Υπάρχει
στην πολιτική ένα πράγμα που πρέπει να πεις basta, μην μας δουλεύετε
τόσο χοντρά ρε παιδιά, δεν είμαστε ακριβώς χτεσινοί.
Διαβάζω
αναρτήσεις και άρθρα στελεχών ή υποψηφίων της Υπαρκτής Αριστεράς που,
μεταξύ άλλων, μας προτείνουν να κάνουμε μια Ρήξη με την συνθήκη της
Λύπης/ Ήττας και του 2015 και να μπούμε στο κλίμα της Χαράς και της
αναμονής του Νέου.
Το βλέπω ιδίως σε στελέχη του ΜΕΡΑ25-Συμμαχία για την Ρήξη,
και ιδίως στην - αναψοκοκκινισμένη από ενθουσιασμό - πτέρυγα της
ΛΑΕ-ΑΑ. Τέρμα με την λύπη σύντροφοι, μας λένε, μπείτε στην χαρά ενόψει
του Τώρα, Πρώτη Φορά η Ρήξη. "Τέρμα η στενοχώρια", που έγραφε στον
τίτλο ένα παλαιό αμερικάνικο εγχειρίδιο λαϊκής ψυχολογίας στα 80s
(νομίζω, κάποιου Carnegie).
Κοιτάξτε,
είναι απλό. Δεν αισθανόμαστε ιδιαίτερα λυπημένοι, αν λάβει κανείς
υπ'όψιν του τα χάλια όλης της Υπαρκτής Αριστεράς και την κατάσταση της
κοινωνίας.
Τόσο
χαζοχαρούμενοι ώστε να ξεχνάμε την υπέροχη Συμφωνία της 20ης Φλεβάρη
2015, που περάτωσε προσωπικά ο Γιάνης, και που, ακόμη και το 2017 στο
βιβλίο του, θεωρεί πολύ επιτυχημένη, αν και η πλειοψηφία τότε στον
Σύριζα την ονόμαζε.... Μπρεστ Λιτόφσκ ( Ο Τσίπρας δηλαδή). Θυμίζω ότι
στο Μπρεστ Λιτόφσκ, το 1918, η Σοβιετική Ρωσία έχασε περίπου όλη την
ευρωπαϊκή της Επικράτεια (και είχε τους Λένιν-Τρότσκυ, όχι τους
Τσίπρα-Βαρουφάκη). Εμείς απλώς αποδεχθήκαμε το 70% των Μνημονίων. Δεν
χάσαμε και τα νησιά, άλλωστε. Αυτά την επόμενη φορά. Το λες και επιτυχία
για άπειρους της "Πρώτη Φορά Αριστερά".
Τόσο
χαζοχαρούμενοι/ες, που να ξεχνάμε ότι η Ομάδα του Γιάνη για την
διαπραγμάτευση με την τρόικα το 2015 ("Ανίκητοι ηττημένοι" του Γιάνη
Βαρουφάκη, 2017, σελ. 201-212), την οποίαν ο ίδιος ονομάζει
χαρακτηριστικά "υπερατλαντική Dream Team", περιλάμβανε κατά τα δικά του
γραφόμενα τον πρώην Υπουργό Οικονομικών των ΗΠΑ Larry Summers, την
τράπεζα Lazar, πρωταγωνιστή της εισόδου στα Μνημόνια, που μετά
μετάνοιωσε (μετανοιώνουν και οι "τράπεζες";) τον Κιμ Γκλεν, που κατά τα
λεγόμενα του Γιάνη ήταν πρώην αρπακτικό του χρηματιστικού κεφαλαίου, την
κ. Παναρίτη που ήταν "τεχνικός" οικονομικός σύμβουλος του δικτάτορα του
Περού Φουτζιμόρι, όπου πρόσφερε "κοινωνικό έργο", τον συντηρητικό Λόρδο
Λάμοντ κλπ. Δηλαδή είχε επιστρατεύσει το μισό χρηματιστικό κεφάλαιο
και την μισή αριστοκρατία, τους "αποστάτες των Μνημονίων", όπως τους
ορίζει χαρακτηριστικά (σελ. 201). Για να νικήσει το άλλο μισό
χρηματιστικό κεφάλαιο. Με όλους αυτούς έχει κόψει σχέσεις ο Γιάνης; ή θα
τους ξαναφέρει στην "Πρώτη Φορά Ρήξη"; Έτσι, για να ξέρουμε δηλαδή. Οι
"σύμμαχοι" τους έχουν γνωρίσει από κοντά; Ή είναι ακατάδεκτοι;
Τόσο
χαζοχαρούμενοι που να πιστεύουμε ότι η Συμμαχία για την Ρήξη θα
πρωτοστατήσει στο Νέο Κίνημα Αδεσμεύτων χαρακτηρίζοντας, όμως, τον
Βλαντιμίρ Πούτιν "εγκληματία", όχι, όμως και τον Μπαιντεν ή τον
Μπλίνκεν ή τον Μπορέλ. Γιατί άραγε; Θα μου πεις, αυτό θα το κάνουν οι
"σύμμαχοι". Κάτι είναι κι αυτό.
Η
υπέρβαση του πένθους είναι καλό πράγμα όταν στηρίζεται σε πραγματικά
νέα δεδομένα και όχι σε προκλητικές "σιωπές" και αποκρύψεις.
Διαφορετικά, μιλάμε για την υποτιθέμενη χαρά που προκαλεί η γεροντική
άνοια. Συχνά μάλιστα εμφανίζεται και σε μεσήλικες.
Το
να τα υποστηρίζουν αυτά ή να τα αποσιωπούν άνθρωποι που πριν από λίγο
όμνυαν στην ριζοσπαστική ή και την... επαναστατική ακόμη Αριστερά,
δημιουργεί ένα νοητικό ή ορθότερα, ένα ηθικό-πολιτικό πρόβλημα. Είναι
μέρος του προβλήματος της ελληνικής κοινωνίας και όχι της λύσης του.
Ανάρτηση από: https://geromorias.blogspot.com/