Απρίλιος 2006
Τριτοκοσμικό εργασιακό καθεστώς
Γράφει ο Μιχάλης Λεονταρίτης
Το τριτοκοσμικό εργασιακό μοντέλο αποτελεί κατά τρόπο απροκάλυπτο το επιβαλλόμενο πρότυπο γιατί εξασφαλίζει απεριόριστα κέρδη και αχαλίνωτη εκμετάλλευση, μα όχι μόνο. Δημιουργεί ένα τέτοιο χάσμα ανάμεσα στις τάξεις και βυθίζει το προλεταριάτο σε τέτοια απόγνωση και τρόμο ώστε να αισθάνεται υπέρμετρη ευγνωμοσύνη για τα ψίχουλα φιλανθρωπίας που οι πολυέλεοι άρχοντες του πετάνε.
Όποιος όμως βιώνει την πραγματικότητα και η ταξική του συνείδηση διαμορφώνεται από τον καθημερινό του αγώνα για επιβίωση, τότε αυτόματα διαχωρίζεται από τους αφελείς και ονειροπαρμένους «μπον-βιβέρ» της ευρωπαϊκής «αριστεράς», αλλά και από τους έμμισθους εκμαυλιστές των ιδεών και της αλήθειας που την σκλαβιά την βαφτίζουν «Διεθνισμό» και την ανοχή «προοδευτικότητα».
Αυτό απέδειξαν έμπρακτα στις 16 Ιανουαρίου στο Στρασβούργο 10000 λιμενεργάτες που ενωμένοι με βάση το ταξικό κριτήριο και μόνο και ερχόμενοι από όλες σχεδόν τις χώρες της Ευρώπης δήλωσαν στους δυνάστες πως δεν θα δεχτούν αδιαμαρτύρητα την αντικατάστασή τους με άβουλες και παθητικές μάζες εξαθλιωμένων σκλάβων από τις λεηλατημένες και δίχως αγωνιστικές παραδόσεις χώρες της Ασίας και της Αφρικής. Αυτή η ξεκάθαρα απεργοσπαστική τακτική των εργοδοτών για το ιστορικό ευρωπαϊκό προλεταριάτο με κανέναν τρόπο δεν μπορεί να διαστρεβλώσει τις έννοιες της αλληλεγγύης και του Διεθνισμού. Όσα διαδραματίστηκαν στο Στρασβούργο και που έντεχνα προσπεράστηκαν από τα «ενημερωτικά» μέσα αποκαλύπτουν το φριχτό ρόλο της καθεστωτικής Αριστεράς και της εργοδοσίας της που το δούλο τον αναδεικνύουν ως υπόδειγμα εργάτη και τον αγωνιστή τον περιθωριοποιούν ως ρατσιστή!
Χάρη σε αυτή τη μεγαλειώδη διαδήλωση απεδείχθη για άλλη μια φορά ότι είναι τα αφεντικά που χωρίζουν το προλεταριάτο σε φυλές και ράτσες προτιμώντας τον πιο πρόθυμο, τον πιο υπάκουο. Αντιθέτως, για την εργατική τάξη αποδείχτηκε πως το πρωταρχικό κριτήριο είναι η ταξική συνείδηση και ο αγώνας ενάντια στο παγκοσμιοποιημένο Κεφάλαιο.
Για τους ευρωπαίους λιμενεργάτες ένα ξερό κομμάτι ψωμί δεν είναι αρκετό. Και οι αγωνιστικές τους παραδόσεις μαρτυρούν ότι δεν ήταν αρκετό ούτε για τους πατεράδες τους και ούτε για τους πατέρες των πατέρων τους.
Εξ αιτίας όλων αυτών είναι ιδιαίτερα μισητοί από το εφοπλιστικό κεφάλαιο που ετοιμαζόταν με οδηγία να τους παρακάμψει και να αναθέσει σε ανειδίκευτους και ανασφάλιστους είλωτες τη φορτοεκφόρτωση των πλοίων και κάθε άλλη λιμενική δραστηριότητα. Να παροπλιστεί το ένδοξο και ταξικά συγκροτημένο προλεταριάτο και να αντικατασταθεί με τον ευάλωτο και χειραγωγήσιμο «πολυπολιτισμικό» συρφετό. Για να αποτραπούν όλα αυτά οι ευρωπαίοι λιμενεργάτες ενήργησαν συντονισμένα. Συγκεντρώθηκαν στο Στρασβούργο όπου χρειάστηκε να συγκρουστούν λυσσαλέα με την αστυνομία διακινδυνεύοντας τη ζωή τους.
