Ηλία Παπαναστασίου
Δυο φαινόμενα, επιφανειακά δευτερεύοντα ουσιαστικά όμως πρωτεύοντα, παρουσιάστηκαν στις εκλογές της 21ης Μαΐου και 25ης Ιουνίου. Δυο φαινόμενα–γεγονότα, αδιαμφισβήτητης και πιστοποιημένης βεβαιότητας αλλά ταυτόχρονα, ανεξήγητα στην επιδερμική τους διάσταση και μονότονα επαναλαμβανόμενα εδώ και τρεις περίπου δεκαετίες. Ποια είναι αυτά τα φαινόμενα;
Οι σχέσεις αβρότητας, αστικής ευγενείας και μεσοαστικού καθωσπρεπισμού – κάτι περίπου σαν «Συμφωνία Κυρίων» (Gentlemen’s Agreement ) – της σχέσης μεταξύ Νέας Δημοκρατίας και ΚΚΕ. Είναι το πρώτο φαινόμενο αυτών των εκλογών που επαναλαμβάνεται τις τελευταίες δεκαετίες, ποτέ όμως με τόσο καταφανή τάση επιβεβαίωσης και αυτοεπιβεβαίωσης από τους συμμετέχοντες.
Εάν πάμε 33–34 χρόνια πριν και συγκεκριμένα το 1989, η ηγεσία του τότε ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ –Λ. Κύρκος και Χ. Φλωράκης, Γραμματείς της ΕΑΡ και ΚΚΕ αντίστοιχα– «πατώντας» πολιτικά στο κλίμα της λεγόμενης «κάθαρσης» από τα σκάνδαλα – υπαρκτά ή φαντασιακά– συνέλαβαν το απλό στη σύλληψή του αλλά Μακιαβελικό στην υλοποίησή του, σχέδιο διάλυσης του ΠΑΣΟΚ. Κύριος συνεργάτης και συνέταιρος στο στρατηγικό σχέδιο ήταν η Νέα Δημοκρατία με πρόεδρο τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, μετέπειτα Πρωθυπουργός και πατέρας του σημερινού Πρωθυπουργού, Κυριάκου Μητσοτάκη. Έχοντας πολύ καλή προϊστορία συνεργασίας με την Αριστερά εδώ και δεκαετίες, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης έθεσε τις βάσεις της μετέπειτα καλής έως πολύ καλής σχέσης του ΚΚΕ με την ΝΔ και την οποία συνέχισε με ευλαβική συνέπεια ο γιός του, Κυριάκος.
Το ΚΚΕ, γίνεται αποδεκτό και σεβαστό από τμήμα του Αστικού Κόσμου και κυρίως από το τμήμα εκείνο που είχε τις λιγότερες αντικομουνιστικές περγαμηνές. Και αυτό ήταν το Φιλελεύθερο Κέντρο του Μητσοτάκη στον χώρο της Νέας Δημοκρατίας. Ο στρατηγικός στόχος όμως μπορεί να ήταν η αποδοχή από τμήμα του Αστικού Κόσμου εκ μέρους της ηγεσίας του ΚΚΕ, όμως από πλευράς της ΝΔ ο στρατηγικός στόχος ήταν η «χρήση» του ΚΚΕ από μεριάς της ηγεσίας της ΝΔ ως πολιορκητικού κριού εναντίον του κύριου αντιπάλου της Δεξιάς στην εκάστοτε ιστορική συγκυρία. Εάν τότε στόχος ήταν το αντιιμπεριαλιστικό και σοσιαλιστικό ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του 1980 και 1990, στην δεκαετία του 2010 ήταν ο αναβράζων ΣΥΡΙΖΑ των αντιμνημονιακών χαμηλών, φτωχών καθώς και των πλατιών λαϊκών στρωμάτων, κυρίως των μαζών του αριστερού ΠΑΣΟΚ που ενσωματώθηκαν εκλογικά στον ΣΥΡΙΖΑ.
