Του
Ηλία Παπαναστασίου
Ο εξαιρετικός φίλος και σύντροφος «από τα παλιά», Νίκος Σίμος αρχίζοντας το τελευταίο του άρθρο γράφει: «Με την αρχή της Ρωσικής ΕΣΕ στην Ουκρανία είχα υποστηρίξει ότι μετά το νικηφόρο, όπως εκτιμούσα, αποτέλεσμά της για την Ρωσία, η κοινωνική κατάσταση στην Χώρα δεν θα θυμίζει τίποτα από την κατάσταση που επικρατούσε σε αυτήν πριν την Ρωσοουκρανική διένεξη και ότι θα είναι επιτακτικό το λαϊκό αίτημα στροφής στην σοσιαλδημοκρατική διαχείριση κοινωνίας και οικονομίας, που θα έδινε τέλος στις σκληρές νεοφιλελεύθερες εκφάνσεις που ταλανίζουν την κοινωνικοοικονομία της Ρωσικής υπερδύναμης.
Κατά του φιλελευθερισμού στρέφεται με πρόσφατο άρθρο του και ο σύμβουλος του Vladimir Putin, Αleksandr Dugin…
Όπως επισημαίνει, «Πιθανώς, όλοι οι σκεπτόμενοι άνθρωποι συνηγορούν στο ότι τη δεκαετία του ‘90 το ρωσικό κράτος καταλήφθηκε από εξωτερικούς παράγοντες που τη μετέτρεψαν πρόσκαιρα σε προτεκτοράτο…
Εγκαθίδρυσαν δε ένα οικονομικό καθεστώς που λέγεται φιλελευθερισμός».
Και συνεχίζει «Με άρθρο του ο Dugin επιχειρεί να προϊδεάσει τον κόσμο για την σχεδιαζόμενη αλλαγή στο κοινωνικοοικονομικό γίγνεσθαι της Ρωσίας και ΕΠΙΒΕΒΑΙΏΝΕΙ την θέση, που είχα έγκαιρα υποστηρίξει, ότι μετά την Ειδική Στρατιωτική Επιχείρηση η Ρωσία και η κυβέρνηση του προέδρου Πούτιν θα στραφεί προς την σοσιαλδημοκρατική διαχείριση, επιχειρώντας να κλείσει τα μεγάλα κοινωνικά χάσματα και τις νεοφιλελεύθερες καπιταλιστικές ανισότητες που αποτελούν αναμφισβήτητες εκφάνσεις της Ρωσικής κοινωνικοοικονομίας, ήδη από την περίοδο της διάλυσης της ΕΣΣΔ και της εμφάνισης οικονομικών ολιγαρχών, που κατέκλεψαν το Ρωσικό κράτος μέσα από το, «επάρατο» και ντροπιαστικό για την Ρωσία, καθεστώς Γιέλτσιν, που επιχείρησε να διαλύσει και να οδηγήσει σε νεοφιλελεύθερη αποικιοποίηση την μεγάλη αυτή χώρα, την περίοδο της δεκαετίας του 1990.»
Είναι γεγονός πως η Ειδική Στρατιωτική Επιχείρηση όπως ονομάστηκε από τους Ρώσους η επέμβαση στην Ουκρανία, πλησιάζει αν όχι στο τέλος της τουλάχιστον στο σημείο καμπής που θα ονομάζαμε «ουσιαστική και τελεσίδικη έκβαση του πολέμου». Οι Ρώσοι νικάν σε όλα τα μέτωπα, παρουσιάζοντας τρία χαρακτηριστικά που κρίθηκαν καθοριστικά και «μοιραία» για την συνολική έκβαση του πολέμου. Το πρώτο χαρακτηριστικό αφορά την απίστευτη ανθεκτικότητα της Ρώσικης Οικονομίας και Ρώσικης Πολεμικής Βιομηχανίας. Το δεύτερο χαρακτηριστικό, αφορά αποκλειστικά την ρώσικη πολεμική βιομηχανία και η οποία παρουσιάζει αξιοθαύμαστη ποιοτική και ποσοτική δύναμη. Έχοντας πολλαπλασιάσει την συνολική στρατιωτική παραγωγή σε πρωτοφανή, σχεδόν απίστευτο βαθμό, η Ρώσικη Στρατιωτική πολεμική παραγωγή παρουσιάζει και ένα τρίτο χαρακτηριστικό, την αφθονία νέων, εκπληκτικών στην τεχνολογική τους καινοτομία άλλα κυρίως, στην καταστρεπτική τους στρατιωτική αποτελεσματικότητα, νέων πρωτοποριακών όπλων των οποίων την ποιοτική και αποτελεσματική στάθμη αδυνατεί ακόμη και να παρακολουθήσει η «άμιλλα» των Αμερικανο/Ευρωπαίων.
