Πολλά και ηχηρά ακούγονται εναντίον της αποχής, ποικίλοι αναθεματισμοί και ηθικές κραυγές για τον «αντιδημοκρατικό» της χαρακτήρα. Κάποιοι, μέσα στον καθεστωτικό τους οίστρο και τη μικροαστική τους έξαψη, την χαρακτήρισαν και μέγιστη απειλή εναντίον των «δημοκρατικών θεσμών»!!!
“Έγκλημα δημοκρατίας» είναι η ΑΠΑΤΗ των εκλογικών διαδικασιών και η κατάφορη κοροϊδία των σάπιων κομμάτων και ΟΧΙ η ΑΠΟΧΗ από αυτό το έγκλημα.
Οι εγκάθετοι των κομμάτων, οι σειρήνες του καθεστώτος και οι «κρετίνοι» της θεοποίησης του ψηφοδελτίου βλέπουν πάντα τα πράγματα ανάποδα: Θεωρούν «έγκλημα» το να αντιστέκεσαι στο ΕΓΚΛΗΜΑ, στο να ΑΠΕΧΕΙΣ από το έγκλημα…
Πολλοί καλόπιστοι άνθρωποι, μπολιασμένοι από τη μυθολογία του ψηφοδελτίου, παρασύρονται από αυτά τα τυποποιημένα και αφοριστικά κλισέ της τυπικής «δημοκρατικής» κατά της αποχής. Έτσι θεωρούν σαν τη μόνη «δημοκρατική» πράξη τη συμμετοχή στην ΑΠΑΤΗ των εκλογικών λειτουργιών.
Θα επιχειρήσουμε να ξεκαθαρίσουμε όλο αυτό το κουβάρι των μυθολογιών γύρω από τη ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ή την ΑΠΟΧΗ από τις εκλογικές διαδικασίες.
ΧΩΡΙΣ θεωρητικό και πολιτικό εξοπλισμό ΚΑΜΙΑ πράξη δεν μπορεί να είναι ανατρεπτική και αποτελεσματική. Γι αυτό επιμένουμε πεισματικά στο «δόγμα»: «Πρέπει να ανακτήσουμε την ικανότητα να σκεφτόμαστε».
Στις σημερινές εποχές που μας αποδομούν και τους «μηχανισμούς» της σκέψης, αυτό το «καθήκον» (να μάθουμε να σκεφτόμαστε) είναι πρωταρχικής σπουδαιότητας.
Ζήτημα 1ον
Αρχικά πρέπει να αποσαφηνιστεί ότι άλλο είναι η αποχή ως πολιτική θέση κάποιου πολιτικού υποκειμένου και άλλο η αποχή ως λαϊκή πράξη που συντελείται έξω και ενάντια στα κόμματα και στις εκλογικές διαδικασίες.
Δεν μπορεί να μπερδεύουμε αυτά τα δύο ζητήματα, ακριβώς γιατί μια πολιτική θέση απορρέει από τη συνειδητή επεξεργασία των πολιτικών δεδομένων, ενώ η «λαϊκή πράξη» αποτελεί το προϊόν των αυθόρμητων διαδικασιών που καθορίζονται από μια συγκεκριμένη αντικειμενική πραγματικότητα.
Η αποχή ως πολιτική θέση, σύμφωνα με την πολιτική θεωρία και την επαναστατική παράδοση, είναι λάθος επιλογή μέσα στα ΕΘΝΙΚΑ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΙΑ, πλην μιας μόνο περίπτωσης που θα αναφέρουμε παρακάτω.
Ζήτημα 2ον: Εθνικά κοινοβούλια:
α). Τα έθνη-κράτη και τα κοινοβούλιά τους είναι μια μεγάλη λαϊκή κατάκτηση Δημοκρατίας. Αποτελούν τα προϊόντα των ιστορικών, επαναστατικών λαϊκών αγώνων και είναι θεσμοί επικυρωμένοι από αυτούς τους αγώνες και τη λαϊκή βούληση.
β). Μέσα σε αυτό το εθνικό πλαίσιο οργανώνεται και θεσμοθετεί τις κατακτήσεις της η εργατική τάξη και το λαϊκό κίνημα. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο η εργατική τάξη και ο λαός αποκτούν την πολιτική τους συνείδηση και οργάνωση.
