«Ακόμα και την Αποκάλυψη
θα χαζεύατε από το καλό σας παράθυρο…»
Λουί Αραγκόν
Χαρτί λευκό, να το γιομίσω με πέτρες περιμένει
Με του μυαλού το θόρυβο και την αρρώστια της ημέρας
Είναι κοντά η πένα μου, να κλάψει πάλε καρτεράει
Χτικιό ‘ταν και θέριεψε στου πόνου το κατόπι
Μες τη Βουλή οι αχόρταγοι κι ο τρόμος παρά έξω
Μες τ’ αρχηγού το πάπλωμα, μια χώρα με πορνεμένο σώμα
γυμνό ‘ναι, χιλιοδάγκωτο, κι οι ρόλοι στο ημίφως
Πιο κάτω της Λέρνης τα θεριά, οι τριακοσιοκεφαλίτες
στου λόγου τον κατήφορο, όσα στοιχειά μια μούρη
και στης ψευτιάς το μάθημα, με κάθε στυλ και τέχνη
ο ένας συνθέτει την κλεψιά, με κόμματα και στίξεις
κι ο άλλος, το υπερθέαμα των μαστροπών με σκηνικά στολίζει
Φέρε λαέ, φέρε ζωή, μίζες, λεφτά για τους προδότες
κοιλιόδουλο το είναι τους, χαμέρπεια η θροφή τους
χυδαίο είν’ το χνώτο τους , λερή και η ψυχή τους
Άδεια είσαι Ελλάδα μου, η νύχτα σου αταίριαστα μεγάλη
Μόλεψε κι η φύση μας, φυσάει αέρας βρικολάκων
Να, μιαν αγχόνη κρέμεται στη φυλλωσιά του χρόνου
κρυφοδαγκανιάρικα σκυλιά, ας τσακιστεί η βλαστήμια
σαν τιμωρία να φανεί, φωνάξτε την ευνούχοι!
Ξέφτια, πληγές, εγκλήματα, κι έχουμε πια φαλίρει
και στο μυαλό και στην καρδιά, πλαστά ‘ναι και τα νεύρα
Ρίγη χωρίς δύναμη, βλέφαρα δίχως μάτια
χαμένοι μες τα σκύβαλα, χωμένοι στην αφάνεια
Γέννες κακές της εποχής, αγγειά της τεχνητής νοημοσύνης
προσήλυτοι των καναλιών, υπόδουλοι ηδονιστές της ύλης.
* Από τη Συλλογή ποιημάτων, «ΜΕΣΤΩΣΑΙ ΜΕ ΟΡΓΗΣ…»