Την πρώτη φορά, το σχέδιο διάλυσης του τότε κύριου και στρατηγικού αντιπάλου –δηλαδή του ΠΑΣΟΚ – απέτυχε, ο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ από 13,2% το 1989, διαλύθηκε και οι δύο συνιστώσες του, ΕΑΡ και ΚΚΕ, συνετρίβησαν στις εκλογές και η μεν ΕΑΡ σαν ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ δεν μπήκε στην Βουλή, το δε ΚΚΕ συγκέντρωσε μόλις 4,5% στις εκλογές του 1993. Το ΠΑΣΟΚ επανήλθε για 11 περίπου χρόνια ως το 2004. Αλλά γιατί άντεξε το ΠΑΣΟΚ το 1989–1993 και δεν άντεξε ο ΣΥΡΙΖΑ του 2019–2023 ; Γιατί το ΠΑΣΟΚ είχε ηγέτη τον Ανδρέα Παπανδρέου,
εξαιρετική κομματική δομή και οργάνωση με 200.000 μαχητικότατα μέλη και το κυριότερο, σφυρηλάτησε γρανιτένιους δεσμούς με τις μάζες, δίνοντας τεράστιες παροχές και δημιουργώντας το πλέον ανεπτυγμένο Κοινωνικό Κράτος, ειδικά στον χώρο της Υγείας.
Από τότε το ΚΚΕ, ακολούθησε με «συνέπεια» την πορεία εκλογικής παρακμής, βολοδέρνοντας από το 1993 έως το 2023 – για 30 χρόνια !– μεταξύ 4,5 % (1993) και 7,3% (2023), ανεβοκατεβαίνοντας την κλίμακα του Μονοψήφιου Ποσοστού και μην πλησιάζοντας ούτε από μακριά τα ποσοστά της δεκαετίας του 1970 και 1980 όταν έφτασε το 11% (Εκλογές 1981), το υψηλότερο ποσοστό της Μεταπολίτευσης. Στην περίοδο 2011–2015 κράτησε «ουδέτερη» έως ξεκάθαρα κριτική στάση στο κίνημα των μαζών εναντίον των Μνημονίων, τηρώντας μια ερμαφρόδιτη στάση στο Δημοψήφισμα του 2015 και αδιάλλακτα αρνητική στάση απέναντι στην Κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Παρόλα αυτά, τα αποτελέσματα ήταν πενιχρά έως πολύ φτωχά. Στις εκλογές του 2019 συγκεντρώνει μόλις 5,4% και όταν σχηματίζεται η Κυβέρνηση της ΝΔ υπό τον Κυριάκο Μητσοτάκη, τηρεί με συνέπεια έναν διμέτωπο Αγώνα, και εναντίον της ΝΔ αλλά και εναντίον – με μεγαλύτερη ζέση και ορμή – του ΣΥΡΙΖΑ. Με μια όμως διαφορά. Η αντιπολίτευση εναντίον της ΝΔ έχει στην Βουλή έναν γενικόλογα «αντικαπιταλιστικό» χαρακτήρα – «Φταίει ο Καπιταλισμός, το σύστημα του κέρδους» κλπ.– όταν όμως ο αντίπαλος γίνεται συγκεκριμένος και ορατός, το ΚΚΕ δεν τεντώνει μόνο τον δείκτη του χεριού αλλά όλα τα δάκτυλα. «Η χειρότερη Κυβέρνηση της Μεταπολίτευσης υπήρξε η Κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ» μας ενημερώνει με διαφωτιστικό τρόπο ο συμπαθής Δημήτρης Κουτσούμπας, φράση που δεν θυμόμαστε να την εκστόμισε ούτε ο Μητσοτάκης. Υπάρχει δικαιολογία σε αυτή την φράση, στο γεγονός της αναξιόπιστης στάσης του ΣΥΡΙΖΑ σε όλη την περίοδο 2015-19. Δικαιολογημένα, από μεριάς του ΚΚΕ, ο ΣΥΡΙΖΑ εθεωρείτο παντελώς «έωλος ιδεολογικά» και λόγω της προϊστορίας του (ΚΚΕεσωτ, ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ). Και όπως αποδείχτηκε –εκ του αποτελέσματος– «πήρε στον λαιμό του» όλη την Αριστερά, κυριολεκτικά τινάζοντας στον αέρα την «Ιδεολογική Αριστερή Ηγεμονία» και το λεγόμενο «Ηθικό Πλεονέκτημά» της.
