Ηλία
Δυο μήνες μετά τις διπλές εκλογές Μαΐου/Ιουνίου όπου ο ΣΥΡΙΖΑ συνετρίβει συγκεντρώνοντας το 49% των ποσοστών της 25/1/2015 – από 36,3 % στις 25/1/2015, συγκέντρωσε 17,84% στις 25/6/23– η προοπτική του είναι ζοφερή, δύστηνος, μαύρη κυριολεκτικά.
Ο ΣΥΡΙΖΑ ουσιαστικά «πασχίζει» να μας παρουσιάσει την «μια και μοναδική» προοπτική του, την πλήρη εκλογική εξαφάνισή του και την συρρίκνωσή του σε μονοψήφια ποσοστά. Οι πέντε υποψήφιοι συναγωνίζονται σκληρά μεταξύ τους, η κοινωνία έχει ουσιαστικά λησμονηθεί με κλασικό παράδειγμα την Θεσσαλία. Ενώ «κανονικά» θα έπρεπε να πάνε όλοι οι υποψήφιοι χεράκι-χεράκι στον κατεστραμμένο πλέον σιτοβολώνα της χώρας, προτιμήθηκαν τα προσωπικά παιχνίδια και οι αυτοπροβολές με προεξάρχουσα την «Μαρία Αντουανέτα των Γιαννιτσών», Έφη Αχτσιόγλου. Για την ίδια ο Γιώργος Χαρβαλιάς γράφει συγκρίνοντάς την με τον Κασσελάκη:
«Και ασφαλώς η υποψηφιότητά του είναι πιο ενδιαφέρουσα από αυτήν της ξινής, ανορεκτικής κυρίας που έσπευσε να πλασαριστεί στη βιτρίνα της διαπλοκής, ξεχνώντας να μνημονεύσει το όνομα του ευεργέτη της (Τσίπρας).» (Γιώργος Χαρβαλιάς, «Ένας σίφουνας αναστατώνει τον ΣΥΡΙΖΑ, Newsbreak 3/9/2023).
Εμείς θα προσθέταμε την ασύστολη αύρα ματαιοδοξίας που εκπέμπει η συνολική της προσωπικότητα, αναφέροντας και την υπερτονισμένη «βεβαιότητα εκλογής»– «Πιστεύω πως εγώ θα εκλεγώ πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ», δήλωση της Αχτσιόγλου σε Τηλεοπτικό Σταθμό – μια «βεβαιότητα» που μάλλον έρχεται κάπως άγαρμπα να καλύψει ανασφάλειες γενικότερου χαρακτήρα. Είναι το γνωστό παιχνίδι της προβαλλόμενης «υπερμεγέθους αυτοπεποίθησης» που είναι ευθέως ανάλογη του βαθμού ανασφάλειας, η δε τελευταία πολύ δύσκολα κρύβεται.
Εάν θέλαμε να συμπληρώσουμε το «πορτραίτο» της Έφης Αχτσιόγλου και πριν αναφερθούμε στον Στέφανο Κασσελάκη, θα προσθέταμε το ύφος της συγκεκριμένης κυρίας στην συνάντησή της με εκπροσώπους του ΠΑΜΕ όταν ήταν Υπουργός Εργασίας και για το οποίο γράψαμε και σε προηγούμενα άρθρα μας. Η καταλυτική ματαιοδοξία συναντά την «κατεδαφιστικού τύπου» περιφρονητική ματιά, ανάμεικτη με μπλαζέ αποχρώσεις και ύφος Πάπισσας Ιωάννας, ένας οπτικός κεραυνός «πασπαρτού», κατάλληλος για χρήσεις πολλαπλών αποχρώσεων. Όσοι είδαν τις φωτογραφίες με τις ανάλογες εκφράσεις προσώπου και στάσεις σώματος, καταλαβαίνουν πολύ καλά γιατί μιλάμε. Εάν θυμηθούμε τον Deleuze που έγραφε μάλλον επιτυχημένα πως «Ο αφρός είναι το βάθος», εμείς θα «παραφράσουμε» λιγάκι τον ιδιοφυή Γάλλο, γράφοντας πως «Το Ύφος είναι ο Χαρακτήρας». Με άλλα λόγια, η Προσωπικότητα φαίνεται ανάγλυφα, έκδηλα και αδιάψευστα σε μια φωτογραφία, ειδικότερα όταν μια «Μικροαστή από τα Γιαννιτσά, κάτοχος διδακτορικού», συναντά Προλετάριους συνδικαλιστές, «χαμηλότερους» κοινωνικά και μάλλον μέτριους μορφωτικά. Δηλαδή όταν συναντά Deplorables που θα έλεγε και η συντρόφισσα Χίλαρυ Κλίντον, παγκόσμιος μέντορας των απανταχού νεοφιλελεύθερων φεμινιστριών.