Μετά από πολλές συλλήψεις, σοβαρούς τραυματισμούς αλλά και μεγάλες ζημιές που κατάφεραν να προκαλέσουν στο απεχθές προπύργιο της παγκοσμιοποίησης, το Ευρωκοινοβούλιο, πέτυχαν την απόσυρση της ελεεινής οδηγίας. Αφανείς ήρωες και αποφασιστικός παράγων ήταν οι υπόλοιποι συνάδελφοί τους που ενώ δεν διαδήλωσαν στο Στρασβούργο παρέμειναν στα λιμάνια μπλοκάροντάς τα ώστε η αντεπίθεση στο Κεφάλαιο να είναι ενιαία και καθολική. Σύμφωνη με τα προστάγματα της γνήσιας κομμουνιστικής αλήθειας, του Διεθνισμού.
ΜΑΙΟΣ 2006
Αλλοίωση της πληθυσμιακής μας σύστασης
Γράφει ο Μιχάλης Λεονταρίτης
Τη φρικώδη πραγματικότητα της μεθοδευμένης δημογραφικής μας συρρίκνωσης την αμφισβητούν μονάχα οι άνοες καθώς και οι υφιστάμενοι των νεοταξικών επιτελείων. Ο σχεδιασμός περιλαμβάνει την αλλοίωση της πληθυσμιακής μας σύστασης με δύο τρόπους:
α) Τη δίχως όρια εισροή οικονομικών μεταναστών, γεγονός που εξυπηρετεί πολλαπλώς τα συμφέροντα του Κεφαλαίου, μια και κατ’ αυτόν τον τρόπο και το οργανωμένο εργατικό κίνημα ξεστρατίζει, εκβιάζεται και ψυχορραγεί αλλά και το παγκόσμιο πολυπολιτισμικό χαρμάνι διαμορφώνεται για να διαφεντέψει έτσι η πλανητική δικτατορία.
β) Τη φυσική εξόντωση του εγχώριου πληθυσμού.
Στην πρώτη περίπτωση το έγκλημα συντελείται κάτω από ανθρωπιστικά προσχήματα που ξετσίπωτα μεταχειρίζονται οι ασύδοτοι εκμεταλλευτές των λαών. Έχουν μάλιστα το θράσος να παραδίδουν και μαθήματα διεθνισμού όταν η εργατική τάξη αντιδρά εμπρός στον αφανισμό της!
Απεναντίας, για την περίπτωση της φυσικής εξόντωσης οι εκμεταλλευτές μετέρχονται τη συνήθη καπιταλιστική θηριωδία. Καταδικάζουν το λαό σε οικονομικό μαρασμό, σε σταδιακή έλλειψη στοιχειωδών αγαθών, σε βαθμιαία περικοπή και των ελαχίστων πόρων προς επιβίωση. Θύμα των ποταπών αυτών συλλήψεων διεστραμμένων εγκεφάλων είναι σχεδόν αποκλειστικά ο ελληνικός λαός. Διότι πολύ απλά, η ελληνική οικογένεια είναι ολιγομελής και επιπλέον διατηρεί το θράσος να απαιτεί τα παιδιά της να μορφωθούν.
Αντίθετα, το τριτοκοσμικό υπόδειγμα οικογένειας πλεονεκτεί καθώς εκεί οι γονείς έχουν άμεση προτεραιότητα στην αγορά εργασίας αφού δε διστάζουν να κομματιάζονται σε δύο, τρείς ή και περισσότερες δουλειές για λίγα ψίχουλα και εάν αυτό δεν επαρκεί να ρίχνουν στο μεροκάματο ακόμα και τα ανήλικα τέκνα των πολυμελών οικογενειών τους. Το θράσος των καπιταλιστών δεν γνωρίζει όρια. Απειλούν τον ελληνικό λαό: «Εάν πραγματικά λες ότι πεινάς, προχώρα σε κάθε θυσία!!!». Κι επειδή μέχρι τώρα ο ελληνικός λαός απαίτησε να μην ζει για να δουλεύει δεν είναι εξίσου αγαπητός στα αφεντικά όσο οι ξένοι εξαθλιωμένοι. Τόσο απλά.