Η κυριότερη όμως εμμονική εμπάθεια δεν φαίνεται στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ (κάθε άλλο) αλλά και κυρίως στην περίπτωση της Ρωσίας.
(α) Η κυρία Παπαρήγα, μας ενημερώνει πως ο αγώνας του Ουκρανικού λαού είναι «απελευθερωτικός» αλλά η ηγεσία του είναι με τους Αμερικανούς. Είναι σαν να λέμε πως ο λαός των Γερμανών στην διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου κάνει «απελευθερωτικό αγώνα» αλλά η Ηγεσία των Γερμανών είναι Χιτλερική!
(β) Επίσης, σύμφωνα με τους ιδιοφυείς φωστήρες του ΚΚΕ, η Ρωσία και το ΝΑΤΟ, όπως και οι ΗΠΑ, βρίσκονται στο ίδιο στρατόπεδο γιατί «έχουν καπιταλισμό»(!). Είναι σαν να λέμε πως η Μπουργκίνα Φάσο – πρώην Γαλλική Αποικία που θέλει να διώξει τα Γαλλικά στρατεύματα από την χώρα της– είναι το ίδιο με την Μητροπολιτική Γαλλία γιατί και οι δύο «είναι καπιταλιστικές» ! Και αφού το 99% των χωρών έχουν καπιταλισμό, πλην Β. Κορέας, Κούβας και εν μέρει Κίνας και Βιετνάμ, όλος ο πλανήτης είναι «αντιδραστικός» σαν καπιταλιστικός...
(γ) Δεν διαχωρίζεται από το ΚΚΕ ο Καπιταλισμός από τον Ιμπεριαλισμό, κατά την γνώμη του ο πρώτος συνεπάγεται το δεύτερο, ακόμη και για τις φτωχές χώρες της Αφρικής που είναι καπιταλιστικές. Η Ρωσία όμως, με κανένα μαρξιστικό κριτήριο δεν θα μπορούσε να θεωρηθεί Ιμπεριαλιστική.
(δ) Συνολικά, το να έχεις καπιταλισμό δεν σημαίνει πως είσαι ιμπεριαλιστική χώρα.
(ε) Δεν μας απαντά το ΚΚΕ, πως θα ήταν ο κόσμος χωρίς την Ρωσία και εάν η Αμερικανική παντοδυναμία μετά την εξαφάνιση της Ρωσίας θα «εγγυόταν» την ίδια την ύπαρξη του ΚΚΕ!
(στ) Ούτε μας απαντά το ΚΚΕ, εάν ο πόλεμος της Ρωσίας είναι πόλεμος για την επιβίωσή της.
(ζ) Το κυριότερο, δεν σκέφτηκε το ΚΚΕ, πως εξισώνοντας ΝΑΤΟ/ΗΠΑ και Ρωσία, καθιστά ισότιμους τους Χιτλερικούς της Ουκρανίας και την υστερική επιθετικότητα του ΝΑΤΟ/ΗΠΑ με τους Ρώσους, που πολεμούν για την ύπαρξή τους;;; Και όχι μόνο ισότιμους αλλά οιονεί συμπαθείς στις μεγάλες μάζες του λαού.
(η) Με την λογική του ΚΚΕ, η Σοβιετική Ένωση κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, δεν θα έπρεπε να συμμαχήσει με την Μ. Βρετανία και ΗΠΑ εναντίον των Γερμανών γιατί Μ. Βρετανία και ΗΠΑ είχαν καπιταλισμό !
