Χρόνια και χρόνια στο ίδιο έργο θεατές: Εντυπωσιακές απεργιακές πλημμυρίδες στο Σύνταγμα, υπό μορφή παρελάσεων, και το ίδιο εντυπωσιακές και ακαριαίες αμπώτιδες.
Τέτοιες φιέστες «γενικών απεργιών», και μάλιστα χρόνιας ρουτίνας, ΟΧΙ μόνο στηρίζουν το κατοχικό καθεστώς, αλλά βυθίζουν το λαό στο τέλμα της αδιέξοδης ΑΠΕΛΠΙΣΙΑΣ, και μοιρολατρίας.
Και οι εμπειρίες των τελευταίων χρόνων, των ευρω-κατοχικών χρόνων, το αποδεικνύουν περίτρανα…
Αναδημοσιεύουμε ένα κείμενό μας, γραμμένο τον Ιούνιο του 2010, σε μια άλλη, παρόμοια, πλημμυρίδα απεργιακών παρελάσεων…
ΕΔΩ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?p=24699#24699
Το αλφάβητο των λαϊκών αγώνων
Έχουμε αναλύσει πολλές φορές ότι οι λαϊκές κινητοποιήσεις σε μορφές παρελάσεων είναι όχι απλώς αδιέξοδες και καταδικασμένες, αλλά αποτελούν και καθεστωτική βαλβίδα εκτόνωσης της λαϊκής οργής.
Τα λαϊκά κινήματα και οι απεργιακές κινητοποιήσεις έχουν τους δικούς τους νόμους.
Και αυτοί είναι οι νόμοι της σπειροειδούς ανάπτυξης της δράσης, της οργάνωσης, συνακόλουθα και της ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ του λαού…
ΟΤΑΝ ένας αγώνας δεν αναβαίνει πολιτικά στάδια και οργανωτικές μορφές ανάπτυξης είναι αδιέξοδος και οδηγεί σε καταστροφικές απογοητεύσεις και ήττες.
Η Αριστερά θα έπρεπε να το γνωρίζει αυτό από την πλούσια ιστορική εμπειρία των Κινημάτων που έχει συμπυκνωθεί στην επαναστατική θεωρία.
Αλλά αυτή η «αριστερά», σε όλες της ποικιλίες της, δεν έχει ΚΑΜΙΑ ΣΧΕΣΗ με την Αριστερά, συνακόλουθα ούτε με τη σοσιαλιστική Θεωρία και Πράξη.
Πριν αναλύσουμε κάποια αλφαβητικά ζητήματα θα παραθέσουμε ένα απόσπασμα άρθρου μας, το πλέον πρόσφατο.
Υπάρχουν τα κείμενα εδώ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?p=24108#24108
Οι αγώνες δεν είναι παρελάσεις
Η συνταγή της θανατικής καταδίκης κάθε λαϊκού αγώνα είναι γνωστή και πιστά εφαρμοσμένη, χρόνια και χρόνια, από την αξιοθρήνητη «αριστερά» και τους ακόμα πιο θλιβερούς συνδικαλιστές εργατοπατέρες: Το «κλείδωμα» της λαϊκής οργής και ενεργητικότητας στο μπουκάλι των κομματικών και συνδικαλιστικών παρελάσεων.
Αυτοί οι «κλειδοκράτορες» της λαϊκής οργής ανακηρύσσουν Γενικές Απεργίες και καλούν τον κόσμο να κατεβεί στο δρόμο με ένα και μόνο στόχο: Να προσφέρουν το θαυμαστό θέαμα μιας ομόφωνης άρνησης για εργασία και μιας επίσης ομόφωνης ΕΠΙΣΤΡΟΦΗΣ στη δουλειά!!!