Έχοντας λοιπόν ανθεκτικότητα, πολλαπλασιασμό παραγωγής και νέα, ανυπέρβλητη τεχνολογία η Ρωσία, «στεφανώνει» τα παραπάνω χαρακτηριστικά με τη διαρκή και εις το διηνεκές, επαληθευμένη ψυχοσύνθεσή της, αυτή της «μεγάλης συλλογικότητας της ιδεολογικής θρησκείας και θρησκευτικής ιδεολογίας» δηλαδή της ταύτισης και διαρκούς προβολής του συλλογικού και εθνικού εγώ με την μεγάλη κοσμοθεωρία που είναι μόνο «Ανθρωποθεωρία». Οι Ρώσοι είτε σαν κομμουνιστές-επαναστάτες ενάντια στον οπορτουνισμό της Β’ Διεθνούς, είτε σαν πιστοί και αφοσιωμένοι οπαδοί του Μεγάλου Ναπολέοντα της Ρώσικης Επανάστασης που ήταν ο Ιωσήφ Βησσαριόνοβιτς και του οποίου η Ναπολεόντεια Περίοδος οικονομικής επανάστασης και ταυτόχρονης συντριβής του Ναζιστικού Κτήνους της Βαλπουργίας Νύχτας, είναι ένα «Μοναδικό και αξεπέραστο παράδειγμα της Παγκόσμιας Ιστορίας όπου μέσα σε 20 χρόνια μια χώρα Μουζίκων και αγράμματων, μετατράπηκε σε Βιομηχανική, Επιστημονική και Πολιτιστική Δύναμη Πρώτου Βαθμού», όπως παραδέχτηκε ο πρώην Τροτσκιστής και μετέπειτα Συντηρητικός Ρεπουμπλικάνος και Καθηγητής Αμερικανικού Πανεπιστήμιου Ντέιβιντ Χόροβιτς.
Αλλά και σαν Ορθόδοξοι Χριστιανοί οι Ρώσοι, «Αναμοχλεύουν τον ιδιότυπο Θρησκευτικό Χριστιανικό Κομμουνισμό της Ορθοδοξίας στα εκάστοτε νάματα της Πολιτικής τους Ηγεσίας «μετατρεπόμενοι και μεταλλασσόμενοι εύκολα, διαρκώς, αενάως και υπόρρητα από «Μπολσεβίκους Θρησκευόμενους της Επανάστασης» σε «Επαναστάτες θρησκευόμενους της Ορθοδοξίας» επιβεβαιώνοντας την θαυμαστή, διάχυτη, αενάως ρέουσα και ταυτόχρονα αξιοθαύμαστα σταθερή «Ρώσικη Ψυχοσύνθεση της Μεγάλης Ρώσικης Ψυχής», αδιαλείπτως ακατανόητη για τα «Δυτικά Ρεμάλια της Ανταλλακτικής Αξίας» των οποίων τα «Υπολείμματα Ψυχής προσμετρώνται με τους Δείκτες Dow Jones» και την «Δικτατορία της Πραγμοποιημένης Αξίας». Δηλαδή την Κυριαρχία της «Ύπαρξης στο Είναι». Γιατί οι λεγόμενοι «Δυτικοί» απλά «Υπάρχουν αλλά δεν Είναι». Μόνο όταν η «Επανάσταση του Είδους ενάντια στην Ύπαρξη» νικήσει, όταν δηλαδή επικρατήσει η «Επανάσταση του Ανθρωπίνου Είδους ενάντια στην Πραγμοποιημένη, Αλλοτριωμένη, Ανταλλακτική Ύπαρξη», νικώντας δηλαδή το «Ανθρώπινο Είδος» την «Μη-Ανθρώπινη Ύπαρξη του Ανταλλακτικού Δυτικού Κτήνους», τότε η Ανθρωπότητα θα ξαναγίνει Ανθρώπινη, χωρίς εισαγωγικά, υπεκφυγές και υπόρρητες δεσμεύσεις.