γ). Η εκλογική εκπροσώπηση μέσα στο εθνικό κοινοβούλιο αντανακλά τους κοινωνικούς συσχετισμούς και τη ζωντανή πάλη του λαού. Συνακόλουθα συμμετέχει ως ένα βαθμό το λαϊκό κίνημα, εμμέσως έστω, στις αποφάσεις που παίρνονται στα εθνικά κοινοβούλια.
δ). Τέλος, είναι αυτό το εθνικό αστικό κοινοβούλιο που παρέχει το βήμα στα επαναστατικά υποκείμενα για να προωθήσουν ιδέες και πρακτικές για την ανάπτυξη και παραπέρα συνειδητοποίηση των λαϊκών κινημάτων.
Γι’ αυτό, για την επαναστατική θεωρία και την επαναστατική παράδοση τα αστικά, ΕΘΝΙΚΑ κοινοβούλια και γενικά οι εκλογικές διαδικασίες δεν αποτελούν αυτοσκοπό, αλλά την οργανική έκφραση των ζωντανών κινημάτων και το τακτικό μέσο διαπαιδαγώγησης αυτών των κινημάτων.
Φυσικά, σήμερα, η «αριστερά» έχει εγκαταλείψει το στρατηγικό θεμέλιο και έχει μετατρέψει την «τακτική» σε «στρατηγική»: έχει κάνει αυτοσκοπό την εκλογική πάλη, πλήρως ενσωματωμένη στις απατηλές διαδικασίες της τυπικής, αστικής δημοκρατίας.
Η θέση της αποχής, με αυτά τα ΕΘΝΙΚΑ ΔΕΔΟΜΕΝΑ, είναι ορθή και επιβάλλεται μόνο στις επαναστατικές κορυφώσεις. Δηλαδή όταν οι λαϊκές μάζες έχουν εξεγερθεί και έχουν προχωρήσει στα δικά τους δημοκρατικά όργανα εξουσίας: τις αμεσοδημοκρατικές οργανώσεις βάσης.
Σε τέτοιες περιπτώσεις επιχειρεί το καπιταλιστικό κατεστημένο να σπάσει τη ζωντανή δημοκρατική συμμετοχή του λαού στα δικά του όργανα εξουσίας και να μεταφέρει τη ζωντανή ενέργεια του λαού στο ψηφοδέλτιο, δηλαδή στους εκλογικούς αγωγούς χειραγώγησης και καναλιζαρίσματος του λαού.
Η αποχή από αυτές τις νόθες εκλογικές διαδικασίες τότε επιβάλλεται ως πολιτική θέση. Τότε επιβάλλεται η Συμμετοχή στο επαναστατικό κίνημα και όχι η αποχή από αυτό, διότι συμμετοχή στην τυπική κοινοβουλευτική λειτουργία σημαίνει αποχή από τις επαναστατικές διαδικασίες του κινήματος και ανοικτή προδοσία του.
Ζήτημα 3ον: Το Ευρωκοινοβούλιο
Το Ευρωκοινοβούλιο δεν είναι εθνικό κοινοβούλιο, συνεπώς, το ζήτημα της αποχής ως πολιτική θέση, πρέπει να εξεταστεί με βάση εντελώς άλλα δεδομένα. Δεν μπορεί να παπαγαλίζουμε τα «εθνικά δεδομένα» σε συνθήκες εντελώς διαφορετικές από αυτά και ασυμφιλίωτα αντίθετες.
Ευρωκοινοβούλιο και εθνικό κοινοβούλιο είναι δύο πράγματα ασυμβίβαστα όπως το νερό με τη φωτιά. Αυτό το ουσιώδες και το καθοριστικό μιας πολιτικής στάσης παρακάμπτεται εντελώς και «διαλύεται» μέσα στην μικροπολιτική και στα τεχνάσματα των κλόουν του κομματικού καιροσκοπισμού.
Ωστόσο και μια μεγάλη μερίδα πολιτικά προβληματισμένων και αυθεντικών αγωνιστών παρακάμπτει το ζήτημα και σκέφτεται για τις ευρωεκλογές με όρους εθνικού κοινοβουλίου. Σε αυτό το λάθος της «εξίσωσης» είχαμε «κατρακυλήσει» και εμείς στο παρελθόν…
Το ευρωπαϊκό κοινοβούλιο δεν αποτελεί κατάκτηση ιστορικών, επαναστατικών αγώνων και λαϊκής επικύρωσης. Δεν βγήκε από καμία δημοκρατική διαδικασία, ούτε εκφράζει καμία Δημοκρατία.
