Από τον Χρήστο Επαμ. Κυργιάκη
Να που η ζωή πολλές φορές μας ξεπερνάει.
Κι εκεί που λες πως τίποτα δεν γίνεται, πως όλα χάθηκαν και κανείς δεν αντιδρά πως η τρομοκρατία και ο φόβος νίκησαν την ψυχή και την αξιοπρέπεια, έρχονται οι καθηγητές και δίπλα τους πολλοί ακόμη να επιβεβαιώσουν πως τίποτα δεν χάθηκε, πως τώρα αρχίζουν όλα.
Είναι αλήθεια πως μόνο οι λίγοι αισιόδοξοι περίμεναν τέτοια συμμετοχή στην απεργία.
Η παρουσία των εκπαιδευτικών στην πορεία που ακολούθησε ξύπνησε στους παλιότερους μνήμες του ’88 και στους νεώτερους δημιούργησε εικόνες πρωτόγνωρες.
Μετά από πολλά χρόνια τα συνθήματα διαδέχονταν το ένα το άλλο, οι γροθιές υψώθηκαν πάλι αγωνιστικά και η φωνή δυνατή και τρεμάμενη από οργή και δύναμη αντηχούσε στη Σταδίου προκαλώντας ρίγη.
Όσοι βρέθηκαν εκεί, το έζησαν. Όσοι έλειψαν, έχασαν.
Μετά από καιρό οι εκπαιδευτικοί βάδισαν πάλι με το κεφάλι ψηλά, με καθάριο βλέμμα, αποφασισμένοι να μην υποχωρήσουν, όπως ταιριάζει σε εκπαιδευτικούς, όπως ταιριάζει σε κάθε άνθρωπο που παλεύει πια για την αξιοπρέπειά του.
Δήλωσαν «παρών». Άλλωστε, αυτοί ήταν πάντα παρόντες.
Μέσα στις τάξεις, δίπλα στους μαθητές, ζώντας με την αγωνία τους, στηρίζοντας τα ψαλιδισμένα όνειρά τους.
Όπως παρόντες θα είναι και οι 2.500 απολυμένοι συνάδελφοί μας αν από τούτο τον αγώνα βγούμε νικητές.
Μια νίκη που δεν θα είναι μόνο δική μας. Θα είναι όλων των μαθητών και ολόκληρης της κοινωνίας.
Άλλοι αποδείχτηκαν περαστικοί βρισκόμενοι σε διατεταγμένη υπηρεσία.
Που είναι αλήθεια ο Γιωργάκης; Η Αννούλα; Ο Παπακωνσταντίνου; Η Τίνα; Ο Καρατζαφέρης;
Εκεί που θα βρεθούν σε λίγο ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος. Θα ιδιωτεύουν ως ακριβοπληρωμένοι γυρολόγοι που εξαργύρωσαν τις υπογραφές τους και τα χωρίς δισταγμό «ναι σε όλα» που πρόσφεραν στους δυνάστες μας.
Ρίγη στους παρευρισκόμενους και έναν πρώτο πανικό στους κυβερνώντες.
Ναι, κύριοι του Βήματος. «Μάθημα πρώτο: Απεργία».
Μάθημα αντίστασης και αγώνα για να κρατηθούν τα σχολεία ανοιχτά για όλους τους μαθητές.
Μάθημα αντίστασης για να μην γίνει εμπόρευμα η γνώση, για να έχουν δικαίωμα να μαθαίνουν όλα τα παιδιά και όχι μόνο όσοι «έχουν τον τρόπο τους».
Επί τέσσερα χρόνια, κυβερνώντες και τηλεοπτικά μακιγιαρισμένα φερέφωνα, μας κατασυκοφάντησαν όπως και πολλές άλλες κοινωνικές ομάδες.
Όμως τούτη τη φορά δεν τους βγήκε η συνταγή και το σιρόπι ξίνισε.
Οι «αγανακτισμένοι γονείς» λούφαξαν, «το συμφέρον και η αγωνία των μαθητών» έπνιξε τους ίδιους τους λασπολόγους που με κροκοδείλια δάκρυα, παραμονές των εξετάσεων, έδιναν τις προσωπικές τους παραστάσεις μπροστά στις κάμερες σε έναν μεταξύ τους ανταγωνισμό για το ποιος θα προσφέρει τις καλύτερες υπηρεσίες στο σάπιο τους σύστημα.
Όλοι όσοι βιάστηκαν να προβλέψουν μικρή συμμετοχή στην απεργία έβαλαν την ουρά κάτω από τα σκέλια και άρχισαν να γρυλίζουν πως δεν θα αντέξουμε για πολύ.
Κατάλαβαν πως είμαστε απρόβλεπτοι κι αυτό τους τρομάζει και τους δημιουργεί σύγχυση.
