Χρήστος Επαμ. Κυργιάκης
Να που ήρθε η ώρα, παιδί μου, μαθητή μου, κόρη μου να κοιταχτούμε στα μάτια και να βγάλουμε τα εσώψυχά μας.
Έχεις καταλάβει, μετά από μία ολόκληρη χρονιά, όταν με έβλεπες να ιδρώνω στον πίνακα, όταν καταλάβαινες την κρυμμένη μου στενοχώρια που δεν διάβασες, όταν ένιωθες, εσύ πριν από μένα, πως τα έβαζα με τον εαυτό μου επειδή κάτι δεν το εξήγησα τόσο κατανοητά,
όταν προσπαθούσα να σε πείσω πως δεν πρέπει να τους κάνεις τη χάρη να μείνεις «αγράμματος», ότι αυτό που με κρατούσε όρθιο ήταν η θέλησή μου να μπορώ να σε κοιτάω ίσια στα μάτια κάθε μέρα και για πάντα.
Δε σε κανάκεψα, παρά μόνο όταν το είχες ανάγκη, δε σε «χάιδεψα», παρά μόνο όταν έπρεπε, δεν σε «μάλωσα», παρά μόνο όταν έπρεπε να σε συνεφέρω.
Χωρίς υπεκφυγές, χωρίς υποκρισία, χωρίς προσχήματα.
Θυμάσαι που σου έλεγα πως δεν πρέπει να τα παρατάς ακόμη κι όταν όλα γύρω σου, σου φαίνονται χαμένα και μάταια και πως χαμένες είναι μόνο οι μάχες εκείνες που δεν δόθηκαν ποτέ;
Ξέρεις, καλύτερα από τον κάθε υπουργό, τον κάθε δημοσιογράφο και τον κάθε παρατρεχάμενό τους, πως ξεπλήρωσα στο ακέραιο και με το παραπάνω, μέχρι και το τελευταίο ευρώ από τα λίγα που παίρνω με το μισθό μου.
Σεβάστηκα τον όρκο τιμής που έδωσα όταν διορίστηκα, απέναντι σε σένα, απέναντι στους γονείς σου, απέναντι στους έλληνες φορολογούμενους που με πληρώνουν, μα κυρίως, απέναντι στον εαυτό μου και τη συνείδησή μου.
Με έβλεπες να έρχομαι στο σχολείο πριν από σένα και να φεύγω μετά από σένα.
Με είδες να κάνω μάθημα, με πυρετό, με πονοκέφαλο και ήταν παυσίπονο για μένα η προτροπή σου: «Καθήστε λίγο και στην καρέκλα κύριε, μην στέκεστε όρθιος. Καθήστε να σας φέρουμε ένα παυσίπονο».
Μαζί περάσαμε σχεδόν, όλες τις εφημερίες του ορόφου, με σένα να ρωτάς απεγνωσμένα κι εγώ, περισσότερο απεγνωσμένα, να προσπαθώ να σου απαντήσω.
Τι θα πέσει φέτος; Θα βάλουν δύσκολα; Κι αν περάσω στην επαρχία τι θα κάνω που δεν μπορούν οι δικοί μου να με στείλουν; Και να περάσω, τελειώνοντας, υπάρχει περίπτωση να βρω δουλειά;
Ερωτήσεις ξυράφια, οι περισσότερες αναπάντητες, ίδιες με αυτές που τρυπώνουν και στο δικό μου το μυαλό για τα παιδιά μου και τους μαθητές μου ή μάλλον, για τα παιδιά μου, τους μαθητές μου.
Πολλά από αυτά με άνεργους και τους δύο γονείς, όπως πολύ πιθανό να είμαι κι εγώ πολύ σύντομα, χωρίς χαρτζιλίκι, όπως και το δικό μου το παιδί, απογοητευμένα με το αύριο να μοιάζει, όχι χαρά Θεού, όπως θα έπρεπε, αλλά βαριά συννεφιά, όπως και για το δικό μου το παιδί, με τη σκέψη τους να στριφογυρίζει γύρω από την ιδέα του ξενιτεμού, όπως και του δικού μου του παιδιού.
