Του Γ. Σιώζου
«Είναι γελοίο να πιστεύουμε ότι η εργατική τάξη μπορεί να αποσχισθεί από το Έθνος.
Η σύγχρονη εργατική τάξη είναι ο πυρήνας των εθνών, όχι μόνο για την αριθμητική υπεροχή της, αλλά για την οικονομική και πολιτική λειτουργία της.
Το μέλλον του έθνους έγκειται πρωτίστως στους ώμους των εργατικών τάξεων.
Οι κομμουνιστές, οι οποίοι είναι το κόμμα της εργατικής τάξης, δεν μπορούν να αποσυνδεθούν από τα έθνη τους εάν δεν θέλουν να αποκόψουν τις ζωτικές τους ρίζες.
Ο κοσμοπολιτισμός είναι μια ιδεολογία εντελώς ξένη προς την εργατική τάξη. Είναι αντ’ αυτού η χαρακτηριστική ιδεολογία των ανθρώπων της διεθνούς τράπεζας, των διεθνών καρτέλ και των διεθνών τραστ, των μεγάλων κερδοσκόπων των χρηματιστηρίων και των κατασκευαστών όπλων».
Palmiro Togliatti
Rinascita - Rassegna di politica e di a coultura Italiana
7-8 Ιούλης - Αύγουστος 1945
Και ο Παλμίρο Τολιάττι σωβινιστής;
Και πάμε τώρα σε έναν «Αστέρα του Διεθνισμού», που πολλοί δυστυχώς από την «Αριστερά» θα αναγνωρίσουν τον εαυτόν τους.
Πρόκειται για τον GEORGE SOROS και θα χρησιμοποιήσουμε ορισμένα αποσπάσματα από το βιβλίο του «Η κρίση του Παγκόσμιου Καπιταλισμού» υπότιτλος «Η Ανοιχτή Κοινωνία σε Κίνδυνο», εκδόσεις «Νέα Σύνορα-Λιβάνη».
Το συνιστούμε ανεπιφύλακτα στους «Διεθνιστές» που έχουν πέσει θύματα του Κοσμοπολισμού, αποτελώντας τον πολιορκιτικό κριό του εθνομηδενισμού, βεβαίως με «Αριστερό» πρόσημο.
«Η ανάπτυξη μιας παγκόσμιας οικονομίας δεν έχει συνδυαστεί με την ανάπτυξη μιας παγκόσμιας κοινωνίας. Η βασική μονάδα της πολιτικής και κοινωνικής ζωής παραμένει το έθνος-κράτος».
Σελ. 29
Και συνεχίζει σελ. 39
«Θέλω να καταστήσω σαφές ότι δεν επιθυμώ να καταργηθεί ο καπιταλισμός. Παρά τις ανεπάρκειές του, είναι η καλύτερη από όλες τις εναλλακτικές λύσεις. Αντίθετα, θέλω να εμποδίσω την αυτοκαταστροφή του καπιταλιστικού συστήματος. Γι’ αυτό το σκοπό, χρειαζόμαστε περισσότερο από ποτέ την έννοια της ανοιχτής κοινωνίας».
Και πάμε στη σελ. 224
Άνοδος / Πτώση
«Διστάζω να εφαρμόσω το μοντέλο ανόδου/πτώσης στο παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα, διότι θεωρώ ότι το σύστημα είναι πολύ ανοιχτό και ατελές για να προσαρμόζεται σε φροντισμένα πρότυπα».