Λησμονεί η Έφη Αχτσιόγλου να αναφέρει τα ονόματα των ευεργετών της και οι οποίοι – δυστυχώς για την «φεμινιστική της συνείδηση»– είναι όλοι άνδρες, μιλώντας παράλληλα η ίδια μονότονα και εκνευριστικά, για «σεξισμό» (!). Παραπέμπουμε σε πρόσφατο άρθρο μας:
««Όλοι οι άνθρωποι και κυρίως άνδρες που βρεθήκαν δίπλα της, είτε σαν μέντορας, είτε σαν πρόεδρος κόμματος είτε σαν σύζυγος, είτε σαν συνάδελφος-υπουργός, όλοι μα όλοι την προώθησαν βοηθώντας την «με το παραπάνω» και μάλιστα «υπέρ το δέον». Καλύτερα να μην παραπονιέται.
Ο Αλέξης Τσίπρας την προώθησε στο κόμμα με το παραπάνω, δίνοντάς της θέσεις-κλειδιά. Ο Ευκλείδης Τσακαλώτος το ίδιο – και με το παραπάνω– υποστηρικτικός. Ο Γιώργος Κατρούγκαλος, λειτούργησε σαν Μέντορας συγγράφοντας μαζί της άρθρο για τις «Συλλογικές Συμβάσεις επί Μνημονίων», προσκαλώντας την στις Βρυξέλλες και διορίζοντάς την στο Υπουργείο Εργασίας μόλις ήρθε ο ΣΥΡΙΖΑ στην Κυβέρνηση. Το 2016, ο Κατρούγκαλος, σε ηλικία 31 ετών την «εκτοξεύει» στην θέση της Υπουργού Εργασίας ως το τέλος της Κυβερνητικής θητείας του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι αυτός που καθόρισε την εξέλιξή της και χωρίς αυτόν η Έφη των Γιαννιτσών θα είχε «άλλη εξέλιξη».» Όπως ανέφερε ο Γιώργος Χαρβαλιάς, λησμόνησε να αναφέρει τα ονόματα των δυο σημαντικότερων ευεργετών της (Τσίπρα και Κατρούγκαλου).
Η Αχτσιόγλου και η ομάδα που την υποστηρίζει έχουν ντυθεί την λεοντή του «Αριστερού» που μάχεται τα συμφέροντα και το σύστημα. Εμείς θα αναφέρουμε απλώς ένα μικρό τμήμα από άρθρο του Γιώργου Μόσγα, για τα «Έργα και Ημέρες» της Έφης Αχτσιόγλου όταν υπέγραφε αντιδραστικούς νόμους για την εργαζομένη τάξη.
Ας κλείσουμε λοιπόν, με μια κριτική για το νομοσχέδιο που υπέγραψε η Έφη Αχτσιόγλου το 2017.
