Θεωρούμε σκόπιμο, μια και η απεργία των εκπαιδευτικών το έφερε στην επιφάνεια, να αναρτήσουμε ένα κείμενο δημοσιευμένο το Μάιο του 1998, τότε που η «εκσυγχρονιστική μεταρρύθμιση» Αρσένη είχε ξεσηκώσει τους μαθητές.
Τόσο οι μαθητές τότε, όσο και οι εκπαιδευτικοί σήμερα, φέρνουν στην επιφάνεια την παθολογία της Παιδείας και καταγγέλλουν την ισοπέδωσή της: Τη ΝΟΘΕΙΑ της ΜΟΡΦΩΣΗΣ.
Σήμερα, στην κατοχική Ελλάδα (στην Ελλάδα-προτεκτοράτο των μαφιόζων του χρήματος) τα πράγματα είναι δραματικά χειρότερα από τότε: Σήμερα επιδιώκεται να καταστραφεί ολοκληρωτικά ο κλάδος των εκπαιδευτικών, ΕΝΤΟΣ του οποίου λειτουργούν ΑΚΟΜΑ κύτταρα αγωνιστικής ευαισθησίας και διάθεσης, ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΙ που μοχθούν, ΚΟΝΤΡΑ στη βιομηχανοποιημένη «γνώση», να μεταδώσουν στους μαθητές την πραγματική ΜΟΡΦΩΣΗ.
ΣΗΜΕΡΑ δεχόμαστε μια πολυμέτωπη και πολυεδρική ΠΟΛΕΜΙΚΗ επίθεση για την ολοκληρωτική κατάλυση των λαϊκών κατακτήσεων, την ΙΣΟΠΕΔΩΣΗ των ΠΑΝΤΩΝ, τον αφανισμό κάθε ΜΟΡΦΩΣΗΣ, τη ΔΙΑΛΥΣΗ και αποτέφρωση της ΣΚΕΨΗΣ…
Το παρακάτω κείμενο δημοσιεύτηκε στην «Αθηναϊκή».
Η μόρφωση
ΥΠΑΡΧΕΙ η σύγχυση: Μορφωμένος θεωρείται ο εγγράμματος, αυτός που έχει σπουδάσει. Αυτή η αντίληψη, που περιφρουρεί τα στεγανά της ελίτ, περιορίζει τη μόρφωση στην παραγωγή και στην κατανάλωση ευρυμάθειας, βιβλίων, άρθρων, πινάκων, κινηματογραφικών ταινιών κ.λ.π.
Φυσικά η μόρφωση είναι όλα τα σύμβολα ταυτότητας και μαζικής μνήμης: οι μαρτυρίες αυτού που είμαστε, οι προφητείες της φαντασίας, οι καταγγελίες ενάντια σ’ αυτό που μας εμποδίζει να είμαστε και να υπάρχουμε. Είμαι μορφωμένος σημαίνει πως μπορώ να κατανοήσω με τις γνώσεις και την εμπειρία αυτό που διαδραματίζεται μπροστά μου.
Ο μορφωμένος (όχι απλώς ο εγγράμματος) δεν είναι παθητικός δέκτης, αλλά ενεργητικός πομπός. Ξεσκεπάζει και καταγγέλλει τη νόθα μόρφωση: τα ψέματα της Ιστορίας που μας διδάσκουν, τους ελιγμούς των πολυεθνικών που πουλάνε αυτοκίνητα και ιδεολογία, το σύστημα των αξιών που εκθειάζει τα πράγματα και υποτιμά τους ανθρώπους, το βρώμικο παιχνίδι του χρήματος και της κατανάλωσης, που κάνει τα άτομα να εκμεταλλεύονται το ένα το άλλο και να συντρίβει το ένα το άλλο...
Κατά παράδοξο τρόπο, η νοθεία της μόρφωσης αρχίζει από το σχολείο με τη διαδικασία της ανάγνωσης. Κατά τη διαδικασία αυτή, καταργείται η διαλεκτική και η δημιουργική εμπειρία του διαβάσματος.