(θ) Με την λογική του ΚΚΕ, ούτε ο ΓΓ του ΚΚΕ, Νίκος Ζαχαριάδης, δεν έπρεπε να στείλει επιστολή άμεσης ή έμμεσης υποστήριξης του Μεταξά όταν δέχτηκε η Ελλάδα την επίθεση της Φασιστικής Ιταλίας.
(ι) Με την ιδιόμορφη λογική του ΚΚΕ, δεν υπάρχει ερμηνεία γιατί Κουτσούμπας και Παπαρήγα, ήταν από τους πρώτους που διαδήλωσαν έξω από την Ρωσική Πρεσβεία στην Αθήνα όταν άρχισε η επέμβαση των Ρώσων για την σωτηρία των συμπατριωτών τους που κυνηγιόντουσαν και δολοφονούνταν ανηλεώς από τους Ουκρανούς Ναζί.
(κ) Όπως καταλάβαμε, όταν δολοφονούνται Ρώσοι στην Ουκρανία κατά εκατοντάδες και χιλιάδες, η Ρωσία θα «πρέπει να στέκεται κλαρίνο και να μην επεμβαίνει» γιατί είναι «καπιταλιστική»! Οι Ρώσοι της Ουκρανίας που διώκονται και σφάζονται, θα πρέπει «να περιμένουν» βοήθεια από τις ΜΚΟ ή τις ΚΟΒες – Κομματικές Οργανώσεις Βάσης– του ΚΚΕ! Βλέπετε και η Ρωσία και η Ουκρανία και η Αμερική, είναι καπιταλιστικές και ιμπεριαλιστικές, με άλλα λόγια «είναι το ίδιο» .
(λ) Είναι σαν να λέμε πως οι Σοβιετικοί στον πόλεμο θα έπρεπε να πολεμήσουν ολομόναχοι χωρίς συμμαχία με την Μ. Βρετανία και ΗΠΑ, Ο δε Στάλιν θα έπρεπε να απαντήσει στους Τσόρτσιλ και Ρούζβελτ «Α πα πα ! Δεν θέλω καμία βοήθεια από σας γιατί έχετε καπιταλισμό»!
Εάν στον πόλεμο Ρωσίας – ΝΑΤΟ, το ΚΚΕ έχει αντιγράψει τους Έλληνες Τροτσκιστές που σε μεγάλο ποσοστό μιλούσαν για «Επαναστατικό Ντεφετισμό» δηλαδή για «επαναστατική ουδετερότητα και ηττοπάθεια και πόλεμο» εναντίον και των δύο πλευρών του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου (!!!), το ίδιο σχήμα ψευδο-στρατηγικής ακολουθεί και στην Ελλάδα και συγκεκριμένα εναντίον των δύο μεγάλων – στην εκάστοτε συγκυρία– αντιπάλων της Δεξιάς και ειδικότερα της Μητσοτακικής Νέας Δημοκρατίας. Εναντίον του ΠΑΣΟΚ την δεκαετία του 1970 και 1980, εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ την δεκαετία του 2010. «Όλως τυχαίως» και οι δυο, ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ, ήταν οι βασικότεροι αντίπαλοι του Μητσοτάκη πατέρα και Μητσοτάκη υιού εκείνη την περίοδο. Μητσοτάκης πατέρας και Μητσοτάκης υιός, «έπιασαν το μήνυμα» και φερθήκαν έξυπνα διασπώντας το μπλοκ των Λαϊκών Τάξεων και επιφέροντας συντριπτικά χτυπήματα στην ενότητα των «κάτω». Θυμάστε καμία