«Οι νόμοι 4512/2018 και 4564/2018 ονομάστηκαν «Νόμοι Αχτσιόγλου–Βρούτση» καθώς αποτυπώνουν τη θεσμική σύμπλευση των μνημονιακών συγκυβερνήσεων ΣΥΡΙΖΑ–ΑΝΕΛ και ΝΔ–ΠΑΣΟΚ στο αντεργατικό οπλοστάσιο. Με το νόμο 4512 η υπουργός Εργασίας Έφη Αχτσιόγλου κατάφερε να ξεπεράσει τον αλήστου μνήμης υπουργό Εργασίας Κωνσταντίνο Λάσκαρη της πρώτης μεταπολιτευτικής κυβέρνησης της ΝΔ στο χτύπημα του απεργιακού δικαιώματος. Ενώ με το νόμο 4564 έθεσε σε εφαρμογή τις «Διατάξεις για τον κατώτατο μισθό», του ν.4172/2013 του Γιάννη Βρούτση, υπουργού Εργασίας της συγκυβέρνησης ΝΔ–ΠΑΣΟΚ, με τον οποίο καταργούνται οι συλλογικές διαπραγματεύσεις!» (Από άρθρο του Γιώργου Μούσγα στην ιστοσελίδα Ατέχνως).
Η προσπάθεια της Αχτσιόγλου να εμφανιστεί σαν ο θεματοφύλακας της «Αριστερής Συνείδησης» είναι απλώς αστεία και δεν αντέχει στην παραμικρή κριτική εάν θυμηθούμε την «σταδιοδρομία» της ως Υπουργού, τι υπέγραψε και πόσο συνέβαλε στο 3ο Μνημόνιο, την κατάργηση του ΕΚΑΣ, τους Ηλεκτρονικούς Πλειστηριασμούς και άλλα «αριστερά», «ριζοσπαστικά» και «αντι-Συστημικά» που η διχασμένη μικροαστική συνείδηση της Αχτσιόγλου τα «μεταμορφώνει» με ένα μαγικό ραβδί της Κίρκης σε «αριστερή πολιτική» και «Ηθικό Πλεονέκτημα». Είναι σίγουρο πως με την Αχτσιόγλου ο ΣΥΡΙΖΑ θα «κοντύνει», περιοριζόμενος σε ένα κλαμπ κατατονικών δικαιωματιστών και γραφικών τύπων της εισαγόμενης στην Ελλάδα Πολιτικής Ορθότητας. Θα κυμαίνεται μεταξύ 6-9%, χωρίς επιρροή, με φθίνουσα πορεία, επιστρέφοντας στα ένδοξα μονοπάτια προηγούμενων ετών.
Ο Κασσελάκης είναι μια αντίθετη περίπτωση, ανθρώπου χωρίς κυβερνητικό παρελθόν και άφθαρτου από αυτή την άποψη. Δεν υπέγραψε Μνημόνια και αντεργατικούς Νόμους όπως κατά πρώτο λόγο έκαναν οι Αχτσιόγλου και Τσακαλώτος, δεν έκοψε ΕΚΑΣ, δεν πούλησε «αριστεροσύνη» δηλαδή «φύκια για μεταξωτές κορδέλες».
Το βασικότερο του όμως πλεονέκτημα είναι η επιχειρηματική και ελευθεροεπαγγελματική του ιδιότητα. Σε μια κλασική χώρα «εξαθλιωμένων μικροαστών» και δημοσίων υπαλλήλων όπως η Ελλάδα και σε κόμματα όπως ο ΣΥΡΙΖΑ που αντιπροσωπεύουν αυτά ακριβώς τα στρώματα, ένας αυτοδημιούργητος επιχειρηματίας όπως δηλώνει, εκφράζει μια πρόταση εισόδου στην Μεσαία και Μικρομεσαία Επιχειρηματικότητα με προοπτική προς «τα επάνω». Εφόσον τεράστια στρώματα της Μισθωτής Εργαζόμενης Τάξης του Ιδιωτικού Τομέα δηλαδή της διευρυμένης, με την σημερινή σημασία Εργατικής Τάξης, ακολουθούν την Φιλελεύθερη/Νεοφιλελεύθερη Κεντροδεξιά στρατηγική, εφόσον μεγάλα ποσοστά λαϊκών στρωμάτων έχουν εγκαταλείψει την «Αριστερά» όλων των αποχρώσεων όντας συσπειρωμένα πίσω από τα «Πατριωτικά, δεξιά» κόμματα και εφόσον η συνολικότερη Εργατική και Αγροτική Τάξη αλληθώρισαν προς τα Δεξιά, τι μένει ; Η Μικροαστική και Μεσαία Τάξη του Ιδιωτικού Τομέα που ζητά «προοπτική προς τα πάνω». Ένα μεγάλο ποσοστό του «Βαθέως Λαού» αλλά