Ηλία Παπαναστασίου
Αναρωτιέται κανείς για την ερμηνεία του φαινομένου, για την αιτιολογία μιας μαζικής αντι–ρωσικής ψύχωσης και υστερίας εναντίον των Ρώσων που έχει πάρει πλέον ανεξέλεγκτα χαρακτηριστικά και θυμίζει συλλογική ψύχωση, επαναλαμβανομένη τακτικά στην ιστορία. Θα μπορούσαμε να απαριθμήσουμε –συνοπτικά– τρεις βασικούς πυλώνες ερμηνείας της αντι–ρωσικής υστερίας:
(α) Η Ρωσία αποτελεί έναν τεράστιο –τον μεγαλύτερο παγκοσμίως– γεωγραφικό χώρο έθνους-κράτους που δεν θεωρείται «αφομοιωμένος» και «ενταγμένος» στη «Δυτική» –ουσιαστικά αμερικανική– Γεωστρατηγική διάταξη οικονομικών συμφερόντων. Ναι μεν ακολούθησε την «οικονομία της αγοράς» δηλαδή τους νόμους της καπιταλιστικής ανάπτυξης μετά την διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, ναι μεν μετατράπηκε σε «κράτος–παρία» κατά την περίοδο του μεθύστακα Γιέλτσιν –1991 έως 1999– όμως μετά την ανάληψη της πρωθυπουργίας από τον Βλαδίμηρο Πούτιν (1999) και της Προεδρίας από τον ίδιο (2000), φάνηκε από την πρώτη στιγμή πως η περίοδος των εξευτελισμών, υποτιμήσεων, γελοιοποιήσεων της αμερικανοτραφούς Δύσης σε βάρος της Ρωσίας άρχισε να παίρνει τέλος. Η περίοδος Πούτιν χαρακτηρίζεται σαν περίοδος μιας γενικής ανασυγκρότησης, οικονομικής μεγέθυνσης, ιδεολογικής και ψυχολογικής ανάκαμψης σε τεράστιο βαθμό, όλα δε τα προαναφερθέντα κρίθηκαν σαν «λίαν επικίνδυνα» και «ανατριχιαστικά»« για την παντοδυναμία των ΗΠΑ δηλαδή της «αμερικανοπλασμένης Δύσης» και όχι της «Δύσης γενικά» όπως βαυκαλίζονται οι «Δυτικοί» να την αποκαλούν! Στα 25 χρόνια του 21ου αιώνα η Ρωσική Ομοσπονδία δυνάμωσε εξαιρετικά και αυτό σήμανε όχι απλώς «καμπανάκι συναγερμού» αλλά –κυριολεκτικά– την «Καμπάνα του Αγίου Βαρθολομαίου», ειδικότερα για τις ΗΠΑ και την ΕΕ και το ΝΑΤΟ.
«Κάποιος», «κάπως», «κάποτε» θα έπρεπε να «κόψει την φόρα» στην αναγεννημένη Ρωσία που λειτουργεί πλέον σαν αντίπαλος –και ισοδύναμος– πόλος, σαν «αντίπαλο δέος» στην Αμερικανική Ηγεμονία που βρίσκεται ήδη σε παρακμή. Η πλήρης ενδυνάμωση της Ρωσίας με τον Πούτιν θυμίζει την πλέον ακμαία φάση τής τότε παντοδύναμης Σοβιετικής Ένωσης (1945-1955). Οι ΗΠΑ δεν χρειαζόντουσαν «αντίπαλο δέος» αλλά απόλυτη ηγεμονία στον πλανήτη και υπακοή στα κελεύσματά τους! Τόσο, μα τόσο απλά! (Γεωστρατηγικός λόγος)