Του Μόσχου Εμμ. Λαγκουβάρδου
Πως ερμηνεύουν την αποχή στις τελευταίες εκλογές οι τεχνοκράτες; Οι τεχνοκράτες δεν πιστεύουν στην αλήθεια, αλλά στη δύναμη. Δεν υπάρχει αλήθεια για τους τεχνοκράτες. Αλήθεια είναι η δύναμη να επιβάλεις τη θέλησή σου στους άλλους. Η τεχνοκρατία ως νοοτροπία εκφράζει την ιδιοσυγκρασία των Αγγλοσαξώνων. Οι Αγγλοσάξωνες θεωρούν πως ό,τι είναι καλό για΄ αυτούς, είναι καλό και για τους άλλους. Αν δεν το αναγνωρίζουν οι άλλοι, κακό σε λόγου τους γιατί θα τους το επιβάλλουν με το έτσι θέλω.
Η θεωρητική βάση αυτής της νοοτροπίας είναι ο πραγματισμός. Κατά τη θεωρία του πραγματισμού δεν υπάρχει τίποτε σταθερό. Η μόνη σταθερότητα είναι η διαρκής αλλαγή. Δεν έχουν αξία τα γεγονότα, αλλά η ερμηνεία που δίνουν στα γεγονότα αυτοί που έχουν τη δύναμη να την επιβάλουν στους άλλους. Δείτε τη θεωρία αυτή εφαρμοσμένη στον Τύπο. Στον τύπο δεν έχουν σημασία τα γεγονότα, αλλά η ερμηνεία των γεγονότων από αυτούς που ελέγχουν τον τύπο. Οι γνώμες παρουσιάζονται ως γεγονότα.
Πού καταλήγει αυτή η νοοτροπία των τεχνοκρατών, όταν οι λαοί τους πάρουν είδηση ότι ψεύδονται με το να εμφανίζονται ότι εργάζονται για τους λαούς, ενώ εξυπηρετούν τα συμφέροντα των ολίγων . Πώς εργάζονται για τους λαούς, αφού γράφουν τη θέληση των λαών στα παλιά τους τα παπούτσια. Κι αφού δεν εργάζονται για τους άλλους και ειδικότερα για τους λαούς κανείς δεν τους θέλει για αντιπροσώπους του, εκτός απ΄ τους κουτούς εκείνους που βάζουν τους λύκους να φυλάξουν το ποίμνιό τους.
Είναι ενδεικτική του πως σκέφτεται ο τεχνοκράτης η ερμηνεία που δίνει στην αποχή. Αντιγράφω μερικές παραγράφους από σχετικό άρθρο που δημοσιεύτηκε στον τύπο με τον τίτλο "Νίκη του λαού": " Το μήνυμα των εκλογών πολύ απλά είναι "αποχή" που σηματοδοτεί μία νέα τάξη πραγμάτων στην Ελλάδα. Αυτός ο πολυβασανισμένος λαός έδειξε την ωριμότητα και βούλησή του.Σε αυτή την κρίσιμη στιγμή έδωσε την απάντηση, ώστε να αποφευχθούν εθνικές εκλογές, που μοιραία θα οδηγούσαν σε πολιτική αστάθεια και ολοκλήρωση της υφιστάμενης καταστροφής." Αν καταλαβαίνω καλά ο αρθρογράφος θεωρεί ότι η νίκη είναι η "πολιτική σταθερότητα" με την παραμονή της κατάστασης όπως έχει, γιατί αν γινόταν αυτό που ζητεί ο λαός, θα ολοκληρωνόταν η καταστροφή. Δηλαδή ο λαός νίκησε, αλλά οι ηττημένοι ερμηνεύουν τη θέληση του λαού να φύγουν, ως θέληση του λαού να μείνουν. Δεν έχει σημασία το γεγονός της νίκης, αλλά η ερμηνεία που δίνουν εκείνοι.
Σε άλλη παράγραφο ο αρθρογράφος αιτιολογεί τη νίκη του λαού. Γράφει επί λέξει, ότι "είναι τουλάχιστον τρομακτικό όταν σκέφτομαι ότι τα ίδια λόμπι που επέλεξε για συμβουλές η ελληνική κυβέρνηση, τα ίδια έχουν ίδιον συμφέρον , γιατί διαθέτουν εξειδικευμένη γνώση διαχείρισης χρεών και αποκρατικοποιήσεων. Έτσι προσδοκούν στα κέρδη που αποκομίζουν από κάθε τριτοκοσμικό κουτό κράτος".(!)
Εδώ ο αρθρογράφος δέχεται ότι η ελληνική κυβέρνηση φέρθηκε ως τριτοκοσμικό κουτό κράτος, αλλά τη δικαιολογεί χάρις στην εξειδικευμένη γνώση των λομπις. Πρόκειται για την προσφιλή μέθοδο των τεχνοκρατών να υποτιμούν τη δυνατότητα του πολίτη να σκέφτεται γιατί σκέφτονται γι΄ αυτόν αυτοί που κατέχουν την εξειδικευμένη γνώση, δηλαδή οι τεχνοκράτες.
