Κάποιοι δεν θέλουν να αντιληφθούν το βάθος και το εύρος της μαφιόζικης δολοφονίας του Σωκράτη, καθώς και το ρόλο του «τρωκτικού»…
Ορθόδοξοι το παίζανε και υπερπατριώτες και οι μεγαλύτεροι πολιτικοί έμποροι.
Για να μην αναφερθούμε στα μεγάλα πολιτικά λαμόγια που ακόμα το παίζουν φανατικοί «πατριώτες» και άνθρωποι της εκκλησίας, καθώς και υστερικοί κατά των λαθρομεταναστών…
Η βάση των κριτηρίων για οποιαδήποτε κατάσταση και για την αξιολόγηση των προσώπων είναι η ιστορία, τα γεγονότα, η λογική που διέπει τις πράξεις, η ιστορική και πολιτική πραγματικότητα δηλαδή και ΟΧΙ αν είναι συμπαθής ή «καλός χριστιανός». Το «καλός χριστιανός» κρίνεται από τις πράξεις του και όχι από τις προσευχές του ή τις εκκλησιαστικές διασυνδέσεις του.
Αλήθεια μπορείς να κολυμπάς μέσα στις ακαθαρσίες των υπονόμων και της διαπλοκής όλη σου τη δημοσιογραφική ζωή και να είσαι ηθικός και ακέραιος, αγωνιστής και πολέμιος του κατεστημένου;
Μη τρελαθούμε τελείως!!!
Α μη χάνουμε, συνεπώς το δάσος πίσω από τα φυλλώματα, την πολεμική ΑΡΕΝΑ της διαπλοκής στα ΜΜΕ πίσω από τις κουκίδες των προσώπων…
Το «Τρωκτικό» ήταν γρανάζι της καθεστωτικής δημοσιογραφικής μηχανής, γρανάζι του πολέμου μεταξύ των «νταβάδων» που διεκπεραίωσε το ρόλο για το οποίο έγινε και ο κύκλος του έκλεισε…
Θα σκιαγραφήσουμε στη συνέχεια το οικονομικό και πολιτικό καθεστώς στα ΜΜΕ, τις μεγάλες ανατροπές και τις «μεγάλες σφαγές», το ιστορικό των πραγμάτων και των προσώπων για να πιάσει, όποιος θέλει να σκεφτεί, το μίτο, και να μην αραδιάζει παραμύθια…
Θα αρχίσουμε πρώτα με ένα παλιό μας άρθρο (γραμμένο το 2.000), ως εισαγωγή.
Το καθεστώς της βλακείας στον Τύπο
Ο ΤΥΠΟΣ φοβάται τις ιδέες γι’ αυτό προσφέρει ελάχιστα γραπτά κείμενα με ιδέες πνιγμένα μέσα σε ένα άπειρο πλήθος γραπτών χωρίς ούτε μιαν ιδέα. Εάν η γραπτή σκέψη δεν έχει απαγορευτεί ακόμα στον Τύπο αυτό δεν οφείλεται στο δημοκρατισμό του, αλλά στο γεγονός ότι ο Τύπος έχει ειδικευτεί να πουλάει την απουσία ιδεών και να καθιστά, προς το παρόν τουλάχιστον, ακίνδυνα τα γραπτά με νεύρο και ιδέες.