Επιβλήθηκε αυθαίρετα και δικτατορικά από τους μηχανισμούς των πολυεθνικών, σαν παρασιτικό διακοσμητικό ντεκόρ.
Το ευρωπαϊκό κοινοβούλιο όχι μόνο δεν βγήκε μέσα από τους λαούς, όχι μόνο δεν αντιπροσωπεύει έθνη και λαούς, αλλά δεν έχει και καμία ουσιώδη αρμοδιότητα στις αποφάσεις και τα νομοθετήματα. Όλα αποφασίζονται από τα διευθυντήρια και τα όργανα των πολυεθνικών και απλώς το ευρωκοινοβούλιο εκφράζει συμβουλευτική γνώμη.
Απλά και καθαρά: το ευρωκοινοβούλιο είναι ένα «κοινοβούλιο» μαϊμού, σε ρόλο «δημοκρατικού» άλλοθι της δικτατορίας των διευθυντηρίων της Ε.Ε. Είναι ένα κατασκεύασμα αυθαίρετο των ισχυρών του χρήματος με ένα και μόνο στόχο: Την υπονόμευση, την αυθαίρετη και αντιδημοκρατική υποκατάσταση των εθνικών κοινοβουλίων.
Τι σημαίνουν, λοιπόν, οι ευρωεκλογές, αν όχι επικύρωση αυτής της κεντρικής «αντί-εθνικιστικής» δομής της Νέας Τάξης;
Η συμμετοχή στις ευρωεκλογές σημαίνει αποδοχή αυτής της νεοταξικής δικτατορίας και απάτης. Με τη συμμετοχή μας νομιμοποιούμε ένα κατασκεύασμα εντελώς αυθαίρετο και πραξικοπηματικό, χωρίς καμία λαϊκή επικύρωση και χωρίς ποτέ να ερωτηθούν οι λαοί.
Η αποχή εδώ, ως πολιτική θέση, είναι επιβεβλημένη και αποχτάει το χαρακτήρα του δημοψηφίσματος εναντίον αυτού του καθεστώτος της Ε.Ε.
Και η λαϊκή πράξη της αποχής είναι μια πράξη (ενστικτώδης ή συνειδητή, παθητική ή ενεργητική) «εθνικής αντίστασης». Ακριβώς γιατί οι ευρωεκλογές, τα ευρωσυντάγματα, τα ευρωκοινοβούλια κ.λπ αποτελούν την υποκατάσταση και την κατάργηση των εθνικών θεσμών και λειτουργιών, των εθνικών κοινοβουλίων και των εθνικών Συνταγμάτων.
Ζήτημα 4ον: Το σημερινό ελληνικό κοινοβούλιο
Το σημερινό ελληνικό κοινοβούλιο δεν είναι πλέον ΕΘΝΙΚΟ κοινοβούλιο. Κοινοβούλια και κόμματα έχουν μετατραπεί σε παραρτήματα νομιμοποίησης των δικτατορικών αποφάσεων της ΕΕ και των διεθνών οικονομικών κέντρων εξουσίας.
Το ελληνικό κοινοβούλιο και τα κόμματα είναι πλέον ένα κοινοβούλιο και κόμματα μαϊμού: Απλά διακοσμητικά ντεκόρ δημοκρατικού άλλοθι των πλανητικών κέντρων εξουσίας.
ΟΙ αποφάσεις πλέον παίρνονται από τα διεθνή, νεοταξικά κέντρα. Το κυβερνητικό οικοδόμημα, τα κόμματα και η Βουλή ΕΚΤΕΛΟΥΝ, δίνοντας σε αυτή την «εκτέλεση» «δημοκρατική» νομιμοποίηση.
ΣΕ ΤΙΠΟΤΕ πλέον δεν μπορεί να συμμετέχει ο λαός με την ψήφο του στη διαμόρφωση μιας εθνικής πολιτικής, στη διαμόρφωση των κοινωνικών συσχετισμών, στη διαμόρφωση καλύτερων πολιτικών όρων των λαϊκών αγώνων.
ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΛΕΟΝ ΕΘΝΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΑΠΟΦΑΣΕΩΝ. ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΛΕΟΝ ΕΘΝΙΚΟ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΙΟ.
