Ένας γυαλιστερός και καλοαναθρεμμένος μύθος που πλασάρεται από τα ιερατεία του καθεστώτος, ιδιαίτερα σε περιόδους που η γεροντική του κατάπτωση γίνεται ορατή και η σήψη του ξεφεύγει και ρέει έξω από τις όχθες του, είναι ο μύθος των «νέων» και «άφθαρτων».
Αυτός ο μύθος πήρε διαστάσεις επιδημίας επί «εκσυγχρονισμού», ακριβώς γιατί αποτελούσε τον «παραπόταμο» της «εκσυγχρονιστικής» μυθολογίας.
Η νεοφιλελεύθερη «εκσυγχρονιστική» μυθολογία που εδραιώθηκε επί Σημιτισμού και με ρυθμούς κατακλυσμιαίους, αναπαλαίωνε το σάπιο και τη σήψη κολλώντας πάνω σ’ αυτά τις ετικέτες του «νέου», του «σύγχρονου», του «προοδευτικού»…
Αυτή η μυθολογία που δεν εξέφραζε ΤΙΠΟΤΑ το σύγχρονο και νέο (ένας κόσμος σε γεροντική κατάπτωση δεν μπορεί να δώσει ζωή σε τίποτα το νέο και ιστορικά σύγχρονο), εμβολίασε, τότε, την ελληνική κοινωνία, αναστυλώνοντας τις αξίες ενός νεκρού κόσμου και αναπαλαιώνοντας τους μύθος του συστήματος και της «ελεύθερης αγοράς».
Η μεγάλη ήττα των Ιδεών και η επέλαση του νεοταξικού οδοστρωτήρα έχουν σαν ιστορικό ορόσημο το Σημιτισμό, ταυτίζονται με αυτόν…
Στο έδαφος αυτό του «εκσυγχρονιστικού» σκότους γιγαντώθηκαν πλούσιοι και ποικίλοι μύθοι αποϊδεολογικοποίησης και αποπολιτικοποίησης του ιστορικού γίγνεσθαι, της κοινωνικής και πολιτικής ζωής.
Από τότε αρχίζει να αναπτύσσεται και ο μύθος των «νέων», των «άφθαρτων» κ.λπ: Η ακραία ΛΟΓΙΚΗ του «απολιτικού»…
Μια λογική που ΟΧΙ μόνο τεμαχίζει το καπιταλιστικό ΟΛΟΝ, το υπεραπλουστεύει και το συρρικνώνει ΙΔΙΟΤΕΛΩΣ σε ανεξάρτητα τεμάχια, αλλά τεμαχίζει και τον Άνθρωπο, καταμερίζοντας τις λειτουργίες του και αντιπαραθέτοντας: Το νέο με το γέρο (δεινόσαυρος λέχτηκε στην αρχή), τον απεργό με το χρήστη της απεργίας, τον αγώνα των καθηγητών με τους γονείς, το διαδηλωτή με τον οδηγό κ.λπ…
Αυτή η ακραία φασιστική μυθολογία του ΑΠΟΛΙΤΙΚΟΥ, δηλαδή των «νέων» και «άφθαρτων», μια μυθολογία που ισοπεδώνει την ΠΟΛΙΤΙΚΗ και την υποτάσσει στα ηλικιακά χαρακτηριστικά (βιολογία) ή στις δόλιες ηθικές αφαιρέσεις («άφθαρτος»), τα τελευταία χρόνια έχει πάρει διαστάσεις φρενοβλάβειας, ιδιαίτερα στις προεκλογικές φιέστες…
Πάνω σ’ αυτήν τη μυθολογία (ιδεολογία του νεοταξικού φασισμού) επιχειρεί να οικοδομηθεί και το «ποτάμι» του Σταύρου Θεοδωράκη: Να αναπαλαιώσει τα απόνερα του σημιτισμού…
Το παρακάτω κείμενο το βρίσκουμε εύστοχο στα περισσότερα σημεία του…
ΠΗΓΗ:
http://teddygr.blogspot.gr/2014/03/blog-post_12.html?utm_source=feedburner&utm_medium=feed&utm_campaign=Feed:+blogspot/teddygr+%28Cogito+ergo+sum%29
Το πήραμε από δω:
http://greki-gr.blogspot.gr/2014/03/blog-post_9523.html
Πίπες
Πάμε για εκλογές, λοιπόν. Μάλιστα. Το τί πίπα έχουμε ν' ακούσουμε τούτες τις ημέρες, είναι εύκολο να το φανταστούμε. Τώρα δε που, κοντά στον έτοιμο να κυβερνήσει ΣυΡιζΑ, έσκασε μύτη και το θεοδωράκειο Ποτάμι, δυο πίπες θα μας σπάσουν τα νεύρα περισσότερο:
Η μια είναι "αφού οι άλλοι τα έχουν κάνει σκ@τά, ας δώσουμε και σ' αυτούς μια ευκαιρία". Ανάμεσα στους "αυτούς" περιλαμβάνονται πολλοί. Εσείς ποιόν θέλετε; Τον ΣυΡιζΑ, που υπόσχεται... ανάθεμα κι αν ξέρει κι αυτός τι ακριβώς υπόσχεται, εκτός από την ψευδαίσθηση ότι μια "αριστερή κυβέρνηση" θα είναι...κάπως αλλοιώς; Μήπως το Ποτάμι, που στο ξεχαρβαλωμένο... αστικό οικοδόμημα βλέπει πρόβλημα μόνο στους σοβάδες και προτείνει "ρηξικέλευθα" μέτρα, όπως η μείωση του αριθμού των βουλευτών ή η κατάργηση των πρόωρων εκλογών; Ή μπας και προτιμάτε την "αντισυστημική" πολιτική οργάνωση του κεφαλαίου, που εμπνέεται από τα οράματα του Χίτλερ;
Κι αν δεν σας κάνει κανένας από δαύτους, μη στενοχωριέστε. Το μοναστήρι νά 'ν' καλά. Υπάρχει και Τζήμερος. Και Μάνος. Και Πολύδωρας. Και Ελιά. Οσονούπω δε, ίσως και...Κώτσο βασιλιά, μιας και -όπως γράψανε οι εφημερίδες- ο "διάδοχος" Παύλος πιέζεται να φτιάξει κόμμα. Διαλέχτε σε ποιον απ' όλους θα δώσετε τούτη την φορά "μια ευκαιρία". Κι αν τα κάνει σκ@τά κι αυτός... δε γ@μι€τ@ι, την επόμενη φορά ψηφίστε κάτι άλλο. Πού θα πάει; Κάποια στιγμή θα πετύχετε και το σωστό.
