«Εδώ διαπιστώνουμε την έλλειψη γενικής μόρφωσης που χαρακτηρίζει τους περισσότερους νέους καλλιτέχνες. Μια συνεχής συναναστροφή μαζί τους θα σας δείξει γρήγορα πως, γενικά, αγνοούν τα πάντα… Ανίκανοι ή αδιάφοροι μπρος στους ιδεολογικούς ανταγωνισμούς και τις δραματικές καταστάσεις της εποχής μας, δουλεύουν με κόπο, μακριά από κάθε πνευματική και κοινωνική αναταραχή, περιοριζόμενοι σε τεχνικές διαμάχες, απορροφημένοι περισσότερο απ’ την υλική εμφάνιση της ζωγραφικής παρά απ’ τη γενική σημασία και την πνευματική επίδρασή της».
Χολλ
Αυτά τα λόγια το Χολλ,
γραμμένα το 1912, ήρθαν στο μυαλό μας διαβάζοντας το μικρό σημείωμα του Θανάση Τσιριγώτη, που καυτηριάζει, ορθότατα, τους φίλους-μουσικούς του δολοφονημένου Φύσσα (πολιτική πράξη)…
Διαβάστε πρώτα το μικρό σχόλιο του Τσιριγώτη:
«Πολύ κλάμα λίγο ζουμί για τον δολοφονημένο Παύλο Φύσσα
Έδωσαν συνέντευξη οι φίλοι του Π. Φύσσα, οι ράπερς, οι χιπχοπάδες, οι αντιφάδες μουσικοί. Πολύ κλάμα λίγο ζουμί. Διότι όπως μάθαμε από τις εφημερίδες όλοι λίγο - πολύ συνέκλιναν ότι η μουσική τους πρέπει να μείνει έξω από την πολιτική, ότι ο Παύλος δεν ήταν ούτε αριστερός, ούτε δεξιός, ήταν μουσικός, ότι πρέπει να ξεπεράσουμε τα στερεότυπα (sic). Ένας από αυτούς (Νικήτας Κλιντ) τις επόμενες μέρες στην τηλεόραση μας έκανε σε απολίτικη γλώσσα μαθήματα μεταμοντερνισμού.
Γιατί πρέπει να ξεπεράσουμε τα σύνδρομα του εμφυλίου και να κοιτάξουμε μπροστά, λίγο πιο πίσω από τους αστούς φιλελεύθερους. Δεν ξέρουμε τι θα έλεγε αν ζούσε, ο Π. Φύσσας. Αλλά όσοι έδωσαν το αίμα και τη ζωή τους για να μιλούν οι τάχα μου και δήθεν θα έτριζαν τα κόκαλά τους.»
Γραμμένα στο:
http://www.alfavita.gr/
Οι μουσικοί φίλοι του Φύσσα αγνοούν, σήμερα, αυτά που η επιστημονική Θεωρία της Τέχνης έχει απαντήσει και ξεκαθαρίσει, πάνω από έναν αιώνα: Ότι η Ζωή, η Τέχνη και η Πολιτική είναι ενιαία και αδιαίρετα.
«Η τέχνη, η ζωή και η πολιτική είναι αδιαίρετες και αξεχώριστες»
(Μπλοκ)
Η Κοινωνική ζωή του Ανθρώπου είναι η ΠΗΓΗ και η κινητήρια δύναμη της Πολιτικής και της Τέχνης.
Το να επιχειρεί κανείς να «απελευθερώσει» την Τέχνη από την Πολιτική είναι σαν να της αφαιρεί την ψυχή της: Τη ζωή του κοινωνικού ανθρώπου. Η ίδια η ανάγκη για μια τέτοια ενέργεια είναι αλάθευτο σύμπτωμα κοινωνικής και ιδεολογικής παρακμής.
Μιας παρακμής που θανατώνει κάθε καλλιτεχνικό ταλέντο. Διότι το ταλέντο κάθε πραγματικού καλλιτέχνη πλουτίζεται αφάνταστα όταν ο ίδιος είναι ποτισμένος με τις Μεγάλες Απελευθερωτικές Ιδέες του καιρού του, όταν ο ίδιος γίνεται «σάρκα και αίμα» αυτών των Ιδεών και των Αγώνων του Ανθρώπου ενάντια στους δημίους και δολοφόνους του…
Αυτοί οι δήμιοι δολοφόνησαν το Φύσσα και οι φίλοι του μουσικοί ΔΟΛΟΦΟΝΟΥΝ την Τέχνη και ταυτίζονται με τα ιδεολογήματα περί Τέχνης των δολοφόνων του Ανθρώπου…
Γιατί, ακριβώς, αυτά μας λένε σήμερα τα Μαντεία και Ιερατεία του νεοταξικού ΦΑΣΙΣΜΟΥ…
Θα συνεχίσουμε με την αναδημοσίευση κάποιων κειμένων γα τη Τέχνη και τη μυθολογία της «καθαρής Τέχνης» που αναπαράγουν οι φίλοι του Φύσσα…