Η Ρωσία, με όλο τον απίστευτα πλούσιο Πολιτιστικό της πλούτο, την Οικονομική της ευρωστία παρόλη την απίστευτη πολεμικότητα των Αμερικανο/Ευρωπαϊκών εμπάργκο, έχει όλες τις προϋποθέσεις για να προχωρήσει σε μια σταδιακή αλλά ταυτόχρονα και ριζική αποδέσμευση από τον «Φιλελευθερισμό του Καπιταλισμού» που δεν «συνάδει» με την ψυχοσύνθεση του Ρώσου. Ελάχιστοι συνειδητοποίησαν την απαράμιλλη «Θεολογία της Επανάστασης» από τον «Φύσει και θέσει» αντι-καπιταλιστικό Ρώσικο Λαό γιατί ακόμη ελαχιστότεροι συνειδητοποίησαν τον «Χριστιανικό Κομμουνισμό και Κοινοτισμό της Ρώσικης Ορθοδοξίας» αλλά και την υπόρρητη «Κομμουνιστική Θεολογία» της σοβιετικής ηγεσίας σε στιγμές «Υπαρξιακού Κινδύνου» όταν στις 4 και 5/9 του 1943 σε συνάντηση του Ιωσήφ Στάλιν με την Εκκλησιαστική Ηγεσία, καθιερώνεται μια τακτική συνεργασία Επίσημου Χριστιανισμού και Πολιτικής Ηγεσίας με αποτέλεσμα την αμέριστη συμπαράσταση των Ορθόδοξων εκπροσώπων στον Αντι-Χιτλερικό Αγώνα.
Η δικιά μας ερμηνεία δεν ξεκινά από τις ανάγκες του «Αντι-Χιτλερικού Αγώνα» των Ρώσων και των τότε Σοβιετικών αλλά από βαθύτερες και αφανείς σχέσεις «Ηθικο-Ψυχικών δεσμών» μεταξύ Ορθόδοξου Χριστιανισμού και Ηγετών της Ρώσικης Επανάστασης. Όλα τα παραπάνω παραμένουν ασύλληπτα από «αποστεωμένους αναλυτές» που δεν μπορούν να διακρίνουν το ευδιάκριτο, τον «Χριστιανισμό του Χρηματιστηρίου δηλαδή του Προτεσταντισμού» από τον «Χριστιανισμό της Κοινοβιακής και Κομμουνιστικής Συλλογικότητας» που είναι η Αρχέγονη Χριστιανική Ορθοδοξία των Ρως, δηλαδή των Σκανδιναβών Ρως ( Σκανδιναβικής προέλευσης είναι οι Ρως δηλαδή οι Ρώσοι). Δεν τους ταιριάζει, δεν τους «πάει» ο Φιλελευθερισμός του Καπιταλισμού των Ρώσων, όπως δεν τους αρμόζει η Κοινωνική Ανισότητα που παρουσιάστηκε επί της εποχής του Αγύρτη και Μεθύστακα Γιέλτσιν. Η Ρώσικη Επανάσταση έσπειρε «άπειρο σπόρο» σοσιαλιστικής ψυχοσύνθεσης η οποία όμως «φύτρωσε» στο οργωμένο για αιώνες «γόνιμο έδαφος» της «Κοινοβιακής Ορθοδοξίας», αυτού του ιδιότυπου «Κοινοτικού-Κοινοβιακού Ορθόδοξου Κομμουνισμού» του Ανατολικού Χριστιανισμού. Οι μέχρι 1000 μόλις χρόνια πριν Παγανιστές, Ειδωλολάτρες δηλαδή, Σκανδιναβοί Ρως, συνδύασαν τις εξισωτικές, αμεσοδημοκρατικές και κοινοτικές παραδόσεις του Althing (Κοινοβούλιο άμεσης δημοκρατίας των Αρχαίων Σκανδιναβών) με τις Κοινοτικές/Αγροτικές Κομμουνιστικές παραδόσεις του Μιρ (Κοινότητα) των Σλάβων με τους οποίους αποτελέσαν έναν λαό. Οι Σκανδιναβο/Σλάβοι Ρως προσηλυτίστηκαν στον Χριστιανισμό της Ορθοδοξίας, «πατώντας στο παρθένο έδαφος του Σκανδιναβο/Σλάβικου Κοινοτισμού». Το έδαφος αυτό ήταν ευνοϊκό για την επικράτηση της Ρώσικης Επανάστασης, εν αντιθέσει με το έδαφος του Καπιταλισμού της Λεγόμενης «Δύσης» που «Καπιταλιστικοποίησε την θρησκεία στους Προτεστάντες και την Φεουδαρχοποίησε καπιταλιστικά στον Καθολικισμό». Απέναντι στο «Μεγάλο Παραμύθι του Διαφωτισμού» που αποδεικνύει δήθεν των «δημοκρατισμό» της Ευρώπης, η Χριστιανική Ανατολή και όχι μόνο των Ρώσων αλλά και του Βυζάντιου δεν γνώρισε ποτέ Ιερά Εξέταση. Ας μας απαντήσουν οι «Ευρωπαιολάγνοι» γιατί η λεγόμενη «Δύση» δεν ξέχασε ποτέ την Ιερά Εξέταση αναζητώντας πάντοτε «Αυτοκρατορίες του Κακού» και «Λαούς που θέλει να τους κάψει ζωντανούς στην πυρά», Ρώσους τα τελευταία χρόνια, Παλαιστινίους σήμερα, ποιος ξέρει ποιους άλλους αύριο.
