Γράφει: Ο Γιώργος Ρούσης
«Εχουμε πόλεμο», δήλωνε προ ημερών ο βουλευτής του Πανελλήνιου «Σοσιαλιστικού» (για να μην ξεχνιόμαστε) Κινήματος Μίμης Ανδρουλάκης με το γνωστό λαοπλάνο ύφος του.
Το ποιοι έχουν πόλεμο με ποιους, το για ποιους λόγους γίνεται αυτός ο πόλεμος, παρέμεινε βεβαίως σκοπίμως αδιευκρίνιστο.
Το ίδιο αδιευκρίνιστο παρέμεινε, από την επίσης «σοσιαλιστή» υπουργό Οικονομίας κυρία Λούκα Κατσέλη, το ποιοι είναι εκείνοι που «αμφισβητούν την εθνική μας κυριαρχία», οπότε και «παύουν να υπάρχουν αρεστές ή μη οικονομικές πολιτικές».
Αλλά και ο πρόεδρος του «Λαϊκού» (για να μην ξεχνιόμαστε και πάλι) Ορθόδοξου Συναγερμού Γιώργος Καρατζαφέρης, κατά τη συζήτηση στη Βουλή επί του προϋπολογισμού, ξέχασε να μας πει από ποιους κινδυνεύει το έθνος, οπότε και ο λαός θα πρέπει να θυσιαστεί ως σύγχρονη Ιφιγένεια.
Είναι προφανές πως όλα τούτα τα πολεμικά ανακοινωθέντα, τα οποία παρεμπιπτόντως υπό τη «σοσιαλιστική» τους εκδοχή απαξίωσαν παντελώς την όποια αξία-αξιοπρέπεια προεκλογικών δεσμεύσεων, μετεκλογικών υπουργικών δηλώσεων και των φορέων τους, στοχεύουν στην απόσπαση της ευρύτερης λαϊκής συναίνεσης σε μέτρα, τα οποία υποτίθεται ότι αποτελούν απαραίτητες θυσίες απέναντι στον κίνδυνο που προκύπτει από νεφελώδεις εχθρούς όπως οι «παγκόσμιοι κερδοσκόποι», «οι αγορές», οι «πολέμιοι του ευρώ», «οι μη ευρωπαϊκοί οικονομικοί οργανισμοί»...
Ολοι αυτοί οι εχθροί έβαλαν στο μάτι την Ελλάδα και προσπαθούν να την εξολοθρεύσουν.
Αντίθετα, οι «σύμμαχοι» μας Γαλλογερμανοί, έναντι ολίγων δισ. (όσων καρπώνονται από τους τόκους των δανείων μας και από το νταβατζιλίκι που τους πληρώνουμε με μορφές όπως η αγορά φρεγατών αξίας 2,5 δισ. σήμερα, τα Eurofighter, τα Rafale και τα υποβρύχια... αύριο) μας προστατεύουν και ανέλαβαν να μας επιτηρούν για να επανέλθουμε στο σωστό δρόμο, από τον οποίο μας έβγαλε η κακή διαχείριση της Ν.Δ. Κάπως έτσι παρουσιάζεται το πολεμικό σενάριο.
Να όμως που:
*Οσο υπάρχει καπιταλισμός θα υπάρχουν πάντοτε και κερδοσκόποι.
*Η «δημιουργική λογιστική», κοινώς η νοθευμένη λογιστική, έτσι ώστε να αποκρύπτεται η πραγματική εικόνα της οικονομίας, δεν αποτέλεσε κάποια πρωτοτυπία των κυβερνήσεων της Ν.Δ. αλλά συνήθη τακτική και του ΠΑΣΟΚ.
*Τα περισσότερα από αυτά τα μέτρα σιγοψιθυρίζονται και επιχειρήθηκε να ληφθούν καιρό πριν τη νεοδημοκρατική λαίλαπα, επί πασοκικής ευημερίας.
*Τα ίδια προβλήματα και πιο ειδικά το δημόσιο χρέος υπάρχουν και σε εντονότερο βαθμό σε διάφορες και μάλιστα πιο αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες (π.χ. Ιαπωνία 180%, ενώ στις ΗΠΑ έφθασε αισίως τα 12.104 δισ. δολάρια).
*Τα ίδια μέτρα και τα ίδια «Σύμφωνα Σταθερότητας» προωθούνται ήδη και σε μια σειρά άλλες χώρες (Πορτογαλία, Ισπανία, Ιταλία...).
Η αλήθεια είναι ότι πράγματι έχουμε πόλεμο, έναν αδυσώπητο πόλεμο, ο οποίος έχει οξυνθεί στο έπακρο σε περίοδο δομικής κρίσης του καπιταλισμού, μια και ο μόνος τρόπος για να αντιμετωπιστεί η κρίση του κεφαλαίου, απόρροια της αποπομπής ζωντανής εργασίας, είναι η παραπέρα εκμετάλλευση της εργασίας.
Το αν η επίθεση του κεφαλαίου απευθύνεται με πιο εκβιαστικό τρόπο εις βάρος της εργατικής τάξης της Ελλάδας, τούτο συμβαίνει διότι στα πλαίσια της ανισόμερης καπιταλιστικής ανάπτυξης, που επιχείρησαν να καλύψουν τα περί σύγκλισης κηρύγματα και η «δημιουργική λογιστική», αυτή αποτελεί στρεβλό (λόγω κυρίως της παραοικονομίας της) και αδύναμο κρίκο του αναπτυγμένου ευρωπαϊκού καπιταλισμού, έναν κρίκο ο οποίος αν σπάσει θέτει σε κίνδυνο ολόκληρο το ευρωπαϊκό κεφαλαιοκρατικό οικοδόμημα και πιο ειδικά το νόμισμά του.