Αν λοιπόν δεν είμαστε διατεθειμένοι να αντιδράσουμε στη φυσική μας εξόντωση πρέπει παθητικά να αποδεχτούμε:
1) Την οικονομική εξαθλίωση της ελληνικής οικογένειας που από δω και μπρος πρέπει να μεριμνά για την καθημερινή επιβίωση και όχι θρασύτατα να ονειρεύεται ό,τι πιο φυσικό: την απόκτηση ενός παιδιού.
2) Το πέρα από τα ανθρώπινα όρια ωράριο εργασίας. Δηλαδή όσα ζευγάρια γλιτώνουν από την απειλή της απόλυτης ένδειας, να καταδικάζονται σε αέναη δουλεία που θα τα εξοντώνει και θα τα αποτρέπει από την σκέψη της τεκνοποιίας. Όσοι τολμούν να φέρουν στον κόσμο παιδί, απαγορεύεται να δαπανήσουν χρόνο για την ανατροφή του.
3) Το ξεθεμελίωμα της όποιας κοινωνικής πρόνοιας είχαμε γνωρίσει ως τώρα. Οι παιδικοί σταθμοί εγκαταλείπονται στη διάλυσή τους, καθώς και η πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας που με το νέο νομοσχέδιο προβλέπει την αναλογία ενός γιατρού και μάλιστα ανειδίκευτου για 1600 άτομα.
Αυτή είναι η τιμωρία μας επειδή σαν λαός κριθήκαμε λιγότερο ανταγωνιστικοί απ’ ό,τι οι απελπισμένοι πληθυσμοί που μεταναστεύουν στη χώρα μας.
Μεταναστεύουν για να τσακιστούν πιο αδιαμαρτύρητα στα γρανάζια του συστήματος που διέπεται από τις αρχές που διατυπώνουν ο κος Ανδριανόπουλος και η «φιλάνθρωπη» «αριστερά». Αποδεχόμαστε αυτό το έγκλημα κατά του λαού, διαφορετικά οι φιλοπρόοδοι εκμεταλλευτές θα μας καταδώσουν στους ευρωατλαντικούς τους συμμάχους ως ρατσιστές…
Όλα τα κείμενα συλλέγονται ΕΔΩ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?p=27142#27142
Τριτοκοσμικό εργασιακό καθεστώς
Γράφει ο Μιχάλης Λεονταρίτης
Το τριτοκοσμικό εργασιακό μοντέλο αποτελεί κατά τρόπο απροκάλυπτο το επιβαλλόμενο πρότυπο γιατί εξασφαλίζει απεριόριστα κέρδη και αχαλίνωτη εκμετάλλευση, μα όχι μόνο. Δημιουργεί ένα τέτοιο χάσμα ανάμεσα στις τάξεις και βυθίζει το προλεταριάτο σε τέτοια απόγνωση και τρόμο ώστε να αισθάνεται υπέρμετρη ευγνωμοσύνη για τα ψίχουλα φιλανθρωπίας που οι πολυέλεοι άρχοντες του πετάνε.
Όποιος όμως βιώνει την πραγματικότητα και η ταξική του συνείδηση διαμορφώνεται από τον καθημερινό του αγώνα για επιβίωση, τότε αυτόματα διαχωρίζεται από τους αφελείς και ονειροπαρμένους «μπον-βιβέρ» της ευρωπαϊκής «αριστεράς», αλλά και από τους έμμισθους εκμαυλιστές των ιδεών και της αλήθειας που την σκλαβιά την βαφτίζουν «Διεθνισμό» και την ανοχή «προοδευτικότητα».
Αυτό απέδειξαν έμπρακτα στις 16 Ιανουαρίου στο Στρασβούργο 10000 λιμενεργάτες που ενωμένοι με βάση το ταξικό κριτήριο και μόνο και ερχόμενοι από όλες σχεδόν τις χώρες της Ευρώπης δήλωσαν στους δυνάστες πως δεν θα δεχτούν αδιαμαρτύρητα την αντικατάστασή τους με άβουλες και παθητικές μάζες εξαθλιωμένων σκλάβων από τις λεηλατημένες και δίχως αγωνιστικές παραδόσεις χώρες της Ασίας και της Αφρικής. Αυτή η ξεκάθαρα απεργοσπαστική τακτική των εργοδοτών για το ιστορικό ευρωπαϊκό προλεταριάτο με κανέναν τρόπο δεν μπορεί να διαστρεβλώσει τις έννοιες της αλληλεγγύης και του Διεθνισμού. Όσα διαδραματίστηκαν στο Στρασβούργο και που έντεχνα προσπεράστηκαν από τα «ενημερωτικά» μέσα αποκαλύπτουν το φριχτό ρόλο της καθεστωτικής Αριστεράς και της εργοδοσίας της που το δούλο τον αναδεικνύουν ως υπόδειγμα εργάτη και τον αγωνιστή τον περιθωριοποιούν ως ρατσιστή!
