Του Χρήστου Επαμ. Κυργιάκη
Καλό μήνα! Θα αρχίσουμε το μήνα με ένα λογοτεχνικό δοκίμιο.
Γράφτηκε τον Ιούνιο του 2011, στην περίοδο που οι πλατείες γέμιζαν από τους «αγανακτισμένου», αλλά αξίζει να διαβαστεί και σήμερα, με εφόδιο το «ιστορικό απόσταγμα» εκείνων των ημερών.
Πολλά γράφτηκαν, άλλα τόσα ειπώθηκαν και ακόμη περισσότερα προβλήθηκαν σε σχέση με τους αγανακτισμένους πολίτες που γέμισαν και εξακολουθούν να γεμίζουν τις πλατείες.
Ανεξάρτητα από τη γνώμη που έχει σχηματίσει ο καθένας για τον συγκεκριμένο τρόπο διαμαρτυρίας αυτών των πολιτών, για τα όσα υποστηρίζουν και κυρίως για τον προσανατολισμό των κινητοποιήσεων αυτών, υπάρχουν ζητήματα τα οποία διατυπώνονται καλοπροαίρετα από πολλές πλευρές, στα οποία αξίζει να σταθούμε για λίγο.
- Περί μούντζας
Προφανώς η μούντζα λειτουργεί εκτονωτικά όταν μάλιστα συνοδεύεται από προτάσεις ή λέξεις που ικανοποιούν και την αίσθηση της ακοής. Επίσης προφανώς, οι μούντζες δεν λύνουν τα προβλήματα γιατί θα έπρεπε, εδώ και καιρό, να είχαν λύσει το κυκλοφοριακό πρόβλημα στις μεγάλες πόλεις.
Πιστεύει κανένας πως ενοχλούνται από τις μούντζες οι μνημονιακοί βουλευτές; Μήπως τους κάνουν να ντρέπονται ή μήπως τους δημιουργούν ενοχές;
Ασφαλώς όχι. Σίγουρα όχι. Αν ένιωθαν αισθήματα ντροπής, αν είχαν αυτοσεβασμό δεν θα υπέγραφαν ότι τους πρόσταζαν ούτε θα σήκωναν, συμφωνώντας, το χέρι τους σε νομοσχέδια που διαλύουν κάθε κοινωνικό κράτος και κάθε κράτος πρόνοιας.
Άρα, η μούντζα, στην προκειμένη περίπτωση, τους βολεύει όλους αφού και εκτονώνει και δεν βλάπτει αυτούς προς τους οποίους απευθύνεται αφού το πολιτικό τους DNA έπαθε μετάλλαξη ώστε να μην «μολύνεται» με μούντζες ή άλλες χειρονομίες.
- Περί ελεύθερης έκφρασης και ελευθερίας γενικά.
Παρουσιάζεται έντεχνα και καθόλου τυχαία από τα κυρίαρχα ΜΜΕ πως η συγκέντρωση των πολιτών στις πλατείες αποτελεί απόδειξη για το ότι το δημοκρατικό μας πολίτευμα λειτουργεί άψογα αφού μπορούν με τον τρόπο αυτό, οι άνθρωποι να εκφράζονται ελεύθερα. Μιλάνε για ελευθερία έκφρασης και λόγου με αφορμή τις συζητήσεις στις πλατείες.
Ο Μαρξ έλεγε πως «οι εργάτες νιώθουν ελεύθεροι μόνο όταν βρίσκονται μακριά από το χώρο εργασίας τους».
Τι γίνεται όμως μέσα στους χώρους εργασίας;
Αυτό ακριβώς είναι το ζητούμενο. Ο εργαζόμενος, ειδικά στον ιδιωτικό τομέα, δεν μπορεί, όχι μόνο να μουντζώσει, αν και θα το ήθελε πολλές φορές, το αφεντικό του αλλά ούτε καν να εκφράσει ελεύθερα τις όποιες αντιρρήσεις μπορεί να έχει για την πορεία, το σχεδιασμό αλλά και τις συνθήκες εργασίας. Αυτό συμβαίνει όχι λόγω ευγένειας αλλά λόγω του μπαμπούλα της απόλυσης εκ μέρους του εργοδότη-αφέντη.