"Η θεσμοποίηση της γνώσης" γράφει ο Ιβάν Ίλιτς στο βιβλίο του "Ευτραπελία" , Εκδόσεις Κατσάνος, οδηγεί σε μια πιο γενική κι εξευτελιστική πλάνη. Κάνει τους ανθρώπους να εξαρτώνται από άλλους, που παράγουν τη γνώση τους. Οδηγεί στην παράλυση της ηθικής και της πολιτικής φαντασίας. Η γνωστική αυτή διαταραχή βασίζεται στην πλάνη ότι Η ΓΝΩΣΗ ΤΟΥ ΚΑΘΕ ΠΟΛΙΤΗ ΧΩΡΙΣΤΑ ΕΧΕΙ ΜΙΚΡΟΤΕΡΗ ΑΞΙΑ ΑΠΟ ΤΗ "ΓΝΩΣΗ" ΤΗΣ ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ. Η αντικειμενική αυτή γνώση θεωρείται εμπόρευμα.( Η υπογράμμιση δική μου).
Άλλη διαπίστωση του αρθρογράφου είναι ότι " ο ταλαίπωρος λαός σαν τα πρόβατα νιώθει τους λύκους να τον φυλάνe."
Το άρθρο καταλήγει με την αισιοδοξία του αρθρογράφου, ότι το όνομα του μεγάλου αρχαίου αρχιτέκτονα που υλοποίησε τον Παρθενώνα με την αξεπέραστη σπονδυλωτή κατασκευή (την παραλληλίζει με τη διαίρεση σε δεκατρία κρατίδια αντί την ενότητα, που είναι η δύναμη των μικρών χωρών όπως η Ελλάδα) θα "ευλογήσει" το σχέδιο που εξ ανάγκης εφαρμόζουμε". Το άρθρο είναι ενδεικτικό του τρόπου με τον οποίο σκέφτονται οι τεχνοκράτες.
Οι τεχνοκράτες τώρα στην Ελλάδα επικεντρώνουν την προσοχή του κόσμου στην οικονομική κρίση, και παραβλέπουν ότι η κρίση είναι ηθική και ότι ο σημερινός πολιτισμός δεν έχει συνείδηση. "Ποιος άραγε μπορεί να είναι πιο αξιοκαταφρόνητος από εκείνον που αποστρέφεται την αυτογνωσία;" Με αυτό το ερώτημα αρχίζει το δοκίμιό του με τίτλο "Πολιτισμός χωρίς συνείδηση" ο διακεκριμένος Καναδός συγγραφέας Τζον Ράλστον Σαούλ. Το βιβλίο του κυκλοφορεί από τις εκδόσεις "Ροές". Στο δοκίμιό του αυτό ο συγγραφέας αποδεικνύει τον ισχυρισμό του, ότι ο σημερινός πολιτισμός δεν έχει συνείδηση και ότι οι άνθρωποι κατευθύνονται στο να αποστρέφονται την αυτογνωσία.
Με βάση τα στοιχεία τα οποία ανακοίνωσε στον ΟΗΕ η καθηγήτρια του Πανεπιστημίου κ. Μερόπη Ν. Σπυροπούλου, στο άρθρο της που δημοσιεύτηκε στην "Ευθύνη" του Ιουνίου 2000, γράφει τα εξής: " 1. Οι τρεις πλουσιότερο άνθρωποι του κόσμου, έχουν εισόδημα μεγαλύτερο από το συνολικό ακαθάριστο εθνικό προϊόν των 35 φτωχοτέρων χωρεών του κόσμου, με πληθυσμό 660 εκατομμυρίων κατοίκων.
2.Οι χώρες με το 20% των πλουσιοτέρων ανθρώπων του πλανήτη μας, σε σχέση με τις χώρες όπου κατοικεί το 20% των φτωχότερων ανθρώπων είχαν σχέση κατά κεφαλήν εισοδήματος, το 1820 τρία προς ένα, το 1913, έντεκα προς ένα, το 1960, τριάντα προς ένα και το 1997, εβδομήντα τέσσερα προς ένα".
Έχει ο σημερινός τεχνοκρατικός πολιτισμός συνείδηση; Οι έντιμοι και αξιοπρεπείς πολίτες έχουν απορρίψει την τεχνοκρατία και τη μηχανιστική αντίληψη που έχει για τον άνθρωπο. Δεν την απορρίπτουν οι χωρικοί και οι κακομοίρηδες οι οποίοι παρασύρονται από τα ψεύδη του. Ακόμα και στη Σοβιετική Ένωση ύστερα από την πολύχρονη καταπίεση συνειδητοποίησε το καθεστώς ότι είναι αδύνατο να παραμείνει στην εξουσία διώκοντας τους καλύτερους πολίτες του.