Οι πολιτικοί και οι παρατρεχάμενοί τους κρύβονται πίσω από τις λέξεις. Και κρύβουν επίσης, πίσω από προσεκτικά επινοημένες μετονομασίες και κατασκευασμένους όρους, την ουσία. ΤΩΡΑ, λόγου χάριν, αποφάσισαν ότι χρειάζεται και «κούρεμα» μισθών και μας βομβαρδίζουν με το νέο τους όρο θέλοντας να τον συνηθίσουμε. Να αποδεχτούμε δηλαδή ότι οι μισθοί είναι... τρίχες και όταν παραμεγαλώνουν, πρέπει να τις κουρεύουμε για να σουλουπωθούμε!
Η ΟΥΣΙΑ, που επιμελώς προσπαθούν να αφήσουν εκτός συζήτησης, είναι ότι στην Ελλάδα του 21ου αιώνα, στην Ελλάδα της Ευρώπης -να μια ακόμη μεγάλη ιδέα που τρεκλίζει-, στην Ελλάδα της παγκοσμιοποίησης, ο βασικός μισθός είναι 740 ευρώ και το ωρομίσθιο τέσσερα και κάτι!
4,25 ευράκια για μία ώρα δουλειάς. Δηλαδή δύο σουβλάκια με πίτα ή τρία εισιτήρια λεωφορείου με τις νέες τιμές που ετοιμάζουν.
ΤΕΣΣΕΡΙΣ ώρες εργασίας λοιπόν και σωθήκαμε. Και σουβλάκι με πίτα, και αναψυκτικό για το λαιμό που ξεράθηκε, και φραπές με την παρέα, και μια κάρτα κινητού για να μιλάς με τον κολλητό που δεν έχει ούτε αυτά, αλλά χαλάει τις σόλες του μήπως βρει κάτι, με λιγότερα, έστω και μαύρα.
ΟΙ ΠΙΟ τυχεροί, και... μεγαλύτεροι, πορεύονται με το βασικό. Με ένα μισθό που αυξήθηκε με κάτι πολυετίες, με το οικογενειακό επίδομα και το επίδομα των παιδιών, αλλά και κάποια επιδόματα που άλλοι πολιτικοί, κάποτε, υπέγραψαν να δοθούν, για να μη δοθούν αυξήσεις.
ΑΥΤΟΥΣ, τώρα, το σύστημα θέλει να τους βάλει στη γραμμή για κούρεμα. Γιατί τα 740 έγιναν 1.400 και 1.800 και 2.000 και είναι, λένε, πολλά. Ενώ η ουσία είναι ότι πολλά είναι τα λεφτά που φεύγουν για το ενοίκιο ή το στεγαστικό δάνειο, για το σουπερμάρκετ, τους άλλους λογαριασμούς, τις μετακινήσεις, τα λεφτά που μας παίρνουν για υγεία και παιδεία και για όλα εκείνα για τα οποία πληρώνουμε φόρους χωρίς να τα έχουμε.
ΑΥΤΗ είναι η ουσία, αλλά γι' αυτήν δεν λένε κουβέντα!
ΚΑΠΩΣ έτσι, κρύβοντας την ουσία πίσω από προσεκτικά επιλεγμένες λέξεις, μας έφτασαν μέχρις εδώ. Να αποδεχόμαστε δηλαδή το δικό τους γλωσσάρι και να βρισκόμαστε με την πλάτη στον τοίχο στο δικό τους γήπεδο.
ΝΑ μιλάμε λ.χ. και εμείς για μερική... απασχόληση, λες και αναφερόμαστε σε παιδιά που δεν πρέπει να τα παρκάρουμε μπροστά στην τηλεόραση, αλλά να βρίσκουμε τρόπους να... απασχολούνται δημιουργικά.
Ή ΝΑ αποδεχόμαστε -γιατί το αποδεχτήκαμε όταν το πρωτοακούσαμε από τον τότε καταλληλότερο- ότι όλοι μας είμαστε απασχολήσιμοι, όλοι δηλαδή υποψήφιοι για «κούρεμα» και όλοι υποψήφιοι άνεργοι.
ΑΠΟΔΕΧΤΗΚΑΜΕ πολλά και το πληρώνουμε. Αλλά κανείς δεν μπορεί να αποδεχτεί τον μαζικό ακρωτηριασμό που ετοιμάζουν.
ΕΜΕΙΣ δώσαμε! Καιρός να πληρώσουν και εκείνοι.