Στον δημόσιο τομέα, που τα πράγματα είναι κάπως καλύτερα, επιχειρείται με την άρση, κυρίως, της μονιμότητας να ισχύσει το ίδιο καθεστώς που ισχύει και στον ιδιωτικό τομέα.
Θέλουν τις απολύσεις στο δημόσιο, όχι για να διώξουν τους τεμπέληδες, όπως ισχυρίζονται, αλλά για να μπορούν να πνίγουν κάθε αντίθετη φωνή. Η πραγματική ελευθερία έκφρασης περνάει, επομένως, υποχρεωτικά μέσα από την κατάργηση του ίδιου του συστήματος εργοδότες-εργαζόμενοι που στηρίζεται στο φόβο και τον τρόμο του εργαζόμενου.
Ας σταματήσουν λοιπόν να κλαψουρίζουν οι διάφοροι Καψήδες και Πρετεντέρηδες, πως τάχα ζούμε σε καθεστώς στο οποίο όλοι μπορούν να εκφράζονται ελεύθερα.
Όσο οι πολίτες δεν αμφισβητούν τα θεμέλια του πολιτικού μας συστήματος, η εξουσία δεν έχει κανένα λόγο να τα βάλει μαζί τους. Ίσα-ίσα, δεν έχει πρόβλημα να τους δίνει και βήμα στις διάφορες τηλεοπτικές εκπομπές και συζητήσεις που γίνονται και σε κάποιες περιπτώσεις να προβάλλει τις αντιδράσεις τους, ως πρότυπο υγειούς αντίδρασης. Αυτό δεν σημαίνει ότι κανένας από αυτούς που συρρέουν στις πλατείες δεν θέλει αλλαγές στο πολιτικό σύστημα. Το αντίθετο συμβαίνει. Όμως το θέμα δεν είναι να φύγουν οι κλέφτες και να έρθουν οι ληστές.
- Περί δημοκρατίας
Η ανταλλαγή απόψεων, οι συζητήσεις και η αντιπαράθεση ιδεών ασφαλώς και λαμβάνει χώρα στις πλατείες. Διαμορφώνεται όμως μια άλλη πολιτική ή πολιτισμική κουλτούρα; Αν ναι τότε αξίζει τον κόπο. Δεν είναι τυχαίο αυτό που έλεγαν οι ναζί:
«Όταν ακούω τη λέξη κουλτούρα, το χέρι μου πάει αμέσως στο πιστόλι».
Η δημοκρατία υπάρχει ή όχι με βάση το πώς παίρνονται οι αποφάσεις, κατά πόσο ελέγχονται αυτοί που παίρνουν τις αποφάσεις και πόσο συχνά.
Στη σημερινή εποχή το κεφάλαιο δεν διαμορφώνει μόνο το μέσο καταναλωτή αλλά και το μέσο πολίτη, χρησιμοποιώντας αυτούς που ελέγχουν τη ροή των πληροφοριών, αλλά και την ίδια την πληροφόρηση και αυτούς που δημιουργούν και διακινούν τα έργα των διαφόρων μορφών τέχνης.
Δεν ενοχλείται το πολιτικό σύστημα, ακόμη και αν αμφισβητείται το σημερινό κομματικό μοντέλο διακυβέρνησης της χώρας από τις συναθροίσεις των πολιτών στις πλατείες στο βαθμό που οι συναθροίσεις αυτές δεν αμφισβητούν την ουσία της διακυβέρνησης της χώρας η οποία στηρίζει την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.
Όταν οι «αγανακτισμένοι» γίνουν «επικίνδυνοι» τότε θα αρχίσει η συκοφάντησή τους. Είναι το αλάνθαστο σημάδι ότι θα έχουν αποκτήσει το σωστό προσανατολισμό. Το έργο έχει ξαναπαιχτεί.