και της πολυπαινεμένης Εργατικής/Αγροτικής τάξης έχουν αποεγκεφαλοποιηθεί και κρεττινοποιηθεί ανεπανόρθωτα όπως φάνηκε έκδηλα στις τελευταίες εκλογές και ίσως τελικά οι «αμφισβητίες» της Μεσαίας και Άνω Τάξης – όσοι υπάρξουν– παίξουν καθοριστικό ρόλο στα επόμενα χρόνια. Πιθανότατα, οι «χορτασμένοι και προβληματισμένοι μεσοαστοί και αστοί» να διαδραματίσουν τον κεντρικότερα βασικό ρόλο στην διαμόρφωση ενός μπλοκ δυνάμεων που θα αναπτύξουν την επιχειρηματικότητα ενός «Κοινωνικού Φιλελευθερισμού». Δεν ελπίζουμε περισσότερα από μια άθλια χώρα εξαθλιωμένων και λούμπεν μικροαστών, από μια εργατική τάξη αλλά και μια αγροτική τάξη της σφαλιάρας και από έναν λαό γραικύλων, ραγιάδων και πραιτοριανών 24 καρατίων. Δεν νομίζουμε να υπήρξε ποτέ τόσο απογοητευτική χώρα όσο η Ελλάδα με ανάλογους μαφιόζικους «θεσμούς», παρασιτική Ελίτ, εισαγόμενη οικονομία και αυτοεξευτελιζόμενο λαό.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, έχοντας το «άβατον των κάτω στρωμάτων» δηλαδή την έλλειψη αλληλεπίδρασης με τα χαμηλότερα στρώματα που μετακόμισαν τα τελευταία 5-6 χρόνια στο «Βασίλειο του Δεξιού Νεοφιλελευθερισμού», πάνω στην «απελπισία» του έχει έναν υποψήφιο που προσπαθεί να κάνει εισοδισμό στην «καθεαυτή Μεσαία Τάξη» της Επιχειρηματικότητας, του «Φιλελευθερισμού της Πλειοψηφίας» και της «Φιλελεύθερης Συμπερίληψης». Με άλλα λόγια, ο Κασσελάκης εμφανίζεται σαν «Φιλελεύθερος της Αριστεράς», σαν ένας σημερινός Καφαντάρης του «Αριστερού Φιλελευθερισμού» και από αυτή την άποψη σαν ένας «εν δυνάμει», ακόμη και επικίνδυνος αντίπαλος του Μητσοτάκη στο πεδίο του «Κοινωνικού Φιλελευθερισμού» ή του χώρου της «Κοινωνικής Οικονομίας της Αγοράς». Είναι ένας αντίπαλος του Μητσοτάκη που πολεμά τον Imitation Φιλελευθερισμό του τελευταίου με μια Original Φιλελεύθερη Πρόταση, πολεμά δηλαδή τον Μητσοτάκη στο γήπεδό του αλλά με δική του σφραγίδα. Κατά κάποιο τρόπο, είναι ένας «Ενδο-Φιλελεύθερος» πόλεμος με έναν «Φιλελεύθερο που τα έβγαλε πέρα μόνος του» (Κασσελάκης) απέναντι σε έναν Φιλελεύθερο που «Κέρδισε λόγω ονόματος της Οικογένειας και του Πατέρα του» (Μητσοτάκης), ένας «Δικαιωματιστής Φιλελεύθερος» «όνομα και πράγμα» σαν Gay που είναι ο ίδιος (Κασσελάκης) απέναντι σε έναν «ντεμέκ» Φιλελεύθερο όπως ο Μητσοτάκης και ο οποίος παρόλη την «Δικαιωματιστική Ατζέντα της Νέας Δημοκρατίας» που πλασάρει μανιωδώς σε όλες τις Λαϊκές Αγορές Πανελλαδικά, δεν μπορεί να απαγκιστρωθεί από την Ακροδεξιά συνιστώσα του Φιλελευθερισμού της Δεξιάς (Βορίδης, Γεωργιάδης κλπ.). Αντίθετα, ο Κασσελάκης δεν έχει τέτοια ακροδεξιά βαρίδια ενώ διαθέτει «απείρους Δικαιωματιστές» στον ΣΥΡΙΖΑ, τόσους πολλούς «να φαν και οι κότες!». Άλλωστε, οι «Δικαιωματιστές» είναι ο προθάλαμος του Φιλελευθερισμού, αν όχι καθαρόαιμοι Φιλελεύθεροι. Από όλες τις απόψεις διαθέτει πλεονέκτημα έναντι του Μητσοτάκη.
