Οκτώβριος 2009
Πλούσια είναι η παραπολιτική φιλολογία και η ψυχολογική ανεκδοτολογία που κυκλοφορεί γύρω από τον Καραμανλή.
Προσπαθούν να εξηγήσουν τη συμπεριφορά του, τις πολιτικές του «ατολμίες» ή «αβουλίες» καθώς και τις «κινήσεις» του με βάση τις ψυχολογικές του ιδιότητες.
Ιδιαίτερα, πολλοί θρηνούν για τις αυτοκτονικές του κινήσεις: Την πρόωρη και νευρική προσφυγή στις κάλπες, καθώς και την παραίτησή του.
Πάνω σε αυτά αναπτύσσεται μια πολιτική και ψυχαναλυτική δαιμονολογία. Ακούγονται πολλά φαιδρά του τύπου: «άβουλος», «δειλός», «τεμπέλης», «βαρέθηκε» κ.λ.π.
Ο καθένας κρίνει ανάλογα με τις επιθυμίες του: οι «εχθροί» επιχειρούν να τον μειώσουν με ψυχολογικούς χαρακτηρισμούς και οι οπαδοί του θυμώνουν γιατί εγκατέλειψε τη μάχη κ.λπ…
Φίλοι και εχθροί ερμηνεύουν τα πράγματα σύμφωνα με τις ατομικές ιδιότητες που του προσάπτει ο καθένας…
Τέτοιοι συλλογισμοί ξεκινούν από ένα βασικό λάθος: αγνοούν ότι το «ατομικό» λειτουργεί μέσα σε μια δοσμένη κοινωνική και πολιτική λειτουργία, δηλαδή είναι πρώτα απ’ όλα πολιτικό μέγεθος.
Πιο λιανά: Το μπόι κάθε πολιτικού καθορίζεται από το μπόι αυτού που εκφράζει και πιο συγκεκριμένα το χαρακτήρα και το μπόι της κυβέρνησης και του κόμματος που ηγείται, καθώς και από το «καλούπι» μέσα στο οποίο λειτουργεί.
Οι προσωπικές ικανότητες των ηγετών και τα ψυχολογικά τους χαρακτηριστικά εκδηλώνονται και λειτουργούν μέσα σε αυτά τα πλαίσια του χώρου τους: Των συμφερόντων που εξυπηρετούν (δηλαδή της τάξης τους), του χαρακτήρα της κυβέρνησης και του κόμματος στα οποία ηγούνται, καθώς και της ψυχολογίας όλων αυτών.
Είναι αθεράπευτη ουτοπία να ζητάει κανείς ηγετικές ικανότητες «επαναστατικές», δηλαδή συγκρουσιακές με το κοινωνικό και πολιτικό κατεστημένο, όταν αποτελεί γρανάζι και μάλιστα ηγετικό αυτού του κατεστημένου.
Είναι αθεράπευτη ουτοπία να περιμένει κανείς από κυβερνητικά κόμματα και τους ηγέτες τους, ή και μικρότερα καθεστωτικά, να έχουν διαμορφώσει μια «ψυχολογία» ασυμβίβαστη, τόλμης, σύγκρουσης ή ανατροπής.
Η ψυχολογία των καθεστωτικών κομμάτων διαμορφώνει και την ψυχολογία των ηγετικών τους στελεχών.
Όταν τα κόμματα είναι υπηρέτες και διαχειριστές των ισχυρών οικονομικών κέντρων εξουσίας, είναι ανάλογη και η πολιτική και ψυχολογική τους συμπεριφορά.
Μέσα σε αυτά τα πολιτικά και ψυχολογικά πλαίσια λειτουργούν και οι ικανότητες και οι προσωπικές ιδιότητες των ηγετών τους.
Είναι αυτά τα πλαίσια που καθορίζουν την πολιτική και ψυχολογία τους: Πολιτική και ψυχολογία του «υπηρέτη», του ανθρώπου που διαπραγματεύεται με τα «αφεντικά» του, του ανθρώπου που δεν βλέπει πουθενά στηρίγματα, παρά μόνο στους μηχανισμούς των ισχυρών.
Ο Καραμανλής δεν ήταν δυνατόν να αποτελεί εξαίρεση.
Η συμπεριφορά του καθορίστηκε από αυτό που υπηρετεί, από την πολιτική και ψυχολογία της κυβέρνησής του: Μια κυβέρνηση πιστός υπηρέτης των μεγάλων συμφερόντων και διεθνών δυνάμεων.
Οι εσω-ιμπεριαλιστικές συγκρούσεις τον έφεραν αντιμέτωπο με κάποια ισχυρά συμφέροντα. «Καυγάς» ενδο-οικογενειακός. Μέσα στην ίδια οικογένεια, ένα μέλος της έκανε κάποιες «αταξίες».
Μπροστά, όμως στην οικονομική κρίση και τα δραματικά προβλήματα της «οικογένειας», το άτακτο «μέλος» δεν μπορούσε να «παίζει». Έπρεπε να συμμορφωθεί και να τιμωρηθεί για τις «αταξίες».
