To πολιτικό μέγεθος είναι κοινωνική λειτουργία.
Το μπόι κάθε πολιτικού ή κάθε κόμματος καθορίζεται από το μπόι της εποχής του, από το μπόι αυτού που εκφράζει.
Είναι μεγάλος ένας ηγέτης, είναι μεγάλο ένα κόμμα όταν εκφράζουν τα άλματα και τις πτήσεις της ιστορίας, την ανοδική της, δηλαδή, γραμμή και όχι τις πτώσεις της ιστορίας.
Φυσικά και οι πολιτικοί των ιστορικών πτώσεων είναι «μεγάλοι» με τον τρόπο τους –όπως έλεγε ο Ένγκελς:“Μεγάλοι όσο μπορεί να είναι χωρίς να πάψουν να είναι μετριότητες”.
Σήμερα το μπόι της εποχής μας εκφράζεται μέσα από το μπόι των κομμάτων και των πολιτικών μας: Εκφράζουν την πολιτική ασημαντότητα, και πνευματική κενότητα και ηθική πτώση της εποχής μας.
Ο καθρέπτης της εποχής μας είναι η ΚΑΘΕΣΤΩΤΙΚΗ σήψη και η παρακμή που αποτυπώνονται: Στην ένδεια του πνεύματος, την αχρωμία της συνείδησης, την κυριαρχία της χυδαίας μετριότητας και της τυποποιημένης ομοιομορφίας, τη συντηρητική μετάλλαξη και την ιστορική ηθική πτώση.
Αυτό το καθεστώς έχει ισορροπήσει για πολλά χρόνια πάνω στις ήττες των λαϊκών κινημάτων και τον εγκλωβισμό του λαού στις φόρμες της καθεστωτικής ανοησίας.
ΟΙ λαοί όταν μένουν αδρανοποιημένοι για πολύ χρόνο στεριώνουν τις πανοπλίες της βλακείας. Σε τέτοιες περιόδους οι πολιτικοί τους και τα κόμματά τους είναι ο καθρέφτης τους.
ΟΤΑΝ, όμως οι λαοί αρχίζουν να αφυπνίζονται και να αμφισβητούν το καθεστώς και τα κόμματά του, ΤΟΤΕ η ισορροπίες κλονίζονται και καταρρέουν.
Ο κοινωνικές, ριζοσπαστικές διεργασίες ΑΠΑΙΤΟΥΝ άλλο πολιτικό καθρέπτη, άλλο μπόι πολιτικών και κομμάτων. Αυτή η κοινωνική αναγκαιότητα βαθαίνει το χάσμα μεταξύ του λαού και του καθεστώτος και συσπειρώνει ΟΛΑ τα όργανα του καθεστώτος εναντίον του λαού.
Τα καθεστωτικά όργανα δεν αποτυπώνουν πλέον τον καθρέπτη της κοινωνίας, αρχίζουν να νιώθουν ότι χάνουν το μονοπώλιο της εξουσίας τους και χρησιμοποιούν ΚΑΘΕ ΜΕΣΟ να διατηρήσουν την παλιά ισορροπία.
Σε μια τέτοια ιστορική καμπή βρισκόμαστε σήμερα γι αυτό ΟΛΑ τα κόμματα ΣΥΣΣΩΜΑ ουρλιάζουν εναντίον της ΑΠΟΧΗΣ που υπονομεύει την εξουσία τους και τις καθεστωτικές ισορροπίες.
ΤΩΡΑ επιστρατεύονται οι «αριστεροί» αρθρογράφοι και τα «αριστερά» άλλοθι των ΜΜΕ για να κτυπήσουν την ΑΠΟΧΗ.
ΜΕΤΑ τον Μπογιόπουλο στο χορό μπαίνει και ο Στάθης: Το «αριστερό» άλλοθι της «Ε».
Διαβάστε τις σημερινές ταχυδακτυλουργίες του για να θαυμάστε βάθος «αριστερής» σκέψης.
Εδώ:
http://www.enet.gr/?i=arthra-sthles.el.home&id=220532
Εμείς έχουμε απαντήσει διεξοδικά σε κάθε ταχυδακτυλουργικό τέχνασμα.
ΩΣΤΟΣΟ προκαλούμε το «μαρξιστή» Στάθη (μαρξιστής λέει ότι είναι) να βρει, έστω και ένα μικρό τσιτάτο, από τους ΜΑΡΞΙΣΤΕΣ που να τεκμηριώνει, έστω και μία από τις ταχυδακτυλουργίες που αραδιάζει.
Ο Στάθης είναι ή μαρξιστικά εντελώς αναλφάβητος, ή τυφλωμένος από την αλλοτρίωση του ψηφοδέλτιο.
Δεν εξηγείται αλλιώς τόση άγνοια της μαρξιστικής θεωρίας…
Για να δώσουμε και την ανάλογη χιουμοριστική διάσταση δημοσιεύουμε το εξαιρετικό, λίαν σατυρικό κείμενο από το ΜΠΟΥΡΜΠΕΡΗ:
http://koniortos.blogspot.com/
Γράψαμε τον εκτενή πρόλογο γιατί ο ΜΠΟΥΡΜΠΕΡΗ, μέσα στον σατιρικό του οίστρο, μοραία απλουστεύει τα πράγματα.
