«Αποκορύφωμα της στρατηγικής ικανότητας
είναι να υποτάξεις τον εχθρό
χωρίς να δώσεις μάχη».
Σούν Τσού
Αυτό ακριβώς το αποκορύφωμα της στρατηγικής ικανότητας της Τουρκίας απέναντι στην χώρα μας -που είναι η επιβολή τετελεσμένων- χωρίς να χρειάζεται να δίνει μάχες στο στρατιωτικό πεδίο, βιώνουμε ως χώρα και ως Λαός.
Βεβαίως εκ μέρους της Τουρκίας η στρατιωτική απειλή υφίσταται,
λειτουργώντας αποτελεσματικά, για την ευόδωση των Γεωπολιτικών σχεδίων της.
Μια στρατιωτική απειλή, που σπέρνει τον πανικό στο υπάρχον Ελληνικό πολιτικό σύστημα, τον οποίο στην συνέχεια διασπείρει, στην κοινωνία.
Ενέργεια που γίνεται συνειδητά, προκειμένου να δικαιολογήσει τον ενδοτισμό της, απέναντι στις Τουρκικές απαιτήσεις.
Η λέξη «Πόλεμος» αποτελεί «Ταμπού» για την πολιτική Ελίτ της χώρας, η δε «Ειρήνη» προβάλλεται ως «ιερό Φετίχ» και ως αυτοσκοπός της εξωτερικής πολιτικής της Ελλάδος.
Αυτοσκοπός η «Ειρήνη» έναντι οποιουδήποτε τιμήματος, αποφυγή του «Πολέμου» πάση θυσία, έστω και αν η χώρα απειλείται με Θαλάσσιο και εδαφικό ακρωτηριασμό;
Εργώδεις, οι προσπάθειες όλων των Ελληνικών κυβερνήσεων μετά την εισβολή της Τουρκίας στην Κύπρο, προς αυτή την κατεύθυνση.
Αποτέλεσμα; Η ενίσχυση των βουλιμικών διαθέσεων της Τουρκίας, απέναντι στην χώρα μας.
Το Εθνικό σεισμικό τόξο Κύπρος, Αιγαίο, Θράκη, σε έντονη έξαρση από τις ενέργειες της Τουρκίας.
Το σχέδιο «Mavi Vatam» και το όραμα της ανασύστασης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, σε πλήρη εξέλιξη.
Μια Τουρκία που βλέπει τη χώρα μας, ως Βιλαέτι των Ρούμ- της άλλοτε Οθωμανικής Αυτοκρατορίας- αποβλέποντας αν όχι στην κατάκτησή της, σίγουρα όμως στον εδαφικό της ακρωτηριασμό και στην δορυφοροποίησή της, καθιστώντας την προσάρτημα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας που ονειρεύονται.
Όμως οι δραστηριότητές της δεν περιορίζονται μόνο εδώ.
Εκτείνονται σε όλα τα Βαλκάνια, ο πολεμικός της στόλος κάνει την παρουσία του στο Ιόνιο, δραστηριοποιείται στις Μουσουλμανικές χώρες της πρώην ΕΣΣΔ, εισβάλλει στο Ιράκ, στη Συρία και με μισθοφόρους στη Λιβύη, τείνει να ελέγξει την λεκάνη της Α. Μεσογείου, προβάλλει ως προστάτης των Αράβων, διεισδύει σε ομόδοξες με αυτήν θρησκευτικά χώρες της Αφρικής, φτάνοντας να ασκεί επιρροή, ακόμη και στους Μουσουλμάνικους πληθυσμούς της Κίνας.
Με την πτώση της ΕΣΣΔ και την κατάρρευση του Διπολισμού, η Τουρκία αναβαθμίζεται Γεωστρατηγικά και ισχυροποιείται Γεωπολιτικά.
Εντείνει τις προσπάθειές της στον οικονομικό και στρατιωτικό τομέα, προβάλλοντας αξιώσεις Περιφερειακής Υπερδύναμης.
Αργότερα, με την ανάδυση νέων Πόλων οικονομικής, πολιτικής και στρατιωτικής ισχύος, οι φιλοδοξίες της ενισχύονται.
