Τέμπη - Σύνταγμα: Η μεγαλύτερη συγκέντρωση όλων των εποχών

 

Αν είναι δυνατόν, 200.000 κόσμου είδε η «μονταζιέρα» της ΕΛ.ΑΣ! – Τόσοι ήταν μόνο και μόνο δίπλα στη Βουλή!

Κουκουλώνουν με fake news τη μεγαλύτερη συγκέντρωση όλων των εποχών - Τραγικό «ψαλίδισμα» στην καταμέτρηση από την ηγεσία της ΕΛ.ΑΣ

 

Του Παντελή Λαμψιώτη

 

Έντρομη η κυβέρνηση Μητσοτάκη είδε να γίνεται στην εποχή της η μεγαλύτερη αντι-κυβερνητική συγκέντρωση όλων των εποχών στην Ελλάδα. Όλες οι εκτιμήσεις συμφωνούν ότι η συμμετοχή στο συλλαλητήριο για τα 2 χρόνια από το έγκλημα των Τεμπών, ξεπέρασε κάθε προηγούμενη ιστορική συγκέντρωση. Ξεπέρασε δηλαδή την αξέχαστη λαοσύναξη του Αρχιεπίσκοπου Χριστόδουλου για το θρήσκευμα στις ταυτότητες, όπως και το συλλαλητήριο για τη Μακεδονία, αλλά και όλες τις μεγάλες συγκεντρώσεις κατά των μνημονίων.

 

Ακόμα και σε αυτήν την ιστορική μέρα για την οποία όλοι συμφωνούν ότι δεν έχουν ξαναδεί τόσο κόσμο στους δρόμους, η ηγεσία της ΕΛ.ΑΣ. έκανε την καθιερωμένη της προπαγάνδα «πετσοκόβοντας» τον αριθμό του κόσμου που πλημμύρισε τους δρόμους της Αθήνας. Έτσι η επίσημη εκτίμηση της ΕΛ.ΑΣ. που είναι για… γέλια και για κλάματα, κάνει λόγο για… 200.000 διαδηλωτές. Ο καθένας μπορεί να αντιληφθεί ότι πρόκειται για ένα τραγικά επίπλαστο νούμερο, αφού 200.000 θα μπορούσαμε να μετρήσουμε μόνο στους περιμετρικούς δρόμους της Βουλής!

28 Φλεβάρη

Τέμπη:  Εμπιστοσύνη-Δικαίωση

 

 

Της

 

Ευγενίας Σαρηγιαννίδη*


Μόλις λίγες μέρες μετά το σιδηροδρομικό δυστύχημα στα Τέμπη, σε σχετικό άρθρο μας αναρωτιόμασταν αν αυτό το δυστύχημα – έγκλημα που σόκαρε, θύμωσε και προκάλεσε την οργή της ελληνικής κοινωνίας θα μπορούσε να αποτελέσει την σταγόνα που θα ξεχείλιζε το ποτήρι, ώστε να απειληθεί πραγματικά σύσσωμο το πολιτικό σύστημα και οι απολήξεις του μέσα στην κοινωνία. Αναρωτιόμασταν επίσης, αν η ξεδιαντροπιά, το θράσος, η πολιτική και κοινωνική ανηθικότητα, η μαφιοποίηση του πολιτικού συστήματος, η εξόφθαλμη και επικίνδυνη ανευθυνότητα, η μετατροπή του πολιτικού κόσμου σε υπόκοσμο, η εγκληματική ασχετοσύνη των ιθυνόντων, μαζί με την απληστία των ιδίων και των παρατρεχάμενών τους, τα ρουσφέτια και το πελατειακό κράτος, θα έφταναν την κοινωνία στα όρια της ανοχής και αντοχής της. Αναρωτιόμασταν επίσης αν το δυστύχημα στα Τέμπη θα καθίστατο η τραγική αφορμή για να αφυπνιστούν οι υπνωτισμένες, παραιτημένες, εξοικειωμένες με το απαράδεκτο και το αποτρόπαιο, άνευρες συνειδήσεις των σύγχρονων νεοελλήνων. Δύο χρόνια μετά, όλα όσα αναρωτιόμασταν τείνουν να πάρουν σάρκα και οστά.

