Το ζήτημα με τον Καζάκη το έχουμε εξαντλήσει και φωτίσει απ’ όλες τις πλευρές του…
Φυσικά υπάρχουν ακόμα αφελείς (έστω λίγοι) που ακολουθούν ακόμα αυτόν τον καμποτίνο, ή άλλοι που συνεχίζουν να τον προβάλλουν παρά το γεγονός ότι η ΑΠΑΤΗ Καζάκη έχει ξεγυμνωθεί από την ίδια την πραγματικότητα και ο ΡΟΛΟΣ του έχει φωτιστεί από την ίδια την ΠΡΑΚΤΙΚΗ του.
Οι «χρήσιμοι ηλίθιοι» δεν θα εκλείψουν ποτέ. Εξάλλου πάνω σ’ αυτή τη «μάζα» κερδοσκοπούν ασύστολα ΟΛΟΙ οι πολιτικοί απατεώνες: Από τους μεγάλους μέχρι τους μικρούς και ασήμαντους…
Το καινούριο «ολίσθημα» Καζάκη, ίσως φωτίσει κάποιους απ’ αυτούς…
Ο Καζάκης, λοιπόν, ο «υπερ-επαναστάτης» που αυτοπροβάλλεται (με την ευγενική χορηγία των δυνάμεων της διαπλοκής), σαν Μεσσίας, ετράπη σε άτακτο φυγή, μπροστά στον ερχομό του αξιωματούχου του 4ου Ράιχ.
Ήταν τέτοια η «άτακτος φυγή» που πανικόβλητος εξέδωσε επείγουσα ανακοίνωση για τη ματαίωση της κινητοποίησης των μελών (όσων έχουν απομείνει) του ΕΠΑΜ, εναντίον του επελαύνοντος Σόιμπλε…
Διαβάστε πιο αναλυτικά το κείμενο:
«Το ΕΠΑΜ πειθάρχησε στην κυβερνητική απαγόρευση, και δεν κατέβηκε στην πορεία εναντίον του Σόιμπλε»
ΟΔΟΦΡΑΓΜΑ:
http://odofragma-skas.blogspot.gr/2013/07/blog-post_826.html
Επειδή πλέον θεωρούμε ανούσια πολυτέλεια να ασχοληθούμε ξανά με τον Καζάκη παραπέμπουμε στο άρθρο μας: «Καζάκης: Η ευτέλεια και το τέλος ενός καμποτίνου».
Μέσα σ’ αυτό περιέχονται και παραπομπές στα πιο βασικά μας κείμενα για το έκτρωμα του ΕΠΑΜ.
Βρίσκεται ΕΔΩ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=6417
Με αφορμή τον Καζάκη θα θέσουμε, ξανά, το γενικό φαινόμενο της πολιτικής αποσύνθεσης, όπως αποτυπώνεται με τη μορφή των «υπέρ-φυσικών» μπεμπέδων που καταδυναστεύουν, σήμερα, την πολιτική μας ζωή.
Πριν από 33 χρόνια περίπου (1979), διαβάζοντας τη «Μεταπολεμική μας Λογοτεχνία», του Βάσου Βαρίκα, μας είχε εκπλήξει η παρακάτω ρηξικέλευθη περιγραφή:
«Η Λογοτεχνία μας, εδώ και λίγα χρόνια, παρουσιάζει τούτο το φαινόμενο: Μια ομάδα ανθρώπων, κατά τα άλλα ίσως σοβαρών και αξιοσέβαστων, εξακολουθεί, με την επιμονή ενός πάθους που οι ψυχίατροι θα ονόμαζαν μονομανία, να φαντάζεται τον εαυτό της πνευματικό ηγέτη του έθνους, να παίρνει όλες τις πόζες που απαιτεί ένα τέτοιο αξίωμα, να χωρίζεται σε φανταστικά στρατόπεδα και να δίνει δονκιχωτικές μάχες, να αυτοϋβρίζεται και να αυτοεπαινείται, δανειζόμενη τη φρασεολογία της στην πρώτη περίπτωση από τα χαμαιτυπεία του Πειραιώς, και στη δεύτερη από τις ρεκλάμες του κινηματογράφου, και όλα αυτά με μιαν, πράγματι εκπληκτική, σοβαροφάνεια, που θα μπορούσε προς στιγμήν να ξεγελάσει και τον πιο δύσπιστο παρατηρητή.
