Το
ιδεολογικό πρόσημο του πρόσφατου άρθρου της Κ. Σακελλαροπούλου.
Γιώργος Παπαϊωάννου
Δρόμος της Αριστεράς
Η Εφημερίδα
των Συντακτών φιλοξένησε στο πρώτο της φύλλο για το 2021 άρθρο της Προέδρου
της Δημοκρατίας, Κατερίνας Σακελλαροπούλου. Το ίδιο το γεγονός αλλά και το
περιεχόμενο της παρέμβασης, δεν είναι ανάξια σχολιασμού.
Η Πρόεδρος
της Δημοκρατίας ισχυρίζεται ότι σε μια περιεκτική αντίληψη για τη δημοκρατία
«οι μειοψηφίες θωρακίζονται απέναντι στην τυραννία της πλειοψηφίας» και τα
θεσμικά αντίβαρα θέτουν όρια στη λαϊκή κυριαρχία… Χαρακτηρίζει μάλιστα
«λαϊκιστική στρέβλωση της δημοκρατίας» να συγχέεται η λαϊκή βούληση με τη
βούληση της πλειοψηφίας. Επισημαίνει, ακόμα, ότι «ο ευρωσκεπτικισμός είναι μια
παραλλαγή της αντίδρασης στην παγκοσμιοποίηση και υποκινεί την εσωστρεφή
αναδίπλωσή μας στη δήθεν εθνική ασφάλεια».
Το άρθρο της
ΠτΔ δεν είναι ένα ουδέτερο κείμενο ή μια αφηρημένη «έκθεση ιδεών». Αντιθέτως,
αποτελεί βαθιά ιδεολογική και στοχευμένη παρέμβαση μέσα σε ένα περιβάλλον
ρηγμάτων και έντονων αντιθέσεων για την πορεία του κόσμου και των εθνών.
Είναι
ενδεικτικό ότι ο Δ. Ψαρράς, εκ των επίσημων εκφραστών της «βαθιάς γραμμής» της
εφημερίδας, έσπευσε με άρθρο του δύο μέρες μετά την παρέμβαση της Κ.
Σακελλαροπούλου να απαντήσει σε κάθε επικριτή. Υπερασπίστηκε όχι μόνο την
επιλογή της να αρθρογραφήσει στην εφημερίδα, κάτι που θα ήταν αναμενόμενο, αλλά
το σύνολο των απόψεων που εκείνη προέβαλε, τις οποίες εμφάνισε ως σφόδρα
ενοχλητικές για τη «σκληρή Δεξιά»…
Εκείνο που
μάλλον θα δυσκολευόταν να εξηγήσει ο κ. Ψαρράς είναι πώς ο εκφραστής, κατά την
ΕφΣυν, της πιο σκληρής και ακραίας Δεξιάς Κ. Μητσοτάκης πρότεινε την τοποθέτηση
της Κ. Σακελλαροπούλου στην προεδρία. Οι ψήφοι του ΣΥΡΙΖΑ για την αποφυγή
εκλογών δεν είναι πειστικό επιχείρημα, θα μπορούσε να βρεθεί μια συμβιβαστική
λύση πιο ήπια από την επιλογή μιας φανατικής ιδεολογικής αντιπάλου της Δεξιάς.
Η εξήγηση
είναι προφανώς άλλη. Ο λόγος της Κ. Σακελλαροπούλου είναι ο λόγος της
παγκοσμιοποίησης. Καταδίκη οποιασδήποτε υπόνοιας «αντίδρασης στην
παγκοσμιοποίηση» και ευρωσκεπτικισμού, άρνηση κάθε ιδέας ανεξαρτησίας (ως
«εθνικής αναδίπλωσης»), μεγάλη ευαισθησία για τα «δικαιώματα των μειοψηφιών»,
στην πραγματικότητα ως προπετάσματος για την καταπάτηση των δικαιωμάτων της
πλειοψηφίας, γιατί το να έχει δικαιώματα «ο λαός» ως τέτοιος, αυτός είναι ο
υπέρτατος λαϊκισμός.
Ο λόγος της
ΠτΔ, ο λόγος του «αντιλαϊκισμού», του περιορισμού της λαϊκής κυριαρχίας, τον
οποίο με σχεδόν πρωτοφανή τρόπο προτείνει στο άρθρο της, ταυτίζεται απόλυτα με
την κυρίαρχη ιδεολογία των πιο «προχωρημένων» συστημικών κέντρων σήμερα. Αλλά
και αποτελεί επιστέγασμα μιας συντριπτικής ομοφωνίας ανάμεσα στους εγχώριους
πολιτικούς παίκτες. Τα υπόλοιπα είναι κοκορομαχίες για το θεαθήναι και την
κάλπη.
Το γεγονός
και μόνο ότι η Πρόεδρος της Δημοκρατίας προχώρησε σε μια καθαρά πολιτική
παρέμβαση μέσα από τη συγκεκριμένη εφημερίδα, προξένησε συζητήσεις. Ο
συγκεκριμένος θεσμός υποτίθεται πως εκφράζει το σύνολο του οργανωμένου σε
πολιτεία λαού και όχι μια πολιτική θέση σε αντιπαράθεση με άλλες, αφού ο λόγος
που απορρέει από αυτόν θα πρέπει να ενώνει.
Εδώ είναι που γίνεται η παρεξήγηση… Οι θέσεις που εξέφρασε η Κ. Σακελλαροπούλου δεν θεωρούνται από το πολιτικό σύστημα (σε όλο του το φάσμα) διαπραγματεύσιμες και συζητήσιμες. Είναι το μόνο αποδεκτό πλαίσιο πολιτικής, με το οποίο οφείλουν οι πάντες να συμμορφωθούν.