Συντηρητισμός VS Ριζοσπαστισμός (Μέρος 5ο) Η ΣΥΝΤΗΡΗΣΗ ΩΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ

 

Η ΣΥΝΤΗΡΗΣΗ ΩΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ

Του Γιάννη Παπαμιχαήλ

Συμβιβάζεται άραγε πρακτικά ή θεωρητικά, μια συντηρητική στάση ή πολιτική επιλογή με την έννοια της αριστεράς;

Στο επίπεδο του υπό αμφισβήτηση σήμερα (αν όχι υπό συνειδησιακή αποδόμηση), συλλογικού υποκειμένου της κοινωνικής τάξης των θυμάτων της εκμετάλλευσης, ο συντηρητισμός χαρακτηρίζει την ελάχιστη βάση ταξικής συλλογικής συσπείρωσης, που, τουλάχιστον στην μαρξίζουσα θεωρία, αντανακλούσε την αυθόρμητη, μεταρρυθμιστική και μάλλον συντηρητική πολιτική συνείδηση των χειμαζόμενων λαϊκών μαζών. Αποτελούσε τρόπον τινά, αυτή ακριβώς η συντήρηση, την απολύτως απαραίτητη συνδικαλιστικού τύπου προϋπόθεση ή έστω, «τρεϋντγιουνιστική» συνεκτική βάση για κάθε μετέπειτα προσπάθεια μετάβασης σε ένα υψηλότερο, επαναστατικό επίπεδο συλλογικής πολιτικής συνείδησης και πράξης. Με άλλα λόγια, όπως ακριβώς η «ταξική πάλη» είναι εδαφοποιημένη και όχι ανεδαφική- και όπως κατά συνέπεια, η αριστερά είναι εξ ορισμού πατριωτική, (αλλιώς δεν μπορεί να είναι ούτε διεθνιστική, αλλά απλώς μια εκτός τόπου και χρόνου κοσμοπολίτικη μικροαστική ιδεολογία), έτσι, για τους σοσιαλιστές τουλάχιστον, σε ορισμένες περιόδους υποχώρησης των λαϊκών κινημάτων, αυτή ακριβώς η «ταξική πάλη» καθίσταται και η μόνη, συγκυριακά έστω, αλλά πραγματικά, συντηρητική αντίπαλος των αστικών εκσυγχρονισμών και ριζοσπαστισμών. Δεν πρόκειται καθόλου για τα ψιλά, αλλά για τα «χοντρά γράμματα» της μαρξίζουσας πολιτικής κοινωνιολογίας, έστω και αν ο ίδιος ο Μαρξ στην εποχή του, σε αντίθεση με άλλους στοχαστές και φιλοσόφους (όπως αργότερα ο Πολάνυι), αλλά συνεπής με το μοντέλο ανάλυσης του ιστορικά προοδευτικού ρόλου της αστικής τάξης του 19ου αιώνα καθώς και με το επαναστατικό πολιτικό όραμα του, απαξίωσε τις λουδίτικες λαϊκές αντιδράσεις των τότε εργαζομένων στη βιομηχανική επανάσταση και στη μηχανοποίηση της παραγωγής…

'ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ'... Η διαφορά μεταξύ της 11ης Σεπτέμβρη 2001 και μιας αγελάδας;

 

Σχολιάζει ο

   Νίκος Κλειτσίκας

Υπάρχει στ' αλήθεια "τρομοκρατία"
ή ένα σχέδιο μυστικών υπηρεσιών του υπερεθνικού κεφαλαίου;
➦ Η διεθνής "τρομοκρατία"... ελληνικό φαινόμενο!

 

Οι αρχές των ΗΠΑ στη δεκαετία του 1960 σχεδίασαν τρομοκρατικές επιθέσεις εναντίον των πολιτών τους!
Έχουν προκύψει νέα στοιχεία μέσα από αποχαρακτηρισμένα απόρρητα έγγραφα των ΗΠΑ, για μια επιχείρηση της CIA που χρονολογείται από το 1962.