Όμως, σχεδόν ενάντια στην καλύτερή μου πρόθεση - δεν θέλω να δώσω την εντύπωση ότι το καθετί θα έπρεπε να ερμηνεύεται ως φαινόμενο ανόδου/πτώσης-, μπορώ να εξακριβώσω τη διαμόρφωση ενός προτύπου ανόδου/πτώσης, μια κυρίαρχη τάση, δηλαδή τον διεθνή ανταγωνισμό για κεφάλαιο, και μια επικρατούσα προτίμηση, δηλαδή την υπερβολική πίστη στο μηχανισμό αγοράς. Κατά την διάρκεια της ανόδου, τόσο η προτίμηση όσο και η τάση αλληλοενισχύονται. Κατά τη διάρκεια της πτώσης, και οι δύο πέφτουν ανεξάρτητα η μεν από τη δε. Τί επιφέρει την πτώση; Πιστεύω ότι η απάντηση μπορεί να βρεθεί στην ένταση ανάμεσα στο παγκόσμιο εύρος των χρηματοπιστωτικών αγορών και στο εθνικό εύρος της πολιτικής. Νωρίτερα περιέγραψα το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα ως ένα γιγαντιαίο σύστημα κυκλοφορίας που ωθεί κεφάλαιο προς το κέντρο και στην συνέχεια το διοχετεύει στην περιφέρεια. Τα εθνικά κράτη λειτουργούν σαν βαλβίδες μέσα στο σύστημα.
Ενόσω οι παγκόσμιες χρηματοπιστωτικές αγορές εξαπλώνονται, οι βαλβίδες ανοίγουν, αλλά και όταν η ροή των κεφαλαίων αντιστρέφεται, γίνονται εμπόδιο προκαλώντας την κατάρρευση του συστήματος.
«Υπομονή» … Σελ. 236
«Έχω ήδη διαμορφώσει την εικόνα της τελικής κρίσης. Θα είναι πολιτική στον χαρακτήρα της. Είναι πιθανό να υπάρξουν πολιτικά κινήματα των ντόπιων πληθυσμών που θα επιδιώξουν να απαλλοτριώσουν τις πολυεθνικές εταιρίες και να πάρουν πίσω τον «εθνικό» πλούτο (Σ.Σ. Τα εισαγωγικά στο εθνικό δικά του). Μερικά από αυτά ίσως έχουν την ίδια μοίρα με την εξέγερση των Μπόξερ ή θα επιτύχουν ό,τι και η επανάσταση των Ζαπατίστας. Η επιτυχία τους είναι πιθανόν να κλονίσει την εμπιστοσύνη των χρηματοπιστωτικών αγορών, γεγονός που δημιουργεί κινδύνους μιας αυτοενισχυόμενης διαδικασίας με καθοδική κατεύθυνση. Εάν θα συμβεί αυτό σε αυτή την ευκαιρία ή στην επόμενη παραμένει ένα ερώτημα αναπάντητο».
Κουράγιο… σελ. 298
«Για να το πούμε έξω από τα δόντια, η επιλογή με την οποία είμαστε αντιμέτωποι είναι εάν θα ρυθμίσουμε τις παγκόσμιες χρηματοπιστωτικές αγορές διεθνώς ή θα αφήσουμε σε κάθε κράτος να προστατεύσει τα δικά του συμφέροντα όσο καλύτερα μπορεί.
Η δεύτερη επιλογή θα οδηγήσει σίγουρα στη διάλυση του γιγάντιου κυκλοφορικού συστήματος που λειτουργεί με το όνομα του παγκόσμιου καπιταλισμού».
Και κάτι που αφορά άμεσα τη Χώρα μας.
Σελ. 216
«Τί συμβαίνει όταν μια χώρα αθετεί το χρέος της; Η απάντηση καλύπτεται από μυστήριο, επειδή η μη εκπλήρωση του χρέους εκ μέρους των κρατικών αρχών συνήθως αποφεύγεται. Υπάρχει η γενική εντύπωση ότι η ενδιαφερόμενη χώρα θα υποφέρει από ανεπανόρθωτη βλάβη, αλλά στην πραγματικότητα πολλές χώρες έχουν αποτύχει να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους και δεν έχουν βρεθεί τρόποι για να τις συμμορφώσουν».