Ετσι, λοιπόν, σε αυτόν τον πραγματικό πόλεμο οι αντίπαλοι είναι από τη μια το κεφάλαιο, οι κυβερνήσεις του, και οι γκαουλάιτερ της σύγχρονης οικονομικής κατοχής, όπως η δική μας κυβέρνηση, και από την άλλη οι λαοί.
Η έκβαση αυτού του πολέμου θα κριθεί τελικά από τη στάση της σύγχρονης εργατικής τάξης και όπως ήλθαν τα πράγματα σε μεγάλο βαθμό από τη στάση της δικής μας εργατικής τάξης, η οποία στην προκείμενη περίπτωση χρησιμοποιείται και σαν πειραματόζωο για να μετρηθούν τα όρια της λαϊκής ανοχής στην επίθεση του κεφαλαίου.
Αν η εργατική τάξη λειτουργήσει σε τούτη τη μάχη σαν δειλή σκλάβα που απαρνείται την εξάλειψη της σκλαβιάς της, τότε ουαί και αλίμονο για το δικό της μέλλον και για εκείνο της ανθρωπότητας, και τούτο διότι το κεφάλαιο δεν πρόκειται να σταματήσει την επίθεσή του ενάντια στο επίπεδο ζωής, τα δικαιώματα και τις ελευθερίες.
Τα σημερινά μέτρα θα φαντάζουν παράδεισος μπροστά σε εκείνα που έρχονται και η ανθρωπότητα θα χάσει ό,τι κατέκτησε με αίμα και θυσίες, γυρίζοντας δεκάδες, αν όχι εκατοντάδες, χρόνια πίσω.
Αυτό άλλωστε αποδεικνύεται περίτρανα από την πορεία χωρών όπως η Λετονία, η Ουγγαρία, η Ρουμανία, η Ουκρανία και η Ισλανδία, στις οποίες παρενέβη ήδη το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο(1).
Αντίθετα, αν η εργατική τάξη αντιδράσει με όλα τα μέσα που διαθέτει και μεταφέρει τη σύγκρουση από τα γραφεία της Ε.Ε. και των άλλων κεφαλαιοκρατικών οργανισμών και από τα υπουργικά συμβούλια στους δρόμους, τότε υπάρχει ελπίδα.
Υπάρχει ελπίδα όχι μόνο να αποτραπούν τα όποια αντιλαϊκά μέτρα, αλλά και να θιγούν οι πραγματικές αιτίες που οδηγούν σε αυτά, και έτσι να αναδειχτεί ότι στην εποχή μας η πάλη για την επιβίωση δεν μπορεί να είναι άλλη από την πάλη για την απελευθέρωση από τον κεφαλαιοκρατικό ζυγό, δηλαδή να τεθεί επί τάπητος και να λυθεί υπέρ του σοσιαλισμού το πιο επίκαιρο από ποτέ άλλοτε δίλημμα «σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα».
Σημαντική μάχη σε αυτόν τον πόλεμο είναι εκείνη της 24ης του Φλεβάρη. Η επιτυχία της γενικής απεργίας και των λαϊκών συγκεντρώσεων, συλλαλητηρίων, που καλό θα είναι να γίνουν όπως στην πορεία του Πολυτεχνείου, όχι ξέχωρα, αλλά από κοινού μετά από ξέχωρες, έστω, συγκεντρώσεις, στο βαθμό που είναι αδύνατον να βρεθεί μια φόρμουλα έτσι ώστε σε μια κοινή συγκέντρωση να λάβουν το λόγο και να χειροκροτηθούν, ή, γιατί όχι, να αποδοκιμαστούν, ανάλογα με τη στάση τους, οι διάφοροι εκπρόσωποι, θα έχει καθοριστική σημασία.
Αν στις 24 του Φλεβάρη νεκρώσουν τα πάντα και πλημμυρίσουν από κόσμο οι ελληνικές πολιτείες και κυρίως η Αθήνα, όπως είχε γίνει ενάντια στα μέτρα Γιαννίτση, αν αυτή η κινητοποίηση αντιμετωπιστεί όχι σαν μια πιστολιά στον αέρα αλλά σαν καμπή στην ανάπτυξη και την κλιμάκωση ενός ενωτικού κινήματος αντίστασης, ανατροπής, και αντεπίθεσης, τότε και μόνον τότε υπάρχει ελπίδα.
Ολοι στους δρόμους λοιπόν, γιατί είναι βέβαιο ότι και σε αυτόν τον πόλεμο, σε αυτούς θα κριθεί το δίκιο.
Ολοι στους δρόμους, γιατί τώρα πια «οι πράξεις θα πράξουν»(2).
(1) Μωυσή Λίτση, «"Καμένη γη" αφήνει το ΔΝΤ», «Κυριακάτικη
Ελευθεροτυπία», 14 Φεβρουαρίου 2010, σελ. 10.
(2) Από το ποίημα «Ε, ναι» της Νάντιας Γαβαλά, από τη συλλογή της «Τριάντα οκτώ τριαντάφυλλα», Δωδώνη, 2009.
· Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΡΟΥΣΗΣ είναι καθηγητής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο.
Πηγή:
http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=134247
Διαβάστε και άλλα σχετικά κείμενα εδώ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewforum.php?f=33