Θέλει να αποτελέσει και αυτή ένα ισχυρό Πόλο ισχύος, διαδραματίζοντας σημαντικό ρόλο, στο Διεθνές γίγνεσθαι.
Οι προσπάθειές της σε μεγάλο βαθμό εκπληρώνονται.
Ο Πρόεδρός της Ερντογάν, συνομιλεί σχεδόν ισότιμα με όλους τους σημαντικούς ηγέτες, Ανατολής και Δύσης.
Αυτήν την Τουρκία έχει να αντιμετωπίσει σήμερα η χώρα μας.
Ελλάς το «Μεγαλείο σου ή το μεγαλείο» του Ελληνικού πολιτικού συστήματος.
Η χώρα μετά την πτώση της ΕΣΣΔ και την κατάρρευση του Διπολιτισμού και αργότερα, με την ανάδυση νέων πόλων οικονομικής και στρατιωτικής ισχύος, ανέλαβε να παίξει τον ρόλο της «Ωραίας κοιμωμένης».
Μια ύπνωση, που εξυπηρετούσε μόνον το Ελληνικό πολιτικό σύστημα ώστε να διατηρεί την νομή της εξουσίας και να αναπαράγεται, οδηγώντας την χώρα στα σημερινά αδιέξοδα.
Δέσμιοι των συμμαχιών και του συσχετισμού δυνάμεων που είχαν προκύψει μετά το τέλος του 2ου Παγκοσμίου πολέμου, επαναπαυμένη στην «Προστασία» του ΝΑΤΟ και των Αμερικάνων, δίνοντας πίστη στο οικονομικό θαύμα που θα εξασφάλιζε στη χώρα η ένταξή της στην Ε.Ε., υπέστη ένα ισχυρό σοκ, στην αυγή του 21ου αιώνα, με την οικονομική κατάρρευσή της και τις αρπακτικές διαθέσεις της Τουρκίας.
Η συμμετοχή της χώρας στον «σκληρό» πυρήνα της Ε.Ε. με την υιοθέτηση του Ευρώ, νομίσματος που θα επέφερε την ευημερία στην χώρα, την οδήγησε στην πλήρη χρεοκοπία.
Τρέφοντας με αυταπάτες την Ελληνική κοινωνία, ότι τα σύνορα της χώρας θα είναι και σύνορα της Ευρώπης, γεγονός που θα την εξασφάλιζε από την Τουρκική επιθετικότητα, την υπονόμευαν εθνικά και αμυντικά.
Το πιο υπάκοου μέλος του ΝΑΤΟ και των Αμερικάνων, που θα παρενέβαιναν ως επιδιαιτητές σε μια διένεξη με την Τουρκία, αρκούνται τώρα στον ρόλο του «επιτήδειου ουδέτερου».
Συγκλονίζει η ομολογία νυν και τέως υπουργών Αμύνης, ότι στο πεδίο της μάχης θα είμαστε μόνοι μας.
Η σύγχρονη «Μεγάλη Ιδέα» του Αστισμού το όραμα της Ε.Ε., έχει μετατρέψει την χώρα σε διακονιάρα των «Αυλών» της Ευρώπης.
Εκλιπαρεί την Προστασία των ΗΠΑ παρέχοντας τα πάντα στον διαβολικά καλό Τράμπ, χωρίς κανένα όφελος για την χώρα, παρά μόνον την στήριξή τους, στην νομή της εξουσίας.
Στα αδιέξοδα της χώρας, προστίθενται και νέα αδιέξοδα, με την υπογραφή των Μνημονίων.
Μνημόνια που δεν είναι μόνον οικονομικού χαρακτήρα απόλυτα ορατού, αλλά και Γεωπολιτικά, που γίνονται φανερά από την ασκούμενη εξωτερική πολιτική.
Η Ελλάδα ως «Δεδομένη» των Χωρών της Δύσης, βαδίζει πλησίστια, ίσως και στην μεγαλύτερη Εθνική της Τραγωδία.