ΕΤΣΙ ο Τύπος ακολουθώντας τα χνάρια της οικονομικής και πολιτικής εξουσίας έχει πλημμυρίσει από εκατοντάδες ηρωικών ηλιθίων, που φοβούνται πολύ περισσότερο τις συνέπειες της εξυπνάδας των άλλων από τις συνέπειες της δικής τους βλακείας. Αυτό, λοιπόν, το «πλήθος» χωρίς ιδέες (κάποιοι είχαν, αλλά τις απώλεσαν καθ’ οδόν) παρεμποδίζει με οποιοδήποτε τρόπο την εξυπνάδα, ώστε να έχει ελεύθερο το πεδίο για τη δική του βλακεία. Και επειδή αυτή η βλακεία δεν κινδυνεύει ποτέ να τιμωρηθεί, αντίθετα αμείβεται, χρησιμοποιείται όλο και πιο ασύδοτα…
ΣΤΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ του «εκσυγχρονισμού» η βλακεία έγινε αρετή. Έγινε επάγγελμα. Πολιτικοί, οικονομολόγοι, ψυχολόγοι, κοινωνιολόγοι, σημειολόγοι, διανοούμενοι και λοιποί χρησιμοποιούν το επάγγελμα της βλακείας για να χαϊδέψουν τα ισχυρά κέντρα εξουσίας. Και κουνάνε την ουρά τους από χαρά όταν τα αφεντικά τους ζητούν τις «υπηρεσίες» τους…
ΣΤΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ αυτό της αγοραπωλησίας της βλακείας η γραπτή σκέψη συρρικνώνεται απελπιστικά, οι ιδέες ισοπεδώνονται και ο γραπτός λόγος αυτολογοκρίνεται. Η κυρίαρχη τάση είναι η επιβολή της ομοιομορφίας της βλακείας: Η λογική της Νέας Τάξης Πραγμάτων που επιβάλλεται στην Ελλάδα από τους «εκσυγχρονιστές» υπαλλήλους της…
Η ΒΛΑΚΕΙΑ, βεβαίως, δεν φοβάται μόνο τις ιδέες, αλλά τις πολεμάει με κουτοπόνηρη μοχθηρία. Όταν στερείσαι από ιδέες επιστρατεύεις τα σύνεργα του πλαστογράφου ταχυδακτυλουργού, την ατιμία, την κουτοπονηριά. Η βλακεία από τη φύση της είναι κουτοπόνηρη: Μια δόλια παραποίηση και συκοφάντηση των ιδεών χωρίς να έχει συνείδηση της πράξης της. Η βλακεία πιστεύει στο βλακώδες. Δεν είναι σε θέση να διακρίνει το παραποιημένο και το ψεύτικο γιατί δεν αντιλαμβάνεται τις ιδέες, το πώς γεννιούνται οι ιδέες, το πώς κινούνται οι ιδέες, το ποιοι εμπορεύονται τις ιδέες. Τρέφεται πάντα από την εύπεπτη τροφή που σερβίρει η εξουσία. Η υποταγή στην εξουσία είναι η βλακεία…
ΟΙ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΙ που παραποιούν και κακοποιούν σήμερα τις ανατρεπτικές ιδέες, που τις συκοφαντούν με τόση μοχθηρία δεν εκτελούν όλοι διατεταγμένοι υπηρεσία. Δεν ενεργούν όλοι συνειδητά. Απλώς είναι θύματα του επαγγέλματός τους, του επαγγέλματος της βλακείας. Υποτελείς στην «εκσυγχρονιστική» εξουσία και ασυνείδητοι προπαγανδιστές της Νέας τάξης. Δηλαδή βλάκες, ανίκανοι να διακρίνουν, να αναλύσουν και να μελετήσουν άλλες ιδέες και απόψεις, να πολεμήσουν σε επίπεδο ιδεών. Τρέφονται από τα υποπροϊόντα της καθεστωτικής προπαγάνδας.
ΔΕΝ αντιλαμβάνονται έτσι όχι μόνο τις ηλίθιες αντιφάσεις τους, αλλά ούτε το γεγονός ότι έχουν γίνει άβουλα γρανάζια της καθεστωτικής παραπληροφόρησης, ατιμίας και προβοκάτσιας.
Όλοι οι δημοσιογράφοι αποτελούν τα άβουλα γρανάζια της κυρίαρχης καθεστωτικής δημοσιογραφικής λογικής: Της λογικής που παράγει και εμπορεύεται τη βλακεία.
Κάποιες φωτεινές εξαιρέσεις που φαίνεται ότι διαφοροποιούνται ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ είναι και αυτές υποταγμένες στη δημοσιογραφική ΛΟΓΙΚΗ
Αποτελούν τα άλλοθι αυτής της ισοπεδωτικής λογικής, προσδίδουν «κύρος» σε αυτή τη λογική, κοσμούν σαν «ανατρεπτικές γλάστρες» την ισοπεδωτική βλακεία.
Το πλέον ανατρεπτικό κείμενο χάνει κάθε δύναμη και σημειολογική αξία μέσα στο πλήθος της βλακείας.
Ανατρεπτική αξία και δυναμική αποκτά μόνο αν αξιοποιείται από δομές έξω και ενάντια στην καθεστωτική δομή της ενημέρωσης.
Ο πλουραλισμός του σούπερ μάρκετ (κοπράνων και ελάχιστων και αποσπασματικών ιδεών) δολοφονεί ισοπεδωτικά τη σκέψη, τους αρμούς συνοχής της…
Αυτό που συμβαίνει στο γραπτό λόγο των εφημερίδων γίνεται εκατό φορές χειρότερα στο τηλεοπτικό θέαμα.
Πάρτε για παράδειγμα τις εκπομπές του Μάκη: Μέσα στις άπειρες γλάστρες του υπάρχουν και κάποιοι που ψελλίζουν κάποιες ιδέες (τα άλλοθι) οι οποίες ισοπεδώνονται και εξανεμίζονται κυριολεκτικά…