«Δεν θα επιτρέψουμε σε κανέναν να θέσει σε κίνδυνο τα όνειρα των μαθητών», είπε σε γενικές γραμμές , με πειστικότητα και ειλικρίνεια, θέλω να πιστεύω, ο υπουργός παιδείας κύριος Αρβανιτόπουλος, με αφορμή την επικείμενη απεργία μέσα στις εξετάσεις.
Περιμένω, αν και θα έπρεπε να το είχε κάνει ήδη, την άμεση παραίτησή του, μη επιτρέποντας, πρώτα και κύρια στον ίδιο του τον εαυτό να θέτει σε κίνδυνο τα όνειρα των μαθητών, με τις ενέργειές του, δυο βδομάδες πριν τις πανελλαδικές.
Περιμένω, αν και θα έπρεπε να είχε γίνει από καιρό, ο ίδιος και η κυβέρνησή του να παραιτηθούν χτες μαθαίνοντας ότι το ποσοστό της ανεργίας στους νέους αγγίζει το 65%.
Να ποιοι, όχι απλώς θέτουν σε κίνδυνο τα όνειρα των νέων, αλλά τα έχουν ήδη εκτελέσει.
Και για να χρησιμοποιήσω λίγο τα πετυχημένα παραδείγματα που χρησιμοποιούνται τις τελευταίες μέρες από πολλούς!
Είναι πολιτικά ανέντιμο, να ανακοινώνεις στο γιατρό, δυο βδομάδες πριν από ένα κρίσιμο χειρουργείο, πως μετά το χειρουργείο, θα του αυξήσεις τις ώρες εργασίας, θα τον στέλνεις σε όποιο νοσοκομείο της επικράτειας τον έχει ανάγκη και αν δεν δεχτεί θα τον απολύσεις, γιατί θέτεις σε άμεσο κίνδυνο τη ζωή του ασθενή, διαταράσσοντας την ψυχική ηρεμία του γιατρού. Είναι σα να θέλεις η εγχείρηση ή να μη γίνει ή να αποτύχει.
Είναι πολιτικά ανέντιμο, να ανακοινώνεις στον αστυνομικό, δυο βδομάδες πριν από μια κρίσιμη επιχείρηση για την εξάρθρωση μιας σπείρας που ξεπλένει βρώμικο χρήμα, πως μετά την επιχείρηση, 10.000 συνάδελφοί του θα απολυθούν και μπορεί μέσα σ’ αυτούς να είναι και ο ίδιος, γιατί θέτεις σε κίνδυνο την επιτυχή έκβαση της σύλληψης της σπείρας, διαταράσσοντας την ψυχική γαλήνη του αστυνομικού. Είναι σα να θέλεις η επιχείρηση σύλληψης ή να μη γίνει καθόλου ή να αποτύχει.
Είναι πολιτικά ανέντιμο, να ανακοινώνεις στον πυροσβέστη, δύο βδομάδες πριν το έκτακτο δελτίο της ΕΜΥ που προειδοποιεί για καύσωνα και ισχυρούς νοτιάδες, πως μετά την κατάσβεση της πυρκαγιάς που θα ξεσπάσει από τους εμπρηστές στα δάση, πως ανοίγει ο δρόμος για την απόλυση, την αργία και τη διαθεσιμότητα, γιατί θέτεις σε κίνδυνο την επιτυχή έκβαση της μάχης με τη φωτιά, φορτίζοντας με περισσότερα προβλήματα το μυαλό του πυροσβέστη.
Είναι σα να θέλεις η μάχη με τη φωτιά ή να μη δοθεί ποτέ ή η φωτιά (και ο στρατηγός άνεμος που έλεγε μια ψυχή) να είναι η νικήτρια της μάχης.