Θα μπορούσα να παραθέσω και άλλα αποσπάσματα από το βιβλίο του κου SOROS, όπως για την κοινωνία των πολιτών, αποτελούμενη φυσικά από τις περίφημες Μ.Κ.Ο. ή την επέμβαση σε χώρες που κατά την άποψή του δεν ανταποκρίνονται στις δικές του «δημοκρατικές» προδιαγραφές.
Δικές του, τρόπος του λέγειν, στις ανάγκες του Διεθνοποιημένου Χρηματοπιστωτικού Κεφαλαίου.
Το Δίλλημα για την Αριστερά είναι ένα: Η με την Αριστερά του Τολιάττι και των εθνικών κοινωνικών και ταξικών αγώνων του Κ.Κ.Ε. και του EAM-EΛΛΑΣ, ή με τον Κοσμοπολιτισμό του SOROS.
Υ.Γ. 1 Εάν μου ανήκουν κάποια ποσοστά από την προβολή του πονήματος Σώρου, ας κατατεθούν στο ταμείο στήριξης του Σχεδίου Αννάν και της Συμφωνίας των Πρεσπών.
Κα Αναγνωστοπούλου σ’ αυτόν τον αγώνα είμαστε συνοδοιπόροι!!!
Υ.Γ. 2 Η συγγραφή του κειμένου συμπίπτει με τα γεγονότα που εξελίσσονται στη Βενεζουέλα.
Πλήρης αφωνία από τις ποικιλώνυμες ομάδες των «Αναρχικών», «ΑΝΤΙΦΑ» κλπ.
Άκρα του Τάφου σιωπή από το Indymedia Ανεξήγητο; Απολύτως δεδομένο.
Εκείνο όμως που προκαλεί εντύπωση, είναι η συνδιοργάνωση «αντιεθνικιστικών» εκδηλώσεων με τέτοιου είδους «οργανώσεις» της λεγόμενης Επαναστατικής Αριστεράς.
Οι Σαβοναρόλες και Βισίνσκυ αυτών των οργανώσεων, ίσως οφείλουν κάποια εξήγηση.
«Είναι γελοίο να πιστεύουμε ότι η εργατική τάξη μπορεί να αποσχισθεί από το Έθνος.
Η σύγχρονη εργατική τάξη είναι ο πυρήνας των εθνών, όχι μόνο για την αριθμητική υπεροχή της, αλλά για την οικονομική και πολιτική λειτουργία της.
Το μέλλον του έθνους έγκειται πρωτίστως στους ώμους των εργατικών τάξεων.
Οι κομμουνιστές, οι οποίοι είναι το κόμμα της εργατικής τάξης, δεν μπορούν να αποσυνδεθούν από τα έθνη τους εάν δεν θέλουν να αποκόψουν τις ζωτικές τους ρίζες.
Ο κοσμοπολιτισμός είναι μια ιδεολογία εντελώς ξένη προς την εργατική τάξη. Είναι αντ’ αυτού η χαρακτηριστική ιδεολογία των ανθρώπων της διεθνούς τράπεζας, των διεθνών καρτέλ και των διεθνών τραστ, των μεγάλων κερδοσκόπων των χρηματιστηρίων και των κατασκευαστών όπλων».
Palmiro Togliatti
Rinascita - Rassegna di politica e di a coultura Italiana
7-8 Ιούλης - Αύγουστος 1945
Και ο Παλμίρο Τολιάττι σωβινιστής;
Και πάμε τώρα σε έναν «Αστέρα του Διεθνισμού», που πολλοί δυστυχώς από την «Αριστερά» θα αναγνωρίσουν τον εαυτόν τους.
Πρόκειται για τον GEORGE SOROS και θα χρησιμοποιήσουμε ορισμένα αποσπάσματα από το βιβλίο του «Η κρίση του Παγκόσμιου Καπιταλισμού» υπότιτλος «Η Ανοιχτή Κοινωνία σε Κίνδυνο», εκδόσεις «Νέα Σύνορα-Λιβάνη».