 

 ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ

Συντηρητισμός VS Ριζοσπαστισμός (Μέρος 4ο)

 

 ΑΝΤΙΦΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΑΔΙΕΞΟΔΑ ΤΟΥ ΣΥΝΤΗΡΗΤΙΚΟΥ ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΥ ΛΑΪΚΙΣΜΟΥ

Του Γιάννη Παπαμιχαήλ

Πέραν της συζήτησης περί του «βαθέως κράτους» στην Αμερική και σε όλο το δυτικό κόσμο, (ποιες θεσμικές και εξωθεσμικές μορφές έχει, ποιες κοινωνικές δυνάμεις και συμφέροντα το ελέγχουν, ποιοι οι κεντρικοί του προσανατολισμοί ως προς τη διαχείριση των ροών κεφαλαίου και ανθρώπινου δυναμικού κλπ.), το πρόβλημα με την εκλογική επικράτηση των φιλελεύθερων λαϊκιστών τόσο στις ΗΠΑ, όσο και σε χώρες όπως η Ιταλία, ή σε λίγο η Γερμανία και η Γαλλία, δεν είναι πια τόσο οι κίνδυνοι της επιστροφής σε εθνικιστικούς και «παλαιο φασίζοντες» ολοκληρωτισμούς. Είναι η δυσκολία του φιλελεύθερα σκεπτόμενου συντηρητισμού και του εθνοκεντρικού-κρατοκεντρικού λαϊκισμού του, να δώσουν ένα νέο ιδεολογικό κοινωνιο- πολιτικό περιεχόμενο στην όλο και πιο έντονη, περιρρέουσα κοινωνική δυσφορία και λαϊκή οργή. Με άλλα λόγια, κάποιο νέο πολιτικό νόημα στην γενικευμένη κοινωνική ανησυχία που κατά καιρούς, εκτονώνεται με βίαιες αντιδράσεις έναντι της απειλητικής κοινωνικής αποσύνθεσης, χωρίς να έχει κάποιο σαφή πολιτικό στόχο. Που συχνά εκφράζεται με «αλλεργικές» επιδερμικές αντιδράσεις και πολιτικές εκδηλώσεις πολιτισμικού «ταλιμπανισμού», οι οποίες, όσο και αν είναι κατανοητές, δεν έχουν ιδιαίτερη σχέση με τις οικείες παραδόσεις του νεότερου δυτικού κόσμου (συνήθως οι νεότερες δυτικές κοινωνίες, για να στιγματίσουν τις βλάσφημες υπερβολές, ήταν πιο πρόθυμες να προσφύγουν σε σαρκασμούς και ειρωνείες παρά σε θρησκόληπτα αναθέματα).

Από την Ρωσο-φοβία στην Ρωσο-παράνοια – (Για την εποχή της «Δυτικής» Ψυχοπάθειας)

 

Του

 

Ηλία Παπαναστασίου

  

Αντιγράφουμε από Ίσκρα (26/1/2025)

  

« Εκπληκτικά πράγματα από την Εσθονή εκπρόσωπο, «ύπατη» μάλιστα, για την εξωτερική πολιτική της ΕΕ Κάγια Κάλλας.

Μιλώντας σε φόρουμ για την ευρωπαϊκή ασφάλεια είπε ούτε λίγο ούτε πολύ, ότι η Ρωσία επειδή είναι μεγάλη χώρα είναι «απειλή» για την Ευρώπη και έτσι η μόνη λύση είναι να την διασπάσουμε σε μικρότερα κράτη.

Δεν διευκρίνισε πόσο μικρά στο μέγεθος για παράδειγμα του κρατιδίου, από το οποίο προέρχεται η ίδια,

«Η ήττα της Ρωσίας δεν είναι ένα κακό πράγμα. Γιατί σε αυτή την περίπτωση μπορεί να υπάρξει για αλλαγή στην κοινωνία.

Υπάρχουν πολλά διαφορετικά έθνη, τα οποία είναι μέρος της Ρωσίας τώρα. Αν είχαμε πολλά τέτοια μικρότερα κράτη, αυτό δεν είναι άσχημο, αν κάνει μια μεγάλη δύναμη πολύ πιο μικρότερη», είπε η δικηγόρος από την Εσθονία η οποία δυσκολεύεται επίσης να εκφραστεί και στα αγγλικά.