Είναι, τουλάχιστον ύπουλο, να ανακοινώνεις στη δημοσιογράφο (σκεφτείτε το λίγο κυρία Μακρή), δύο εβδομάδες πριν την εκπομπή για τα αποτελέσματα των βουλευτικών εκλογών, πως μετά τα αποτελέσματα, το ωράριό τους θα αυξηθεί, άρα κάποιοι θα απολυθούν και κάποιοι θα πάνε ανταποκριτές του σταθμού σε διάφορες πόλεις της χώρας, γιατί θέτεις σε κίνδυνο την ομαλή διεξαγωγή των αποτελεσμάτων, βυθίζοντας στην ανασφάλεια τη δημοσιογράφο. Είναι σα να θέλεις ή να μη γίνει καθόλου η εκπομπή ή να γίνει μετ’ εμποδίων.
Είναι πολιτικά ανέντιμο, να ανακοινώνεις στον εκπαιδευτικό, δυο βδομάδες πριν τις εξετάσεις, πως από τη νέα σχολική χρονιά, θα του αυξήσεις το ΔΙΔΑΚΤΙΚΟ ωράριο κατά δύο ώρες, στέλνοντας τον ίδιο σε δύο και τρία σχολεία και χιλιάδες συναδέλφους του στην ανεργία, γιατί παίζεις με την αγωνία των μαθητών και θέτεις σε κίνδυνο την ομαλή διεξαγωγή των εξετάσεων, αναστατώνοντας το μυαλό και τη ζωή του εκπαιδευτικού. Είναι σα να θέλεις ή να διαταράξεις το ήρεμο κλίμα των εξετάσεων ή οι εξετάσεις να μη γίνουν καθόλου.
Στις παραπάνω περιπτώσεις, δύο είναι οι δρόμοι. Η αντιδράς ή κιοτεύεις.
Γιατί, κυρία Μακρή, «δεν είναι δα οι δύο ώρες παραπάνω, κάτι το τόσο τραγικό». Οι δύο ώρες είναι, απλώς οι δύο σταγόνες που ξεχείλισαν το ποτήρι που κρατάει εδώ και 3 περίπου χρόνια κάθε ένας από εμάς τους εκπαιδευτικούς. Ένα ποτήρι που έχει γεμίσει με μειώσεις εισοδημάτων με αύξηση ΕΡΓΑΣΙΑΚΟΥ ωραρίου (μέχρι ερμηνείες νόμων και εγκυκλίων καλούμαστε να δίνουμε), με χειροτέρευση των συνθηκών εργασίας μας, με την ανασφάλεια να συναγωνίζεται την απαξίωση.
Και ήρθε η ώρα, παιδί μου, μαθητή μου, κόρη μου να κοιταχτώ στον καθρέφτη. Ήρθε η ώρα να σου αποδείξω ότι όλα όσα σου έλεγα περί αγώνων, προσπαθειών, περί υπεράσπισης των δικαίων δεν ήταν απλώς λόγια.
Ξέρω πως την ώρα ετούτη μπορεί να με βλέπεις ως εχθρό και ως αντίπαλο, όπως επίσης ξέρω πως σαν περάσει η φούρια των εξετάσεων και τα πράγματα ξεκαθαρίσουν στο μυαλό σου, θα μου δώσεις δίκιο.
Μη μου ζητάς όμως να απαρνηθώ όσα σου έλεγα όλο το χρόνο, μη μου ζητάς να ακυρώσω τον εαυτό μου, μη με κάνεις να φαίνομαι ανακόλουθος λόγων και πράξεων. Μη μου ζητάς, τελικά να ακυρώσω την προσπάθειά σου για ένα καλύτερο μέλλον.
Ξέρεις πως δεν φταίω εγώ για την ανεργία που σε περιμένει, ξέρεις πως δεν φταίω εγώ για τη νέα μετανάστευση για την οποία σε προορίζουν, ξέρεις πως δεν φταίω εγώ για τη φτώχια που μάλλον βιώνεις.
