Τέχνη
και Εξουσία είναι δύο καταστάσεις ασυμφιλίωτα εχθρικές. Η Τέχνη μπορεί
να υπάρξει και να αναπτυχθεί μόνο ως λειτουργία αμφισβήτησης της
εξουσίας, ως λειτουργία ασυμβίβαστη με τις καθεστωτικές επιταγές, με την
καθεστωτική παρακμή και με κάθε μορφή κοινωνικής αποσύνθεσης και
πνευματικής καθίζησης…
Η Τέχνη σήμερα έχει ανάγκη από μια ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ
αγωνιστική και ανατρεπτική. Μόνο η συνείδηση της ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ της
καπιταλιστικής σήψης και παρακμής μπορεί να δώσει ξανά ζωή και προοπτική
στην καλλιτεχνική δημιουργία, στην Τέχνη και στη Σκέψη…
.........................................................................................
Θα μείνουμε στο Σαββόπουλο διότι
εκφράζει και αποτυπώνει, σε καλλιτεχνικό επίπεδο, καλύτερα από κάθε άλλο
Έλληνα καλλιτέχνη, το κοινωνικό και πολιτικό φαινόμενο της εκρηκτικής
ριζοσπαστικοποίησης της νεολαίας.
Το φαινόμενο αυτό άρχισε να
εκδηλώνεται ρωμαλέα, σε όλο τον κόσμο, στα μέσα της δεκαετίες του ΄60.
Κορυφώθηκε με το Γαλλικό Μάη του ’68 και με τα δυναμικά κινήματα
νεολαίας στη δεκαετία του ’70.
Στην Ελλάδα άρχισε να αναπτύσσεται εκρηκτικά από το 1965, αλλά η δικτατορία των συνταγματαρχών το ανέκοψε…
Πρόλαβε, ωστόσο να αποτυπωθεί και στο τραγούδι με τις μπουάτ και το «νέο κύμα».
Από δω αρχίζει και η «ιστορία» του Σαββόπουλου, το καλλιτεχνικό του
βελόνιασμα από την «επαναστατική» ριζοσπαστικοποίηση της μικροαστικής
νεολαίας.
Η δικτατορία, όπως είπαμε το
ανέκοψε (το φαινόμενο της ριζοσπαστικοποίησης της νεολαίας), αλλά δεν το
κατάργησε. Αντίθετα το συμπίεσε και του έδωσε πιο βίαια εκρηκτικότητα, αλλά με λιγότερο βάθος συνείδησης, δηλαδή χωρίς να έχει την αναγκαία κινηματική ωρίμανση και αφομοιωτική ικανότητα.
Η κορύφωση αυτής της ριζοσπαστική έκρηξης ήταν εξέγερση στο Πολυτεχνείο το 1973.
Η καθυστερημένη έκφραση της νεολαιίστικης εξέγερσης στην Ελλάδα γέννησε πολλές απομιμήσεις και μηχανικές αντιγραφές των ξένων αγωνιστικών εμπειριών.
Συχνά οι διεθνείς εμπειρίες δεν
«χωνεύτηκαν» και δεν ενσωματώθηκαν οργανικά στην ελληνική
πραγματικότητα, αλλά μεταφέρθηκαν «αμάσητες» και μηχανικά…
Το ίδιο συνέβηκε και στην καλλιτεχνική έκφραση των ριζοσπαστικών εκρήξεων:
«κλοπές», αντιγραφές, απομιμήσεις ξένων μουσικών προτύπων και
καλλιτεχνικών φορμών, ακόμα και σε επίπεδο «κλοπής» και αυτούσιων
αντιγραφών ποιητικών στίχων…
Ο Σαββόπουλος, σαν ο πιο ικανός και εμπορικός εκφραστής του
ριζοσπαστισμού της νεολαίας, αποτυπώνει πιο ορατά όλα τα χαρακτηριστικά
των «αντιγραφών» και μηχανικών απομιμήσεων: Από τις μουσικές «δομές» του Μπόμπ Ντίλαν μέχρι ποιητικούς στίχους, ξένων και Ελλήνων ποιητών…
Ο Σαββόπουλος στην πραγματικότητα δεν μπόρεσε να αποτυπώσει το ΒΑΘΟΣ και τη ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ των εκρήξεων της νεολαίας. Έμεινε στην ΕΠΙΦΑΝΕΙΑ και επιχείρησε να τραβήξει από την ιστορία τζάμπα την αφρόκρεμα του νεολαιίστικου ριζοσπαστισμού.
Η ικανότητα του Σαββόπουλου συνίσταται σε τούτο: Στο σφετερισμό της ριζοσπαστικής έκρηξης της νεολαίας.
Είναι μια «καλλιτεχνική ικανότητα»
που αποτελεί το συμμετρικό ισοδύναμο της «ικανότητας» του πολιτικού
σφετερισμού των «επαναστάσεων» της νεολαίας, ο οποίος κυριάρχησε (ο
σφετερισμός) μετά την πτώση της χούντας με πρώτα βιολιά τους
«αριστερούς» κάθε κοπής, ποικιλίας και απόχρωσης…
........................................................................................
Αυτή η επιδερμική προσέγγιση της
νεολαιίστικης ριζοσπαστικοποίησης και η «ικανότητα» του σφετερισμού, της
απομίμησης, της «αντιγραφής» και της μηχανικής μεταφοράς των ξένων
καλλιτεχνικών μορφών της νεολαιίστικής ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΗΣ, τον όπλισε με μια
άλλη «ικανότητα» που αποτελούσε και την επιδημία της μετά-χουντικής
«δημοκρατίας»: Την «ικανότητα» της αφηνιασμένης ΕΜΠΟΡΙΑΣ: Πολιτικής και καλλιτεχνικής.
Ο Σαββόπουλος αναδείχτηκε σε ένα μεγάλο και δεινό καλλιτεχνικό έμπορα της πολιτικής αμφισβήτησης της νεολαίας.
Αναμφισβήτητα διέθετε οξύτατο
πολιτικό και καλλιτεχνικό κριτήριο, γι αυτό και εξέφρασε, καλύτερα από
κάθε άλλον, έστω επιδερμικά, «εμπορικά» και νοθευμένα, την ΑΚΜΗ της
νεολαιίστικης ριζοσπαστικοποίησης, αλλά και την παρακμή της: Την πλήρη
ενσωμάτωση αυτής της ριζοσπαστικοποίησης στο καθεστώς…
Ενσωμάτωση που έχει καταγραφεί ΟΧΙ μόνο στην ιδεολογική ομοιομορφία του
ΣΗΜΕΡΑ, Όχι μόνο στις πολιτικές πτήσεις, στις παλινωδίες και στις
αιμομιξίες, αλλά και στο σημερινό κατοχικό κατεστημένο…
Η ανολοκλήρωτη «επανάσταση» της νεολαίας, οδήγησε στο σημερινό
εκφυλισμό της «αριστεράς», στην πολιτική αποσύνθεση που ζούμε και σε μια
κυβέρνηση του 4ου Ράιχ από τους «εραστές» των νεολαιίστικων εκρήξεων…
Προϊόν αυτής της ιστορικής διαδρομής
είναι ο Σαββόπουλος και ένας από τους πλέον κυνικούς σφετεριστές
εμπόρους των αμφισβητήσεων, ένας αριβίστας που τεντώθηκε και απλώθηκε
σε όλο το πολιτικό φάσμα της μετά-χουντικής «δημοκρατίας…
ΠΗΓΗ
http://resaltomag.blogspot.com/2017/07/blog-post_14.html#more