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΑ οι λαοί ο καθρέπτης της καθεστωτικής ανοησίας και απάτης…
ΟΙ ΛΑΟΙ έχουν γράψει ηρωικές ιστορίες και εκφράστηκαν και με άλλους «καθρέπτες»…
Τζέι Αρ ο εθνικός μας ήρωας
Πολλές φορές αναρωτιόμαστε αν μας αξίζουν αυτοί που μας κυβερνούν. Και χτυπιόμαστε να βρούμε ποιος και τι άραγε να φταίει για την κατάντια μας. Και χωριζόμαστε σε στρατόπεδα ανύπαρκτων ιδεολογιών με πολιτικές ταμπέλες και προσωνύμια όπως ακροδεξιός, δεξιός, κεντρώος, αριστερός, ακροαριστερός, αναρχοκουμούνι, φασίστας, ρατσιστής.
Πολλές οι ταυτότητες, πολλά τα πρόσωπα σ' ένα παιχνίδι εντελώς μα εντελώς στημένο. Οι περισσότεροι από εμάς έστω και ασυνείδητα γνωρίζουν πως φτάσαμε ως εδώ.
Από τη μια μεριά το χρήμα η δύναμη του πλούτου και της εξουσίας, και από την άλλη όλοι εμείς οι υπόλοιποι, με ή χωρίς ταμπέλα, οι απλοί βιοπαλαιστές, οι μεροκαματιάρηδες του τρόμου που γεννημένοι από φτωχά αρχίδια που έλεγε και ο συγχωρεμένος ο πατέρας μου, αγωνιζόμαστε και αγωνιούμε, ελπίζουμε και ονειρευόμαστε.
Στο δικό μας παιχνίδι δεν υπάρχουν νικητές και ηττημένοι. Δεν υπάρχουν ιδεολογίες και κόμματα. Υπάρχει μόνο ο διαρκής αγώνας για επιβίωση. Και μια ελπίδα μάταιη και ουτοπική. Από θύματα να γίνουμε δυνάστες, από δούλοι αφεντικά. Να ξεφύγουμε από τη μιζέρια μας, να ξεκολλήσουμε από το υπόγειο δυάρι μας και να γίνουμε ένα με τους δυνατούς.
Να ανέβουμε ορόφους ρε αδερφέ, και μετά ας γκρεμοτσακιστούμε κουτρουβαλώντας.
Αδίκως λοιπόν αναρωτιέστε αν μας αξίζουν αυτοί που μας κυβερνούν. Μας αξίζουν και με το παραπάνω. Είναι ο καθρέφτης μας, είμαστε εμείς οι ίδιοι, είναι τα πρότυπα μας, οι αφέντες που πολύ θα θέλαμε να τους μοιάσουμε, αυτοί που μας έταξαν όνειρα, που μας μοίρασαν ελπίδες, που μας είπαν ψηφίστε μας για να ανεβείτε λίγο ψηλότερα. Κάποιοι από εμάς στάθηκαν τυχεροί. Στα χρόνια της μεγάλης μασαμπούκας φαίνεται πως κάθισαν στο ίδιο τραπέζι με τον Πάγκαλο κι έφαγαν τον περίδρομο.
Το όνειρο της Αμερικάνικης σαπουνόπερας πήρε σάρκα και οστά γι' αυτούς που σήμερα έχουν το θράσος να αυτοαποκαλούνται ιδεολόγοι και να βαφτίζονται ως κομμουνιστές, σοσιαλιστές, δεξιοί, και ακροδεξιοί. Γι΄αυτούς που πουλώντας τα πρόβατα τους αγόρασαν κανάλια, εφημερίδες, και συνειδήσεις. Που κατάφεραν κόντρα στα τζάκια να μπουν ακόμα και στο κοινοβούλιο.
Γι' αυτούς που πίνουν μόνο scotch on the rocks άντε και κανα καμπάρι για ξεκάρφωμα. Και δεν ακούνε πια κλαρίνα. Αυτά είναι για τους χωριάτες..
Με τη θωρακισμένη μερσεντές τους προκλητικά ανεβασμένη πάνω στο πεζοδρόμιο μοστράροντας το καινούργιο μαύρο τους γυαλί κατηφορίζουν την προβλήτα. Βάζουν μπρος τις μηχανές από το πεντάμετρο σκαφάκι τους και σαλπάρουν για άλλες πολιτείες ερωτικές. Για μια θέση στη Δυναστεία ρε γαμώτο. Για ένα εισιτήριο στο Ντάλας. Δίπλα στην Αλέξις και τον Τζέι-Αρ.
Έι ψιτ εργατάκο.
Σε εσένα μιλάω.
Ακόμα στο υπόγειο μένεις;
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΚΑΙ ΕΔΩ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=5094