Να ξέρεις όμως πως θα φταίω και εγώ αν δεν αντιδράσω έστω και την ύστατη στιγμή.
Θα μου πεις, «γιατί τώρα;». Γιατί, ίσως τώρα να ωρίμασαν οι συνθήκες, γιατί ίσως μόνο τώρα η κοινωνία ακούσει τη φωνή μας έστω και κάτω από αυτές τις συνθήκες.
Εύχομαι, ειλικρινά έστω και τώρα η κυβέρνηση να αντιληφθεί την κατάστασή μας, εύχομαι ειλικρινά οι γονείς σου και η κοινωνία ολόκληρη να αντιληφθεί ότι δεν είμαστε αντίπαλοι αλλά εν δυνάμει σύμμαχοι.
Όμως, να σου πω και κάτι τελευταίο.
Δεν αντέχω άλλο να με αποκαλούν τεμπέλη γιατί ξέρεις ότι δεν είμαι, δεν αντέχω άλλο να με αποκαλούν λουφαδόρο γιατί ξέρεις ότι δεν είμαι, δεν αντέχω άλλο να μου λένε πως μου έχουν κάνει τόσα οι κυβερνήσεις αλλά δεν έχω τα κότσια να αντιδράσω.
Θα αντιδράσω γιατί έμαθα να σε κοιτάω ίσια στα μάτια και μέσα στην τάξη και έξω από αυτήν.
Και θέλω, όταν μετά από καιρό σε συναντήσω, να μη σκύψω το κεφάλι από ντροπή επειδή κιότεψα για μία ακόμα φορά αλλά να σε κοιτάξω πάλι ίσια στα μάτια.
Ένας από τους πολλούς απλούς «ανώνυμους» με ονοματεπώνυμο, εκπαιδευτικός…
Το διαβάσαμε ΕΔΩ:
http://aristeroblog.gr/node/1665
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΚΑΙ ΕΔΩ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=7471
Να που ήρθε η ώρα, παιδί μου, μαθητή μου, κόρη μου να κοιταχτούμε στα μάτια και να βγάλουμε τα εσώψυχά μας.
Έχεις καταλάβει, μετά από μία ολόκληρη χρονιά, όταν με έβλεπες να ιδρώνω στον πίνακα, όταν καταλάβαινες την κρυμμένη μου στενοχώρια που δεν διάβασες, όταν ένιωθες, εσύ πριν από μένα, πως τα έβαζα με τον εαυτό μου επειδή κάτι δεν το εξήγησα τόσο κατανοητά,
όταν προσπαθούσα να σε πείσω πως δεν πρέπει να τους κάνεις τη χάρη να μείνεις «αγράμματος», ότι αυτό που με κρατούσε όρθιο ήταν η θέλησή μου να μπορώ να σε κοιτάω ίσια στα μάτια κάθε μέρα και για πάντα.
Δε σε κανάκεψα, παρά μόνο όταν το είχες ανάγκη, δε σε «χάιδεψα», παρά μόνο όταν έπρεπε, δεν σε «μάλωσα», παρά μόνο όταν έπρεπε να σε συνεφέρω.
Χωρίς υπεκφυγές, χωρίς υποκρισία, χωρίς προσχήματα.
Θυμάσαι που σου έλεγα πως δεν πρέπει να τα παρατάς ακόμη κι όταν όλα γύρω σου, σου φαίνονται χαμένα και μάταια και πως χαμένες είναι μόνο οι μάχες εκείνες που δεν δόθηκαν ποτέ;
Ξέρεις, καλύτερα από τον κάθε υπουργό, τον κάθε δημοσιογράφο και τον κάθε παρατρεχάμενό τους, πως ξεπλήρωσα στο ακέραιο και με το παραπάνω, μέχρι και το τελευταίο ευρώ από τα λίγα που παίρνω με το μισθό μου.