Μια τέτοια «πολιτική» θεάματος δεν είναι αγώνας. Είναι μια πολιτική που υποσκάπτει κάθε προϋπόθεση αγώνα, που αποχρωματίζει και αφυδατώνει κάθε προϋπόθεση ΣΥΝΕΙΔΗΤΗΣ αγωνιστικής πράξης, που δεν επιτρέπει τη λαϊκή οργή να μετεξελιχτεί σε ΣΥΝΕΙΔΗΤΗ οργή και το χειρότερο: Επιχειρεί να διοχετεύσει τη λαϊκή δυσαρέσκεια και αγανάκτηση στα κανάλια του εκτονωτικού θεάματος των λαϊκών παρελάσεων…
Η πολιτική που γίνεται θέαμα είναι νεκρή. Οι κινητοποιήσεις που γίνονται θέαμα δεν είναι αγώνες, είναι παρελάσεις: Νεκροί «αγώνες»…
Οι απεργίες
Η απεργία δεν είναι πανάκεια, πολύ περισσότερο δεν είναι «εμπόρευμα» κομματικής κατανάλωσης, όπως την αντιμετωπίζουν τα κατ’ ευφημισμό «αριστερά» κόμματα και ιδιαίτερα η ηγεσία του ΚΚΕ.
Η απεργία είναι ένα από τα απλά μέσα πάλης των εργαζομένων το οποίο συντελεί στην ενότητα και συσπείρωσή τους, στην ανάπτυξη της αγωνιστικής τους συνείδησης και αποτελεί μια σκαλωσιά για ανώτερες μορφές πάλης.
Εξ ορισμού, λοιπόν, μια απεργία είναι ένα μέσον ενότητας των εργαζομένων, συσπείρωσης και κλιμάκωσης του αγώνα τους.
Αυτό σημαίνει το εξής ΟΥΣΙΩΔΕΣ: Η απεργία αποφασίζεται από τις ίδιες συνελεύσεις των εργαζομένων, οι οποίοι συγκροτούν (μέσα από τις Συνελεύσεις) τις ΑΠΕΡΓΙΑΚΕΣ ΕΠΙΤΡΟΠΕΣ, εξ αντικειμένου ΕΝΑΙΟ-ΜΕΤΩΠΙΚΟΥ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ.
Οι Συνελεύσεις και οι Επιτροπές τους είναι τα ΟΡΓΑΝΑ που αποφασίζουν για τον απεργιακό αγώνα τους και τα μέσα του αγώνα τους.
Μόνο σε αυτή τη βάση μπορεί να ενοποιηθεί το εργατικό και λαϊκό κίνημα, να μαζικοποιηθεί και να δράση με δυναμισμό.
Ένα πραγματικό αριστερό κόμμα στηρίζει αυτή την αυτόνομη δράση και λειτουργεί ΕΝΤΟΣ αυτής, δεχόμενο τις αποφάσεις των συνελεύσεων και των Επιτροπών τους.
Ακόμα και αν θεωρεί «εξτρεμισμό» κάποιες αποφάσεις ή κάποια μέσα αγώνα.
Είναι χίλιες φορές προτιμότερα τα λάθη των ίδιων των εργαζόμενων από οποιαδήποτε «σοφή» κομματική ντιρεκτίβα.
Αυτά αποτελούν το αλφάβητο της επαναστατικής θεωρίας και πρακτικής.
Τι γίνεται σήμερα;
Τα λεγόμενα κόμματα των εργαζομένων και του λαού, ιδιαίτερα η ηγεσία του ΚΚΕ, λειτουργούν ΕΝΤΕΛΩΣ αντίθετα από το αριστερό αλφάβητο.
ΣΥΝΟΠΤΙΚΑ:
α). Υποκαθιστούν τον ίδιο τον αγώνα των εργαζομένων, των Συνελεύσεων και των Επιτροπών με κομματικά όργανα.