Προφανώς οι θέσεις της απηχούν τις ονειρώξεις της Εσθονίας, αλλά χωρίς ίχνος ντροπής τις παρουσιάζει ως θέσεις ολόκληρης της ΕΕ, η οποία ΕΕ έχει εκφραστεί κατά των αλλαγών συνόρων στην Ευρώπη.

Πρόκειται περί ενός επικίνδυνου ατόμου με άγνοια κινδύνου και περιορισμένη αντίληψη έχοντας μάλλον μεγάλη ιδέα για τον εαυτό της.»

Συντηρητισμός VS Ριζοσπαστισμός (Μέρος 3ο) Ο «χαιρετισμός» της νέας εξουσίας

 

Του

 

Γιάννη Παπαμιχαήλ

 Τα πρώτα δείγματα γραφής του Τραμπ – Ο Ριζοσπαστικός Συντηρητισμός στην πράξη

 

Φαίνεται ότι με την εκλογή και την ορκωμοσία του Τραμπ, ο νεοταξίτικος δυτικός κόσμος, εκείνος ακριβώς που εδώ και δεκαετίες χρηματοδοτεί ο Σόρος με τις ΜΚΟ και τις “ανοικτές κοινωνίες” του, απέκτησε κάποιες νέες “αντιιμπεριαλιστικές” ευαισθησίες και συγκινητικές “δημοκρατικές αντιστάσεις”. Η επάνοδος στο διεθνές πολιτικό προσκήνιο του παραδοσιακού Αμερικανού καουμπόι και σερίφη, το δίδυμο δηλαδή Τραμπ και Μασκ, τρομοκρατεί με τον σκληρό κυνισμό του τους Ευρωπαίους και Καναδούς “προοδευτικούς” αναλυτές.

 

Λες και τα γεωπολιτικά σύνορα ήταν ανέκαθεν δεδομένα και απαραβίαστα. Λες και δεν υπάρχουν αναρίθμητες πολιτικές και στρατιωτικές παρεμβάσεις των ΗΠΑ σε όλο τον κόσμο, συνήθως μάλιστα με πρωτοβουλία των δημοκρατικών κυβερνήσεων. Λες και η Αλάσκα, η 49η αμερικανική πολιτεία, δεν αγοράστηκε από τους Αμερικανούς όταν πουλήθηκε στα τέλη του δέκατου ένατου αιώνα από την τσαρική Ρωσία. Λες και για πρώτη φορά ακούγεται το θέμα της Γροιλανδίας για οικονομικούς και πολιτικούς λόγους, σχετικούς με τα συμφέροντα των ΗΠΑ.

Λες και το θέμα της προσάρτησης του Καναδά στις ΗΠΑ, με ή χωρίς το γαλλόφωνο τμήμα του που τόσο απασχόλησε κάποτε τον Ντε Γκωλ, ακούστηκε για πρώτη φορά. Λες και δεν έγινε αιματηρή αμερικανική στρατιωτική επέμβαση στον Παναμά το 1989, ούτε φυλακίστηκε ποτέ ο Νοριέγκα. Λες και η μετονομασία του κόλπου του Μεξικού είναι κάτι πρωτάκουστο, καθώς και η πιθανή μελλοντική παράκαμψη της διώρυγας του Παναμά από ένα νέο «μεξικανικό» πέρασμα από τον ένα ωκεανό στον άλλο.

Βέβαια, ήταν και ο χαιρετισμός του Μασκ στο πλήθος: Αν και “έμοιαζε” σαν δύο σταγόνες νερού με άλλους, παλαιότερους όπως της Κλίντον ή του Ομπάμα, ειδικά σε αυτή την περίσταση, ταυτίστηκε όχι με την αυτοκρατορική σημειολογία της νέας «αμερικανικής Ρώμης» που ο Τραμπ υποσχέθηκε στους οπαδούς του, αλλά με τον γνωστό ναζιστικό χαιρετισμό. Τα δημοσιογραφικά τσιράκια της φιλελεύθερης γκλομπαλιστικής προπαγάνδας έχουν ήδη πιάσει δουλειά, παρέα προφανώς με πολλούς άλλους, γνωστούς η άγνωστους, “προοδευτικούς πολιτικούς στοχαστές”…

 

  ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