Σεβάστηκα τον όρκο τιμής που έδωσα όταν διορίστηκα, απέναντι σε σένα, απέναντι στους γονείς σου, απέναντι στους έλληνες φορολογούμενους που με πληρώνουν, μα κυρίως, απέναντι στον εαυτό μου και τη συνείδησή μου.
Με έβλεπες να έρχομαι στο σχολείο πριν από σένα και να φεύγω μετά από σένα.
Με είδες να κάνω μάθημα, με πυρετό, με πονοκέφαλο και ήταν παυσίπονο για μένα η προτροπή σου: «Καθήστε λίγο και στην καρέκλα κύριε, μην στέκεστε όρθιος. Καθήστε να σας φέρουμε ένα παυσίπονο».
Μαζί περάσαμε σχεδόν, όλες τις εφημερίες του ορόφου, με σένα να ρωτάς απεγνωσμένα κι εγώ, περισσότερο απεγνωσμένα, να προσπαθώ να σου απαντήσω.
Τι θα πέσει φέτος; Θα βάλουν δύσκολα; Κι αν περάσω στην επαρχία τι θα κάνω που δεν μπορούν οι δικοί μου να με στείλουν; Και να περάσω, τελειώνοντας, υπάρχει περίπτωση να βρω δουλειά;
Ερωτήσεις ξυράφια, οι περισσότερες αναπάντητες, ίδιες με αυτές που τρυπώνουν και στο δικό μου το μυαλό για τα παιδιά μου και τους μαθητές μου ή μάλλον, για τα παιδιά μου, τους μαθητές μου.
Πολλά από αυτά με άνεργους και τους δύο γονείς, όπως πολύ πιθανό να είμαι κι εγώ πολύ σύντομα, χωρίς χαρτζιλίκι, όπως και το δικό μου το παιδί, απογοητευμένα με το αύριο να μοιάζει, όχι χαρά Θεού, όπως θα έπρεπε, αλλά βαριά συννεφιά, όπως και για το δικό μου το παιδί, με τη σκέψη τους να στριφογυρίζει γύρω από την ιδέα του ξενιτεμού, όπως και του δικού μου του παιδιού.
«Δεν θα επιτρέψουμε σε κανέναν να θέσει σε κίνδυνο τα όνειρα των μαθητών», είπε σε γενικές γραμμές , με πειστικότητα και ειλικρίνεια, θέλω να πιστεύω, ο υπουργός παιδείας κύριος Αρβανιτόπουλος, με αφορμή την επικείμενη απεργία μέσα στις εξετάσεις.
Περιμένω, αν και θα έπρεπε να το είχε κάνει ήδη, την άμεση παραίτησή του, μη επιτρέποντας, πρώτα και κύρια στον ίδιο του τον εαυτό να θέτει σε κίνδυνο τα όνειρα των μαθητών, με τις ενέργειές του, δυο βδομάδες πριν τις πανελλαδικές.
Περιμένω, αν και θα έπρεπε να είχε γίνει από καιρό, ο ίδιος και η κυβέρνησή του να παραιτηθούν χτες μαθαίνοντας ότι το ποσοστό της ανεργίας στους νέους αγγίζει το 65%.
Να ποιοι, όχι απλώς θέτουν σε κίνδυνο τα όνειρα των νέων, αλλά τα έχουν ήδη εκτελέσει.
Και για να χρησιμοποιήσω λίγο τα πετυχημένα παραδείγματα που χρησιμοποιούνται τις τελευταίες μέρες από πολλούς!
Είναι πολιτικά ανέντιμο, να ανακοινώνεις στο γιατρό, δυο βδομάδες πριν από ένα κρίσιμο χειρουργείο, πως μετά το χειρουργείο, θα του αυξήσεις τις ώρες εργασίας, θα τον στέλνεις σε όποιο νοσοκομείο της επικράτειας τον έχει ανάγκη και αν δεν δεχτεί θα τον απολύσεις, γιατί θέτεις σε άμεσο κίνδυνο τη ζωή του ασθενή, διαταράσσοντας την ψυχική ηρεμία του γιατρού. Είναι σα να θέλεις η εγχείρηση ή να μη γίνει ή να αποτύχει.