Χάρη σε αυτή τη μεγαλειώδη διαδήλωση απεδείχθη για άλλη μια φορά ότι είναι τα αφεντικά που χωρίζουν το προλεταριάτο σε φυλές και ράτσες προτιμώντας τον πιο πρόθυμο, τον πιο υπάκουο. Αντιθέτως, για την εργατική τάξη αποδείχτηκε πως το πρωταρχικό κριτήριο είναι η ταξική συνείδηση και ο αγώνας ενάντια στο παγκοσμιοποιημένο Κεφάλαιο.
Για τους ευρωπαίους λιμενεργάτες ένα ξερό κομμάτι ψωμί δεν είναι αρκετό. Και οι αγωνιστικές τους παραδόσεις μαρτυρούν ότι δεν ήταν αρκετό ούτε για τους πατεράδες τους και ούτε για τους πατέρες των πατέρων τους.
Εξ αιτίας όλων αυτών είναι ιδιαίτερα μισητοί από το εφοπλιστικό κεφάλαιο που ετοιμαζόταν με οδηγία να τους παρακάμψει και να αναθέσει σε ανειδίκευτους και ανασφάλιστους είλωτες τη φορτοεκφόρτωση των πλοίων και κάθε άλλη λιμενική δραστηριότητα. Να παροπλιστεί το ένδοξο και ταξικά συγκροτημένο προλεταριάτο και να αντικατασταθεί με τον ευάλωτο και χειραγωγήσιμο «πολυπολιτισμικό» συρφετό. Για να αποτραπούν όλα αυτά οι ευρωπαίοι λιμενεργάτες ενήργησαν συντονισμένα. Συγκεντρώθηκαν στο Στρασβούργο όπου χρειάστηκε να συγκρουστούν λυσσαλέα με την αστυνομία διακινδυνεύοντας τη ζωή τους.
Μετά από πολλές συλλήψεις, σοβαρούς τραυματισμούς αλλά και μεγάλες ζημιές που κατάφεραν να προκαλέσουν στο απεχθές προπύργιο της παγκοσμιοποίησης, το Ευρωκοινοβούλιο, πέτυχαν την απόσυρση της ελεεινής οδηγίας. Αφανείς ήρωες και αποφασιστικός παράγων ήταν οι υπόλοιποι συνάδελφοί τους που ενώ δεν διαδήλωσαν στο Στρασβούργο παρέμειναν στα λιμάνια μπλοκάροντάς τα ώστε η αντεπίθεση στο Κεφάλαιο να είναι ενιαία και καθολική. Σύμφωνη με τα προστάγματα της γνήσιας κομμουνιστικής αλήθειας, του Διεθνισμού.
ΜΑΙΟΣ 2006
Αλλοίωση της πληθυσμιακής μας σύστασης
Γράφει ο Μιχάλης Λεονταρίτης
Τη φρικώδη πραγματικότητα της μεθοδευμένης δημογραφικής μας συρρίκνωσης την αμφισβητούν μονάχα οι άνοες καθώς και οι υφιστάμενοι των νεοταξικών επιτελείων. Ο σχεδιασμός περιλαμβάνει την αλλοίωση της πληθυσμιακής μας σύστασης με δύο τρόπους:
α) Τη δίχως όρια εισροή οικονομικών μεταναστών, γεγονός που εξυπηρετεί πολλαπλώς τα συμφέροντα του Κεφαλαίου, μια και κατ’ αυτόν τον τρόπο και το οργανωμένο εργατικό κίνημα ξεστρατίζει, εκβιάζεται και ψυχορραγεί αλλά και το παγκόσμιο πολυπολιτισμικό χαρμάνι διαμορφώνεται για να διαφεντέψει έτσι η πλανητική δικτατορία.
β) Τη φυσική εξόντωση του εγχώριου πληθυσμού.
