Ηλία Παπαναστασίου
Οι λαοί δεν επαναστατούν μόνο, δεν εξεγείρονται νυχθημερόν ούτε βρίσκονται σε διαρκή αναβρασμό χωρίς διέξοδο. Αντίθετα, οι λαοί πολλές φορές παθητικοποιούνται σε επίπεδο νοσηρότητας, κρεττινοποιούνται σε βαθμό «ανίατης ασθένειας», πάσχουν από Σύνδρομο Στοκχόλμης και αποτελούν πολλές φορές παράδειγμα προς αποφυγή και προσωποποίηση απέχθειας. Ακόμη και στην αγανάκτησή τους, προσωποποιούν τις ευθύνες των πολιτικών και σωστά, όμως ποτέ ο λαός δεν αναλαμβάνει τις ευθύνες των επιλογών του. Σωστά έγραφε πριν μερικά χρονιά ο Ανδρέας Μίγκος, αντιδήμαρχος Ανδραβίδας σε μια τοπική εφημερίδα για την «αγανάκτηση» του λαού μετά τις λανθασμένες σε βαθμό αθλιότητας επιλογές του.
«Εν τούτοις, η αγανάκτηση αυτή συνοδεύεται συχνά με μια κοντόφθαλμη αντίληψη, σύμφωνα με την οποία οι ευθύνες για την παρακμή της πατρίδας μας ανήκουν αποκλειστικά στους ανήθικους και διεφθαρμένους κυβερνώντες μας. Αυτού του είδους τη νοοτροπία, χαρακτηριστικό γνώρισμα ενός δημοκρατικού πολιτεύματος, είχε διαγνώσει ο Δημοσθένης, που στο λόγο του «Περί Συντάξεως» κάνει την ακόλουθη εύστοχη διαπίστωση: «Δε σας κάνουν οι ρήτορες καλούς ή κακούς, εσείς τους κάνετε όπως θέλετε. Διότι εσείς δεν έχετε τις δικές τους επιδιώξεις, ενώ εκείνοι φροντίζουν ν’ ακολουθούν όσα νομίζουν ότι εσείς επιθυμείτε. Αν, λοιπόν, εσείς επιθυμούσατε το σωστό, όλα θα πήγαιναν καλά, ουδείς πλέον θα πρότεινε κάτι κακό, ή και να το πρότεινε, θα έπεφτε στο κενό, αφού κανέναν δε θα έπειθε.»
Με άλλα λόγια, σύμφωνα με τον αρχαίο ρήτορα, η ποιότητα της πολιτικής τάξης δεν αποτελεί παρά καθρέφτισμα της ποιότητας των πολιτών. Και είναι ενδιαφέρον που σε μια ανάλογη διαπίστωση καταλήγει εικοσιτρείς αιώνες αργότερα ο Ανδρέας Καρκαβίτσας, με το γλαφυρό και παθιασμένο λόγο του:
«Δε θα του έλεγα ποτέ (του λαού) –γιατί και ποτέ δεν είναι αλήθεια– πως αυτός είναι θύμα των πολιτικών του, άλλα πως και οι πολιτικοί είναι θύματά του, αξιολύπητα.»
Εάν λοιπόν δούμε τα αποτελέσματα των δυο εκλογικών αναμετρήσεων το τελευταίο εξάμηνο, ο ελληνικός λαός –έστω και με ποσοστό συμμετοχής που δεν ξεπερνούσε το 52%– επιβράβευσε ουσιαστικά την πολιτική της Ελίτ της Χρεοδουλοπαροικίας όπως πολύ σωστά αποκαλεί την Ελλάδα ο Νίκος Σίμος, αρθρογράφος και παλιός σύντροφος από ιστορικότητες εποχές. Επιβράβευσε δηλαδή ο ελληνικός λαός που «ζυγόν δεν υπομένει» αφενός μεν την εκπληκτική ακρίβεια της καθημερινότητας και όχι μόνο στον τομέα των τροφίμων, αφετέρου δε την συνολική υποβάθμιση μια άθλιας χώρας που επαίρεται για τον «Ευρωπαϊσμό» της και τον Δυτικόδουλο προσανατολισμό της και διαθέτει υποδομή υποανάπτυκτης χώρας.