ΠΗΓΗ:
http://kyrgiakischristos.wordpress.com/
Διαβάστε και ΕΔΩ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=8069
Καλό μήνα! Θα αρχίσουμε το μήνα με ένα λογοτεχνικό δοκίμιο.
Γράφτηκε τον Ιούνιο του 2011, στην περίοδο που οι πλατείες γέμιζαν από τους «αγανακτισμένου», αλλά αξίζει να διαβαστεί και σήμερα, με εφόδιο το «ιστορικό απόσταγμα» εκείνων των ημερών.
Πολλά γράφτηκαν, άλλα τόσα ειπώθηκαν και ακόμη περισσότερα προβλήθηκαν σε σχέση με τους αγανακτισμένους πολίτες που γέμισαν και εξακολουθούν να γεμίζουν τις πλατείες.
Ανεξάρτητα από τη γνώμη που έχει σχηματίσει ο καθένας για τον συγκεκριμένο τρόπο διαμαρτυρίας αυτών των πολιτών, για τα όσα υποστηρίζουν και κυρίως για τον προσανατολισμό των κινητοποιήσεων αυτών, υπάρχουν ζητήματα τα οποία διατυπώνονται καλοπροαίρετα από πολλές πλευρές, στα οποία αξίζει να σταθούμε για λίγο.
- Περί μούντζας
Προφανώς η μούντζα λειτουργεί εκτονωτικά όταν μάλιστα συνοδεύεται από προτάσεις ή λέξεις που ικανοποιούν και την αίσθηση της ακοής. Επίσης προφανώς, οι μούντζες δεν λύνουν τα προβλήματα γιατί θα έπρεπε, εδώ και καιρό, να είχαν λύσει το κυκλοφοριακό πρόβλημα στις μεγάλες πόλεις.
Πιστεύει κανένας πως ενοχλούνται από τις μούντζες οι μνημονιακοί βουλευτές; Μήπως τους κάνουν να ντρέπονται ή μήπως τους δημιουργούν ενοχές;
Ασφαλώς όχι. Σίγουρα όχι. Αν ένιωθαν αισθήματα ντροπής, αν είχαν αυτοσεβασμό δεν θα υπέγραφαν ότι τους πρόσταζαν ούτε θα σήκωναν, συμφωνώντας, το χέρι τους σε νομοσχέδια που διαλύουν κάθε κοινωνικό κράτος και κάθε κράτος πρόνοιας.
Άρα, η μούντζα, στην προκειμένη περίπτωση, τους βολεύει όλους αφού και εκτονώνει και δεν βλάπτει αυτούς προς τους οποίους απευθύνεται αφού το πολιτικό τους DNA έπαθε μετάλλαξη ώστε να μην «μολύνεται» με μούντζες ή άλλες χειρονομίες.
- Περί ελεύθερης έκφρασης και ελευθερίας γενικά.
Παρουσιάζεται έντεχνα και καθόλου τυχαία από τα κυρίαρχα ΜΜΕ πως η συγκέντρωση των πολιτών στις πλατείες αποτελεί απόδειξη για το ότι το δημοκρατικό μας πολίτευμα λειτουργεί άψογα αφού μπορούν με τον τρόπο αυτό, οι άνθρωποι να εκφράζονται ελεύθερα. Μιλάνε για ελευθερία έκφρασης και λόγου με αφορμή τις συζητήσεις στις πλατείες.
Ο Μαρξ έλεγε πως «οι εργάτες νιώθουν ελεύθεροι μόνο όταν βρίσκονται μακριά από το χώρο εργασίας τους».
Τι γίνεται όμως μέσα στους χώρους εργασίας;
Αυτό ακριβώς είναι το ζητούμενο. Ο εργαζόμενος, ειδικά στον ιδιωτικό τομέα, δεν μπορεί, όχι μόνο να μουντζώσει, αν και θα το ήθελε πολλές φορές, το αφεντικό του αλλά ούτε καν να εκφράσει ελεύθερα τις όποιες αντιρρήσεις μπορεί να έχει για την πορεία, το σχεδιασμό αλλά και τις συνθήκες εργασίας. Αυτό συμβαίνει όχι λόγω ευγένειας αλλά λόγω του μπαμπούλα της απόλυσης εκ μέρους του εργοδότη-αφέντη.