Το συνιστούμε ανεπιφύλακτα στους «Διεθνιστές» που έχουν πέσει θύματα του Κοσμοπολισμού, αποτελώντας τον πολιορκιτικό κριό του εθνομηδενισμού, βεβαίως με «Αριστερό» πρόσημο.
«Η ανάπτυξη μιας παγκόσμιας οικονομίας δεν έχει συνδυαστεί με την ανάπτυξη μιας παγκόσμιας κοινωνίας. Η βασική μονάδα της πολιτικής και κοινωνικής ζωής παραμένει το έθνος-κράτος».
Σελ. 29
Και συνεχίζει σελ. 39
«Θέλω να καταστήσω σαφές ότι δεν επιθυμώ να καταργηθεί ο καπιταλισμός. Παρά τις ανεπάρκειές του, είναι η καλύτερη από όλες τις εναλλακτικές λύσεις. Αντίθετα, θέλω να εμποδίσω την αυτοκαταστροφή του καπιταλιστικού συστήματος. Γι’ αυτό το σκοπό, χρειαζόμαστε περισσότερο από ποτέ την έννοια της ανοιχτής κοινωνίας».
Και πάμε στη σελ. 224
Άνοδος / Πτώση
«Διστάζω να εφαρμόσω το μοντέλο ανόδου/πτώσης στο παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα, διότι θεωρώ ότι το σύστημα είναι πολύ ανοιχτό και ατελές για να προσαρμόζεται σε φροντισμένα πρότυπα».
Όμως, σχεδόν ενάντια στην καλύτερή μου πρόθεση - δεν θέλω να δώσω την εντύπωση ότι το καθετί θα έπρεπε να ερμηνεύεται ως φαινόμενο ανόδου/πτώσης-, μπορώ να εξακριβώσω τη διαμόρφωση ενός προτύπου ανόδου/πτώσης, μια κυρίαρχη τάση, δηλαδή τον διεθνή ανταγωνισμό για κεφάλαιο, και μια επικρατούσα προτίμηση, δηλαδή την υπερβολική πίστη στο μηχανισμό αγοράς. Κατά την διάρκεια της ανόδου, τόσο η προτίμηση όσο και η τάση αλληλοενισχύονται. Κατά τη διάρκεια της πτώσης, και οι δύο πέφτουν ανεξάρτητα η μεν από τη δε. Τί επιφέρει την πτώση; Πιστεύω ότι η απάντηση μπορεί να βρεθεί στην ένταση ανάμεσα στο παγκόσμιο εύρος των χρηματοπιστωτικών αγορών και στο εθνικό εύρος της πολιτικής. Νωρίτερα περιέγραψα το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα ως ένα γιγαντιαίο σύστημα κυκλοφορίας που ωθεί κεφάλαιο προς το κέντρο και στην συνέχεια το διοχετεύει στην περιφέρεια. Τα εθνικά κράτη λειτουργούν σαν βαλβίδες μέσα στο σύστημα.
Ενόσω οι παγκόσμιες χρηματοπιστωτικές αγορές εξαπλώνονται, οι βαλβίδες ανοίγουν, αλλά και όταν η ροή των κεφαλαίων αντιστρέφεται, γίνονται εμπόδιο προκαλώντας την κατάρρευση του συστήματος.
«Υπομονή» … Σελ. 236
«Έχω ήδη διαμορφώσει την εικόνα της τελικής κρίσης. Θα είναι πολιτική στον χαρακτήρα της. Είναι πιθανό να υπάρξουν πολιτικά κινήματα των ντόπιων πληθυσμών που θα επιδιώξουν να απαλλοτριώσουν τις πολυεθνικές εταιρίες και να πάρουν πίσω τον «εθνικό» πλούτο (Σ.Σ. Τα εισαγωγικά στο εθνικό δικά του). Μερικά από αυτά ίσως έχουν την ίδια μοίρα με την εξέγερση των Μπόξερ ή θα επιτύχουν ό,τι και η επανάσταση των Ζαπατίστας. Η επιτυχία τους είναι πιθανόν να κλονίσει την εμπιστοσύνη των χρηματοπιστωτικών αγορών, γεγονός που δημιουργεί κινδύνους μιας αυτοενισχυόμενης διαδικασίας με καθοδική κατεύθυνση. Εάν θα συμβεί αυτό σε αυτή την ευκαιρία ή στην επόμενη παραμένει ένα ερώτημα αναπάντητο».