Μην ξεχνάμε πως η Ελλάδα είναι μία κατ’ όνομα Ευρωπαϊκή χώρα που δεν διαθέτει Κτηματολόγιο* –η μοναδική στην Ευρώπη– αλλά και η μοναδική «ευρωπαϊκή» χώρα που δεν διαθέτει Σιδηρόδρομο «πλήρους απασχόλησης» συνδέοντας τα κυριότερα αστικά κέντρα όπως Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Θεσσαλικές πόλεις κλπ.
Το απερίγραπτο κλίμα ηθικής κατάπτωσης, εκφυλισμού και παρακμής που ζούμε, την πνευματική, ψυχολογική και συνολικότερη αποχαύνωση που διαδίδουν επί 24ωρου βάσεως τα ελεεινά τηλεοπτικά μέσα της χώρας παράλληλα με την εκκωφαντική απουσία –κατά πλειοψηφία– των λεγόμενων «πνευματικών ανθρώπων, καλλιτεχνών και (αυτο)αποκαλούμενων διανοουμένων» τότε ο ζόφος και η «διαρκής νύχτα» μάλλον θα διαρκέσει πολύ καιρό σε αυτή την χώρα.
Φυσικά είναι αυτονόητο πως υπάρχουν διαμαρτυρίες και διαδηλώσεις όμως δεν συμβαδίζουν με το «Άγος της Ελληνικής Παρακμής», της χώρας των 404 δις Δημόσιου Χρέους, του ενός περίπου τρις ευρώ συνολικού, δημόσιου και ιδιωτικού χρέους, της χώρας των περισσότερων νεκρών λόγω της πανδημίας, της χώρας των χαμηλότερων μισθών και του χαμηλότερου –πλην Βουλγαρίας– κατά κεφαλήν ΑΕΠ. Μιας χώρας που δεν είναι απλώς χρεωκοπημένη αλλά πρόκειται για μια χώρα χωρίς ουσιαστικά Μεταποίηση, χωρίς Αγροτική Παραγωγή και «εισαγόμενη» στο μεγαλύτερο ποσοστό των αγαθών. Χαρακτηριστικό είναι πως η Τουριστική Αγορά της Ελλάδας «τρέφει» τους τουρίστες με εισαγόμενα τρόφιμα σε ποσοστό 80%(!). Ουσιαστικά πρόκειται για μια χώρα μη-Ευρωπαϊκή και «Δυτική» όπως αυτάρεσκα αυτοαποκαλείται, για χώρα μη ανεπτυγμένη αλλά για «πρότυπο χώρας εισαγόμενης», εξηρτημένης σε όλους τους τομείς και πλήρως υποταγμένης στα κελεύσματα των Αμερικανο/Ευρωπαίων Κυρίαρχων. Ουσιαστικά μιλάμε για χώρα που ισοδυναμεί με Αμερικανική Αποικία και διαθέτει «απόθεμα φιλοδοξιών» να καταστεί 51η Αμερικανική Πολιτεία. Για τέτοια χώρα μιλάμε...
Εννοείται πως τέτοια χώρα διαθέτει και ανάλογο λαό. Λαό που ουσιαστικά δεν απελευθερώθηκε ποτέ, ήταν και είναι ραγιάς, δουλοπάροικος και χειροκροτητής των ισχυρών της Αγγλο/Αμερικανικης Ελίτ εδώ και τουλάχιστον 200 χρόνια. Με ένα ένδοξο ΕΑΜικό διάλειμμα 1941-44, μια αισιόδοξη παρένθεση το 1981-89 και μια ομιχλώδη «προοπτική στυλ Κλιντ Ίστγουντ» το 2015, όπου «με ένα άρθρο θα καταργούνταν» το Μνημόνιο.
Δεν γνωρίζουμε εάν ωρίμασε έστω και ελάχιστα ο ελληνικός λαός, γνωρίζουμε όμως πως κινδυνεύει να περάσει μεγάλες καταστροφές οικονομικές, κοινωνικές και εθνικές εάν δεν συνειδητοποιήσει στοιχειώδεις έννοιες όπως δημοκρατική συμμετοχή, μαζική διαμαρτυρία και εθνικά ανεξάρτητη πολιτική. Εμείς δεν ελπίζουμε πως θα το πράξει όμως η διάψευση της απαισιόδοξης προοπτικής είναι στο χέρι του και κυρίως στην κρίση του. Εάν και εφόσον υπάρχει πλέον «κρίση» του ελληνικού λαού.
*(Σημ. Ρ. Εκκρεμεί ακόμη η ένταξη του 50% της χώρας)