επίθεση του Πατέρα Μητσοτάκη μετά το 1984 – εκλογή του στην ηγεσία της ΝΔ– εναντίον του ΚΚΕ ή της ΕΑΡ; Τα πυρά ήταν μόνο εναντίον του ΠΑΣΟΚ. Την περίοδο 2016–2023 – αφότου εκλέχτηκε πρόεδρος της ΝΔ ο Κυριάκος – θυμάστε καμία σφοδρή επίθεση του Κυριάκου Μητσοτάκη εναντίον του ΚΚΕ, πέρα από γενικόλογες τοποθετήσεις που θυμίζουν «Πάτερ ημών» («Μας χωρίζουν μεγάλες διαφορές» κλπ. κλπ.); Όλα τα πυρά ήταν εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ και του Τσίπρα και συνεχίζονται αμείωτα τα πυρά έως σήμερα. Αντίθετα, απέναντι στο ΚΚΕ ο Μητσοτάκης υπήρξε πραγματικός κύριος, με αβρότητα, αστική ευγένεια και μεγαλοπρέπεια, γνήσιος απόφοιτος του Χάρβαρντ. Ποτέ δεν θυμόμαστε τα τελευταία 4 κυβερνητικά χρόνια προσωπική κόντρα μεταξύ Μητσοτάκη –Κουτσούμπα, ούτε θυμόμαστε αστυνομική βία όταν το ΚΚΕ την Πρωτομαγιά του 2020 παραβίαζε καταφανώς την καθολική απαγόρευση εκδηλώσεων, κάνοντας επίδειξη οργάνωσης και θεάματος στην Πλατειά Συντάγματος. Θυμάστε καθόλου ΜΑΤ να ρίχνουν ξύλο;;; Δεν νομίζουμε! Όταν ο Κουτσούμπας έκανε στην Βουλή διάλεξη εναντίον του Καπιταλισμού, ο Μητσοτάκης δεν αντιδρούσε και όταν κατηγορούσε μια-δυο φορές την Νέα Δημοκρατία, πενταπλάσιες φορές κατηγορούσε τον ΣΥΡΙΖΑ. Το ίδιο και ο Μητσοτάκης, όταν κατηγορούσε τον ΣΥΡΙΖΑ έβγαζε από μέσα του τόνους εμπάθειας και ασυγκράτητης ειρωνείας, όμως όσες φορές αναφερόταν στο ΚΚΕ, «έβγαζε» την ευγένεια του κολλεγιόπαιδος. Ο στόχος ήταν ο καταποντισμός του ΣΥΡΙΖΑ, όσο για το ΚΚΕ ήξερε τα εκλογικά του όρια και στην πραγματικότητα δεν το φοβόταν. Πολύ πιθανόν άλλωστε, να υπήρχε και ένας «ιδιόρρυθμος σεβασμός» εκ μέρους του Μητσοτάκη απέναντι του ΚΚΕ και λόγω των καλών σχέσεων του πατέρα του με αυτό αλλά πιθανόν και λόγω της ιδιάζουσας «ψυχολογίας αλληλοσεβασμού» μεταξύ Μητσοτάκη και ΚΚΕ για λόγους «διαίρεσης του αριστερού/προοδευτικού» χώρου, αλλά και για λόγους «κοινωνικής ειρήνευσης σε κρίσιμες περιόδους». Τον πρώτο στόχο – διαίρεση του Κεντροαριστερού/αριστερού πόλου– ο Μητσοτάκης τον πέτυχε απόλυτα, εξαιρετικά πετυχημένα και αποτελεσματικά. Συνέθλιψε τον ΣΥΡΙΖΑ, τον έβαλε να συναγωνίζεται με το ΠΑΣΟΚ για την δεύτερη θέση και κατέστησε το ΚΚΕ, από όλο τον χώρο της Αριστεράς, μοναδικό τιμητή και κήνσορα των πάντων.