Ο Καραμανλής ήταν ασφυκτικά εγκλωβισμένος, εξαρτημένος και «δομημένος» από το χώρο του και την ψυχολογία του. Δεν υπήρχε καμία διέξοδος.
Μία ήταν η λύση: η υπακοή, η φυγή και η επαναφορά στην «τάξη».
Όλα αυτά του καθόρισαν τις τελευταίες πολιτικές κινήσεις: την άμεση προσφυγή στις κάλπες, τη συνειδητή ήττα και τη συνειδητή απόσυρση.
Ο Καραμανλής πειθάρχησε στις «εντολές» και συνειδητά άνοιξε την πόρτα στους «νταβάδες».
Συνειδητά προχώρησε και προετοίμασε την συντριβή και συνειδητά παραδίδει το κόμμα του στους διαλυτικούς ανέμους…
Συνειδητά εκτέλεσε τις εντολές και παραμέρισε για να παραμείνει μια «χρυσή εφεδρεία για τις αυριανές θυελλώδεις πολιτικές καταστάσεις…
Όλο το σκηνικό μοιάζει να είναι οργανωμένο και «στημένο». Οργανωμένο και «στημένο» να ηττηθεί και να αποσυρθεί.
Διαφορετικά δεν εξηγούνται: ούτε οι τόσο βιαστικές εκλογές, ούτε η εκλογική του στρατηγική: των οδυνηρών οικονομικών μέτρων, στο όνομα δήθεν της αλήθειας…
Προεκλογικά δεν ξεστομίζει κανείς τέτοιες «αλήθειες», ούτε τριπλασιάζει τα τέλη κυκλοφορίας, ούτε ανεβάζει τα διόδια και άλλα καταστροφικά.
Η συμπεριφορά του ήταν πολιτικά μεθοδευμένη, όπως και η συντριβή του και η απόσυρσή του.
Να μην τρέφομε αυταπάτες: Ο Καραμανλής ενήργησε σύμφωνα με τα συμφέροντα και τις απαιτήσεις της τάξης που υπηρετεί και των «νταβάδων»: Διεθνών και εγχώριων…
Το κείμενο, μαζί με άλλα βρίσκεται ΕΔΩ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?p=21842#21842
Διαβάστε και ένα προγενέστερο άρθρο (Δεκέμβριος 2008):
Ο εγκλωβισμός, τα αδιέξοδα και η αμηχανία Καραμανλή
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=2927
Διαβάστε και ΕΔΩ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=7750
Πλούσια είναι η παραπολιτική φιλολογία και η ψυχολογική ανεκδοτολογία που κυκλοφορεί γύρω από τον Καραμανλή.
Προσπαθούν να εξηγήσουν τη συμπεριφορά του, τις πολιτικές του «ατολμίες» ή «αβουλίες» καθώς και τις «κινήσεις» του με βάση τις ψυχολογικές του ιδιότητες.
Ιδιαίτερα, πολλοί θρηνούν για τις αυτοκτονικές του κινήσεις: Την πρόωρη και νευρική προσφυγή στις κάλπες, καθώς και την παραίτησή του.
Πάνω σε αυτά αναπτύσσεται μια πολιτική και ψυχαναλυτική δαιμονολογία. Ακούγονται πολλά φαιδρά του τύπου: «άβουλος», «δειλός», «τεμπέλης», «βαρέθηκε» κ.λ.π.
Ο καθένας κρίνει ανάλογα με τις επιθυμίες του: οι «εχθροί» επιχειρούν να τον μειώσουν με ψυχολογικούς χαρακτηρισμούς και οι οπαδοί του θυμώνουν γιατί εγκατέλειψε τη μάχη κ.λπ…
Φίλοι και εχθροί ερμηνεύουν τα πράγματα σύμφωνα με τις ατομικές ιδιότητες που του προσάπτει ο καθένας…
Τέτοιοι συλλογισμοί ξεκινούν από ένα βασικό λάθος: αγνοούν ότι το «ατομικό» λειτουργεί μέσα σε μια δοσμένη κοινωνική και πολιτική λειτουργία, δηλαδή είναι πρώτα απ’ όλα πολιτικό μέγεθος.
Πιο λιανά: Το μπόι κάθε πολιτικού καθορίζεται από το μπόι αυτού που εκφράζει και πιο συγκεκριμένα το χαρακτήρα και το μπόι της κυβέρνησης και του κόμματος που ηγείται, καθώς και από το «καλούπι» μέσα στο οποίο λειτουργεί.
Οι προσωπικές ικανότητες των ηγετών και τα ψυχολογικά τους χαρακτηριστικά εκδηλώνονται και λειτουργούν μέσα σε αυτά τα πλαίσια του χώρου τους: Των συμφερόντων που εξυπηρετούν (δηλαδή της τάξης τους), του χαρακτήρα της κυβέρνησης και του κόμματος στα οποία ηγούνται, καθώς και της ψυχολογίας όλων αυτών.