Όσοι λοιπόν θέλουν να κάνουν «Επέλαση Ιππικού στην Άγρια Δύση της Μεσαίας
Τάξης» έχουν την επιλογή Κασσελάκη για να διεισδύσουν στα άδυτα της Μεσαίας
Τάξης ή και της Upper Middle Class, τουλάχιστον να ελπίσουν πως μπορούν να κάνουν «Έφοδο στον Ουρανό», στη κλίμακα της Κοινωνικής Ανόδου, ανεβαίνοντας οικονομικά και κοινωνικά
και αφήνοντας την «αριστερή μιζέρια» και το «Ηθικό Πλεονέκτημα της Αριστεράς «για
όσους ψήφισαν Μνημόνια. Γιατί οι «Αριστεροί»
του ΣΥΡΙΖΑ ψήφισαν Μνημόνια, ο (δήθεν) «μαρξιστής» Τσακαλώτος καθιέρωσε
τους Ηλεκτρονικούς Πλειστηριασμούς και «φέσωσε» τον ελληνικό λαό με 37 δις μαζί
με τον Μωυσή του Ελληνικού Καιροσκοπισμού που ακούει στο όνομα Δραγασάκης, η (δήθεν)
«αριστερή» Αχτσιόγλου περιόρισε το δικαίωμα της Απεργίας και των Συλλογικών Διαπραγματεύσεων
δεχόμενη την απόλυτα δικαιολογημένη διαμαρτυρία του ΠΑΜΕ στο Γραφείο της,
εκεί όπου
η «Μαρία Αντουανέτα των Γιαννιτσών» δεχόταν τους Sans-culottes του ΠΑΜΕ, τους «αβράκωτους της Γαλλικής
Επανάστασης», ταυτόχρονα δε ο Engels του ΣΥΡΙΖΑ, ο Γιάνης – με ένα ν – Βαρουφάκης
θεωρούσε το «70 % των Μέτρων της Τρόικα, ορθά και δίκαια» (Δήλωση του Γιάνη – επαναλαμβάνουμε,
με ένα ν– στις 20/2/2015).
Ήταν η εποχή που μόνο με «Υπεραριστερές κορώνες και μπόλικο Αριστερό Πλεονέκτημα» θα δεχόταν οι Μάζες την πιο «Δεξιά στροφή της Νεώτερης Ιστορίας», την μετατροπή του ΟΧΙ σε ΝΑΙ στο Δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου 2015 και την υπογραφή του 3ου Μνημονίου. Μόνο ένας «Αριστερός» θα μπορούσε να πείσει τις μάζες για Δεξιά στροφή. Τελεία και παύλα.
Όσοι λοιπόν σήμερα, υποκρίνονται σαν τις βαρυπενθούσες Μαγδαληνές πως υπερασπίζονται την «Αριστερή ταυτότητα» του ΣΥΡΙΖΑ ψηφίζοντας Αχτσιόγλου ή είναι παντελώς άσχετοι και ανιστόρητοι ή απλώς «καθηλώθηκαν» με αστείο τρόπο από την ευειδή «Εικόνα της Περσόνα της Έφης από τα Γιαννιτσά». Δεν αποτελούν την πολιτική ομάδα του «Ηθικού Πλεονεκτήματος της Αριστεράς» όπως αφελέστατα νομίζουν αλλά την Συνομοταξία των Αφελών που βαφτίζουν «το κρέας ψάρι» όπως ακριβώς οι καλόγεροι του Μεσαίωνα. Άξιοι της μοίρας τους!