Είναι πολιτικά ανέντιμο, να ανακοινώνεις στον αστυνομικό, δυο βδομάδες πριν από μια κρίσιμη επιχείρηση για την εξάρθρωση μιας σπείρας που ξεπλένει βρώμικο χρήμα, πως μετά την επιχείρηση, 10.000 συνάδελφοί του θα απολυθούν και μπορεί μέσα σ’ αυτούς να είναι και ο ίδιος, γιατί θέτεις σε κίνδυνο την επιτυχή έκβαση της σύλληψης της σπείρας, διαταράσσοντας την ψυχική γαλήνη του αστυνομικού. Είναι σα να θέλεις η επιχείρηση σύλληψης ή να μη γίνει καθόλου ή να αποτύχει.
Είναι πολιτικά ανέντιμο, να ανακοινώνεις στον πυροσβέστη, δύο βδομάδες πριν το έκτακτο δελτίο της ΕΜΥ που προειδοποιεί για καύσωνα και ισχυρούς νοτιάδες, πως μετά την κατάσβεση της πυρκαγιάς που θα ξεσπάσει από τους εμπρηστές στα δάση, πως ανοίγει ο δρόμος για την απόλυση, την αργία και τη διαθεσιμότητα, γιατί θέτεις σε κίνδυνο την επιτυχή έκβαση της μάχης με τη φωτιά, φορτίζοντας με περισσότερα προβλήματα το μυαλό του πυροσβέστη.
Είναι σα να θέλεις η μάχη με τη φωτιά ή να μη δοθεί ποτέ ή η φωτιά (και ο στρατηγός άνεμος που έλεγε μια ψυχή) να είναι η νικήτρια της μάχης.
Είναι, τουλάχιστον ύπουλο, να ανακοινώνεις στη δημοσιογράφο (σκεφτείτε το λίγο κυρία Μακρή), δύο εβδομάδες πριν την εκπομπή για τα αποτελέσματα των βουλευτικών εκλογών, πως μετά τα αποτελέσματα, το ωράριό τους θα αυξηθεί, άρα κάποιοι θα απολυθούν και κάποιοι θα πάνε ανταποκριτές του σταθμού σε διάφορες πόλεις της χώρας, γιατί θέτεις σε κίνδυνο την ομαλή διεξαγωγή των αποτελεσμάτων, βυθίζοντας στην ανασφάλεια τη δημοσιογράφο. Είναι σα να θέλεις ή να μη γίνει καθόλου η εκπομπή ή να γίνει μετ’ εμποδίων.
Είναι πολιτικά ανέντιμο, να ανακοινώνεις στον εκπαιδευτικό, δυο βδομάδες πριν τις εξετάσεις, πως από τη νέα σχολική χρονιά, θα του αυξήσεις το ΔΙΔΑΚΤΙΚΟ ωράριο κατά δύο ώρες, στέλνοντας τον ίδιο σε δύο και τρία σχολεία και χιλιάδες συναδέλφους του στην ανεργία, γιατί παίζεις με την αγωνία των μαθητών και θέτεις σε κίνδυνο την ομαλή διεξαγωγή των εξετάσεων, αναστατώνοντας το μυαλό και τη ζωή του εκπαιδευτικού. Είναι σα να θέλεις ή να διαταράξεις το ήρεμο κλίμα των εξετάσεων ή οι εξετάσεις να μη γίνουν καθόλου.
Στις παραπάνω περιπτώσεις, δύο είναι οι δρόμοι. Η αντιδράς ή κιοτεύεις.