Πήραν το μήνυμα οι κυβερνώντες και οι επίδοξοι «κηδεμόνες μας», πως όταν βάλουμε στην άκρη τις ανύπαρκτες και τεχνητές διαφορές που σπέρνουν ανάμεσά μας μπορούμε να κάνουμε καρέκλες και θέσεις να τρίζουν επικίνδυνα.
Καταλάβαμε, έστω και αργά, ότι κανένας μας δεν μπορεί να επαναπαύεται και να νιώθει ασφαλής, είτε είναι νέος στην εκπαίδευση είτε κουβαλάει δεκαετίες προϋπηρεσίας και προσφοράς στην πλάτη του.
Δεν ξέρω το πόσο θα αντέξουμε. Πάντως θα είναι περισσότερο από όσο νομίζουν.
Ας μη βιαστούν να μας ξεγράψουν υποτιμώντας τη θέλησή μας να κρατήσουμε το σχολείο ανοιχτό στους μαθητές και την κοινωνία.
Αγαπάμε περισσότερο τους μαθητές μας από όσο εκείνοι και δεν θα τους κάνουμε τη χάρη να μετατρέψουν το σχολείο σε εργαστήριο παραγωγής αλόγων κούρσας και φτηνού εργατικού κρέατος για τα σαρκοφάγα συμφέροντά τους.
Η πρώτη μάχη δόθηκε αλλά ο πόλεμος συνεχίζεται. Με την κοινωνία στο πλευρό μας θα επιστρέψουμε στα σχολεία νικητές, αλλιώς, η ήττα δεν θα είναι μόνο δική μας.
Σήμερα γεννήθηκε μια ελπίδα και άναψε μια σπίθα στις παγωμένες ψυχές των απλών ανθρώπων.
Υπάρχουν ήδη κι αλλού εστίες που σιγοκαίνε και περιμένουν το οξυγόνο για να θεριέψουν.
Μπαρουταποθήκη μοιάζει η κοινωνία, έτοιμη να εκραγεί για όσα βάναυσα της αφαίρεσαν τα προηγούμενα χρόνια.
Έφτασε η ώρα να φύγουν όλοι όσοι σαν πειρατές μπήκαν και κατάκλεψαν τις ζωές μας.
ΠΗΓΗ:
http://www.alfavita.gr/
Διαβάστε και ΕΔΩ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=7789
Να που η ζωή πολλές φορές μας ξεπερνάει.
Κι εκεί που λες πως τίποτα δεν γίνεται, πως όλα χάθηκαν και κανείς δεν αντιδρά πως η τρομοκρατία και ο φόβος νίκησαν την ψυχή και την αξιοπρέπεια, έρχονται οι καθηγητές και δίπλα τους πολλοί ακόμη να επιβεβαιώσουν πως τίποτα δεν χάθηκε, πως τώρα αρχίζουν όλα.
Είναι αλήθεια πως μόνο οι λίγοι αισιόδοξοι περίμεναν τέτοια συμμετοχή στην απεργία.
Η παρουσία των εκπαιδευτικών στην πορεία που ακολούθησε ξύπνησε στους παλιότερους μνήμες του ’88 και στους νεώτερους δημιούργησε εικόνες πρωτόγνωρες.
Μετά από πολλά χρόνια τα συνθήματα διαδέχονταν το ένα το άλλο, οι γροθιές υψώθηκαν πάλι αγωνιστικά και η φωνή δυνατή και τρεμάμενη από οργή και δύναμη αντηχούσε στη Σταδίου προκαλώντας ρίγη.
Όσοι βρέθηκαν εκεί, το έζησαν. Όσοι έλειψαν, έχασαν.
Μετά από καιρό οι εκπαιδευτικοί βάδισαν πάλι με το κεφάλι ψηλά, με καθάριο βλέμμα, αποφασισμένοι να μην υποχωρήσουν, όπως ταιριάζει σε εκπαιδευτικούς, όπως ταιριάζει σε κάθε άνθρωπο που παλεύει πια για την αξιοπρέπειά του.
Δήλωσαν «παρών». Άλλωστε, αυτοί ήταν πάντα παρόντες.
Μέσα στις τάξεις, δίπλα στους μαθητές, ζώντας με την αγωνία τους, στηρίζοντας τα ψαλιδισμένα όνειρά τους.
Όπως παρόντες θα είναι και οι 2.500 απολυμένοι συνάδελφοί μας αν από τούτο τον αγώνα βγούμε νικητές.
Μια νίκη που δεν θα είναι μόνο δική μας. Θα είναι όλων των μαθητών και ολόκληρης της κοινωνίας.
Άλλοι αποδείχτηκαν περαστικοί βρισκόμενοι σε διατεταγμένη υπηρεσία.
