Με τον Άδωνι Γεωργιάδη έχουμε καιρό να ασχοληθούμε. Έχουμε γράψει τόσα πολλά για την παραληρηματική γελοιότητα αυτού του τηλεπλασιέ, που κάθε καινούργιο μας γραπτό μοιραία θα έπεφτε σε επαναλήψεις.
Μας βελόνιασε, όμως, ένα πολύ εύστοχο κείμενο με τον τίτλο:
«Το μπουλούκια και τα μπουμπούκια»
Το διαβάσαμε στο ΟΔΟΦΡΑΓΜΑ:
http://odofragma-skas.blogspot.gr/2013/07/blog-post_6634.html
Θα αναδημοσιεύσουμε ένα παλιό μας κείμενο (Ιούνιος 2009), που συνθέτει το πολιτικό και ψυχολογικό πορτρέτο του απίθανου αυτού σημαιοφόρου του ΚΙΤΣ…
Το γελοίο και το γλοιώδες της απληστίας των νεόπλουτων
Η αθλιότητα και η αμηχανία ενός κόσμου που καταρρέει αποτυπώνεται πιο δραματικά και πιο χυδαία στην ακόρεστη απληστία της πολιτικά πολύχρωμης κάστας των νεόπλουτων.
Σε εποχές σήψης και παρακμής το γελοίο, το γλοιώδες, αλλά και η θηριώδης κακογουστιά παίρνουν απαίσιες μορφές, απαστράπτουσες στα πρόσωπα των νεόπλουτων της πολιτικής εξουσίας και των τηλεοπτικών κοπράνων.
Τηλεοπτικά κόπρανα (τα υποπροϊόντα της απληστίας του τηλεοπτικού νεοπλουτισμού) και οι νεόπλουτοι πολιτικοί γίνονται ένα κράμα, κράμα που καταγράφει με τα πιο γκρίζα χρώματα την τραγωδία της παρακμής: Τη μωρία του λογικού, την «αισθητική» βαρβαρότητα, τη χυδαιότητα και την καταθλιπτική ηθική μηδαμινότητα.
Όλα αυτά αποτυπώθηκαν, με όλους του συμβολισμούς της γλοιώδους νεοπλουτικής απληστίας στις φιέστες και στα τηλεοπτικά σώου γύρω από το γάμο του Άδωνι Γεωργιάδη και της Μανωλίδου. Το ίδιο το «κύτταρο» αυτής της σχέσης, συνέθετε το νεόπλουτο πολιτικό με τη νεόπλουτη του διεστραμμένου τηλεοπτικού θεάματος.
Εδώ δύο «διαστροφικά συστατικά» της παρακμής συναντήθηκαν: Η «διαστροφή» του νεόπλουτου πολιτικάντη με τη «διαστροφή» της νεόπλουτης του τηλεθεάματος των κοπράνων. Είναι αυτός και ο λόγος που πήρε αυτός ο γάμος τέτοιες θηριώδεις διαστροφικές διαστάσεις στην «αρένα» της αθλιότητας, του κιτσαριού και της παρακμής: Στα τηλεπαράθυρα των κοπράνων του καθεστώτος.
Η ψυχολογική πλευρά αυτής της απαστράπτουσας σκουριάς του νεοπλουτισμού δεν θα μας απασχολήσει, αν και αποτυπώνει πιο ζωντανά την ακόρεστη και σχιζοειδή δίψα για εξουσία.
Μας ενδιαφέρουν όμως οι αποτρόπαιοι κοινωνικοί συμβολισμοί και η βροντώδης πολιτική ψευτιά και υποκρισία αυτής της κατάστασης.
Και μας ενδιαφέρουν, γιατί ο κ. Άδωνις, θέλει να εμφανίζεται, όπως και το κόμμα του, με κομπασμό, αλλά και υστερικά «τσιρίγματα» αχαλίνωτα, ότι είναι εχθρός του κατεστημένου, ότι είναι «εξυγιαντής» της Πολιτικής, ότι είναι ηθικός ανακαινιστής και «αρχάγγελος» της «κάθαρσης»!!!
Φυσικά, εμείς γνωρίζουμε και έχουμε αναλύσει, ότι τέτοια υστερικά ξεφωνητά αποτελούσαν πάντα το κύριο χαρακτηριστικό των μεγαλύτερων πολιτικών απατεώνων και τυχοδιωκτών της ιστορίας.
Κάποιοι, ωστόσο, αφελείς, επιμένουν να μη θέλουν να δούνε ακόμα τι σημαίνει και τι εκφράζει όλος αυτός ο καιροσκοπικός και τυχοδιωκτικός θίασος του ΛΑ.Ο.Σ.
Ζήτημα 1ον:
Πώς είναι δυνατόν κάποιος να αναιρεί και να αμφισβητεί το κατεστημένο και τους ισχυρούς του χρήματος, όταν αποτελεί εξάρτημα των κτηνωδών μηχανισμών του χρήματος (ΜΜΕ) και της «αρένας» των κοπράνων του κατεστημένου: του τηλεθεάματος.
Όταν είσαι «εμπόρευμα» της εξουσίας του αγοραίου θεάματος, είσαι συστατικό στοιχείο αυτής της διαστροφικής, δικτατορικής εξουσίας, γρανάζι του καθεστωτικού ολοκληρωτισμού.
Συμπέρασμα πρώτον: Ο Άδωνις δεν είναι μια μικρή ατέλεια της καθεστωτικής απάτης. Είναι ενεργό γρανάζι αυτής της απάτης, ολοκληρωτικά υποταγμένος στο καθεστώς και ελεεινός δημοκόπος εναντίον δήθεν των μηχανισμών εξουσίας.
Ζήτημα 2ον
Πώς είναι δυνατόν να μιλάει κανείς για πνευματική και ηθική υπόσταση και ανάταση, για αξίες και ιδέες, όταν αποτελεί συστατικό υλικό μιας «μηχανής» (ΜΜΕ) που αλέθει ανθρώπους και ιδέες, που ισοπεδώνει βάρβαρα και ανελέητα κάθε αξία, κάθε σκέψη και κάθε αισθητική.
Πώς είναι δυνατόν να μιλάς για πολιτική, ήθος και ανατρεπτικό πνεύμα όταν αποτελείς την «πρώτη ύλη» του τελετουργικού θεάματος των ΜΜΕ και των μεσημεριάτικων «κοπράνων», δηλαδή των πλέον μοχθηρών μορφών δολοφονίας της σκέψης, της ψυχής, της αισθητικής και της συνείδησης των ανθρώπων.
Συμπέρασμα δεύτερο: Ο Άδωνις αποτελεί την πιο μοχθηρή και υπερφίαλη γκριμάτσα της εξουσιαστικής απληστίας των νεόπλουτων…