικρίζοντας το χάος και την
κατάρρευση λόγω «καλπάζουσας» επιδημίας του Κορωναïού.
Η έκθεση της Commission συστήνει αυστηρά μέτρα περιορισμού δαπανών
και αύξησης των λεγόμενων πλεονασμάτων το οποίο σημαίνει στην απλή
νεοελληνική γλώσσα περαιτέρω λιτότητα, φορολογία μικρομεσαίων και
φτωχών, αύξηση του πλούτου του «αεράτου κεφαλαίου» δηλαδή της μερίδας
του κεφαλαίου που «πουλάει αέρα κοπανιστό» μέσω της αγοράς ακινήτων
(ξενοδοχείων, σπιτιών κλπ.), της πώλησης ακριβών κατοικιών, του Airbnb
και του ακριβού και αποκλειστικά για πολύ υψηλά εισοδήματα τουρισμού.
Αυτές οι δυο μερίδες του Κεφαλαίου δηλαδή του Κεφαλαίου Real Estate και
του Κεφαλαίου Τουρισμού και ειδικότερα του Ξενοδοχειακού Κεφαλαίου
αποτελούν τις δυο μερίδες της αστικής τάξης που απέκτησαν προβάδισμα
στην επιχειρηματική εξόρμηση της Ελληνικής Αστικής Τάξης και αν μάλιστα
προσθέσουμε και το Κεφάλαιο Ενέργειας με επίκεντρο τις πολυδιαφημισμένες
Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας, έχουμε τρεις μερίδες του Κεφαλαίου που
αποτελούν την ευνοημένη ατμομηχανή, δηλαδή την λοκομοτίβα του ελληνικού
Μεταπρατικού Καπιταλισμού.
Απουσιάζει η λέξη και ο όρος «Παραγωγή» από το οικονομικό λεξιλόγιο
της παρούσας Κυβέρνησης, συντελώντας έτι περαιτέρω στην
απο-παραγωγικοποίηση, αποβιομηχανοποίηση και απο-αγροτοποίηση
(απο-καλλιεργιοποίηση και απο-κτηνοτροφοποίηση) της ελληνικής οικονομίας
με προοπτική τον πλήρη παρασιτισμό, εξάρτηση και φρενιτιώδη ανάπτυξη
του μεταπρατικού χαρακτήρα της ελληνικής οικονομίας. Δεν μιλάμε απλώς
για αποκλειστικά χώρα Εισαγωγών αλλά για Έθνος και λαό με «Εισαγόμενη
οικονομία» (Μεταπρατισμός), «Εισαγόμενη Ιδεολογία» (Αμερικανισμός και
ψευδο/ευρωπαϊσμός βαλκανικού τύπου) και «Εισαγόμενη, αμερικανικού τύπου
εκλογική συμπεριφορά». Εν κατακλείδι, συζητάμε για έναν «Απόλυτα
κατευθυνόμενο ιδεολογικά και πολιτικά, χειραγωγημένο εκλογικά» ελληνικό
λαό. Έναν καινούργιο λαό, κυνικό και αδιάφορο, ατομιστή, ανιστόρητο,
ακοινώνητο και λεξιπλάστη των Greeklish, αμφίβολης δυνατότητας κρίσης
και λογικής, έναν βαλκανικό λαό πλήρως αμερικανοποιημένο και ελεγχόμενο !
Για μια χώρα «Αμερικανοποιημένων Ελλήνων ιθαγενών» που έχασαν την
κουλτούρα και τον πολιτισμό τους, αμερικανοποιούμενοι τάχιστα, λησμόνησαν
την Ιστορία τους, κατέστρεψαν την γλώσσα τους και συνέθλιψαν κάθε
ψυχολογική τάση ανεξαρτησίας, εθνικού και ιδεολογικού χαρακτήρα.
