Στις 25 Μαρτίου του 2011, γράψαμε, το άρθρο: «25 Μαρτίου: Κανένα όπλο δεν είναι τόσο δυνατό όσο η Μνήμη».
Σημειώναμε μεταξύ άλλων:
«Η Ιστορία τιμωρεί τους χλευαστές της!!!
Και τους τιμωρεί σε βαθμό ανάλογο της αυθάδειας και της μοχθηρίας που επιδεικνύουν, αυτοί οι δήμιοι και χλευαστές, εναντίον της Ιστορίας.
Τα καθεστώτα που βρίσκονται σε κατάρρευση, όπως τα καθεστώτα της Νέας Τάξης σήμερα (το δικό μας π.χ.), μέσα στους επιθανάτιους σπασμούς τους, καταλαμβάνονται από υστερική μανία εναντίον της Ιστορίας και της αγωνιστικής μνήμης.
Αυτοί οι επιθανάτιοι σπασμοί κατά της ιστορίας είναι που γεννούν και τον ορμητικό χείμαρρο αναγέννησης της ιστορίας και του βελονιάσματος της αγωνιστικής μνήμης. ..
Χρωστάμε, λοιπόν, στους δημίους μας, στους αποδομητές και δολοφόνους της Ιστορίας μας, μια χειραψία αβρότητας: Κατάφεραν να δημιουργήσουν ένα χείμαρρο μέσα στην ελληνική κοινωνία ιστορικής ευαισθησίας και λαϊκού πάθους για τις αγωνιστικές μας μνήμες.
Πέτυχαν μεγάλο άθλο: να πυρπολήσουν τον ελληνικό λαό με τη φλόγα της ιστορικής γνώσης και το πάθος αναζήτησης της αγωνιστικής μνήμης.
Ίσως, να μην υπήρξε στο παρελθόν τέτοια παλίρροια από ιστορικά κείμενα και τέτοιος αναβρασμός εκδηλώσεων για τη γνώση της ιστορίας, όσο σήμερα. ..».
Ολόκληρο το άρθρο ΕΔΩ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=5498
Για την Επανάσταση του 1821 έχουμε γράψει άπειρα κείμενα.
Παραπέμπουμε ενδεικτικά στα κάτωθι λίνκ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?p=26717#26717
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=5382
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=5365
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=5485
ΟΙ συνθήκες που ζούμε σήμερα, συνθήκες μιας νέας εθνικής υποδούλωσης καθιστούν το ΄21 δραματικά επίκαιρο: Φωτεινό σύμβολο και πυροδότη της λαϊκής οργής…
Αυτή ακριβώς η επικαιρότητα του ΄21 το καθιστά και αντικείμενο πολιτικής εμπορίας και πατριδοκαπηλίας…
Αυτή, όμως, η «επικαιρότητα» αναζωπυρώνει και τις παλιές κατεστημένες μυθολογίες γύρω από ’21, και γεννάει νέες μυθολογίες. Μυθολογίες που ΤΑΥΤΙΖΟΥΝ ΠΟΛΙΤΙΚΑ και ΕΥΘΕΩΣ το ‘21 με τη σημερινή εποχή: Ταυτίζεται το ιστορικό περιεχόμενο και νόημα του ΄21 με το ιστορικό περιεχόμενο του ΣΗΜΕΡΑ, μέσω γενικών αφαιρέσεων που αφυδατώνουν, εξαλείφουν ή παραμορφώνουν τα κοινωνικά και πολιτικά χαρακτηριστικά των δύο ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΩΝ εποχών.
Πιο συγκεκριμένα:
Επιχειρείται να εξαλειφτεί εντελώς η ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ βάση του 21 και ο πολιτικός του χαρακτήρας. Τα πάντα επικεντρώνονται ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ, αόριστα και μετέωρα, στον εθνικό χαρακτήρα της Επανάστασης του ’21. Λες και η Επανάσταση έγινε σε ένα ιστορικό κενό άδειο από κοινωνικές δυνάμεις, δίχως, δηλαδή οικονομικό και κοινωνικό πλαίσιο, συνακόλουθα και δίχως μια συγκεκριμένη ηγετική ΠΟΛΙΤΙΚΗ έκφραση, ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΩΝ κοινωνικών δυνάμεων.
Έτσι διασπάται η διαλεκτική σχέση ΕΘΝΙΚΟΥ-ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ. Αποσπάται δηλαδή το ΕΘΝΙΚΟ από το ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ, ανυψώνεται σε «θεότητα» και ταυτόχρονα εξαφανίζεται το ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ.
