Με κίνητρο το εξαιρετικό κείμενο του Δημήτρη Νατσιού παραπέμπουμε σε ένα παλιό μας άρθρο, ΡΕΣΑΛΤΟ, τεύχος-8:
«Οι θεοί των γηπέδων είναι οι άρχοντες του σύμπαντος»
Βρίσκεται ΕΔΩ
Αναδημοσιεύουμε δύο μικρά αποσπάσματα:
Αθλητικό θέαμα
Στην εποχή μας ο αθλητισμός είναι και ένα πανίσχυρο μέσο πνευματικής αποκτήνωσης και ηθικής κατήχησης. Μπορούμε να του αποδώσουμε τον κλασικό χαρακτηρισμό του όπιου του λαού, με τη διπλή έννοια του όρου. Από τη μια, πλήρης συσκότιση των κριτικών ικανοτήτων και, από την άλλη, αναπλήρωση, υποκατάστατο για τις πραγματικές δυστυχίες.
Η αθλητική ιδεολογία επιδεικνύει τη μεγαλοπρέπεια και τη δύναμη του κράτους και το αθλητικό θέαμα εγκλωβίζει τους λαούς, τους πειθαρχεί και τους εξουθενώνει, εξαναγκάζοντάς τους να συμμετέχουν, διαμέσου άλλων προσώπων, σε δύσκολες πράξεις που απαιτούν δύναμη, επιδεξιότητα ή ηρωισμό. Να ταυτίζονται δηλαδή με το δυνάστη τους: το καπιταλιστικό κράτος και τους προπαγανδιστές του.
Ο καπιταλιστικός αθλητισμός συνεπώς είναι μέσον πνευματικής απονεύρωσης και χειραγώγησης. Αυτή τη λειτουργία του την πραγματοποιεί μέσα από το αθλητικό θέαμα. Σε αυτό αποκρυσταλλώνονται όλα τα χαρακτηριστικά του.
Αρκεί να παραβρεθούμε σε μια μεγάλη αθλητική συνάντηση για να διαπιστώσουμε την ιμπεριαλιστική «ταυρομαχία», την ορατή καθαγίαση του αθλητισμού που καταναλώνεται και πουλιέται.
Το ντοπάρισμα και η «εξαγορά» ανθρώπων και πραγμάτων αποτελούν συστατικά στοιχεία αυτού του θεάματος. Οι αθλητές-εμπορεύματα χειραγωγούνται με τις μεθόδους του μάρκετινγκ στην αθλητική αγορά.
Πράγματι, η κινητήρια δύναμη του αθλητικού θεάματος είναι η γοητεία που ασκούν στο κοινό οι άνθρωποι-εμπορεύματα-θεάματα. Μέσω αυτής της «γοητείας» επιχειρείται η μαζική από-πολιτικοποίηση της δημόσιας ζωής, η πνευματική νάρκωση, η ψυχολογική εκτόνωση και η υποδούλωση κάθε κριτικής συνείδησης.
Στο θέαμα των θεών του γηπέδου διακρίνουμε ορατά όλα αυτά τα χαρακτηριστικά.
Οι θεοί των γηπέδων είναι οι άρχοντες του σύμπαντος. Λειτουργούν ως παράγοντας σταθεροποίησης της υπάρχουσας κατάστασης και χειραγώγησης των πολιτών: αναισθησιογόνο και ασπιρίνη αφύπνισης της εξασθενημένης αίσθησης για ζωή…
Το ένστικτο του θανάτου
Ο μαζικός αθλητισμός συντελεί στην παθιασμένη συσπείρωση των μαζών, οδηγεί σε συναισθηματικές εκρήξεις που η ενέργειά τους καναλιζάρεται από τους μηχανισμούς εξουσίας. Η επιθετική ενέργεια των μαζών δεν στρέφεται κατά του συστήματος, αλλά ταυτίζεται με τα κοινωνικά πρότυπα και «ιδανικά» της καπιταλιστικής ζούγκλας και του ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού. Το «μαζικό άτομο» εσωτερικεύει το θέαμα και ταυτίζεται με τους «ηθοποιούς-σκηνοθέτες».
Ο μαζικός αθλητισμός εμπεριέχει το θάνατο ως λανθάνον ερέθισμα. Διοχετεύει τη μαζική ανθρώπινη ενέργεια στην επιθυμία για αίμα και στη λατρεία της επιθετικότητας. Είναι ο «πολιτισμός» του ενστίκτου του θανάτου για το οποίο έχει μιλήσει ο Φρόιντ.
Σε όλα τα αθλητικά θεάματα κυριαρχεί η αναμονή του θανάτου. Η μέθη και η υστερία των παραληρουσών μαζών δεν είναι δημοσιογραφική επινόηση. Θα πρέπει να έχει γνωρίσει κανείς την έκρηξη του πλήθους για να μπορέσει να καταλάβει ότι οι «αθλητικές ταυρομαχίες» δεν είναι παρά μια προτροπή για την αυτοκαταστροφή και τη νοσηρή διέγερση.