β) κατασκευάζουν μέσα στην εργατική τάξη και γενικότερα στο λαό κομματικά υποκατάστατα, μεταφέροντας έτσι τις πολιτικές διαιρέσεις στα μαζικά ΚΙΝΗΜΑΤΑ, τα οποία από τη φύση τους και τη λειτουργία τους είναι ΕΝΙΑΙΟ-ΜΕΤΩΠΙΚΑ…
γ). Οι κομματικές και συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες, ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΤΙΚΑ, κηρύσσουν, η κάθε μια ΔΙΚΕΣ της απεργίες και κινητοποιήσεις…
Και ο πλέον ηλίθιος αντιλαμβάνεται ότι τέτοιες πρακτικές διασπούν την ενότητα των εργαζομένων, απομαζικοποιούν κάθε αγώνα, κατασκευάζουν όχι δυναμικά όργανα αγώνα, αλλά γραφειοκρατικά και κομματικά φέουδα εκλογικής διαπραγμάτευσης, εμπορίας και καπηλείας των αγώνων.
Με απλά λόγια: Σκορπούν την απογοήτευση και την ηττοπάθεια, δολοφονώντας ανελέητα, στο βωμό των κομματικών ή συνδικαλιστικών συμφερόντων, κάθε ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΗ ανάπτυξης και συνειδητοποίησης των λαϊκών αγώνων…
Η απεργία για όλους αυτούς τους στραγγαλιστές των μαζικών κινημάτων, καθεστωτικά δεκανίκια αυθάδους προδοσίας των εργαζομένων (με ποικιλίες «κόκκινων γιλέκων»), αποτελεί εμπόρευμα εκλογικής κερδοσκοπίας και ΟΧΙ «σκαλωσιά» ανάπτυξης, κλιμάκωσης και κορύφωσης των αγώνων.
Γι’ αυτό ανακηρύσσουν συχνά παρελάσεις Γενικών Απεργιών χωρίς κανένα πολιτικό και οργανωτικό αντίκρισμα.
Αγνοούν ή θέλουν να αγνοούν, γιατί παίζουν διαπραγματευτικά και εκλογικά με το καθεστώς, τούτο το ουσιώδες: Μια Γενική Απεργία αποτελεί κορύφωση των αυθεντικών απεργιακών κινητοποιήσεων, μια κορύφωση που θέτει επί τάπητος το θέμα της ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ.
Δεν είναι παιχνίδι η Γενική Απεργία, ούτε κηρύσσεται από κόμματα και Συνδικάτα.
Είναι έξω από κόμματα και συνδικάτα. Είναι η θυελλώδης και ρωμαλέα κορύφωση ενός απεργιακού πυρετού που στηρίζεται στους εργαζόμενους και στα ΔΙΚΑ τους πολιτικά και οργανωτικά μέσα…
Τέτοιου είδους εργατικές, ρωμαλέες κινητοποιήσεις ΠΑΝΤΑ γίνονται ΕΞΩ από τα Συνδικάτα, έξω από κάθε «διαπραγματευτή» με το καθεστώς.
Τα Συνδικάτα, σήμερα είναι κρατικά συνδικάτα, ο πράκτορας του κεφαλαίου μέσα στον εργαζόμενο λαό.
Δεν μπορεί ΠΟΤΕ αυτά τα συνδικάτα να αποτελέσουν πυροδότες και οργανωτές αυθεντικών και δυναμικών λαϊκών κινητοποιήσεων.
Εκτονωτικές βαλβίδες αποτελούν…
Το προδοτικό έγκλημα της ηγεσίας του ΚΚΕ.
Η ηγεσία του ΚΚΕ, γενικά ολόκληρη η λογική του σταλινισμού αποτελούν τους μεγαλύτερους νεκροθάφτες και προδότες των εργατικών και λαϊκών αγώνων.
Ας το δούμε πρακτικά, γιατί οι άνθρωποι κρίνονται όχι από αυτά που λένε ή τις φορεσιές που φοράνε, αλλά από αυτά που κάνουν.
α). Η ηγεσία του ΚΚΕ λειτουργεί με τη λογική του κρατικού συνδικαλισμού.
Κατασκεύασε μέσα στο εργατικό και συνδικαλιστικό κίνημα ένα υποκατάστατο του κόμματος: Το ΠΑΜΕ.