Λέμε προς στιγμή, γιατί ένα κάπως προσεκτικότερο κοίταγμα εύκολα θα μπορούσε να αποκαλύψει ότι στο βάθος όλος αυτός ο θόρυβος δεν είναι παρά μια «μεταξύ μας ιστορία», που αποβλέπει, και πρέπει να το ομολογήσουμε πως δεν το κατορθώνει πάντα, να εκπλήξει τους αφελείς.
Η έλλειψη οποιασδήποτε γενικότερης απήχησης κάνει ώστε όλος αυτός ο θίασος να φαντάζει μπροστά στα μάτια του κοινού σαν όμιλος υπερφυσικών μπεμπέδων που εξακολουθούν, στο πείσμα της ηλικίας τους, να παίζουν τις κούκλες και να προβάλλουν την απαίτηση, υποτιμώντας τη νοημοσύνη των τρίτων, να τους παίρνουν οι άλλοι στα σοβαρά…».
Στην εποχή εκείνη το φαινόμενο αυτό της μονομανίας των ηγετίσκων και των «υπερφυσικών μπεμπέδων» δεν είχε ακόμα κυριαρχήσει στην πολιτική μας ζωή, δεν ήταν αρκούντως ορατό, ανθούσε μόνο στο πολιτικό περιθώριο…
Ο Βαρίκας περιγράφει το φαινόμενο στον τομέα της Τέχνης. Αλλά στην Τέχνη εμφανίζονται πιο γρήγορα, πιο ορατά και πιο βοερά τα συμπτώματα της κοινωνικής αποσύνθεσης.
Σήμερα, αυτό που τότε περιγράφει η οξύτατη σκέψη του Βαρίκα, έχει πάρει καθολικές διαστάσεις, έχει ΓΕΝΙΚΕΥΘΕΙ και «πνίξει» την πολιτική ζωή.
Σήμερα, αποτυπώνεται σε ακόμα πιο νοσηρές φόρμες: Στη φρενοβλάβεια των «ειδώλων» και των «μεσσιών», στους «βρυχηθμούς» των ασήμαντων, στους λεονταρισμούς των μικρομέγαλων, στο άπειρο πλήθος των «υπερφυσικών μπεμπέδων»: Μια γάγγραινα που διαπερνάει όλα τα κόμματα και απλώνεται, με την ίδια επιδημική ορμή και έξω από αυτά.
Οι «υπερφυσικοί μπεμπέδες» μας κατακλύζουν: Από το Σαμαρά, το Βενιζέλο, τον ΓΑΠ και τα αντίστοιχα κυβερνητικά νούμερα (τύπου Άδωνι, Στουρνάρα, Δένδια, Παπουτσή, Χρυσοχοΐδη και CIA), μέχρι τον Τσίπρα, τον Καμμένο, τύπους σαν τον Καζάκη και πλήθος άλλων…
ΟΛΑ τα ανδρείκελα του 4ου Ράιχ και τα «εξαρτήματα» των «νταβάδων» το παίζουν ηγέτες και «παίρνουν όλες τις πόζες που απαιτεί ένα τέτοιο αξίωμα…).
Ο Καζάκης αποτελεί ένα από τα πιο άθλια, νοσηρά, αλλά και βροντώδη «συμπτώματα» της σημερινής αποσύνθεσης και της ψυχοπαθολογίας των νταβατζήδικων διαπλοκών και εξαρτήσεων…