Ο μαζικός αθλητισμός, όχι μόνο δεν συμβάλλει σε μια συλλογική απελευθερωτική κουλτούρα, αλλά αντίθετα αντιπροσωπεύει τον πιο ολοκληρωτικό κορεσμό των μαζών, που πραγματώνεται χάρη στη χειραγώγηση των συναισθημάτων, των παθών και των πνευμάτων τους κάτω από την κυριαρχία του θανάτου.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΚΑΙ ΕΔΩ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=5519
«Οι θεοί των γηπέδων είναι οι άρχοντες του σύμπαντος»
Βρίσκεται ΕΔΩ
Αναδημοσιεύουμε δύο μικρά αποσπάσματα:
Αθλητικό θέαμα
Στην εποχή μας ο αθλητισμός είναι και ένα πανίσχυρο μέσο πνευματικής αποκτήνωσης και ηθικής κατήχησης. Μπορούμε να του αποδώσουμε τον κλασικό χαρακτηρισμό του όπιου του λαού, με τη διπλή έννοια του όρου. Από τη μια, πλήρης συσκότιση των κριτικών ικανοτήτων και, από την άλλη, αναπλήρωση, υποκατάστατο για τις πραγματικές δυστυχίες.
Η αθλητική ιδεολογία επιδεικνύει τη μεγαλοπρέπεια και τη δύναμη του κράτους και το αθλητικό θέαμα εγκλωβίζει τους λαούς, τους πειθαρχεί και τους εξουθενώνει, εξαναγκάζοντάς τους να συμμετέχουν, διαμέσου άλλων προσώπων, σε δύσκολες πράξεις που απαιτούν δύναμη, επιδεξιότητα ή ηρωισμό. Να ταυτίζονται δηλαδή με το δυνάστη τους: το καπιταλιστικό κράτος και τους προπαγανδιστές του.
Ο καπιταλιστικός αθλητισμός συνεπώς είναι μέσον πνευματικής απονεύρωσης και χειραγώγησης. Αυτή τη λειτουργία του την πραγματοποιεί μέσα από το αθλητικό θέαμα. Σε αυτό αποκρυσταλλώνονται όλα τα χαρακτηριστικά του.
Αρκεί να παραβρεθούμε σε μια μεγάλη αθλητική συνάντηση για να διαπιστώσουμε την ιμπεριαλιστική «ταυρομαχία», την ορατή καθαγίαση του αθλητισμού που καταναλώνεται και πουλιέται.
Το ντοπάρισμα και η «εξαγορά» ανθρώπων και πραγμάτων αποτελούν συστατικά στοιχεία αυτού του θεάματος. Οι αθλητές-εμπορεύματα χειραγωγούνται με τις μεθόδους του μάρκετινγκ στην αθλητική αγορά.
Πράγματι, η κινητήρια δύναμη του αθλητικού θεάματος είναι η γοητεία που ασκούν στο κοινό οι άνθρωποι-εμπορεύματα-θεάματα. Μέσω αυτής της «γοητείας» επιχειρείται η μαζική από-πολιτικοποίηση της δημόσιας ζωής, η πνευματική νάρκωση, η ψυχολογική εκτόνωση και η υποδούλωση κάθε κριτικής συνείδησης.
Στο θέαμα των θεών του γηπέδου διακρίνουμε ορατά όλα αυτά τα χαρακτηριστικά.
Οι θεοί των γηπέδων είναι οι άρχοντες του σύμπαντος. Λειτουργούν ως παράγοντας σταθεροποίησης της υπάρχουσας κατάστασης και χειραγώγησης των πολιτών: αναισθησιογόνο και ασπιρίνη αφύπνισης της εξασθενημένης αίσθησης για ζωή…
Το ένστικτο του θανάτου
Ο μαζικός αθλητισμός συντελεί στην παθιασμένη συσπείρωση των μαζών, οδηγεί σε συναισθηματικές εκρήξεις που η ενέργειά τους καναλιζάρεται από τους μηχανισμούς εξουσίας. Η επιθετική ενέργεια των μαζών δεν στρέφεται κατά του συστήματος, αλλά ταυτίζεται με τα κοινωνικά πρότυπα και «ιδανικά» της καπιταλιστικής ζούγκλας και του ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού. Το «μαζικό άτομο» εσωτερικεύει το θέαμα και ταυτίζεται με τους «ηθοποιούς-σκηνοθέτες».
Ο μαζικός αθλητισμός εμπεριέχει το θάνατο ως λανθάνον ερέθισμα. Διοχετεύει τη μαζική ανθρώπινη ενέργεια στην επιθυμία για αίμα και στη λατρεία της επιθετικότητας. Είναι ο «πολιτισμός» του ενστίκτου του θανάτου για το οποίο έχει μιλήσει ο Φρόιντ.
Σε όλα τα αθλητικά θεάματα κυριαρχεί η αναμονή του θανάτου. Η μέθη και η υστερία των παραληρουσών μαζών δεν είναι δημοσιογραφική επινόηση. Θα πρέπει να έχει γνωρίσει κανείς την έκρηξη του πλήθους για να μπορέσει να καταλάβει ότι οι «αθλητικές ταυρομαχίες» δεν είναι παρά μια προτροπή για την αυτοκαταστροφή και τη νοσηρή διέγερση.
Ο μαζικός αθλητισμός, όχι μόνο δεν συμβάλλει σε μια συλλογική απελευθερωτική κουλτούρα, αλλά αντίθετα αντιπροσωπεύει τον πιο ολοκληρωτικό κορεσμό των μαζών, που πραγματώνεται χάρη στη χειραγώγηση των συναισθημάτων, των παθών και των πνευμάτων τους κάτω από την κυριαρχία του θανάτου.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΚΑΙ ΕΔΩ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=5519