Η απορία μας είναι η εξής «Αφού ο ΣΥΡΙΖΑ, υπογράφοντας 3ο Μνημόνιο και μετατρέποντας το ΟΧΙ του Δημοψηφίσματος σε ΝΑΙ, για ποιο λόγο η Κυρίαρχη Τάξη και τα Μέσα Ενημέρωσης που την υποστηρίζουν μέσω της ΝΔ, συνεχίζουν να κανοναρχούν εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ και ηγετικών στελεχών του ; Αφού συμβιβάστηκε «μέχρι τα μπούνια» η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ και ο Τσίπρας προσωπικά, γιατί τέτοιο μένος, εμπάθεια και μίσος ; Μίσος τοξικό με ερεβώδεις διαστάσεις που δεν κοπάζει, γιατί; Λες και το άσβεστο μίσος τους θρέφει και τους αναζωογονεί αλλά και τους καθοδηγεί. Γιατί άραγε ;
Η απορία διαλευκαίνεται εύκολα. Ο πόλεμος της Ελίτ και προσωπικά του Μητσοτάκη δεν είναι τόσο εναντίον των στελεχών και ηγετών του ΣΥΡΙΖΑ όσο εναντίον των στρωμάτων που εκφράζει. (Δεύτερο φαινόμενο). Γιατί ;
Γιατί απλούστατα, η Κυρίαρχη Τάξη είδε «τον Χάρο με τα ματιά της» το 1941–44 όταν οι 130.000 οπλισμένοι ΕΛΑΣίτες και το 1.600.000 μελών του ΕΑΜ την «περίμεναν στην γωνία». Τότε όμως εμφανίστηκε ο «Από μηχανής Θεός» (Deus ex machina) που λέγεται ΚΚΕ. Μέσα σε 9 μήνες υπογράφει 3 συμφωνίες με το πολιτικό και στρατιωτικό επιτελείο της Αστικής Τάξης, Συμφωνία Λιβάνου(Μάιος 1944), Συμφωνία Καζέρτας (Σεπτέμβριος 1944), Συμφωνία Βάρκιζας (Φεβρουάριος 1945). Ενδιάμεσα, Οκτώβριος–Δεκέμβριος 1944 συμμετείχε στην Κυβέρνηση Παπανδρέου αναλαμβάνοντας δύσκολα Υπουργεία και στα Δεκεμβριανά αρχίζει μάχη με τους Βρετανούς του Σκόμπυ και μόνο(!) με τον Εφεδρικό ΕΛΑΣ γιατί τακτικός ΕΛΑΣ κυνηγούσε τον Ζέρβα του ΕΔΕΣ στην Ήπειρο! Αφού κατήγγειλε σαν προδότη τον μόνο Καπετάνιο του ΕΛΑΣ που αντιστάθηκε στον συμβιβασμό της ηγεσίας του ΚΚΕ, τον Άρη Βελουχιώτη,
τον Μάρτιο του 1946 έκανε αποχή ενώ θα μπορούσε να συμμετάσχει στις εκλογές λαμβάνοντας 30–33% των ψήφων (Υπολογισμοί των Βρετανών). Ο Εμφύλιος Πόλεμος που κράτησε ως το 1949 οδήγησε στην πλήρη συντριβή. Συμπέρασμα; Το ΚΚΕ που ουσιαστικά ίδρυσε το ΕΑΜ είχε όλη την Ελλάδα στα χέρια του και την παρέδωσε στην Κυρίαρχη Τάξη της Αγγλοκρατίας, συμπερασματικά δε μπορούμε να συνοψίσουμε πως «Όταν έπρεπε να κάνει επίθεση έκανε άμυνα και όταν έπρεπε να κάνει άμυνα έκανε επίθεση». Ιδιοφυής στρατηγική, τα αποτελέσματά της τα ζούμε έως σήμερα.