Η δεύτερη πίπα είναι "ψήφο σε νέους ανθρώπους".
Τούτη η πίπα είναι πιο εκνευριστική από την προηγούμενη επειδή είναι πιο πιασάρικη. Άλλωστε, αυτό το "τόπο στους νέους" αποτελεί την αγαπημένη ατάκα τού Λαζόπουλου, λες και το νεαρόν τής ηλικίας αποτελεί a priori εχέγγυο επιτυχίας. Μόνο που ο αγαπητός μας Λάκης δεν νομίζω ότι συνεργάζεται με κανέναν από τους μισοάνεργους τριαντάρηδες δικηγόρους ούτε εμπιστεύεται την υγεία τής μαμάς του σε κάποιον νεαρό γιατρό.
Από την άλλη, π' ανάθεμά με, τους είδαμε και τους νέους. Ο Κυριάκουλας είναι μόνο 45 αλλά το απύθμενο μίσος του προς τους εργαζόμενους (ειδικά τού δημοσίου) συγκρίνεται ευθέως μ' εκείνο του αιωνόβιου πατέρα του. Ο "απελευθερωτής" Βρούτσης μόλις πενηντάρισε αλλά η κατεδάφιση που κατάφερε σε όλα τα εργατικά δικαιώματα δεν έχει ιστορικό προηγούμενο. Η Κεφαλογιαννοπούλα είναι σκάρτα 39 αλλά μόνο επί των ημερών της τόλμησε επιχειρηματίας του τουρισμού να ζητήσει υπαλλήλους που να δουλεύουν τζάμπα, με αντάλλαγμα ένα πιάτο φαΐ κι ένα κρεββάτι να κοιμούνται. Ο Βαρβιτσιώτης είναι νεώτερος κι από τον Κυριάκουλα αλλά το ξεβράκωμά του μπροστά στις απαιτήσεις των εφοπλιστών δεν έχει προηγούμενο.
Δεν κατάλαβα, δηλαδή. Ποιά ριζοσπαστική πολιτική οφείλεται σε νέους ανθρώπους; Η διάλυση του συστήματος υγείας άρχισε με τον 53άρη (τότε) Λοβέρδο και συνεχίζεται με μεγαλύτερη ένταση από τον 40άρη (για την ακρίβεια, 41) Άδωνι. Η αλλοπρόσαλλη εθνική πολιτική απέναντι στην πάλαι ποτέ γιουγκοσλαβική Μακεδονία (η οποία μ@λακωδώς ονομάστηκε "μακεδονικό") άρχισε επί υπουργίας Σαμαρά, όταν ο σημερινός πρωθυπουργός ήταν-δεν ήταν 40 χρόνων. Ο αλησμόνητος μπουχ€σας έγινε πρωθυπουργός πριν καλά-καλά κλείσει τα 48 του. Η Αννούλα (μία είναι η Αννούλα) διέλυσε την παιδεία πριν πενηνταρίσει. Και πάει λέγοντας...
Θα μου πείτε, βέβαια, πως όταν λέμε "νέοι" εννοούμε "άφθαρτοι" και όλοι τούτοι είναι φθαρμένοι. Σωστό. Μόνο που κάποτε ήσαν και τούτοι άφθαρτοι, έτσι δεν είναι; Τί έκαναν τότε, λοιπόν; Μάλλον περίμεναν να φθαρούν για να ενεργοποιηθούν...
A propos, μια και μιλάμε για ηλικίες, μήπως ξέρετε ποια σημερινή κοινοβουλευτική ομάδα έχει τον χαμηλότερο μέσο όρο ηλικίας; Δεν είναι δύσκολο: η Χρυσή Αυγή. Οι περισσότεροι χρυσαυγήτες βουλευτές είναι πολιτικοί πιτσιρικάδες: Ματθαιόπουλος 30 (τα κλείνει μεθαύριο), Κασιδιάρης 33, Ηλιόπουλος 35, Γερμενής 36, Παναγιώταρος 40, Λαγός 40, Μίχος 44, Γρέγος 47, Κουκούτσης 48 κλπ. Λοιπόν, Λάκη; Ισχύει κι εδώ το "τόπο στους νέους";
Ας τελειώνουμε με τις πίπες. Το ζητούμενο είναι επιλογή πολιτικής, όχι επιλογή προσώπων. Διάολε, την ώρα που σας πλακώνουν τα ΜΑΤ στο ματσούκι, έχει σημασία αν ο υπουργός προστασίας τού πολίτη είναι 35 ή 85 ετών;