Μόσχος Λαγκουβάρδος
Μια πληθώρα οργανώσεων της εποχής μας για το κλίμα, για το περιβάλλον, για τους λαούς που πεινούν, αυτό που ονομάζεται οικολογικό κίνημα της εποχής ζητεί την συνδρομή του κοινού υλική και ηθική, χωρίς όμως να θέτει το πρόβλημα, που θέλει να συμβάλει στη λύση του, στη σωστή του βάση. Όλες αυτές οι οργανώσεις, των οποίων οι εμπνευστές και οι δημιουργοί τους είναι άγνωστοι εν πολλοίς, έχουν μια κοινή μηχανιστική φιλοσοφία, που συνοψίζεται, στο συμπέρασμα, ότι η πείνα και οι αρρώστιες και η καταστροφή του περιβάλλοντος είναι αποτέλεσμα του υπερπληθυσμού.
Η μηχανιστική τους σκέψη στηρίζεται στο ότι μια πιο ορθολογιστική εξουσία, θα μπορούσε να λύσει τα προβλήματα της Γης, με την ανάλογη μείωση της ελευθερίας και των άλλων δικαιωμάτων των ανθρώπων. Η φιλοσοφία αυτή υπαινίσσεται ως λύση των προβλημάτων του ανθρώπου μια παγκόσμια εξουσία, η οποία ως προς το οικονομικό μέρος, ονομάζεται παγκοσμιοποίηση. Οι φιλόσοφοι αυτή της εποχής αγνοούν δύο βασικές αλήθειες: 1) ότι το πρόβλημα είναι ηθικό, δηλαδή ότι το μέγιστον ποσοστό του παγκοσμίου προϊόντος , το καρπούνται λίγοι, αφήνοντας τα ψίχουλα για να θρέψουν τους άλλους λαούς και δεν είναι πρόβλημα τεχνικό και 2) ότι η Γη μπορεί να θρέψει τον πληθυσμό της και μάλιστα χωρίς τις επιθετικές τεχνολογίες της εποχής.
Ο φόβος του υπερπληθυσμού είναι ο φόβος των λίγων πλουσίων της Γης, που φοβούνται ότι η αύξηση του πληθυσμού θέτει σε κίνδυνο τα πλούτη και την εξουσία τους. Υπό το κράτος του φόβου τους καταστρώνουν σχέδια, στα οποία μυείται μια ελίτ ατόμων, τα οποία τύφλωσε η μανία για την εξουσία και για το χρήμα και δεν μπορούν να δουν την καταστροφή που απεργάζονται. Οι οργανώσεις που κινητοποιούν τον κόσμο και ζητούν τη συμμετοχή του στον αγώνα τους για την προστασία της Γης, υλική και ηθική, στην πραγματικότητα εργάζονται για την εφαρμογή των σχεδίων, που αποσκοπούν στην μείωση του πληθυσμού της Γης, με την εξόντωση του μέγιστου μέρους του πληθυσμού της.
Πώς γίνεται αυτό; Με τον ίδιο τρόπο που οι έμποροι ναρκωτικών ή οι έμποροι των όπλων οργανώνουν και διευθύνουν την προπαγάνδα εναντίον των ναρκωτικών και εναντίον των εξοπλισμών!
Η αντίσταση κατά του πονηρού ενισχύει το πονηρό. Μια παροιμία λέει, «βρίσε με, αλλά πες το όνομά μου καθαρά». Το ερώτημα είναι , αν δεν αντιστέκεται ο κόσμος στο πονηρό, δεν θα θριαμβεύσει το πονηρό; Ναι, θα θριαμβεύσει, αλλά ο μόνος τρόπος, να το σταματήσεις, είναι η συνειδητοποίηση.
Το τελευταίο πράγμα που θέλει το Κακό είναι ένα συνειδητοποιημένο κοινό, ικανό να αναπτύξει κριτική σκέψη. Το Κακό είναι όπως το φίδι κάτω από την πέτρα. Όταν σηκώσεις την πέτρα και αποκαλυφθεί, το φίδι εξαφανίζεται. Το Κακό έχει ηττηθεί στον πνευματικό τομέα. Αυτό σημαίνει ότι δεν τολμά να εμφανίζεται, όπως είναι, αλλά μεταμορφώνεται σε άγγελο φωτός για να εξαπατά τον κόσμο.
Η οικολογία εμφανίζεται ως ένας άγγελος φωτός, γιατί αγωνίζεται για την προστασία του περιβάλλοντος. Αγωνίζεται πράγματι για την προστασία του περιβάλλοντος; Για την προστασία του περιβάλλοντος ζητεί την υλική και ηθική υποστήριξη του κοινού; Είναι όντως αυτή η αλήθεια; Αν η οικολογία οδηγεί στο να πει ο κόσμος, μέσα στην απόγνωσή του, «ας έρθει ένας παγκόσμιος δικτάτορας, για να σωθεί το περιβάλλον», είναι η οικολογία και οι άλλες παρεμφερείς οργανώσεις της εποχής, πράγματι άγγελοι φωτός ή είναι άγγελοι του σκότους; Η οικολογία αυτή μάχεται υπέρ του περιβάλλοντος ή υπέρ του παγκόσμιου δικτάτορα; Έγινε κοινή συνείδηση, τί σημαίνει παγκόσμιος δικτάτορας και παγκόσμια εξουσία; Αν μάθαμε κάτι ως τώρα, είναι ότι η εξουσία διαφθείρει κι όταν η εξουσία είναι απόλυτη, όπως μια παγκόσμια εξουσία, διαφθείρει απόλυτα.
Αυτό σημαίνει ότι όλοι αυτοί που εμφανίζονται ότι μάχονται εναντίον του Κακού ενισχύουν το Κακό. Σ' αυτόν τον κόσμο τα πάντα έχουν διαστραφεί. «Η αρχή του Κακού που επικρατεί σ΄ αυτόν τον κόσμο οδηγεί την μη συνειδητοποιημένη πνευματική ανάγκη στην καταστροφή, αν δεν αντισταθμιστεί από μια γνήσια θρησκευτική εμπειρία, (από την πίστη στο Θεό)» (Καρλ Γιουγκ, Επιστολή προς τον Ουίλλιαμ Ουίλσον, 30 Ιανουαρίου 1961 ).
Με πονηρό τρόπο, παρακάμπτουν την κριτική σκέψη και υποβάλλουν κατ΄ ευθείαν στην ψυχή μας το φόβο του υπερπληθυσμού. Δεν ερευνούν όλες τις πλευρές των ζητημάτων και δεν τις θέτουν υπόψη του κοινού. «Το τελευταίο πράγμα που χρειάζονται οι άνθρωποι πίσω απ΄ τις κουρτίνες, είναι ένα συνειδητοποιημένο κοινό, ικανό να αναπτύξει κριτική σκέψη. Γι' αυτό ένα διαρκώς απατηλό πνεύμα εποχής εξέρχεται μέσω της θρησκείας, των μέσων μαζικής ενημέρωσης και του εκπαιδευτικού συστήματος. Προσπαθούν να κρατήσουν την ανθρωπότητα σε μια παραζαλισμένη φούσκα». Πίσω από όλα αυτά τα καταχθόνια σχέδια οι ισχυροί της Γης κρύβουν τον ενδόμυχο φόβο τους του υπερπληθυσμού και την απόγνωσή τους γιατί δεν πιστεύουν στο Θεό.