Το ίδιο συνέβη και στην οκταετία 1981–89 όταν η Ελίτ έκανε λυσσώδη αγώνα εναντίον του ΠΑΣΟΚ, το δε ΚΚΕ από το 1985 – όταν άρχιζαν να πέφτουν τα ποσοστά του– άρχισε να αλληθωρίζει προς τον Μητσοτάκη και την προοπτική νίκης του. Το ίδιο και το 2015–2023. ΠΑΣΟΚ τότε, ΣΥΡΙΖΑ μετά, τουλάχιστον στην αρχή των κυβερνήσεών τους, δέχτηκαν ανελέητη επίθεση από το ΚΚΕ κάτω από τα κρυφά χαμόγελα του Μητσοτάκη πατέρα και κατόπιν του Μητσοτάκη υιού. Και οι δύο εκμεταλλεύτηκαν ευφυώς την τακτική του ΚΚΕ για να διασπάσουν το προοδευτικό μπλοκ της Αριστεράς/ΚεντροΑριστεράς,φέρθηκαν δε διπλωματικότατα γιατί φοβήθηκαν και πανικοβλήθηκαν από το αυθόρμητο των μαζών και την βίαιη «Είσοδο των μαζών στην Ιστορία, αυθόρμητη και μη ελεγχόμενη από κανέναν». Αυτό το αυθόρμητο των μαζών που δεν «ελέγχεται εύκολα» είναι αυτό που πανικοβάλλει την Αστική Τάξη και το κατεξοχήν κόμμα της που είναι η ΝΔ. Όμως, αυτό ακριβώς το «αυθόρμητο και μη ελεγχόμενο των μαζών», όταν μάλιστα είναι πολιτικοποιημένο, είναι αυτό που τρόμαξε την Αστική Ελίτ και το κόμμα της, τη Νέα Δημοκρατία. Και αυτό επίσης είναι που θορύβησε και το ΚΚΕ. Γιατί αυτή είναι η μύχια ανησυχία και φόβος του ΚΚΕ, ένα μη ελεγχόμενο ριζοσπαστικό και ρηξικέλευθο προοδευτικό κίνημα, αριστερής/κεντροαριστερής αντίληψης. Ειδικότερα όταν προέρχεται από το ριζοσπαστικότερο τμήμα της Μεταπολίτευσης, το ριζοσπαστικό κεντροαριστερό/αριστερό ΠΑΣΟΚ που «μετακόμισε» από το ΠΑΣΟΚ στον ΣΥΡΙΖΑ την περίοδο 2012–15. Θα ήταν ικανό για τεράστιες ρήξεις εάν είχε την κατάλληλη ηγεσία, η έλλειψη της οποίας ήταν ο κυριότερος λόγος αποτυχίας. Πολύ απλά, δεν υπήρχε Ανδρέας Παπανδρέου το 2012–15.
Αυτή λοιπόν η μάζα των ριζοσπατικοποιημένων πρώην ΠΑΣΟΚων που ακόμη και σήμερα κρατήθηκε στο 20% και 18% στις δύο εκλογές το ορέγονται όλοι.
Το ΚΚΕ, αν και δεν το ελέγχει και καταβάθος το φοβάται γιατί δεν το ελέγχει, το «ορέγεται αγρίως» αλλά πολύ δύσκολα θα κερδίσει έστω και λίγα ποσοστά, παρόλη την θετική κάλυψη που έχει από τα Μέσα Ενημέρωσης και από τα οποία δεν δέχτηκε καμία επίθεση την πρώτη τετραετία Μητσοτάκη (και όχι μόνο…),το αντίθετο. Το ΚΚΕ, αφότου εντάθηκε στον αστερισμό των Celebrities με Κανέλλη, Σεμίνα Διγενή, Νατάσσα Μποφίλιου και με συμπάθειες από Ναταλία Γερμανού, θυμίζει σε επίπεδο Ηγεσίας, Κόμμα Βορείων προαστίων που προσπαθεί πάση θυσία να μας αυτοπαρουσιαστεί σαν «προλεταριακό». Τα ποσοστά που πήρε σε λαϊκές συνοικίες είναι πολύ μικρότερα από αυτά του ΣΥΡΙΖΑ το 2015 και είναι πολύ συζητήσιμο εάν διατηρηθούν ή επαυξηθούν στις επόμενες εκλογές. Το ΚΚΕ δεν θέλει να αναλάβει ευθύνες, ειδικότερα Κυβερνητικές σε συμμαχία με άλλο ή άλλα κόμματα. Αυτό που θέλει είναι να έχει την εξουσία και την κυβέρνηση αποκλειστικά δική του, χωρίς καμία συμμαχία και «άλλες υποχρεώσεις». Λιγάκι δύσκολο δεν είναι;;;
Το ΠΑΣΟΚ θέλει να γίνει «Χαλίφης στη θέση του Χαλίφη» δηλαδή να εξαφανίσει τον εναπομείναντα ΣΥΡΙΖΑ, να μην κάνει καμία συμμαχία μαζί του στις εκλογές και να γίνει Αξιωματική Αντιπολίτευση. Προοπτική τρομακτική, εάν σκεφτούμε την κατάντια του σημερινού ΠΑΣΟΚ των οικονομικά Νεόπλουτων και των πολιτικών Γιάπηδων.