Στην πρώτη περίπτωση το έγκλημα συντελείται κάτω από ανθρωπιστικά προσχήματα που ξετσίπωτα μεταχειρίζονται οι ασύδοτοι εκμεταλλευτές των λαών. Έχουν μάλιστα το θράσος να παραδίδουν και μαθήματα διεθνισμού όταν η εργατική τάξη αντιδρά εμπρός στον αφανισμό της!
Απεναντίας, για την περίπτωση της φυσικής εξόντωσης οι εκμεταλλευτές μετέρχονται τη συνήθη καπιταλιστική θηριωδία. Καταδικάζουν το λαό σε οικονομικό μαρασμό, σε σταδιακή έλλειψη στοιχειωδών αγαθών, σε βαθμιαία περικοπή και των ελαχίστων πόρων προς επιβίωση. Θύμα των ποταπών αυτών συλλήψεων διεστραμμένων εγκεφάλων είναι σχεδόν αποκλειστικά ο ελληνικός λαός. Διότι πολύ απλά, η ελληνική οικογένεια είναι ολιγομελής και επιπλέον διατηρεί το θράσος να απαιτεί τα παιδιά της να μορφωθούν.
Αντίθετα, το τριτοκοσμικό υπόδειγμα οικογένειας πλεονεκτεί καθώς εκεί οι γονείς έχουν άμεση προτεραιότητα στην αγορά εργασίας αφού δε διστάζουν να κομματιάζονται σε δύο, τρείς ή και περισσότερες δουλειές για λίγα ψίχουλα και εάν αυτό δεν επαρκεί να ρίχνουν στο μεροκάματο ακόμα και τα ανήλικα τέκνα των πολυμελών οικογενειών τους. Το θράσος των καπιταλιστών δεν γνωρίζει όρια. Απειλούν τον ελληνικό λαό: «Εάν πραγματικά λες ότι πεινάς, προχώρα σε κάθε θυσία!!!». Κι επειδή μέχρι τώρα ο ελληνικός λαός απαίτησε να μην ζει για να δουλεύει δεν είναι εξίσου αγαπητός στα αφεντικά όσο οι ξένοι εξαθλιωμένοι. Τόσο απλά.
Αν λοιπόν δεν είμαστε διατεθειμένοι να αντιδράσουμε στη φυσική μας εξόντωση πρέπει παθητικά να αποδεχτούμε:
1) Την οικονομική εξαθλίωση της ελληνικής οικογένειας που από δω και μπρος πρέπει να μεριμνά για την καθημερινή επιβίωση και όχι θρασύτατα να ονειρεύεται ό,τι πιο φυσικό: την απόκτηση ενός παιδιού.
2) Το πέρα από τα ανθρώπινα όρια ωράριο εργασίας. Δηλαδή όσα ζευγάρια γλιτώνουν από την απειλή της απόλυτης ένδειας, να καταδικάζονται σε αέναη δουλεία που θα τα εξοντώνει και θα τα αποτρέπει από την σκέψη της τεκνοποιίας. Όσοι τολμούν να φέρουν στον κόσμο παιδί, απαγορεύεται να δαπανήσουν χρόνο για την ανατροφή του.
3) Το ξεθεμελίωμα της όποιας κοινωνικής πρόνοιας είχαμε γνωρίσει ως τώρα. Οι παιδικοί σταθμοί εγκαταλείπονται στη διάλυσή τους, καθώς και η πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας που με το νέο νομοσχέδιο προβλέπει την αναλογία ενός γιατρού και μάλιστα ανειδίκευτου για 1600 άτομα.
Αυτή είναι η τιμωρία μας επειδή σαν λαός κριθήκαμε λιγότερο ανταγωνιστικοί απ’ ό,τι οι απελπισμένοι πληθυσμοί που μεταναστεύουν στη χώρα μας.
Μεταναστεύουν για να τσακιστούν πιο αδιαμαρτύρητα στα γρανάζια του συστήματος που διέπεται από τις αρχές που διατυπώνουν ο κος Ανδριανόπουλος και η «φιλάνθρωπη» «αριστερά». Αποδεχόμαστε αυτό το έγκλημα κατά του λαού, διαφορετικά οι φιλοπρόοδοι εκμεταλλευτές θα μας καταδώσουν στους ευρωατλαντικούς τους συμμάχους ως ρατσιστές…
Όλα τα κείμενα συλλέγονται ΕΔΩ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?p=27142#27142