Επομένως οι αιτιάσεις περί σύνεσης απέναντι στην επιθετική πολιτική της Τουρκίας, στο όνομα της Ειρήνης και της αποφυγής του Πολέμου και άλλα ηχηρά παρόμοια, αποτελούν φενάκη, προκειμένου να καλύψουν τα σχέδια για την χώρα μας, των ξένων πατρώνων τους.
Τί αξία μπορεί να έχει η συνεχής επίκληση του Διεθνούς δικαίου όταν δεν μπορείς να το εφαρμόσεις;
Πώς μπορεί να αποτελεί γραμμή αμύνης η τήρηση της συνθήκης της Λωζάνης εκ μέρους της Τουρκίας, όταν την έχει παραβιάσει ήδη, εισβάλλοντας στην Συρία και στο Ιράκ;
Δεν είναι γνωστό, ότι για την Τουρκία αυτή η συνθήκη, εκλαμβάνεται ως ήττα, που την περιόρισε στα σημερινά της γεωγραφικά όρια και στα οποία «ασφυκτιά».
Δεν γίνεται αντιληπτό πως έχει αρχίσει ένας πόλεμος σε «υβριδιακή» μορφή εναντίον της Ελλάδας;
Οι συνεχείς ροές προσφύγων στα Ελληνικά νησιά και στα σύνορα του Έβρου, δεν πείθουν για την διεξαγωγή του;
Πώς υπερασπίζεται η χώρα το Αιγαίο και τα νησιά του, ακόμη και την Κρήτη, το Διεθνές δίκαιο της Θάλασσας, όταν δεν επεκτείνει τα χωρικά ύδατα της Χώρας, στα 12 μίλια, και δεν ανακηρύσσει ΑΟΖ;
Δεν αληθεύει το γεγονός, ότι οι εκάστοτε κυβερνήσεις δεν έχουν προβεί σε αυτές τις ενέργειες, διότι προσκρούουν στο περίφημο «Cazus Belli» της Τουρκίας, στην αντίθεση του ΝΑΤΟ και των Αμερικανών, που θεωρούν το Αιγαίο ως ενιαίο «αμυντικό» χώρο, αλλά και στις αντιρρήσεις των Ελλήνων εφοπλιστών, γιατί περιορίζει τις πάσης φύσεως λαθροεμπορικές δραστηριότητές τους;
Το Μέγα ψευτοδίλλημα: Πόλεμος ή Ειρήνη;
Δεν μπορεί να υπάρχει κανείς νουνεχής άνθρωπος που να επιθυμεί τον Πόλεμο.
Όμως η ασκούμενη πολιτική των πολιτικών Ελίτ, φέρνει τον πόλεμο ακόμη πιο κοντά και συνεπακόλουθα την θαλάσσια και εδαφική συρρίκνωση και δορυφοροποίηση της χώρας.
Με απούσα την Στρατηγική Συμμαχιών και την χώρα στον αυτόματο πιλότο (ΝΑΤΟ, ΕΕ, ΗΠΑ) η χώρα αποτελεί εύκολη λεία για την Τουρκία.
Συμμαχίες που μπορούν να οικοδομηθούν με χώρες που θίγονται από την αναθεωρητική πολιτική της Τουρκίας, με δυνάμεις που στο εσωτερικό της, αγωνίζονται για εθνική χειραφέτηση, δημοκρατία και κοινωνική δικαιοσύνη.
Θα αποτελούσε τεράστια επιτυχία η σύναψη αμυντικών συμφώνων με τις χώρες αυτές.
Επίσης η εκμετάλλευση των αντιθέσεων και των ρωγμών που παρουσιάζονται μεταξύ των μεγάλων παικτών σε πλανητική κλίμακα, θα έδινε ευκαιρίες, προώθησης των συμφερόντων της χώρας.
Μία ευέλικτη εξωτερική πολιτική που θα εξασφάλιζε συμμαχίες τακτικού και στρατηγικού χαρακτήρα και θα αύξανε σημαντικά την αμυντική ικανότητα της Χώρας.