Ο κερδισμένος σαφέστατα είναι ο Μητσοτάκης και η Νέα Δημοκρατία συνολικά. Θέλει να κατοχυρώσει με πόρτες ασφαλείας όλο το σύστημα και να εξοβελίσει κάθε πιθανότητα φυγόκεντρων τάσεων. Γι αυτό πολεμά το ριζοσπαστικό τμήμα του ΠΑΣΟΚ που παραμένει – μέχρι στιγμής – στον ΣΥΡΙΖΑ και προσπαθεί να το «σπρώξει» στην αγκαλιά του σημερινού ΠΑΣΟΚ, ενσωματώνοντας και ο ίδιος στη ΝΔ, ένα σημαντικό κομμάτι. Το στρατηγικό σχέδιο του Κυριάκου Μητσοτάκη είναι η ανασύνταξη του Ελληνικού Καπιταλισμού με όρους εξάρτησης και μεταπρατισμού «αμερικανικού τύπου». «Άρτος και θεάματα» έγραφε ο Γιουβενάλης στην Αρχαία Ρώμη, καταιγισμός εικόνας και προπαγάνδας συν επιδόματα με «ελεγχόμενες μικροαυξήσεις» συντάξεων και μισθών η στρατηγική Μητσοτάκη. Ενισχύει τους ολιγάρχες των Μήντια για να τον υποστηρίζουν με δουλοπρεπή συνέπεια, αποχαυνώνει τους νεόπλουτους Μεσοαστούς που παριστάνουν τους Ευρωπαίους, αποκοιμίζει την εργαζόμενη τάξη που φαντασιώνεται τον εαυτό της μεσοαστό ή επαγγελματία αλλά το μόνο που καταφέρνει είναι να παίρνει μεγάλα πουρμπουάρ σερβίροντας ποτά και πίτσες σε ξενοδοχεία της Ρόδου. Μια Πυραμίδα με κορυφή που ψηλώνει διαρκώς, με γερές δόσεις ενισχυμένου τσιμέντου στη μέση («Μεσαία Τάξη») και με τεραστία, διαρκώς διευρυνόμενη βάση («Οι κάτω», η εργαζόμενη τάξη) που «νομίζει διαρκώς πως είναι κάτι διαφορετικό από την αληθινή της υπόσταση». Μέχρι στιγμής «του βγαίνει» περίφημα, κερδίζοντας τρεις εκλογικές αναμετρήσεις και έχοντας πείσει τον ελληνικό λαό πως υπάρχουν δύο πραγματικότητες, αυτή που υπάρχει και αυτή που «νομίζουμε πως υπάρχει σύμφωνα με τα λεγόμενα του Μητσοτάκη».
Το πού θα κατευθυνθεί αυτό το κομμάτι που έχει τάσεις αποσκίρτησης είναι άγνωστο. Με το επίπεδο κοινωνικής και ταξικής συνείδησης που υπάρχει στην Ελλάδα δεν είμαστε ιδιαίτερα αισιόδοξοι. Ο ΣΥΡΙΖΑ πιθανόν να υποστεί και άλλη μείωση, το δε ΚΚΕ ας μην πανηγυρίζει με δεξιώσεις στο «Σπίτι του Λαού» γιατί πιθανόν να γνωρίσει και άλλη περίοδο στασιμότητας ή και μείωσης. Πανηγυρισμοί για το +2 % σε 11 χρόνια είναι μάλλον για γέλια. Νομίζουμε.