Ο Κασσελάκης, χωρίς να βαρύνεται με 3ο Μνημόνιο όπως προαναφέραμε κι άλλες φορές, κάνει «έφοδο» σε έναν κοινωνικό και πολιτικό χώρο μάλλον παρθένο για την «Δικαιωματιστική» (δήθεν) Αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ, αυτόν της Μεσαίας Τάξης. Και είναι μεγάλη υποκρισία να άπτεσαι για τους Gay όπως κάνει ο επίσημος ΣΥΡΙΖΑ χωρίς να ενδιαφέρεσαι για τις μεγάλες μάζες. Αντίθετα, ο Κασσελάκης θέλει να «εισάγει» τις μεγάλες μάζες σε έναν άγνωστο χώρο, όπως αυτός της Μεσαίας Τάξης στον ΣΥΡΙΖΑ και ο οποίος αποτελεί Terra Incognita για τον ΣΥΡΙΖΑ έως σήμερα. Έχει μια ρεαλιστική πρόταση απέναντι στις «αριστερές» και ψευδο-αριστερές αρλουμπολογίες του ΣΥΡΙΖΑ που θέλουν να καθηλώνουν τις μάζες σε μια «Αριστερή Μιζέρια» που στο κάτω-κάτω απλά δεν είναι αριστερή. Το να είσαι «Μικροαστούλης της κακιάς ώρας» και να παριστάνεις τον «Αριστερό» δεν είναι απλά «Διχασμός Προσωπικότητας» αλλά μια καθαρόαιμη ανοησία ΣΥΡΙΖΑΙΙΚΟΥ τύπου. Χωρίς Εργατική Τάξη δεν υπάρχει καμιά «Αριστερά» και «Σοσιαλισμός», τουλάχιστον βελτιωθείτε οικονομικά και κοινωνικά μήπως «δείτε Άσπρη Μέρα». Αυτό λέει ουσιαστικά ο Κασσελάκης και γι’ αυτό είναι απείρως πιο ειλικρινής, ευθύς και ντόμπρος συγκρινόμενος με όλο το «αριστερό Τσίρκο» του ΣΥΡΙΖΑ. Άλλωστε, τι ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ στην εφαρμοσμένη Πολιτική του παρά ένα Κεντροδεξιό Κόμμα Φιλελεύθερης Οικονομικής Πολιτικής με «Αριστερή Φρασεολόγια»; Γιατί τι ήταν ο περιορισμός του Δικαιώματος Απεργίας και των Συλλογικών Διαπραγματεύσεων της Αχτσιόγλου, το κόψιμο του ΕΚΑΣ, οι Ηλεκτρονικοί Πλειστηριασμοί και το «πετσόκομμα» των 37 δις του Τσακαλώτου; Μήπως «Αριστερή Πολιτική Σοσιαλιστικού Μετασχηματισμού»; Πράγματι, είναι απίστευτη υποκρισία και δείγμα «Ψυχολογικής Ανισορροπίας» να εφαρμόζεις Μνημόνιο δηλαδή Αστική, Νεοφιλελεύθερη Πολιτική του Χειρίστου Είδους και ταυτόχρονα να χτυπάς τα στήθη σου φωνάζοντας «Ηθικό Πλεονέκτημα! Εδώ το φρέσκο Ηθικό Πλεονέκτημα!»!
Συγκρινόμενος με ένα «Φάντασμα της Αριστεράς» που απλά δεν υπάρχει, ο πραγματιστής και με πρακτικό πνεύμα Κασσελάκης προτείνει μια διέξοδο για να μετατραπεί ο ΣΥΡΙΖΑ και στο Πολιτικό επίπεδο αυτό που είναι στο Κοινωνικό, ένα Μικροαστικό Κόμμα με φιλοδοξίες Μεσοαστικής Εισχώρησης και Κοινωνικής Ανόδου. Μια «Φιλελεύθερη Αριστερά» της Μεσαίας Τάξης. Τελεία.