Περιγραφικά, συνοπτικά και γλαφυρά, αυτό είναι, κυρίες και κύριοι, το
Συνολικό Στρατηγικό Σχέδιο της Ελληνικής Ελίτ και του κόμματός της,
δηλαδή της Ελληνικής Μεταπρατικής Αστικής Τάξης και του κόμματος και
κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας. Ήδη άρχισε να υλοποιείται με full speed
ρυθμούς αλλά θα επιταχυνθεί με δραματική ταχύτητα μετά τις εκλογές.
Αποτελεί όχι απλώς μια «οικονομική ανάγκη» αλλά μια «Ιστορική, αδήριτη
αναγκαιότητα» του Διεθνούς και Ευρωπαϊκού Καπιταλισμού και της Ελληνικής
Μεταπρατικής παραφυάδας του. Με την Παγκοσμιοποίηση και το άνοιγμα των
αγορών κατέρρευσε ο Κευνσιανισμός του Εθνικού Κράτους που ήταν η
παραδοσιακή πολιτική της Ιστορικής Σοσιαλδημοκρατίας, ο λεγόμενος
«Δυτικός» (Αμερικανο/Ευρωπαϊκός) Καπιταλισμός δεν έχει καμιά δυνατότητα
παροχών λόγω και της απο-παραγωγικοποίησης του ίδιου, οπότε η σκληρή,
μονεταριστική και ακραιφνώς Θατσερικού τύπου Πολιτική είναι μονόδρομος,
όχι γιατί δεν «θέλουν» οι Ελίτ αλλά γιατί απλούστατα δεν μπορούν. Ο
σύγχρονος «Δυτικός» Καπιταλισμός θυμίζει ένα υπερ-τεντωμένο σχοινί πάνω
στο οποίο σχοινί, ακόμη και ένα βάρος 2 γραμμαρίων το κόβει στη μέση και
το θρυμματίζει. Δεν έχει περιθώρια ούτε για ένα χιλιοστόμετρο
«κοινωνικών παροχών»!
Όσο και να προσπαθεί το σύστημα των εξηρτημένων Μέσων Ενημέρωσης της
Ελίτ να μας πείσει για το αντίθετο, το «παιχνίδι» δεν είναι τελειωμένο
και κερδισμένο από την μεριά της. Η συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού
κάθεται πάνω σε ένα τεντωμένο σχοινί, περιμένοντας να μάθει τι θα του
ξημερώσει και κάτω από την άχλη της ψευδεπίγραφης «εκλογικής
βεβαιότητας» του κόμματος της Ελίτ δηλαδή της Νέας Δημοκρατίας, κρύβεται
ο βαθειά κρυμμένος στο υποσυνείδητο ταξικός και κοινωνικός φόβος της
Ελίτ μήπως «κοιμηθούν ανάποδα το βράδυ» οι μάζες και συνολικά οι λαοί,
μετά δε τις αφόρητες οικονομικές και κοινωνικές πιέσεις και μέτρα που
προβλέπονται μήπως και αρχίσουν να εξεγείρονται και τελικά να
επαναστατήσουν, σενάριο που δεν το θεωρεί καθόλου απίθανο για αυτό και
κυκλοφορεί πλαγίως, εμμέσως αλλά και καταφάνερα το σενάριο του
«Συνολικού Πολέμου του Δυτικού Κόσμου» κατά της Ρωσίας που είναι η
«Αυτοκρατορία του απόλυτου Κακού» για να θυμηθούμε και τον Ρόναλντ
Ρήγκαν. Γνωστό πως ο ενδόμυχος στόχος των Δυτικών Αστικών Τάξεων είναι η
διάλυση και ο τεμαχισμός της Ρωσίας σαν της μόνης λύσης που μπορεί να
τονώσει με πρώτες ύλες και τεράστιες, πάμπλουτες σε ορυκτό πλούτο
εκτάσεις, τον γερασμένο και μονίμως σε υπαρξιακή κρίση
Αμερικανο/Ευρωπαικό Καπιταλισμό.