Στον δημόσιο τομέα, που τα πράγματα είναι κάπως καλύτερα, επιχειρείται με την άρση, κυρίως, της μονιμότητας να ισχύσει το ίδιο καθεστώς που ισχύει και στον ιδιωτικό τομέα.
Θέλουν τις απολύσεις στο δημόσιο, όχι για να διώξουν τους τεμπέληδες, όπως ισχυρίζονται, αλλά για να μπορούν να πνίγουν κάθε αντίθετη φωνή. Η πραγματική ελευθερία έκφρασης περνάει, επομένως, υποχρεωτικά μέσα από την κατάργηση του ίδιου του συστήματος εργοδότες-εργαζόμενοι που στηρίζεται στο φόβο και τον τρόμο του εργαζόμενου.
Ας σταματήσουν λοιπόν να κλαψουρίζουν οι διάφοροι Καψήδες και Πρετεντέρηδες, πως τάχα ζούμε σε καθεστώς στο οποίο όλοι μπορούν να εκφράζονται ελεύθερα.
Όσο οι πολίτες δεν αμφισβητούν τα θεμέλια του πολιτικού μας συστήματος, η εξουσία δεν έχει κανένα λόγο να τα βάλει μαζί τους. Ίσα-ίσα, δεν έχει πρόβλημα να τους δίνει και βήμα στις διάφορες τηλεοπτικές εκπομπές και συζητήσεις που γίνονται και σε κάποιες περιπτώσεις να προβάλλει τις αντιδράσεις τους, ως πρότυπο υγειούς αντίδρασης. Αυτό δεν σημαίνει ότι κανένας από αυτούς που συρρέουν στις πλατείες δεν θέλει αλλαγές στο πολιτικό σύστημα. Το αντίθετο συμβαίνει. Όμως το θέμα δεν είναι να φύγουν οι κλέφτες και να έρθουν οι ληστές.
- Περί δημοκρατίας
Η ανταλλαγή απόψεων, οι συζητήσεις και η αντιπαράθεση ιδεών ασφαλώς και λαμβάνει χώρα στις πλατείες. Διαμορφώνεται όμως μια άλλη πολιτική ή πολιτισμική κουλτούρα; Αν ναι τότε αξίζει τον κόπο. Δεν είναι τυχαίο αυτό που έλεγαν οι ναζί:
«Όταν ακούω τη λέξη κουλτούρα, το χέρι μου πάει αμέσως στο πιστόλι».
Η δημοκρατία υπάρχει ή όχι με βάση το πώς παίρνονται οι αποφάσεις, κατά πόσο ελέγχονται αυτοί που παίρνουν τις αποφάσεις και πόσο συχνά.
Στη σημερινή εποχή το κεφάλαιο δεν διαμορφώνει μόνο το μέσο καταναλωτή αλλά και το μέσο πολίτη, χρησιμοποιώντας αυτούς που ελέγχουν τη ροή των πληροφοριών, αλλά και την ίδια την πληροφόρηση και αυτούς που δημιουργούν και διακινούν τα έργα των διαφόρων μορφών τέχνης.
Δεν ενοχλείται το πολιτικό σύστημα, ακόμη και αν αμφισβητείται το σημερινό κομματικό μοντέλο διακυβέρνησης της χώρας από τις συναθροίσεις των πολιτών στις πλατείες στο βαθμό που οι συναθροίσεις αυτές δεν αμφισβητούν την ουσία της διακυβέρνησης της χώρας η οποία στηρίζει την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.
Όταν οι «αγανακτισμένοι» γίνουν «επικίνδυνοι» τότε θα αρχίσει η συκοφάντησή τους. Είναι το αλάνθαστο σημάδι ότι θα έχουν αποκτήσει το σωστό προσανατολισμό. Το έργο έχει ξαναπαιχτεί.
ΠΗΓΗ:
http://kyrgiakischristos.wordpress.com/
Διαβάστε και ΕΔΩ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=8069