Αυτή η μετάλλαξη του εθνικού κοινοβουλίου και των κομμάτων σε «προτεκτοράτα» των υπερεθνικών ελίτ εξουσίας ΒΑΘΑΙΝΕΙ και το χάσμα ανάμεσα στο λαό και τα κόμματα.
Το εκλογικό σύστημα και τα κόμματα εξαναγκάζονται να χρησιμοποιούν όλο και πιο θηριώδεις μορφές ψεύδους και υποκρισίας για να επικαλύψουν την ενσωμάτωσή τους στα νεοταξικά κέντρα εξουσίας, να κρύψουν τα πρόσωπά τους και να ΕΞΠΑΤΗΣΟΥΝ το λαό.
ΣΕ αυτά τα νέα δεδομένα τα οποία έχουν ισοπεδώσει και καταργήσει τα εθνικά κοινοβούλια και κόμματα η ΑΠΟΧΗ από εξαίρεση που ήταν όταν λειτουργούσαν τα ΕΘΝΙΚΑ κοινοβούλια γίνεται ΚΑΝΟΝΑΣ.
Δεν μπορούμε πλέον να νομιμοποιούμε με την ψήφο μας το δικτατορικό καθεστώς των ξένων κέντρων εξουσίας που έχει καταργήσει το εθνικό κοινοβούλιο και μετατρέψει τα κόμματα σε εξαρτήματα της ΕΕ και των διεθνών μαφιών του χρήματος.
ΣΗΜΕΡΑ με την κυβέρνηση των ανδρεικέλων τα πράγματα έχουν γίνει ορατά και δια γυμνού οφθαλμού.
«Συμβόλαια θανάτου» της ελληνικής κοινωνίας, πλήθος συμβολαίων θανάτου», έχουν εκτελεστεί με τη συμπαιγνία ΟΛΩΝ των κομμάτων.
ΒΡΙΣΚΟΜΑΣΤΕ πλέον ΑΝΟΙΚΤΑ και ΒΑΡΒΑΡΑ κάτω από την μπότα των διεθνών μαφιών του χρήματος, κάτω από μια πολυεδρική και πολυδιάστατη δικτατορική ΚΑΤΟΧΗ και τα κόμματα μας περιπαίζουν με κούφιες και φλύαρες ρητορείες και δημαγωγίες…
Η ΑΠΟΧΗ, ως πολιτική θέση, αποτελεί, πλέον, το μίνιμουμ (όχι το μάξιμουμ) του πολιτικού ΑΓΩΝΑ, μια πρώτη πράξη ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ…
Ζήτημα 5ον: Η λαϊκή πρακτική
Η λαϊκή πρακτική της αποχής, ως κοινωνική τάση, που σημαίνει: μαζικά τμήματα του λαού δεν συμμετέχουν στις εκλογικές διαδικασίες, είναι «φαινόμενο» που εκδηλώνεται κόντρα σε όλα τα κόμματα και σε εποχές παρακμής και αποσύνθεσης.
Αυτό είναι ένα αυθόρμητο «φαινόμενο» που δεν μπορεί να κλειστεί μέσα σε αφοριστικά και ηθικά μοτίβα. Είναι μια αντικειμενική πραγματικότητα η οποία θέλει ερμηνεία.
Απλώς συνοπτικά να αναφέρουμε ότι τέτοιου είδους φαινόμενα αποτελούν το αποτύπωμα της πολιτικής παρακμής και όχι το αίτιο της παρακμής. Τμήματα του λαού οδηγούνται στη γενική απόρριψη και απογοήτευση επειδή το σύστημα, οι θεσμοί του και τα κόμματά του έχουν χάσει κάθε κύρος και ικανότητα να ενσωματώνουν ενεργητικά τις κοινωνικές αντιδράσεις.
Το καπιταλιστικό σύστημα και οι μηχανισμοί του, πράγματι σήμερα, έχουν χάσει κάθε ικανότητα ενσωμάτωσης. Αυτό αποτελεί και τη βάση της ανατροπής του. Όταν όμως και τα κόμματα που ευαγγελίζονται μια άλλη κοινωνία απωλέσουν την ικανότητα και το κύρος να ενεργοποιήσουν την κοινωνία για την ανατροπή του σάπιου παλιού, τότε μεγάλα τμήματα του πληθυσμού οδηγούνται στην άρνηση των πάντων.