Για να διασφαλιστεί η Παγκόσμια Ελίτ του λεγόμενου Δυτικού Κόσμου,
πολεμά λυσσαλέα την Ρωσία και την Κίνα, στρατιωτικά και οικονομικά την
πρώτη και κυρίως οικονομικά την δεύτερη, εξομοιώνοντάς τες με τον
Βελζεβούλη, τον Πούτιν με τον Λούσιφερ και τον Σι Τσι Πινγκ με τον
ολοκληρωτισμό. Και αν η Λεγόμενη «Δύση» αρχίζει και διαμαρτυρόμενη
εξεγείρεται, με πρώτη την Γαλλία των Κίτρινων Γιλέκων και του
Συνταξιοδοτικού Νομοσχεδίου, η Γερμανία και η Ολλανδία με δυναμικές,
όμως μάλλον σποραδικές –ακόμη– διαμαρτυρίες, συνεχίζει ελπιδοφόρα η
Τσεχία, σαν χώρα αστικοποιημένη ήδη από τα τέλη του 19ου–Αρχές 20ου
αιώνα, μια από τις δέκα (10) πρώτες βιομηχανικές χώρες του πλανήτη ήδη
από την δεκαετία του 1920 και διαθέτοντας ένα αμιγώς Εργατικό
Κομμουνιστικό Κόμμα με ποσοστό 40% ήδη από τις εκλογές του 1948.
Έτσι, οι αστικές τάξεις της λεγόμενης «Δύσης» συσπειρώνοντας τους
λαούς με έναν ψευδοεχθρό – Ρωσία– και τον οποίο ταυτίζει με το «Απόλυτο
Κακό», και το Εξωτερικό Μέτωπο – ΝΑΤΟ, ΕΕ– συσπειρώνει εναντίον του
κοινού «εχθρού» και το Εσωτερικό Μέτωπο της Πάλης των Τάξεων ελέγχει
επιβάλλοντας μια σκληρή πολιτική λιτότητας που ενώ δεν μπορεί να
εφαρμοστεί εύκολα, επιτυγχάνει κάποια αποτελέσματα ευθέως ανάλογα του
βαθμού «Ιδεολογικής Χειραγώγησης» των μεγάλων μαζών δηλαδή της
αποτελεσματικότητας της φρενιτιώδους Πλύσης Εγκεφάλου που υφίστανται.
Η Αμερικανο/Ευρωπαική Ελίτ, πάνω στο αποκορύφωμα του βιολογικού
εκφυλισμού της και της απόλυτης πολιτικής και πνευματικής παρακμής από
την οποία διακατέχεται, αδυνατεί γι αυτόν ακριβώς τον λόγο να χαράξει
σοβαρή Γεωστρατηγική, όπως οι ανταγωνιστικές χώρες της Ευρασίας με
πρώτες την Ρωσία και την Κίνα. Δεν ανέχεται διαφωνίες, περιφρονεί
αδύναμους και «πρόθυμους» συμμάχους τους οποίους ταυτόχρονα δελεάζει και
κρατά «χειροπόδαρα δεμένους», μήπως η πιθανή αποσκίρτηση τους ταράξει
όλο το οικοδόμημα. Παράλληλα δε, φροντίζει να μην έχει συμμάχους αλλά
Αρσακειάδες, σεμνότυφες και υποτακτικές, «παντός καιρού». Το ΝΑΤΟ, που
είναι ο μηχανισμός επιβολής των Αμερικανών, δεν έχει ανάγκη από
«συμμάχους», ιδιαίτερα στις κρίσιμες περιοχές όπως η Ανατολική Μεσόγειος
αλλά από «πρόθυμους υποτακτικούς», εάν δε οι τελευταίοι είναι και
μιμητικοί στον τρόπο ζωής ακόμη και στην γλώσσα, ακόμη καλύτερα!