Που είναι αλήθεια ο Γιωργάκης; Η Αννούλα; Ο Παπακωνσταντίνου; Η Τίνα; Ο Καρατζαφέρης;
Εκεί που θα βρεθούν σε λίγο ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος. Θα ιδιωτεύουν ως ακριβοπληρωμένοι γυρολόγοι που εξαργύρωσαν τις υπογραφές τους και τα χωρίς δισταγμό «ναι σε όλα» που πρόσφεραν στους δυνάστες μας.
Ρίγη στους παρευρισκόμενους και έναν πρώτο πανικό στους κυβερνώντες.
Ναι, κύριοι του Βήματος. «Μάθημα πρώτο: Απεργία».
Μάθημα αντίστασης και αγώνα για να κρατηθούν τα σχολεία ανοιχτά για όλους τους μαθητές.
Μάθημα αντίστασης για να μην γίνει εμπόρευμα η γνώση, για να έχουν δικαίωμα να μαθαίνουν όλα τα παιδιά και όχι μόνο όσοι «έχουν τον τρόπο τους».
Επί τέσσερα χρόνια, κυβερνώντες και τηλεοπτικά μακιγιαρισμένα φερέφωνα, μας κατασυκοφάντησαν όπως και πολλές άλλες κοινωνικές ομάδες.
Όμως τούτη τη φορά δεν τους βγήκε η συνταγή και το σιρόπι ξίνισε.
Οι «αγανακτισμένοι γονείς» λούφαξαν, «το συμφέρον και η αγωνία των μαθητών» έπνιξε τους ίδιους τους λασπολόγους που με κροκοδείλια δάκρυα, παραμονές των εξετάσεων, έδιναν τις προσωπικές τους παραστάσεις μπροστά στις κάμερες σε έναν μεταξύ τους ανταγωνισμό για το ποιος θα προσφέρει τις καλύτερες υπηρεσίες στο σάπιο τους σύστημα.
Όλοι όσοι βιάστηκαν να προβλέψουν μικρή συμμετοχή στην απεργία έβαλαν την ουρά κάτω από τα σκέλια και άρχισαν να γρυλίζουν πως δεν θα αντέξουμε για πολύ.
Κατάλαβαν πως είμαστε απρόβλεπτοι κι αυτό τους τρομάζει και τους δημιουργεί σύγχυση.
Πήραν το μήνυμα οι κυβερνώντες και οι επίδοξοι «κηδεμόνες μας», πως όταν βάλουμε στην άκρη τις ανύπαρκτες και τεχνητές διαφορές που σπέρνουν ανάμεσά μας μπορούμε να κάνουμε καρέκλες και θέσεις να τρίζουν επικίνδυνα.
Καταλάβαμε, έστω και αργά, ότι κανένας μας δεν μπορεί να επαναπαύεται και να νιώθει ασφαλής, είτε είναι νέος στην εκπαίδευση είτε κουβαλάει δεκαετίες προϋπηρεσίας και προσφοράς στην πλάτη του.
Δεν ξέρω το πόσο θα αντέξουμε. Πάντως θα είναι περισσότερο από όσο νομίζουν.
Ας μη βιαστούν να μας ξεγράψουν υποτιμώντας τη θέλησή μας να κρατήσουμε το σχολείο ανοιχτό στους μαθητές και την κοινωνία.
Αγαπάμε περισσότερο τους μαθητές μας από όσο εκείνοι και δεν θα τους κάνουμε τη χάρη να μετατρέψουν το σχολείο σε εργαστήριο παραγωγής αλόγων κούρσας και φτηνού εργατικού κρέατος για τα σαρκοφάγα συμφέροντά τους.
Η πρώτη μάχη δόθηκε αλλά ο πόλεμος συνεχίζεται. Με την κοινωνία στο πλευρό μας θα επιστρέψουμε στα σχολεία νικητές, αλλιώς, η ήττα δεν θα είναι μόνο δική μας.
Σήμερα γεννήθηκε μια ελπίδα και άναψε μια σπίθα στις παγωμένες ψυχές των απλών ανθρώπων.
Υπάρχουν ήδη κι αλλού εστίες που σιγοκαίνε και περιμένουν το οξυγόνο για να θεριέψουν.
Μπαρουταποθήκη μοιάζει η κοινωνία, έτοιμη να εκραγεί για όσα βάναυσα της αφαίρεσαν τα προηγούμενα χρόνια.
Έφτασε η ώρα να φύγουν όλοι όσοι σαν πειρατές μπήκαν και κατάκλεψαν τις ζωές μας.
ΠΗΓΗ:
http://www.alfavita.gr/
Διαβάστε και ΕΔΩ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=7789