Είναι αθεράπευτη ουτοπία να ζητάει κανείς ηγετικές ικανότητες «επαναστατικές», δηλαδή συγκρουσιακές με το κοινωνικό και πολιτικό κατεστημένο, όταν αποτελεί γρανάζι και μάλιστα ηγετικό αυτού του κατεστημένου.
Είναι αθεράπευτη ουτοπία να περιμένει κανείς από κυβερνητικά κόμματα και τους ηγέτες τους, ή και μικρότερα καθεστωτικά, να έχουν διαμορφώσει μια «ψυχολογία» ασυμβίβαστη, τόλμης, σύγκρουσης ή ανατροπής.
Η ψυχολογία των καθεστωτικών κομμάτων διαμορφώνει και την ψυχολογία των ηγετικών τους στελεχών.
Όταν τα κόμματα είναι υπηρέτες και διαχειριστές των ισχυρών οικονομικών κέντρων εξουσίας, είναι ανάλογη και η πολιτική και ψυχολογική τους συμπεριφορά.
Μέσα σε αυτά τα πολιτικά και ψυχολογικά πλαίσια λειτουργούν και οι ικανότητες και οι προσωπικές ιδιότητες των ηγετών τους.
Είναι αυτά τα πλαίσια που καθορίζουν την πολιτική και ψυχολογία τους: Πολιτική και ψυχολογία του «υπηρέτη», του ανθρώπου που διαπραγματεύεται με τα «αφεντικά» του, του ανθρώπου που δεν βλέπει πουθενά στηρίγματα, παρά μόνο στους μηχανισμούς των ισχυρών.
Ο Καραμανλής δεν ήταν δυνατόν να αποτελεί εξαίρεση.
Η συμπεριφορά του καθορίστηκε από αυτό που υπηρετεί, από την πολιτική και ψυχολογία της κυβέρνησής του: Μια κυβέρνηση πιστός υπηρέτης των μεγάλων συμφερόντων και διεθνών δυνάμεων.
Οι εσω-ιμπεριαλιστικές συγκρούσεις τον έφεραν αντιμέτωπο με κάποια ισχυρά συμφέροντα. «Καυγάς» ενδο-οικογενειακός. Μέσα στην ίδια οικογένεια, ένα μέλος της έκανε κάποιες «αταξίες».
Μπροστά, όμως στην οικονομική κρίση και τα δραματικά προβλήματα της «οικογένειας», το άτακτο «μέλος» δεν μπορούσε να «παίζει». Έπρεπε να συμμορφωθεί και να τιμωρηθεί για τις «αταξίες».
Ο Καραμανλής ήταν ασφυκτικά εγκλωβισμένος, εξαρτημένος και «δομημένος» από το χώρο του και την ψυχολογία του. Δεν υπήρχε καμία διέξοδος.
Μία ήταν η λύση: η υπακοή, η φυγή και η επαναφορά στην «τάξη».
Όλα αυτά του καθόρισαν τις τελευταίες πολιτικές κινήσεις: την άμεση προσφυγή στις κάλπες, τη συνειδητή ήττα και τη συνειδητή απόσυρση.
Ο Καραμανλής πειθάρχησε στις «εντολές» και συνειδητά άνοιξε την πόρτα στους «νταβάδες».
Συνειδητά προχώρησε και προετοίμασε την συντριβή και συνειδητά παραδίδει το κόμμα του στους διαλυτικούς ανέμους…
Συνειδητά εκτέλεσε τις εντολές και παραμέρισε για να παραμείνει μια «χρυσή εφεδρεία για τις αυριανές θυελλώδεις πολιτικές καταστάσεις…
Όλο το σκηνικό μοιάζει να είναι οργανωμένο και «στημένο». Οργανωμένο και «στημένο» να ηττηθεί και να αποσυρθεί.
Διαφορετικά δεν εξηγούνται: ούτε οι τόσο βιαστικές εκλογές, ούτε η εκλογική του στρατηγική: των οδυνηρών οικονομικών μέτρων, στο όνομα δήθεν της αλήθειας…
Προεκλογικά δεν ξεστομίζει κανείς τέτοιες «αλήθειες», ούτε τριπλασιάζει τα τέλη κυκλοφορίας, ούτε ανεβάζει τα διόδια και άλλα καταστροφικά.
Η συμπεριφορά του ήταν πολιτικά μεθοδευμένη, όπως και η συντριβή του και η απόσυρσή του.
Να μην τρέφομε αυταπάτες: Ο Καραμανλής ενήργησε σύμφωνα με τα συμφέροντα και τις απαιτήσεις της τάξης που υπηρετεί και των «νταβάδων»: Διεθνών και εγχώριων…
Το κείμενο, μαζί με άλλα βρίσκεται ΕΔΩ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?p=21842#21842
Διαβάστε και ένα προγενέστερο άρθρο (Δεκέμβριος 2008):
Ο εγκλωβισμός, τα αδιέξοδα και η αμηχανία Καραμανλή
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=2927
Διαβάστε και ΕΔΩ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=7750