Προφανώς, καταλάβατε πως μιλάμε για την Ελλάδα...Υπάρχει ευτυχέστερος
Αριστοκράτης από αυτόν που τον μιμούνται οι δουλοπάροικοί του; Και
μάλιστα με τόσο πιστό, νομιμόφρονα και δουλικό τρόπο όπως η Ελληνική
Ελίτ, οικονομική, πολιτική και κυβερνητική; Τελικά, υπάρχει κάποιος που
θα μπορούσε να «χαλάσει» το κλίμα, να ταράξει την ησυχία, να ανησυχήσει
τους Αμερικανούς; Ποιος άλλος αν όχι η συνολική Αριστερά δηλαδή η
Αριστερά/Κεντροαριστερα μαζί. Όπως έγινε το 1941–44, το 1958, το
1963–65, το 1981–89, το 2012–15. Τα τελευταία 82 χρόνια, κατά μέσον όρο
κάθε 16–17 χρόνια είχαμε έναν πολιτικό σεισμό που δεν φανέρωνε άμεσα
αλλά υποδήλωνε έναν κοινωνικό σεισμό. Κάθε 16–17 χρόνια, «τελείωναν οι
διακοπές» της Άρχουσας Ελίτ και άρχιζαν τα «πανηγύρια των μεγάλων
συγκρούσεων», πολιτικών στην επιφάνεια αλλά κυρίως κοινωνικών στο βάθος.
Υπάρχει λοιπόν η «παράδοση των συγκρούσεων» και το DNA της
αντιπαράθεσης, η ιστορική συνέχεια των ρήξεων ειδικότερα μετά το
«κομβικό 2010» όταν μπήκε η ταφόπλακα των Ψευδο/ευρωπαικών φαντασιώσεων
των Σημιτικών «εκσυγχρονιστών». Και αυτή ακριβώς η παράδοση, το
«διαβολεμένο γινάτι αντίστασης» της «Αντιστασιακής στη φύση της
Ελληνικής Ιστορίας» (Ν. Σβορώνος) είναι που στοιχειώνει την στηριγμένη,
πάνω στις ξιφολόγχες του Βρετανού Σκόμπυ, Ελληνική Αστική Τάξη που «Είδε
τον χάρο με τα μάτια της» το 1941–44, της ελληνικής Ολιγαρχίας που
ζαλίστηκε λες και κατάπιε κοκαΐνη από τον θρίαμβο του ΠΑΣΟΚ το 1981 και
τις απρόβλεπτες στρατηγικές του θρασύτατου Ανδρέα που «προξενούσε
εγκεφαλικά» σε Αμερικανούς, ΝΑΤΟ, Ολιγαρχία, Δεξιά. Και το ΕΑΜ του
1941–44 αλλά και το ΠΑΣΟΚ του 1981–89 δημιούργησαν ένα Κοινωνικό Μπλοκ
«Μη προνομιούχων» που αποδείχτηκε το καταλληλότερο σχήμα
Κοινωνικής/Ταξικής Συμμαχίας για μια χώρα της Περιφέρειας/Ημιπεριφέρειας
προκαλώντας λυσσαλέα αντίδραση της Δεξιάς αλλά και της «Αριστεράς των
Σαλονιών» (Α. Παπανδρέου) δηλαδή της Μεσοαστικής/Μικροαστικής ΕΑΡ του
πρώην ΚΚΕ Εσωτερικού.
Μερικά χρόνια αργότερα και μετά την συντριβή του ΠΑΣΟΚ του Γιώργου
Παπανδρέου, τα αριστερότερα, κεντρο/αριστερότερα και ριζοσπαστικότερα
στρώματα του ΠΑΣΟΚ, δηλαδή η παλαιά, κλασσική Σοσιαλιστική, Ριζοσπαστική
Κεντροαριστερά του ΠΑΣΟΚ ενσωματώθηκε, κυρίως εκλογικά, όμως λιγότερο
πολιτικά, κομματικά και ιδεολογικά στον ΣΥΡΙΖΑ του 36,3% το 2015. Ήταν
μια ακόμη πιο αμφιλεγόμενη και αβέβαιη περίοδος για την Ελληνική και
Ευρωπαϊκή Ελίτ που τελικά κατάφεραν να ενσωματώσουν την ηγετική
Κομματική/Κυβερνητική Ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ.