Γιατί, κυρία Μακρή, «δεν είναι δα οι δύο ώρες παραπάνω, κάτι το τόσο τραγικό». Οι δύο ώρες είναι, απλώς οι δύο σταγόνες που ξεχείλισαν το ποτήρι που κρατάει εδώ και 3 περίπου χρόνια κάθε ένας από εμάς τους εκπαιδευτικούς. Ένα ποτήρι που έχει γεμίσει με μειώσεις εισοδημάτων με αύξηση ΕΡΓΑΣΙΑΚΟΥ ωραρίου (μέχρι ερμηνείες νόμων και εγκυκλίων καλούμαστε να δίνουμε), με χειροτέρευση των συνθηκών εργασίας μας, με την ανασφάλεια να συναγωνίζεται την απαξίωση.
Και ήρθε η ώρα, παιδί μου, μαθητή μου, κόρη μου να κοιταχτώ στον καθρέφτη. Ήρθε η ώρα να σου αποδείξω ότι όλα όσα σου έλεγα περί αγώνων, προσπαθειών, περί υπεράσπισης των δικαίων δεν ήταν απλώς λόγια.
Ξέρω πως την ώρα ετούτη μπορεί να με βλέπεις ως εχθρό και ως αντίπαλο, όπως επίσης ξέρω πως σαν περάσει η φούρια των εξετάσεων και τα πράγματα ξεκαθαρίσουν στο μυαλό σου, θα μου δώσεις δίκιο.
Μη μου ζητάς όμως να απαρνηθώ όσα σου έλεγα όλο το χρόνο, μη μου ζητάς να ακυρώσω τον εαυτό μου, μη με κάνεις να φαίνομαι ανακόλουθος λόγων και πράξεων. Μη μου ζητάς, τελικά να ακυρώσω την προσπάθειά σου για ένα καλύτερο μέλλον.
Ξέρεις πως δεν φταίω εγώ για την ανεργία που σε περιμένει, ξέρεις πως δεν φταίω εγώ για τη νέα μετανάστευση για την οποία σε προορίζουν, ξέρεις πως δεν φταίω εγώ για τη φτώχια που μάλλον βιώνεις.
Να ξέρεις όμως πως θα φταίω και εγώ αν δεν αντιδράσω έστω και την ύστατη στιγμή.
Θα μου πεις, «γιατί τώρα;». Γιατί, ίσως τώρα να ωρίμασαν οι συνθήκες, γιατί ίσως μόνο τώρα η κοινωνία ακούσει τη φωνή μας έστω και κάτω από αυτές τις συνθήκες.
Εύχομαι, ειλικρινά έστω και τώρα η κυβέρνηση να αντιληφθεί την κατάστασή μας, εύχομαι ειλικρινά οι γονείς σου και η κοινωνία ολόκληρη να αντιληφθεί ότι δεν είμαστε αντίπαλοι αλλά εν δυνάμει σύμμαχοι.
Όμως, να σου πω και κάτι τελευταίο.
Δεν αντέχω άλλο να με αποκαλούν τεμπέλη γιατί ξέρεις ότι δεν είμαι, δεν αντέχω άλλο να με αποκαλούν λουφαδόρο γιατί ξέρεις ότι δεν είμαι, δεν αντέχω άλλο να μου λένε πως μου έχουν κάνει τόσα οι κυβερνήσεις αλλά δεν έχω τα κότσια να αντιδράσω.
Θα αντιδράσω γιατί έμαθα να σε κοιτάω ίσια στα μάτια και μέσα στην τάξη και έξω από αυτήν.
Και θέλω, όταν μετά από καιρό σε συναντήσω, να μη σκύψω το κεφάλι από ντροπή επειδή κιότεψα για μία ακόμα φορά αλλά να σε κοιτάξω πάλι ίσια στα μάτια.
Ένας από τους πολλούς απλούς «ανώνυμους» με ονοματεπώνυμο, εκπαιδευτικός…
Το διαβάσαμε ΕΔΩ:
http://aristeroblog.gr/node/1665
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΚΑΙ ΕΔΩ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=7471