Χωρίς ενίσχυση της Αμυντικής Θωράκισης της χώρας με πλήρη διαφάνεια στην προμήθεια αμυντικού εξοπλισμού, με αμυντικά συστήματα που θα αξιοποιούν την νέα τεχνολογία και την ανάπτυξη εγχώριας αμυντικής βιομηχανίας δεν είναι δυνατόν να προβάλεις αποτελεσματική άμυνα.
Αποτελεί επιτακτική ανάγκη η ύπαρξη αμυντικού δόγματος που θα ορίζει κόκκινες γραμμές και θα τις κάνει αισθητές στην απέναντι πλευρά, περνώντας από την κατάσταση της παθητικής, στην ενεργητική άμυνα.
Σε αυτόν τον αγώνα για εθνική επιβίωση, η κινητοποίηση των λαϊκών και των υγειών δυνάμεων του έθνους, μπορούν να δώσουν ένα νικηφόρο αποτέλεσμα.
Η Λαϊκή και Εθνική συνοχή, αποτελεί τον πιο αποφασιστικό παράγοντα.
Δεν είναι όμως δυνατόν να επιτευχθεί, από την ασκούμενη οικονομική πολιτική, υπέρ των συμφερόντων της εγχώριας ολιγαρχίας και των ξένων συμφερόντων.
Ποια Πατρίδα μπορείς να υπερασπιστείς όταν ο Δημόσιος πλούτος ξεπουλιέται, και οι πολίτες της ξεσπιτώνονται από τις Τράπεζες.
Το υπάρχον πολιτικό σύστημα με τις πολιτικές που ασκεί, είναι βέβαιο πως οδηγεί την χώρα σε μια πολεμική αναμέτρηση και σε μια ήττα, χειρότερης και αυτής του 1897.
Πρέπει να γίνει συνείδηση, πως το υπάρχον φαύλο και εθνοκτόνο πολιτικό κατεστημένο πρέπει να σαρωθεί.
Ένα νέο 1909 είναι ανάγκη να ανατείλει, στηριγμένο στις αστείρευτες λαϊκές δυνάμεις, βαθαίνοντας τις κοινωνικές αλλαγές που έχει ανάγκη η χώρα, υπερασπίζοντας επιθετικά τα συμφέροντά της, έχοντας όμως επίγνωση των δυνατοτήτων και των ορίων του, ώστε να μην καταστούμε άθυρμα αλλότριων συμφερόντων.
Σημείωση: Το Ελληνοϊταλικό σύμφωνο διευθέτησης των θαλασσίων ζωνών, δυστυχώς έρχεται να ενισχύσει τα ως άνω γραφόμενα.
Τα θύματα αυτού του συμφώνου δεν είναι οι γαρίδες του Ιονίου.
Το θύμα του, είναι το Αιγαίο και τα Νησιά του, γιατί αυτή η συμφωνία αποτελεί πιλότο για την ρύθμιση των «διαφορών» της χώρας, με την Τουρκία.
Πώς μπορεί να ερμηνευτεί η μη επέκταση των χωρικών υδάτων από τα 6 στα 12 μίλια, όταν ως προς αυτή την ενέργεια, δε προβάλλει καμία αντίρρηση η Ιταλία;
Αντίθετα η συμφωνία προβλέπει, πως αν στο μέλλον γίνει η επέκταση των χωρικών υδάτων, η Ιταλία θα έχει το δικαίωμα μεταξύ 6 και 12 μιλίων, της ενάλιας εκμετάλλευσης.
Η συνεκμετάλλευση στο Ιόνιο, και η μη επέκταση των χωρικών υδάτων, κλείνει το μάτι στην Τουρκία για ανάλογες διευθετήσεις.
Η μειωμένη επήρεια σε νησιά του Ιονίου στέλνει χαιρετίσματα στο Καστελόριζο.
Η Ελληνική Κυβέρνηση προσπαθώντας να αντιμετωπίσει υποτίθεται, τις επιθετικές ενέργειες της Τουρκίας, σπεύδει άρον-άρον να «απαντήσει» στέλνοντας μηνύματα ενδοτισμού.
«Αμύνεται» δημιουργώντας Κερκόπορτες.