Παρ' όλους τους συμβιβασμούς της ηγεσίας – ΚΚΕ 1945 Βάρκιζα , ΠΑΣΟΚ
1996 Σημίτης, 2015 ΣΥΡΙΖΑ Τρίτο Μνημόνιο– οι Κοινωνικές, οικονομικές,
ταξικές βάσεις των κομμάτων αυτών δεν ήταν 100% υποστηρικτικές των
συμβιβαστικών πολιτικών των Ηγεσιών. Και εδώ ερχόμαστε στην δυσκολία
ανάλυσης του «Κομματικού Φαινόμενου». Γιατί ένα κόμμα δεν είναι μόνο η
Ηγεσία του, όσο συγκυριακά ή μακροπρόθεσμα και αν είναι συμβιβαστική,
αντίθετα αποτελείται από μια τεράστια Κοινωνική βάση που αποκόπτεται ή
απομακρύνεται από την ηγεσία λόγω αμφισβήτησης της επίσημης πολιτικής.
Έτσι και σήμερα. Μολονότι η Συνολική Αριστερά/Κεντροαριστερά –πλην
ΠΑΣΟΚ– έχασε περίπου το 25% των ποσοστών της μεταξύ 2015–2023,
συγκεντρώνει ακόμη και σήμερα το 33% του εκλογικού σώματος (Μη
συμπεριλαμβανομένου του ΠΑΣΟΚ). Αυτή η «Πολιτική και Κοινωνική Μαγιά»,
παρ' όλη την φθορά και εκλογική της ήττα, όπως έγραφε πριν δεκαετίες ο
Μανόλης Αναγνωστάκης «Δεν αποδέχτηκε ποτέ την ήττα της». Μεταξύ μας,
πολύ καλά έκανε. Γιατί η ανανέωση, επανίδρυση ή ίδρυση των κομμάτων, δεν
ξεκινά από το μηδέν, από το απόλυτο δηλαδή «Ιδεολογικό και Κοινωνικό
κενό». Ξεκινά ουσιαστικά από δυνάμεις που μένουν ή έφυγαν από τα
υπάρχοντα κόμματα.
Η Πρώτη αρχή λοιπόν είναι η «Αρχή της Ιστορικής Συνέχειας». Η
Ιστορία αλλάζει, μεταμορφώνεται αλλά δεν «εξαϋλώνεται» τελείως. Κόμματα
που λήγουν ή εξαφανίζονται, διαβιούν υπογείως ή «υπεργείως» στα νεώτερα
κόμματα. Ακόμη και αν ηττηθούν, δεν σημαίνει πως δεν μπορεί «να
επανέλθουν δριμύτεροι και πιο επικίνδυνοι».
Η Δεύτερη αρχή θα μπορούσε να είναι η «Ενότητα των συγγενών και
ομοειδών, η συμμαχία των συγγενών αλλά διαφορετικών κομμάτων» με
προοπτική Κυβερνησιμότητας. Η Ελίτ δεν φοβάται τα δεκάδες μικρά κόμματα ή
κομματίδια που ανταγωνίζονται μεταξύ τους, αλλά την ενότητα μεταξύ τους
με έναν στόχο. Ακόμη περισσότερο, φοβάται την συγχώνευση και
ανεξαρτησία τους σε ένα ενιαίο κόμμα. Όσο «Ιδεολογικά εξελιγμένο» κι αν
είναι ένα κόμμα, δεν αποτελεί κίνδυνο για την Ελίτ με ένα ποσοστό της
Τάξης του 0,2% η 0,3%. Όταν ξεπεράσει το 20–25% και «αγγίξει» την
Κυβερνησιμότητα τότε γίνεται επικίνδυνο. Η Άρχουσα Τάξη δεν φοβάται τα
«Επαναστατικά Κόμματα του 0,1%» των Αριστεριστών που στελεχώνονται σε
μεγάλο βαθμό από «επαναστατημένους κανακάρηδες» της Μεσαίας Τάξης, κάθε
άλλο. Αντίθετα, φοβάται πολύ περισσότερο, τα μαζικά ρεφορμιστικά κόμματα
του 25%–30% που αγγίζουν τις πλατιές λαϊκές μάζες. Ακόμη περισσότερο, η
Άρχουσα Ελίτ δεν φοβάται τις ασήμαντες μειοψηφίες κομματιδίων των
μερικών χιλιάδων ψήφων που συγκεντρώνουν σαν τις μέλισσες τα «χορτασμένα
παιδιά της Μεσαίας και Μικροαστικής Τάξης» αλλά τα Μαζικά Αριστερά
Κόμματα που έχουν άμεσες πιθανότητες Κυβερνησιμότητας και αγγίζουν τα
εκατομμύρια των «Μη προνομιούχων». Ακόμη περισσότερο η Άρχουσα Ελίτ,
φοβάται την ενότητα μεταξύ των «αντισυστημικών κομμάτων».