Συνεπώς, δεν φταίνε οι λαϊκές μάζες που οδηγούνται στην απόρριψη των κομμάτων, ακόμα και στην απάθεια, αλλά τα αριστερά υποκείμενα που έχουν ενσωματωθεί στο σάπιο καπιταλιστικό καθεστώς και έχουν στοκάρει όλους τους πόρους της ελπίδας.
Το «κλασσικό» επιχείρημα εναντίον της αποχής είναι ότι αυτή η πράξη εκφράζει μοιρολατρία και παθητικότητα.
Καταρχάς, αυτό είναι μια απλουστευτική παραποίηση. Η συνειδητή αποχή είναι πολιτική θέση και η λαϊκή αποχή «κοινωνική ροπή» ανεξαρτήτως των συναισθηματικών κινήτρων, της οργής και της αηδίας.
Και στο κάτω-κάτω, από πού ως πού, δεν είναι συναισθηματική και μοιρολατρική στάση η «ψήφος διαμαρτυρίας»; Ψήφο διαμαρτυρίας ζητούν πολλοί (ιδιαίτερα οι «μικροί»). Αυτό δεν είναι μοιρολατρική αποδοχή του κατεστημένου; Και μάλιστα με ψήφο χωρίς πολιτικές πεποιθήσεις, απλώς πράξη «διαμαρτυρίας» στα μεγάλα κόμματα…
Επίσης οι αλλοτριωμένοι κομματικοί στρατοί, τα «γκέτο» των εξαρτημένων κομματικών ψηφοφόρων και τα ποικίλα «παπαγαλάκια» τους και παράσιτα, με βάση ποιο κριτήριο κατατάσσονται στους «συνειδητούς» ψηφοφόρους;
Και τι είδος «ενεργητική συμμετοχή» του «πολίτη» είναι η συμμετοχή στις νόθες εκλογικές διαδικασίες που επικυρώνουν και αποδέχονται τη δικτατορία της Ε.Ε. και των ανεξέλεγκτων οργάνων της, δικτατορία που καταλύει τα εθνικά κράτη και τα υπολείμματα των εθνικών κοινοβουλίων;
Η «ενεργητική συμμετοχή» εδώ είναι ενεργητική συμμετοχή στην νομιμοποίηση και εδραίωση της Ε.Ε.!!!
Η Αποχή στο θέατρο των σημερινών εκλογών αποτελεί «εθνικό δημοψήφισμα» εναντίον της ευρω-δικτατορίας. Αποτελεί έναν πολιτικό συντελεστή «εθνικής αντίστασης», έστω και παθητικό συντελεστή αντίστασης - προϊόν απελπισίας και αηδίας. Είναι χίλιες φορές προτιμότερη η «παθητική αντίσταση» σε ένα κακό, από τη συμμετοχή και αποδοχή αυτού του κακού.
ΟΣΟΙ προτείνουν συμμετοχή σε αυτές τις εκλογές υπό πλήρη κατοχή της χώρας μας, ανεξάρτητα από τις «καλές προθέσεις» κάποιων (γιατί τα κόμματα, όλα, εξαπατούν) καλλιεργούν την φρούδα ελπίδα, ότι μέσα σε αυτό το δικτατορικό πλαίσιο μπορεί κάτι «καλό» να βγει με το να στείλουμε κάποιους πολιτικούς κλόουν να σιτίζονται από τον κορβανά των πλανητικών δικτατόρων.
ΚΑΜΙΑ ελπίδα δεν υπάρχει εδώ.
Η αποχή, εδώ αποτυπώνει μια κραυγή απελπισίας για έναν άλλο δρόμο ελπίδας. Το δρόμο της λαϊκής κινητοποίησης και οργάνωσης, το δρόμο του ΑΓΩΝΑ εναντίον της Νεοταξικής Ε.Ε, της τρόικας και των «νταβάδων» (διεθνών και εγχώριων) που οδηγούν τα έθνη στην αποδόμηση και αφανισμό.
Η Αποχή, συνεπώς, παθητική ή ενεργητική, είναι επαναστατική θέση, μια θέση που αρνείται τον εθνικό μας αφανισμό και ανοίγει ένα παράθυρο ελπίδας για ενεργητικό, λαϊκό αγώνα…
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΚΑΙ ΕΔΩ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=5094