Κουράγιο… σελ. 298
«Για να το πούμε έξω από τα δόντια, η επιλογή με την οποία είμαστε αντιμέτωποι είναι εάν θα ρυθμίσουμε τις παγκόσμιες χρηματοπιστωτικές αγορές διεθνώς ή θα αφήσουμε σε κάθε κράτος να προστατεύσει τα δικά του συμφέροντα όσο καλύτερα μπορεί.
Η δεύτερη επιλογή θα οδηγήσει σίγουρα στη διάλυση του γιγάντιου κυκλοφορικού συστήματος που λειτουργεί με το όνομα του παγκόσμιου καπιταλισμού».
Και κάτι που αφορά άμεσα τη Χώρα μας.
Σελ. 216
«Τί συμβαίνει όταν μια χώρα αθετεί το χρέος της; Η απάντηση καλύπτεται από μυστήριο, επειδή η μη εκπλήρωση του χρέους εκ μέρους των κρατικών αρχών συνήθως αποφεύγεται. Υπάρχει η γενική εντύπωση ότι η ενδιαφερόμενη χώρα θα υποφέρει από ανεπανόρθωτη βλάβη, αλλά στην πραγματικότητα πολλές χώρες έχουν αποτύχει να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους και δεν έχουν βρεθεί τρόποι για να τις συμμορφώσουν».
Θα μπορούσα να παραθέσω και άλλα αποσπάσματα από το βιβλίο του κου SOROS, όπως για την κοινωνία των πολιτών, αποτελούμενη φυσικά από τις περίφημες Μ.Κ.Ο. ή την επέμβαση σε χώρες που κατά την άποψή του δεν ανταποκρίνονται στις δικές του «δημοκρατικές» προδιαγραφές.
Δικές του, τρόπος του λέγειν, στις ανάγκες του Διεθνοποιημένου Χρηματοπιστωτικού Κεφαλαίου.
Το Δίλλημα για την Αριστερά είναι ένα: Η με την Αριστερά του Τολιάττι και των εθνικών κοινωνικών και ταξικών αγώνων του Κ.Κ.Ε. και του EAM-EΛΛΑΣ, ή με τον Κοσμοπολιτισμό του SOROS.
Υ.Γ. 1 Εάν μου ανήκουν κάποια ποσοστά από την προβολή του πονήματος Σώρου, ας κατατεθούν στο ταμείο στήριξης του Σχεδίου Αννάν και της Συμφωνίας των Πρεσπών.
Κα Αναγνωστοπούλου σ’ αυτόν τον αγώνα είμαστε συνοδοιπόροι!!!
Υ.Γ. 2 Η συγγραφή του κειμένου συμπίπτει με τα γεγονότα που εξελίσσονται στη Βενεζουέλα.
Πλήρης αφωνία από τις ποικιλώνυμες ομάδες των «Αναρχικών», «ΑΝΤΙΦΑ» κλπ.
Άκρα του Τάφου σιωπή από το Indymedia Ανεξήγητο; Απολύτως δεδομένο.
Εκείνο όμως που προκαλεί εντύπωση, είναι η συνδιοργάνωση «αντιεθνικιστικών» εκδηλώσεων με τέτοιου είδους «οργανώσεις» της λεγόμενης Επαναστατικής Αριστεράς.
Οι Σαβοναρόλες και Βισίνσκυ αυτών των οργανώσεων, ίσως οφείλουν κάποια εξήγηση.