Η Άρχουσα Τάξη γνωρίζει – συνειδητά ή ασυνείδητα– τι σημαίνει
«Ιστορικό» ή «Συλλογικό Ασυνείδητο» και φυσικά πανικοβάλλεται, φοβάται
«και το τρέμει».
Γνωρίζει πως ένα κόμμα, εάν έκανε κάποτε «Έφοδο στον Ουρανό» και
απέτυχε, δεν σημαίνει πως με μια αλλαγή ηγεσίας δεν θα προσπαθήσει να το
ξαναπροσπαθήσει.
Η άρχουσα Ελίτ δίνει πολύ μεγαλύτερη σημασία στην «Κοινωνική βάση
των Κομμάτων» απ΄ ό,τι στην ηγεσία. Οι πλατιές μάζες που ηττήθηκαν αλλά
παραμένουν σε ένα κόμμα, είναι πιο επικίνδυνες από τις Ηγεσίες γιατί
ακριβώς είναι «πλατιές μάζες» και όχι μεμονωμένοι υπερφίαλοι
αριστεριστές. Τις μάζες φοβάται η Ελίτ!
Επίσης η Άρχουσα Ελίτ γνωρίζει πως η «Σπίθα της εξεγερσιμότητας» σε
ένα κόμμα μπορεί μετά την εκλογική ήττα του κόμματος να «κρυφτεί»
προσωρινά, όμως τηρουμένων των ιστορικών συνθηκών δεν είναι τόσο αδύνατο
να ζωντανέψει και πάλι. Ολόκληρα κόμματα ή τμήματα αυτών, ρεφορμιστικού
χαρακτήρα, επαναριζοσπαστικοποιούνται κάτω από ευνοϊκότερες συνθήκες.
Γι’ αυτό η Άρχουσα Ελίτ, «τρέμει» κατά βάθος τα ηττημένα κόμματα και την
πιθανή αναβίωση της ριζοσπαστικότητας, επαναστατικότητας και
εγερσιμότητάς τους.
Μετά από αυτές τις παρατηρήσεις, μπορεί κάποιος να κατανοήσει για
ποιο λόγο δέχονται τέτοιο λυσσαλέο τηλεοπτικό και ιδεολογικό πόλεμο
ηττημένα κόμματα.
Κριτικάραμε σφοδρά τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Πρόεδρό του ήδη από το 2015–16
με εκατοντάδες άρθρα που δημοσιεύτηκαν στο ΠΟΝΤΙΚΙ και μετά στο
ΡΕΣΑΛΤΟ. Όμως, δεν εξηγείται διαφορετικά ο λυσσαλέος πόλεμος εναντίον
του που συνεχίζεται αδιαλείπτως από το 2019 παρά μόνο με την βοήθεια των
παρατηρήσεων που μόλις παραθέσαμε. Γνωρίζουμε καλύτερα από τον καθένα
για την συνθηκολόγηση του Τσίπρα και το Τρίτο Μνημόνιο κάνοντάς του –
και με το παραπάνω– σφοδρή κριτική, όμως το να ταυτίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ με
«Απόλυτο Κακό» και ο Τσίπρας με τον Διάβολο, ξεπερνά κάθε όριο. Αυτή
άλλωστε είναι η επιτομή της Μανιχαïστικού τύπου προπαγάνδας του
Μητσοτάκη και της ΝΔ αλλά –δυστυχώς – και του ΚΚΕ. Εντάξει, γνωρίζουμε
πως το ΚΚΕ έχει έκδηλες, ολοφάνερες αβρότητες με τη ΝΔ. Σχεδόν ποτέ δεν
κριτικάρει η ΝΔ το ΚΚΕ, το δε ΚΚΕ χαρακτήρισε τον ΣΥΡΙΖΑ «Χειρότερη
Κυβέρνηση της Μεταπολίτευσης».