Ας μας πουν οι διάφοροι φωστήρες της λεγόμενης «αριστερής» πτέρυγας για ποιόν λόγο τα τελευταία 100 χρόνια, επικράτησαν μαζικές Κοινωνικές Επαναστάσεις κυρίως στις Ορθόδοξες χώρες –κλασικότερα παραδείγματα η Ρωσία και η Γιουγκοσλαβία με πρωτοπόρα την Σερβία– και όχι στις Καθολικές ή Προτεσταντικές; Μήπως γιατί ο «Δυτικός» Χριστιανισμός, Καπιταλιστικοποιημένος προετοίμασε τις μάζες δεόντως να αποδεχτούν τον «Καπιταλισμό της Υπεραξίας»; Αντίθετα, στην Ρωσία, η φαινομενική αντίθεση κρύβει μια υπόγεια και αδιάσπαστη σύζευξη του Χριστιανικού Ορθόδοξου Κοινοτισμού με τον Ρωσικό Σοσιαλισμό, γεγονός που λειτούργει σαν Buffer Zone (Ανασχετική Ζώνη) διάδοσης και εμπέδωσης του Φιλελευθερισμού σαν ιδεολογία και του Καπιταλισμού σαν εδραιωμένο σύστημα. Τα δυο τελευταία φαινόμενα θεωρούνται σαν «ξένα σώματα» στο Corpus (Σώμα) της Ρώσικης Κοινωνίας. Από αυτή την άποψη, κάθε εξίσωση του Αμερικανο/Ευρωπαϊκού Καπιταλισμού με τον «Δήθεν Καπιταλισμό» – ουσιαστικά μιλάμε για «δήθεν» καπιταλισμό– της Ρωσίας, είναι όχι απλά ανιστόρητος αλλά δείχνει θεωρητική ασχετοσύνη, κοσμοθεωρητική αμάθεια και είναι «δείγμα τρικυμιάς εν κρανίω». (Μάλλον για «Τυφώνα στο κρανίο» θα πρέπει να μιλήσουμε...) Και μιλάμε για τους «αναλυτές» του ΚΚΕ που ταυτίζουν την Αμερική και την Ευρώπη με την Ρωσία, μιλώντας για «καπιταλισμό». Σοβαρά; Εάν δηλαδή η Αποικιοκρατική και Καπιταλιστική Γαλλία προσπαθήσει να καταλάβει την πρώην αποικία της Μοζαμβίκη – επίσης Καπιταλιστική– θα πρέπει να πούμε « Συγκρούονται Δυο Καπιταλισμοί (!) οπότε εμείς, σαν γνήσιοι απόγονοι του Ποντίου Πιλάτου «Νίπτουμε τας χείρας μας»;! Ας μας πουν οι «Γνήσιοι με την ούγια αριστεροί» πόσο θα αντέξουν να επιβιώνουν αν επικρατήσει η Αμερική παγκοσμίως και ηττηθεί η Ρωσία (Περίπτωση φαντασιακού χαρακτήρα, με τα σημερινά δεδομένα).
Εν κατακλείδι, δεν «της πάει», «δεν τάχει» με τον Καπιταλισμό και Φιλελευθερισμό η Ρωσία και η πιο πιθανή –σχεδόν βέβαιη– εξέλιξη είναι η απομείωση σε μεγάλο ή τεράστιο βαθμό, της ισχύος της σημερινής ρώσικης ολιγαρχίας που ήδη έχει απομειωθεί και δεν «συμμετέχει στον πόλεμο με την Αμερική στην Ουκρανία για τα συμφέροντά της» όπως υποστηρίζουν οι προαναφερθέντες «αριστεροί» αλλά το αντίθετο, λειτουργεί υπονομευτικά και ουσιαστικά πρακτορεύει Αμερικανο/Ευρωπαϊκά συμφέροντα. Η επιταχυνόμενη εξέλιξη λοιπόν σε μια μορφή –πρώτο βήμα– «Μικτής Οικονομίας» που ήδη υπάρχει, παράλληλα με ένα «Κοινωνικό Κράτος» που διευρύνεται, Σοσιαλδημοκρατικής Κατεύθυνσης είναι, όπως φαίνεται μονόδρομος για την μεταπολεμική Ρωσία.