ΕΘΝΙΚΟ και ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ, ωστόσο στην Επανάσταση του 1821 ήταν άρρηκτα συνδεδεμένα, απλώς το ΕΘΝΙΚΟ αποτελούσε την ορατή ΑΙΧΜΗ του αγώνα, «έλουζε» το ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ.
Καμία Επανάσταση Εθνικής Απελευθέρωσης δεν ήταν καθαρά εθνική, ήταν ταυτόχρονα και κοινωνική. Ήταν Επαναστάσεις της προοδευτικής τότε αστικής τάξης που απελευθέρωναν τις κοινωνίας από τα φεουδαρχικά δεσμά και οικοδομούσαν τα εθνικά καπιταλιστικά κράτη. Γι αυτό σ’ αυτές τις επαναστάσεις στην πολιτική ηγεσία τους βρίσκονταν οι δυνάμεις τις αστικής τάξης και όχι γενικά και αόριστα «εθνικές δυνάμεις».
Τέτοια ήταν και η Επανάσταση του ’21. Μια Επανάσταση που ανέτρεψε τις κοινωνικές φεουδαρχικές σχέσεις, γέννησε ένα νέο ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ καθεστώς, το καπιταλιστικό ελληνικό κράτος υπό την πολιτική ΗΓΕΣΙΑ των αστικών δυνάμεων.
Το ΕΘΝΙΚΟ βρισκόταν στην πρώτη γραμμή και πλημμύρισε τα πάντα, σαν φουσκωμένο ποτάμι, ακριβώς λόγω της οθωμανικής, φεουδαρχικής υποδούλωσης.
Ωστόσο αυτή η «εθνική Επανάσταση» ανέτρεψε τις φεουδαρχικές, οθωμανικές κοινωνικές σχέσεις και έφερε τις νέες καπιταλιστικές σχέσεις και το αστικό, εθνικό κράτος: Και μόνο αυτό δείχνει ότι ήταν μια Επανάσταση ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ανατροπής.
Αυτό αποδεικνύεται και από τις κοινωνικές δυνάμεις που οργάνωσαν και ηγήθηκαν της Επανάστασης, αλλά και επικράτησαν στο νέο αστικό κράτος.
Κατά τη διάρκεια του ιη΄ αιώνα αρχίζει να σχηματοποιείται στους κόλπους της Οθωμανικής αυτοκρατορίας η ελληνική αστική τάξη, απαρτιζόμενη από ένα σύνολο ετερογενών ομάδων: Ανώτερος κλήρος, Φαναριώτες, πρόκριτοι, πλούσιοι έμποροι, τραπεζίτες (στο εξωτερικό), εφοπλιστές (κυρίως στα νησιά), στρατιωτικοί αρχηγοί των αρματολών (κατά κανόνα με κληρονομικό λειτούργημα), και λοιποί.
Όλοι αυτοί αποτελούσαν την ιθύνουσα τάξη του Έθνους: Τάξη σύνθετη, ετερογενής και ακόμα άμορφη, συνδεδεμένη από τη γέννησή της με τις ξένες δυνάμεις που είχαν συμβάλει στο σχηματισμό της. Παρά τις διαφορές ανάμεσα στα στοιχεία της, η τάξη αυτή παρουσιάζει κοινά συμφέροντα, τα συμφέροντα των ΚΑΤΕΧΟΝΤΩΝ. Είναι η τάξη που ο ελληνικό λαός, αργότερα θα της δώσει το όνομα «τζάκια».
Αυτά λοιπόν τα «τζάκια» (μια πολυμορφία αστικών δυνάμεων) ηγήθηκαν της Επανάστασης και μετά από αλληλοφαγώματα, μεταξύ τους, δημιούργησαν το νέο ελληνικό, αστικό κράτος.
Όποιος παρακολουθήσει προσεκτικά την ιστορία και δεν μένει απλώς στην μέθη του εθνικού αγώνα θα διαπιστώσει τούτο: Ότι πίσω από τον εθνικό αγώνα βρίσκονταν και λειτουργούσαν ΗΓΕΤΙΚΑ, συγκεκριμένες κοινωνικές δυνάμεις, οι οποίες μάλιστα συγκρούονταν άγρια μεταξύ τους (σύγκρουση κοινωνικών συμφερόντων) για τις κατευθύνσεις του αγώνα και την ηγεσία στο νέο ελληνικό κράτος.
Γιατί, όμως, σήμερα, πολλοί κυρίως από του παραδοσιακούς χώρους της συντήρησης, της δεξιάς και ακροδεξιάς, μένουν ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ στον εθνικό χαρακτήρα του ’21 και πετάνε στον κάλαθο των αχρήστων τον ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ του χαρακτήρα;
Θα το αναλύσουμε στη συνέχεια…