Αφήνει, δηλαδή ένα μεγάλο μέρος των εργαζομένων κάτω από την κυριαρχία των κρατικών συνδικάτων και συντείνει στη ΔΙΑΣΠΑΣΗ του εργατικού κινήματος, στη σύγχυση και στον αποπροσανατολισμό, επενδύοντας όλες αυτές τις πρακτικές της φρενοβλαβούς προδοσίας του εργατικό κινήματος, με ταξικές και υπέρ-επαναστατικές φράσεις.
β). Είναι τέτοια η καθεστωτική προδοσία της ηγεσίας του ΚΚΕ, δηλαδή της διάσπασης και πολυδιάσπασης κάθε μορφής αγώνα (και των απλών κινητοποιήσεων διαμαρτυρίας) που «οργανώνει» κομματικές εκδηλώσεις ή ξεχωριστές από τα Συνδικάτα και τις άλλες δυνάμεις της προδοσίας.
Έτσι το καθεστωτικό παιχνίδι παίζεται πολύ καλά: Ευνουχίζεται κάθε αυτόνομη λαϊκή πρωτοβουλία αγώνων, οι εργαζόμενοι χωρίζονται μεταξύ τους ακόμα και στις παρελάσεις, και ΟΛΑ περνούν και καναλιζάρονται μέσα στους αγωγούς των «ανταγωνιστικών» κομματικών και συνδικαλιστικών παιχνιδιών: Τους αγωγούς εκτόνωσης, απογοήτευσης και ηττοπάθειας.
Και το καθεστώς αμείβει την ηγεσία του ΚΚΕ για την προδοσία της: Της κολλάει «ένσημα» επαναστατικότητας με τον να την κατηγορεί ως «υποκινητή» «σκληρών» αγώνων…
Προδίδει στην πράξη, η ηγεσία του ΚΚΕ, και διαλύει κάθε αυθεντικό αγώνα και κατηγορείται ως «πραξικοπηματική»!!!
Η «επιστήμη» της προβοκάτσιας έχει πάρα πολύ εξελιχτεί…
γ). Ας δούμε τη στάση του ΠΑΜΕ στα πρόσφατα γεγονότα.
Το ΠΑΜΕ, όπως πάντα, έκανε τη δική του διασπαστική συγκέντρωση στο Σύνταγμα.
Πριν καταφτάσει το μπλοκ της ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ στο Σύταγμα, το ΠΑΜΕ τάχιστα αποχώρησε από τη Βουλή!!!
Τόσο πολύ τρέμει, ακόμα και τη φυσική ένωση των εργατών, μήπως και γίνει κανένα «παρατράγουδο» ανεξέλεγκτων κινήσεων!!!
Οι εργαζόμενοι των άλλων μπλοκ είναι «μιάσματα» και το ΠΑΜΕ μοχθεί να μην έρθουν σε επαφή;
Αν αυτή η στάση του ΠΑΜΕ δεν είναι απόλυτα διασπαστική και υπέρ της κυβέρνησης που υποτίθεται πολεμάει, τότε οι έννοιες έχουν χάσει κάθε σημασία πλέον.
Τα μέλη και οι οπαδοί του ΚΚΕ-ΠΑΜΕ, για άλλη μια φορά, αποχώρησαν με σκυμμένο το κεφάλι. Ήταν τόσο φανερή και αδιανόητη η στάση του ΠΑΜΕ που ακόμα και οι μπάτσοι που ήταν συγκεντρωμένοι στην γωνία της οδού Αμαλίας τους έλεγαν: «Παιδιά τι έγινε που πάτε».
Εδώ μαζί με την προδοτική διασπαστική πολιτική έχουμε και την «πολιτική» της λιποταξίας.
Προδοσία και λιποταξία, όταν η κατάσταση ζορίσει, είναι η «συνταγή» κάθε εργατοπατέρα, ιδιαίτερα αυτών του ΚΚΕ.
Τα μέλη του ΚΚΕ-ΠΑΜΕ πρέπει κάποτε να επαναστατήσουν και να απεγκλωβιστούν από τις αγχόνες των γραφειοκρατών της προδοσίας και λιποταξίας…