Το διάβασμα για κάθε άνθρωπο, ιδιαίτερα για το παιδί είναι εμπειρία: εμπειρία που δημιουργείται ανάμεσα στον αναγνώστη και το κείμενο, διαφορετική σε κάθε άνθρωπο.
Διαβάζω σημαίνει μια ενέργεια στην οποία ο συγκεκριμένος αναγνώστης έχει να παίξει ένα ρόλο τόσο σημαντικό όσο και το κείμενο. Το διάβασμα είναι ένας διάλογος ανάμεσα στη φαντασία και σ’ αυτόν που ο φορέας του είναι το κείμενο, μέσω της αφήγησης, των προσώπων και του ύφους. Το βιβλίο, όπως λέει ο Ουμπέρτο Έκο, “δεν είναι μόνο υπόθεση κουλτούρας.Είναι και υπόθεση πολιτικής αγωγής. Πρόκειται ουσιαστικά για μια μάχη, που θα κρίνει το αν οι πολίτες σκέφτονται με βάση αυτό που διαβάζουν, δηλαδή με το μυαλό τους, ή μόνο με τα μάτια τους, δηλαδή με βάση τα τηλεοπτικά σποτ”.
Κατά τη διαδικασία της σχολικής ανάγνωσης δεν καταστρέφεται μόνο η διαφορετικότητα της εμπειρίας για κάθε παιδί, αλλά υποκαθίσταται το διάβασμα με το “μυαλό” και τη φαντασία από το διάβασμα με τα “μάτια”: την παπαγαλία και τη φωτογραφική αποστήθιση.
Στη σχολική διαδικασία της ανάγνωσης οι σχέσεις μεταξύ των λέξεων και των πραγμάτων γίνονται απλές και γραμμικές. Στην ουσία, όμως, μυστηριώδεις και ασυνάρτητες, ώστε οι λέξεις να υποκαθιστούν τα πράγματα.
Η διδασκαλία γίνεται, σε μεγάλο βαθμό, σαν μια αφηρημένη αναπαράσταση της γλώσσας, που το παιδί τη γνωρίζει ήδη ακουστικά.
Η ενότητα σκέψης και λέξης διασπάται. Οι συσχετίσεις που έχει κάνει το παιδί ήδη διαισθητικά, σβήνονται. Οι λέξεις υψώνονται σε αυθύπαρκτες οντότητες, αφυδατώνονται από σκέψη και μετατρέπονται σε σκιές, σε νεκρές λέξεις. Και, όπως λέει ο ποιητής, “άσχημα, σαν μέλισσες σε άδειο πανέρι, μυρίζουν οι νεκρές λέξεις”.
Με μια τέτοια διαδικασία διδασκαλίας, κατά την οποία η ενότητα νόησης και γλώσσας καταστρέφεται (η λέξη δεν ενσαρκώνει εμπειρία και σκέψη), το παιδί αναγκάζεται να αναθεωρήσει αυτά που ξέρει και να ξαναψηλαφίσει την ξώπετση γνώση.
Η γεωγραφία περιορίζεται σε έναν κατάλογο από ονόματα, πρωτεύουσες και προϊόντα, η Ιστορία σε μια γραμμική διαδοχή χρονολογιών και γεγονότων, η λογοτεχνία σε μια χρονολογική κατάταξη των καλύτερων ιδεών που διατύπωσε, με τον καλύτερο τρόπο, ο άνθρωπος.
Τίποτε για τα συστήματα των πεποιθήσεων που κρύβονται κάτω απ’ αυτές τις φράσεις, τίποτα για την αντίληψη και την πραγματικότητα που βιώνει το παιδί, τίποτα για το τι διαδίδεται και διδάσκεται από πνεύμα σε πνεύμα.
Αλήθεια η “μεταρρύθμιση” Αρσένη αποκαθιστά την ενότητα νόησης και γλώσσας, σκέψης και εμπειρίας, οδηγεί, δηλαδή, στη μόρφωση ή ενισχύει σε μεγαλύτερο βαθμό το σύστημα που νοθεύει τη μόρφωση; Να, ένα ερώτημα που δεν τίθεται από κανέναν!
Μάιος 1998
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΚΑΙ ΕΔΩ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=7471