Γνωρίζουμε για τον «έρωτα» μεταξύ ΚΚΕ και ΝΔ – Πατρός Μητσοτάκη– το
1989 στη Συγκυβέρνηση Τζανετάκη. Όπως γνωρίζουμε πως ο Κυριάκος
Μητσοτάκης παραδόξως – ή μάλλον «ευλόγως»– δεν «φοβάται» το (δήθεν)
«Επαναστατικό ΚΚΕ» αλλά όπως φαίνεται, ακόμη υπολογίζει ο Κυριάκος – και
υποσυνείδητα φοβάται– τον ηττημένο ΣΥΡΙΖΑ. Γι’ αυτό και τον πολεμά τον
ΣΥΡΙΖΑ μανιωδώς και με υστερικό τρόπο, αλλά όχι το ΚΚΕ, την Ζωή
Κωνσταντοπούλου ή τον Γιάνη Βαρουφάκη. Γιατί όπως προαναφέραμε, δεν
φοβάται κυρίως τον Τσίπρα (χωρίς να τον υποτιμάει). Αυτό που φοβάται ο
Μητσοτάκης είναι τα στρώματα του Παλαιού ΠΑΣΟΚ που ενσωματώθηκαν στον
ΣΥΡΙΖΑ και παραμένουν ακόμα, σε μεγάλο ποσοστό. Είναι τα στρώματα των
Μικρομεσαίων των δεκαετιών του ΠΑΣΟΚ. Γι αυτό τέτοιο μένος εναντίον του
ΣΥΡΙΖΑ, βλέποντας τα «Επικίνδυνα Φαντάσματα της Δεκαετίας του 1980 μέσα
στον ΣΥΡΙΖΑ, ακόμη και στο σημερινό ΠΑΣΟΚ του Ν. Ανδρουλάκη. Έχοντας
στραμμένο μονίμως τα πυρά του εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ, δεν ξεχνά και τα
«ανάλογα στρώματα» που παραμένουν στο ΠΑΣΟΚ και τα οποία μαζί με τα
πολυπληθέστερα παραδοσιακά στρώματα του ΠΑΣΟΚ που παραμένουν στο ΣΥΡΙΖΑ,
παραμένουν η πλέον επικίνδυνη «Κοινωνική Μαγιά», «Μαγιά Ρήξης» μετά τον
Εμφύλιο Πόλεμο! Γι’ αυτό και αυτός ο λυσσαλέος πόλεμος κατά ΣΥΡΙΖΑ –
και όχι μόνο– γι’ αυτό και η «ασυλία», «οι αβρότητες» και «το καλό
κλίμα» με το ΚΚΕ. Το προαναφέραμε, δεν φοβάται το ΚΚΕ, τα παραδοσιακά
στρώματα του ΠΑΣΟΚ στον ΣΥΡΙΖΑ, αυτά φοβάται! Αυτά θέλει να αφομοιώσει,
να «απαλλοτριώσει» πολιτικά. Και φυσικά να εξαφανίσει ο,τιδήποτε
αναπνέει, ζει και κινείται, αριστερά και κεντροαριστερότερα της ΝΔ. Ει
δυνατόν, να εξαϋλώσει όλη την Αριστερά/Κεντροαριστερά!
Φωτο: Η μπρούτζινη κεφαλή με τα χαρακτηριστικά του μεγάλου Έλληνα ιστορικού Νίκου Σβορώνου, είναι ένα έργο του γλύπτη Μέμου Μακρή, ενός αγωνιστή της Εθνικής Αντίστασης κατά τη γερμανική κατοχή, από τον οποίο αφαιρέθηκε η ελληνική υπηκοότητα το 1964.